Kerst

Ook al schreef ik zonet een blogstukje... Ik bedacht mij even later dat ik niets over Kerst heb geschreven. Hoewel het zo gezellig was!
Dus hier een beschrijving van de kerstdagen.
De dag vóór het kerst-weekend, vrijdag, had ik het nog even loeidruk. Een werkdag, die uitliep. En het was de hele dag door druk-druk-druk. Om 7:30 uur begonnen. Ik werkte met inval, en de stagiaire was er ook. Het was de laatste dag van een broertje en zusje. Broertje gaat naar de basisschool, en zusje gaat naar een gastouder in de buurt van waar het gezin woont. Behalve het afscheid van die 2 kinderen, was er ook nog: laatste regeldingetjes rondom het dagverblijfkrantje, bedankje schrijven aan oudercommissie voor kadootjes die ze ons gaven (erg lief van ze!), stagiaire begeleiden met haar activiteit (plan van aanpak lezen, en naderhand feedback geven), en alle andere bezigheden van de dag... Er waren 12 kinderen. Om 17:45 uur was het nog zo'n rommel in de groep... dat ik ben gebleven om het even snel met de inval op te ruimen. Rond 18:15 uur kon ik gaan. Heel moe....
De volgende dag besloot ik om eerst maar eens lekker uit te slapen - i.p.v. naar hardlooptraining.
Om 14:45 uur pas met de bus naar het station gegaan.
Aan het einde van de middag haalde mijn vader mij op van het station in hun woonplaats.
Mijn zusje was al bij mijn vader.

We hebben heerlijk bijgekletst en erg lekker gegeten. De vrouw van mijn vader is Filippijnse, en een aantal gerechten waren Filippijns. Maar allereerst een prei/zalmsoep door mijn zusje gemaakt. Erna het hoofdgerecht: kip Adobo, een soort gehaktbrood, witlofsalade, groente, en ik geloof dat dat het was... en als nagerecht Leche Flan (erg lekker Filippijns toetje :-) ).
In de kerstboom brandden echte kaarsjes. En na het eten hebben we gekeken hoe de kaarsjes één voor één uit gingen.
Erna de afwas gedaan, en nog even gekletst en naar muziek geluisterd.
De volgende ochtend eerst uitgeslapen. De vriend van mijn zusje kwam aan het einde van de ochtend. We hebben gebrunchd met heel wat eten van de avond ervoor. Dit is ook heel Filippijns. Toen wij eens in de Filippijnen waren aten wij 's ochtends ook de restjes van de avond ervoor. Gewoon opgebakken. In Nederland moet je er niet echt aan denken om de dag te beginnen met bijv. stamppot ;-) Maar op de Filippijnen merkte ik dat ik er vrij snel aan wende om als ontbijt rijst en kip te eten.
Maar.. er was ook brood en kerststol.
Nog een tijd gepraat, na afloop. En koffie gedronken.
En vervolgens vertrokken wij naar mijn moeder.

Daar, bij mijn moeder, kwamen ook vrienden. Een stel met 3 dochters (van 5, 8 en 10 jaar oud). We zijn eerst gaan wandelen, en mijn zusje en A. (de man van het gezin met de 3 dochters) bleven 'thuis'. Zij gingen vast wat voorbereiden voor het koken.
Na een mooie wandeling kwamen we weer terug. Thee gedronken, met taart erbij. De kinderen hebben een spelletje gespeeld. En de rest lekker gekletst.
Erg leuk om te zien hoe relaxt iedereen gewoon lekker doet wat hij/zij wil. Kletsen, spelletje spelen, tijdschrift lezen....
Tijdens de maaltijd vielen de kinderen bijna om van de slaap.
Heerlijk gegeten: eerst krab met een sausje, erna bietensoep, en het hoofdgerecht bestond uit: aardappelpuree, wildsaus, cranberries, appelmoes, salade. Ik geloof dat dat het was.
Als nagerecht: verschillende chocola dat gesmolten was en in kerstvormpjes weer hard was geworden. Erbij nog een paar cranberries. Zag er heel feestelijk uit!
Na het eten hebben we, ook bij mijn moeder, de echte kaarsjes in de boom bewonderd.
's Avonds vertrok het gezin al vrij snel, de meiden waren erg moe. En mijn zusje en haar vriend zijn nog even gebleven.
Ik bleef nog 2 nachten logeren bij mijn moeder.

Tweede Kerstdag hebben mijn moeder en ik heel weinig gedaan. Uitgeslapen, wat gelezen, tv gekeken... En aan het einde van de middag de openhaard aan gedaan.
's Avonds het gesprek gehoord/gezien op tv, in Wintergasten. Theodore Dalrymple was te gast.
Was een mooi gesprek - zet aan tot nadenken over bepaalde onderwerpen.

Hier nog een foto van de kerstboom (het boompje) bij mijn vader en zijn vrouw:

Tevreden

Het is nu de periode tussen kerst en oud&nieuw... Op tv zie ik allerlei programma's met jaaroverzichten voorbij gaan. Dat een jaartal overgaat in een nieuw jaartal geeft kennelijk ook een moment om terug te kijken, en vooruit te kijken.
Ik merk het zelf eigenlijk ook wel. Alsof je de balans opmaakt - hoe ging het afgelopen jaar, en wat zijn voornemens voor het nieuwe jaar?
Ik merk dat ik vooral tevreden ben.
Natuurlijk zijn er altijd zaken die je liever anders wilt of ziet... Maar ik ben toch erg blij dat ik bijv. een dak boven mijn hoofd heb, een baan, dat ik voldoende te eten heb en ook nog eens gevarieerd kan eten (in veel landen staat er telkens hetzelfde op het menu omdat er simpelweg niets anders te eten is), en dat ik voldoende kleding heb. Daarnaast ook nog veel lieve mensen om mij heen. En... er is ook nog de mogelijkheid om verder te leren en mij verder te kunnen ontwikkelen.

In onze maatschappij is een overvloed aan dingen die je kunt kopen, aan belevenissen die je kunt meemaken, aan bezigheden waarmee je elk moment van de dag kunt opvullen... Maar ik merk vaak dat het mij teveel is, al dat 'gedoe'. Drommen mensen die door de winkelstraten lopen; winkel in en winkel uit, kopen kopen kopen... En alle beschikbare tijd volgepland met allerhande bezigheden. Nee, niets voor mij.
Ik kan juist erg genieten van de rust en leegte op bijvoorbeeld vrije dagen. Soms zit ik gewoon te genieten van de stilte. De wind die om de flat raast, of de wolken die voorbij drijven. Bomen die ik zie deinen op de golven van de wind. De gedachten die komen en gaan.... En het besef dat ik niets hoef. Dat ik kan genieten van het moment, van het hier en nu.

Maar oh, de media en de commercie doen soms geloven dat je niet zonder alle materiële zaken kunt. Dat je wel mòet kopen en beleven. Dat je heel veel "niet zou willen missen". En we tuinen er met zijn allen in. We blijven kopen, en we blijven het nieuwste van het nieuwste willen. En we blijven horen: "nu gaat de crisis pas echt beginnen...!" Alsof het ontzettend erg is. Door wat ons vertelt wordt door bijv. de nieuwslezer, gaan wij er wel in geloven... het gaat ontzettend slecht, denken we.
Maar dan kijk ik om mij heen, en bedenk ik mij ondertussen: "wat heb ik nu echt nodig?" En dat is niet zo heel veel.
En soms denk ik terug aan een reis die ik ooit door Kenia heb gemaakt. Ik heb nog nooit zoveel vrolijke mensen gezien.... Ook al leefden ze in een piepklein hutje en hadden bijna niets, ze kwamen op mij erg vrolijk en tevreden over. Als ik dan rondkeek in de groep waar ik mee reisde, en de gezichten van medereizigers (en mezelf misschien ook) vergeleek met die van de Kenianen... dan vroeg ik mij af wie er het gelukkigst is? Wie vòelt zich het gelukkigst?

Gisteren kwam ik thuis, na een paar dagen bij zowel mijn vader als mijn moeder te zijn geweest. Ik wilde de verwarming aanzetten. En ik zag dat er op de thermostaat telkens het woord "FILL" verscheen. Op de ketel zelf stond: "SERVICE". Ai... bijvullen dus. Dat had ik nog niet eerder gedaan. Na een telefoontje durfde ik dan toch aan de klus te beginnen (ik ben zo ongelooflijk a-technisch... ik heb al snel het gevoel dat ik zo'n ketel verpruts door op verkeerde knoppen te drukken, vandaar dat ik dat soort klussen niet goed durf te doen). En.... het lukte heel goed! Nadat de ketel was bijgevuld kon ik de radiatoren ontluchten. En even later deed het systeem het weer!
Dat verhoogde nog eens het tevreden gevoel :-)

Ik wens jullie allen een tevreden 2012!

Werk

Ik dacht: misschien is het weleens leuk om een ochtend op mijn werk te beschrijven.... Nu was vanochtend niet een ochtend zoals gewoonlijk, maar dat lees je verderop in dit blogstukje ;-)

Mijn ochtend begon natuurlijk thuis. Rond 5:45 uur gaat de wekker. Ik druk de wekker 1x op 'snooze', en om 5:55 uur is het toch echt tijd om op te staan. Ik zet even de ramen open, maak mijn ontbijt vast klaar en spring onder de douche. Eenmaal aangekleed ontbijt ik in ongeveer een kwartier. Ik wil tijdens het ontbijt wel even rustig zitten - ik vind het vreselijk om de dag gehaast te beginnen.
Erna m'n haar drogen en kammen, tandenpoetsen... en dit keer moest het regenpak aan.
Rond 6:45 uur ga ik naar de berging om mijn fiets te pakken. In ongeveer een half uurtje ben ik op mijn werk.
Mijn werkdag begon vandaag om 7:30 uur. Dat is het tijdstip waarop de kinderen gebracht kunnen worden - ik zorg er daarvoor altijd voor dat ik iets eerder ben.
Zo kon ik alvast de lichten aandoen, wat ramen even tegen elkaar openzetten om te luchten, een gezellig kerstmuziekje aanzetten, de lampjes in de kerstboom ook aan doen, het brood uit de vriezer halen, (evt. een fruithap voor babies maken, maar vandaag hadden we niet zulke kleine babies op de groep), en inlezen in het overdrachtschrift. Hierin staan evt. bijzonderheden, en gewoon de ditjes en datjes die wij als collega's aan elkaar schrijven. Het overdragen van informatie die van belang is voor het werk.

In het overdrachtschrift lees ik dat mijn collega ziek is. Omdat een andere collega geopereerd wordt, betekent dit dat ik vandaag met 2 invalkrachten werk. Nou, goed dat ik het weet, dan kan ik mij even voorbereiden. Een dag met 2 invalkrachten loopt toch anders dan een dag met alleen vaste pedagogisch medewerkers op de groep. Het betekent nu dat ik vooral de taken op een duidelijke manier zal moeten delegeren, zodat de invalkrachten goed weten wat ze kunnen doen en wat er verwacht wordt van hen.

Op het aanrecht zie ik kadootjes voor de pedagogisch medewerkers. De oudercommissie heeft ervoor gezorgd dat we allemaal een thee/koffiemok, theezakjes en fudge in mooi kadopapiertje krijgen. En de ouders van een kindje hebben een kerstkaartje met eraan snoepjes en kerststerren aan ons gegeven. Als dank voor de goede zorgen. Wat ontzettend attent toch!! Wat een lieve mensen!!

Vandaag duurde het even voordat het eerste kindje binnenkwam. Pas om 7:55 uur kwam de eerste. Ik verwelkom het kindje, en met de ouder heb ik dan een kort praatje over hoe het gaat. Of er misschien eventuele bijzonderheden zijn, of het kindje goed heeft geslapen, etc.
Kort erna kwam de ene invalkracht binnen. En meteen kwamen ook een broertje en zusje binnen, met hun vader. Even een praatje met hun vader, en even later zwaaien we met z'n 3en hun vader uit. Twee kinderen beginnen op dat moment hard heen en weer te rennen. Begrijpelijk, maar op onze groep is de regel dat er binnen niet gerend mag worden (i.v.m. veiligheid, maar ook vanwege de drukte op de groep). Dit mag buiten wel (maar het regent op dat tijdstip nog behoorlijk hard). Ik probeer iets anders te verzinnen met deze 2 kinderen. Ik: "willen jullie misschien kerstkaarten maken? Met plaksel en glitters?" Ja, dat vinden ze leuk! En ik help ze door de spullen op tafel te zetten en bij ze te zitten.
Vervolgens komen er nog een paar kinderen en hun ouders. En er vinden dus weer begroetingen en overdrachtsgesprekjes plaats. De meeste kinderen willen wel even zwaaien naar hun moeder of vader, dus ik zwaai met ze mee voor het raam. Een enkele keer is een ouder al zo druk bezig met het werk dat hij/zij vergeet te zwaaien. Even kloppen op het raam, en de ouder kijkt verschrikt op... ohja, even zwaaien nog! Maar af en toe is het kind (of ik) ook even afgeleid door wat er binnen gebeurd en staat een ouder druk te zwaaien terwijl wij niet opletten...haha.
Rond 9:15 uur zijn 13 van de 16 kinderen gebracht. Twee zusjes en 1 jongetje verwachten we nog. En waar is toch de andere invalkracht??
De teamcoördinator komt ook heel even langs. Want ze wil graag nog afscheid nemen van een meisje dat haar laatste dag bij ons heeft.
De teamcoördinator belt even met het uitzendbureau.... En er blijkt een verkeerd begintijdstip doorgegeven te zijn, aan de invalkracht.
Onze stagiaire komt ondertussen ook binnen.
We hebben samen met de kinderen de groep opgeruimd, en we gaan aan tafel.

We zingen een paar kerstliedjes. Ik begin met "Oh dennenboom" te zingen. Heel veel kinderen kennen het liedje inmiddels. "Kling klokje" gaat iets minder vloeiend.... Als ik vervolgens vraag of iemand nog een kerstliedje kent, begint 1 meisje "Jingle Bells" te zingen. Knap hoor, een engels liedje!
We drinken wat dixap en eten een plak ontbijtkoek.
De 3 laatste kinderen komen ook binnen. De 2 zusjes met hun ouders. Het oudste meisje heeft nl. haar allerlaatste dag bij ons.... Een speciaal moment!
Als de kinderen klaar zijn met drinken en eten, zorg ik ervoor dat de invalkrachten en stagiaire de kinderen kunnen helpen met monden/handen schoonmaken en even naar de w.c. gaan (de oudsten). Ondertussen praat ik even met de ouders en het meisje dat voor het laatst is. Ze heeft een prachtige traktatie mee, en die bewonderen we samen. Wat leuk toch, hoeveel werk er in gestoken wordt om de andere kinderen nog iets leuks te geven op zo'n laatste dag!

Even later zorg ik ervoor dat de invalkrachten de kinderen helpen met jassen aan doen en laarzen aan. Dan kunnen ze even naar buiten. Ondertussen ruim ik het e.e.a. op, en bereid een knutselactiviteitje voor.
De stagiaire vertelt dat ze een activiteit wil doen- waarbij ze de kinderen wil laten verven met de voeten. Ik vertel haar dat ik het een leuk idee vind, maar dat we vandaag even goed moeten kijken naar de behoeften van de kinderen. Voor de kinderen is het ook een best drukke dag (weinig vaste 'juffen' op de groep, wennen aan nieuwe gezichten) en drukke periode (vlak voor kerst, en net de sintperiode achter de rug... en veel kinderen zijn net jarig geweest). Het kan best zijn dat de kinderen meer behoefte hebben aan vrij spelen, of een verhaaltje, of rustig aan tafel puzzelen, o.i.d. De stagiaire zegt dat ze dit begrijpt. Ze vraagt of ze even op de computer aan haar school kan werken. Ja, dat kan - de invalkrachten zijn inmiddels met de kinderen buiten.

Ik breng het jongste kindje naar bed.
En even later zie ik dat een paar kinderen het buiten niet naar hun zin hebben. Ze willen liever binnen spelen.
Binnen gaan we verder met kerstkaarten maken. Ik heb het iets uitgebreid en behalve glitters ook wat kerstboompjes geknipt. Die kunnen de kinderen ook plakken. En ze kunnen er nog bij tekenen of 'schrijven'.
Ik film de activiteit ondertussen - ieder jaar brengen wij een d.v.d. uit, met allerlei leuke en alledaagse momenten van de groep. De d.v.d. zetten we ook weleens op in de groep, en de kinderen vinden het heel erg leuk om zichzelf terug te zien. En het werkt ook goed om herinneringen op te halen. "Weet je nog toen we naar de dierentuin gingen?" vragen we dan, en dan laten we ze het stukje over het dierentuin-uitje zien.

Even later ruimen we alles weer op. De kinderen gaan vrij spelen. In de poppenhoek worden heel wat poppen voorzien van een luiertje, en de kinderen zijn druk bezig met de billen van de pop goed schoon te maken. Ze hebben aan mij een doekje gevraagd, en mochten ieder 1 vochtig doekje.
Ondertussen komt de rest van de groep binnen.
Iedereen is behoorlijk nat van de regen - dus: natte kleding uit, en droge warme kleding aan. Ik help met iedereen te verschonen en verkleden.
Rond 11:15 uur is iedereen weer droog, en aangekleed. En we ruimen de groepsruimte op en gaan aan tafel. De oudsten hebben hiervoor nog even geplast op de w.c. De handen van de kinderen worden schoongemaakt - de meesten kunnen dit al goed zelf.
Ik geef even aan, aan de invalkrachten, welke kinderen allergisch zijn voor bepaalde voedingsmiddelen.
En de boterhammen worden gesmeerd. Regelmatig smeren de oudste kinderen zelf hun brood. Dit keer doen wij het.
Een moment later is het heel stil - iedereen zit heerlijk te smullen. Ik zit naast een jongetje van anderhalf, en hij legt steeds zijn voetjes tegen mijn been. Ik kijk naar hem, en bedenk me hoe zelfstandig hij al is.... Ik zie hem zelf zijn beker pakken wanneer hij dorst heeft. En als hij nog meer wil eten laat hij dit weten. Hij kan ook prima zelf kiezen. En wanneer hij een tijdje naar de appelstrooppot kijkt zegt hij langzaam: "ap-pel". Knappe jongen toch!

Ondertussen schrijf ik even op de dagregistratielijst waar de kinderen zometeen gaan slapen. We hebben twee slaapkamers, en sommige combinaties (kinderen) slapen beter samen dan andere. De ene slaapkamer is een stuk kleiner, en daar slapen de kinderen die meer moeite hebben met geluiden van de andere kinderen.
Na de maaltijd verdelen we weer de taken. Met z'n 3en helpen we de kinderen uitkleden en naar bed brengen. Er blijven ook een paar kinderen op - kinderen waarvan ouders hebben aangegeven dat de kinderen niet meer overdag slapen.
Als alle kinderen in bed liggen, pak ik een deel van de overdrachtsboekjes van de kinderen en ga ik op de slaapkamer zitten schrijven. Het zijn er vandaag best veel! Ik schrijf in 7 boekjes hoe het die dag met die kinderen is gegaan. Leuke anekdotes, en wat we hebben gedaan...en evt. bijzonderheden. Naast deze schriftelijke overdracht vind er ook altijd een mondelinge overdracht plaats. In de overdrachtsboekjes plakken we ook vaak foto's van de kinderen. We hebben een digitale camera en maken vaak foto's tijdens activiteiten. Een foto zegt vaak zoveel meer als dat een geschreven stukje zegt....

Inmiddels is mijn collega al binnengekomen. Ik werk vandaag een halve dag, en zij werkt de middag. Ik vertel haar hoe de ochtend is verlopen, en evt. bijzonderheden vertel ik ook.
Erna zeg ik iedereen gedag. En terwijl ik mijn spullen wil pakken bedenk ik me. Het meisje dat voor het laatst is wil ik nog even een heel grote knuffel geven! Bijna vergeten....!
Ik loop terug en vraag haar of ik haar een knuffel mag geven? Ze glundert, en we knuffelen elkaar. "Veel plezier op school!" De andere kinderen willen ook een knuffel. Dus één voor één krijgen ze een knuffel. "Tot morgen!" zeg ik tegen de meesten.

En even later fiets ik naar huis. Gelukkig regent het nu op de terugweg bijna niet meer.

'Budget-salade'

Vandaag lekker een dag vrij. En omdat ik nog steeds aan het opkrabbelen ben - voel me al een aantal weken niet lekker - wilde ik behalve boodschappen en klusjes even zien hoe het gaat.... en misschien de rest van de dag 'niksen'.
En dat werd het. 's Ochtends moest ik in het centrum zijn voor een aantal boodschappen. Erna koffie gedronken, wat gegeten. En toen was de energie alweer op. Dus eerst op bed. Rond 15 uur weer uit bed... En de boodschappen die ik in de supermarkt hier vlakbij doe gedaan.
En erna even helemaal niets.

Voor het avondeten had ik nog een restje van gisteren om op te warmen. En ik wilde er een salade bij maken. Alleen nu had ik niet zo veel gekocht voor een salade. Een avocado en een komkommer. De avocado was in de aanbieding. Ik dacht na... hoe kan ik hiervan een leuke en vooral lekkere salade maken? Ik ging 'op speurtocht in de koelkast' ;-) Uiteindelijk aangevuld met wat zilveruitjes, en stukjes geitenkaas. Een dressing gemaakt van azijn, mosterd, honing en peper en zout.

Morgen weer een opleidingsdag. Daar heb ik zin in!
En donderdag een ochtend werken, en vrijdag nog een hele dag.
De komende tijd is een beetje een rare tijd op mijn werk; er worden een aantal kinderen 4 jaar, en we nemen een paar weken achter elkaar afscheid van 1 of 2 kinderen per week. Dus nog even genieten van deze kindjes in de groep - een laatste keer knuffelen, kletsen, verhaaltjes lezen, grapjes maken.... De kinderen zelf vinden het geloof ik ook best lastig, het naderende afscheid. Nog iets meer dan gewoonlijk wordt toenadering gezocht. Een jongetje bleef maar vlakbij me, en zodra ik even naar de keuken liep, liep hij meteen achter mij aan. "Wat ga je doen?" zei hij - en dit ging nog een tijdje door. Alsof ìk degene was die wegging, en ook nog eens heel plotseling weg zou kunnen gaan ;-)
Een meisje dat bijna 4 is, speelde haar mooie fantasiespel (echt, wat heeft zíj een ongelooflijk creatief vermogen voor fantasiespel!) vol overgave. En heel vaak kwam zij even aan mij vertellen wat er nu gebeurde in het spel.

Knipoog

Wat mij vandaag overkwam.... Ik kreeg een knipoog van een meisje van 16 maanden oud....!! Misschien denk je nu: "dat zal wel toevallig zijn geweest... misschien trilde een oogspiertje ofzo....". Maar nee, dit was echt een bewuste 'vette' knipoog. Ze liep nogal nonchalant op mij af (ze kan sinds een paar maanden lopen en dit loopje kwam op mij iets nonchalanter over dan normaal), terwijl ik op kindhoogte op 1 van de onderste treden van ons trapje zat (we hebben in ons lokaal een hoger gelegen gedeelte). Ze keek mij vrolijk aan, en hop.... een knipoog! Ik moest erg lachen....
En gedurende de dag hebben we nog heel vaak naar elkaar geknipoogd.

's Ochtends vertelde haar moeder al dat A. (het meisje) kan knipogen. We vierden met de groep het verjaarsfeestje van A.'s oudere zus, en hun moeder maakte foto's. Hun moeder kwam een foto aan mij laten zien. Precies, van de knipoog van A.
Ik had het nog nooit gezien, een kindje dat nog zo jong is en al heel bewust kan knipogen. Ik herinner mij zelfs nog dat ik het als kind zo lastig vond. Met één oog knipogen.... dat lukte mij echt niet. Telkens gingen beide ogen tegelijk dicht. Dus gaf ik met behulp van mijn vingers een knipoog. De oogleden even handmatig dichtdrukken.

Ineens een jaar voorbij....

Afgelopen maandag was ik jarig. Ik werd 34. Ineens dus weer een jaar voorbij...! Wat gaat dat hard.... Het voelt echt zo alsof de tijd harder gaat naarmate je ouder wordt.
Hoewel ik op en rond mijn verjaardag niet helemaal fit was - en nog steeds niet - heb ik het toch heel gezellig gehad. Een aantal familieleden kwamen, en ze kwamen niet allemaal tegelijk. Dus had ik het gevoel op meerdere dagen tegelijk jarig te zijn :-)

Gelukkig werk ik deze week weinig. En omdat ik alweer een heel aantal weken erg moe ben, ben ik nu een herstelprogramma voor mezelf gestart. Het ziet er ongeveer zo uit: slapen, eten, werken, eten, slapen, eten, slapen. En tussendoor hang ik op de bank.
Ik ga nog even zo door, en a.s. zaterdag wil ik weer naar hardlooptraining. Erna zal ik wel weer doodmoe zijn.... Maar goed - ik hoop dat het sporten het herstelproces versnelt.
En komend weekend ook maar weer de draad oppakken met de opleiding. Het huiswerk, daar kom ik al een tijdje niet aan toe.

Gezellig

'Gezellig' vind ik zo'n typisch nederlands woord. De betekenis is niet helemaal te vertalen in bijvoorbeeld het engels. Wel grotendeels, maar dan is het toch nèt ietsje anders.

Dit weekend heb ik een lang weekend vrij. En morgen ben ik jarig. Omdat ik er niet zo van houd om mijn verjaardag groots te vieren, vind ik het het fijnst om slechts een paar mensen verspreid over een paar dagen te zien. Eigenlijk alleen mijn naaste familie. En natuurlijk zijn goede vrienden ook van harte welkom te komen. Maar het wordt geen groot feest.
Afgelopen vrijdag ben ik met een vriend uit eten geweest. Dat was heel gezellig. Het restaurantje was al compleet in kerstsfeer, dus overal gezellige verlichting en eigenlijk ook een soort kerstsfeer al. Het eten was heerlijk. En goede gesprekken, erg gelachen ook.

Gisteren heb ik eerst uitgeslapen. Ik ben al sinds een tijdje weer erg moe. Dus daar waar ik de kans heb, probeer ik bij te tanken.
Maar erna... heb ik flink opgeruimd en schoongemaakt. Ik zat er al een tijd tegenaan te kijken - tegen al die huishoudelijke taken die nog 'moesten'. Maar telkens had ik of geen tijd, of geen energie, en meestal ontbrak het aan beide. Maar gisteren toch maar aan de slag gegaan.
En nu is het weer lekker schoon en fris! :-)

Aan het einde van de middag kwam mijn moeder. Ik had een stoofpot al op het vuur staan. (en voor meerdere dagen gekookt, dus vanavond nog een restje, en in de vriezer staat ook een restje). En gezellig met mijn moeder wat gedronken en gekletst. En vervolgens lekker gegeten.
's Avonds samen een erg mooie film gekeken: "As it is in heaven" (een zweedse film). Die film had ik ooit eens gekocht. En een tijd geleden al gezien. Maar wat films betreft (en meerdere zaken trouwens ;-) ) ben ik erg slecht in onthouden. Dat is bij films heel leuk, want ik kan films meerdere keren zien en telkens toch weer verrast worden :-). Zo ook gisteravond bij deze film.

Vanochtend kwam mijn zusje & 'aanhang'. Mijn moeder was er ook nog - zij logeerde bij mij. En weer (nog steeds) ontzettend gezellig. Taart gegeten, koffie gedronken, en soep & broodjes gegeten....
Erna bleef mijn moeder nog even. En midden op de middag was iedereen weer vertrokken.
En nu is het weer tijd om verder 'bij te tanken'.
Ooit zal mijn 'energietankje' wel weer redelijk vol zitten, maar momenteel is ie nog even leeg. Gelukkig ben ik inmiddels wel gewend aan de chronische vermoeidheid.... en is dit gewoon weer een periode van 'geduld hebben'. Het is zoals het is. er valt weinig aan te doen - ik bedoel: ik kan mij gaan verzetten en gefrustreerd raken door het gebrek aan energie. Maar ik schiet er niet zoveel mee op.

Morgen komen mijn vader en zijn vrouw. Niet te vroeg, want dan kan ik eerst even uitslapen.
We gaan misschien in de buurt wat wandelen. En 's avonds uit eten.

Fijn, op deze manier verjaardag vieren!

En dan loopt het ook al tegen kerstmis. Het gaat hard, de tijd!
Ik merk dat heel veel mensen bezig zijn hun huis te versieren. Ik heb bedacht: dat doe ik niet. Kaarsjes vind ik gezellig, maar die brandt ik het hele jaar door. In de herfst en de winter binnen, en op zomeravonden bijv. op het balkon.
Ik heb het geluk dat ik vanuit mijn woonkamer uit kijk over een groot deel van de stad. Al die lichtjes 's avonds... dat lijkt ook best kerstig.

Vorig jaar ben ik eens 's avonds door de wijk gaan wandelen. Er lag toen sneeuw, en overal hadden mensen hun huizen en tuinen versierd met kerstlichtjes. Schitterend! (letterlijk en figuurlijk) En ook heerlijk om dan door de straten te wandelen. Het geeft echt een kerstgevoel, en even later lekker warm binnen warme chocolademelk drinken. En het is ook nog eens een vrijwel gratis 'uitje'!
Waarom naar kerstmarkten etc. gaan als je met een avondwandeling door je wijk ook een kerstgevoel krijgt? Bovendien vind ik de stilte 's avonds een soort 'betoverende' stilte. Helemaal als het gesneeuwd heeft.

Veel plezier deze dagen voor kerstmis! En mocht je ook eens willen genieten van mooie lichtjes in het donker: maak eens een avondwandeling door je wijk (of een wijk waar de bewoners wel houden van hun huis in tuin versieren met verlichting ;-) ).

Oordelen

Gisteren zijn we tijdens de opleidingsdag bezig geweest met "video interactie begeleiding". Wat is dat toch een mooie en interessante manier om te kijken en leren van je werk! Beeld zegt zoveel... Soms (of vaak?) veel meer dan woorden. Het werd mij tijdens het oefenen duidelijk hoe moeilijk objectief kijken is. Zo snel ga je interpreteren. En analyseer je de beelden op een heel subjectieve manier. In die valkuil vielen wij allemaal.
Een blik, een gebaar, een houding... en pats! Oordeel klaar!
We kijken, en vrijwel meteen erna oordelen we. We interpreteren a.d.h.v. wat we zien. Maar dit kan veel te snel zijn.
Dus gisteren, tijdens het oefenen, werden we telkens 'teruggefloten'. "Is dat zo? Kijk eens goed... Wat zie je? Wat is de behoefte van dit kind? En waar zie je dan wat je zojuist interpreteerde n.a.v. dit beeld?"

Het oordelen of interpreteren a.d.h.v. een beeld vormt dan ook meteen een mening. Met een gekleurde bril kijk je dan naar het kind, of de pedagogisch medewerker. Ik merkte dat als ik probeer vooral niet in die valkuil te vallen, en dus op een objectieve manier te kijken, dat ik dan veel opener ben en meer leer. Een oordeel zorgt ervoor dat een heleboel andere mogelijkheden of zienswijzen niet 'goed' zijn. Alsof er slechts 1 manier is. Of 1 antwoord mogelijk is. Alsof een heleboel luikjes dichtgaan.
Maar: zoals er meerdere wegen naar Rome leiden, zo zijn er meerdere mogelijkheden voor bijv. een pedagogische aanpak. Het is niet meteen 'goed' of 'fout', als je maar op een open (en niet-te-snel-oordelende) manier ernaar kijkt.

Vandaag vroeg ik aan een collega of zij met mij de opdracht wilde doen - de opdracht "video interactie begeleiding" voor de opleiding. Ik vertelde dat we allebei elkaar konden gaan filmen, en vervolgens beiden een half uur per persoon vragen konden stellen. Ik zal haar ook de informatie over dit onderwerp geven. Zij vertelde mij namelijk al eerder dat zij heel graag meer wilde weten over "video interactie begeleiding".
Ik vond het lastig om de medewerking van een collega te vragen, want het is een behoorlijk intensieve opdracht. En je moet je wel echt veilig voelen, wil je samen beelden van jezelf gaan analyseren.
Ik was dan ook erg blij dat ze enthousiast reageerde...!
En voor de komende tijd: inlezen in de reader en voorbereiden.

Maar.... eerst een heerlijk lang weekend helemaal vrij!! Na een drukke periode nu even uitblazen :-)

Kwaliteit

Oh... wat is het toch ontzettend jammer dat er zo bezuinigd gaat worden op kinderopvang! Echt treurig dat wij in ons toch behoorlijk goed ontwikkelde land keuzes maken zoals de keuzes van de laatste periode (bezuinigen op o.a. kinderopvang, budget terugdringen voor natuurbeheer/bescherming, e.d.). Ik begrijp het gewoon niet.
Wat vinden wij nu werkelijk belangrijk in het leven?? Is dit echt dat we op de snelweg met 130 km p/uur kunnen racen? en dat we het liefst heel veel banen asfalt naast elkaar willen, zodat we met zoveel mogelijk mensen onze omgeving kunnen vervuilen?
En willen wij er echt naar terug dat in heel veel gezinnen maar 1 ouder werkt, en mochten beiden werken dat hun kinderen naar een soort 20e- eeuwse 'bewaarschooltjes' gaan?

Ik heb nu net een bijeenkomst gehad met het auditteam. Het team bestaat momenteel uit zo'n 12 auditoren. Komend jaar breiden we uit met ongeveer 12 auditoren, die allen ook de basistraining krijgen. Vervolgens komt er voor het hele auditteam ook een verdiepingstraining.
Tweemaal per jaar vind er de interne auditronde plaats. Medewerkers uit allerlei functies worden door auditoren geïnterviewd. Wij proberen er op die manier achter te komen of - heel in het kort gezegd - wij doen wat wij zeggen dat wij doen. In ons kwaliteitshandboek staan heel veel protocollen. En wij toetsen dan dus of het in de praktijk klopt, wat er op papier staat. En zoniet, waarom doen we dan niet wat er op papier staat.
Enorm interessant en leerzaam.
En vanochtend hebben we met het team de uitkomsten allemaal naast elkaar gelegd en het begin gemaakt voor het overall rapport. Waar vervolgens verbeterpunten uit gehaald en geformuleerd worden.

Maar als ik hiermee bezig ben, en erover nadenk. En als ik tijdens mijn opleiding bezig ben met verschillende onderwerpen.... Dan denk ik: dit gun je toch ieder kind - kwalitatief goede kinderopvang?? Waarom ouders opzadelen met een probleem, door kinderopvang veel duurder te maken? Want wat gaat er gebeuren...?
Ik heb het nu niet over de keuze van ouders om ervoor te zorgen dat 1 ouder op alle dagen thuis is bij de kinderen. Of de keuze dat beiden parttime werken en dat de werkuren zo op elkaar zijn afgestemd dat kinderopvang (van buitenaf) niet nodig is.

Ik denk dat de opvang voor kinderen versnipperd gaat worden - de ene dag past de ene opa of oma (of buurvrouw/man, of vriend/kennis) op, de volgende dag de ander, de dag erna gaan kinderen misschien een dag naar een kinderdagverblijf, en vervolgens is moeder of vader thuis, en de dag erna vader of moeder. Ik noem maar iets- een mogelijk scenario. Het líjkt ideaal.... want het opvang-probleem is immers opgelost... toch?? Maar, hoe is dit voor het kind? Wat betekent dit voor de doorgaande ontwikkelingslijn van het kind?
Wat is voor kinderen het allerbelangrijkst? Het allerbelangrijkst lijkt mij dat kinderen zich emotioneel en fysiek veilig voelen. Als kinderen bijna iedere dag van de week door een ander en misschien ook op een andere plek worden verzorgd en opgevoed.... dan voelt dit hoogstwaarschijnlijk niet meer als 'veilig' voor het kind. Het kind komt telkens in een andere situatie, en het is erg lastig om te zorgen voor enige voorspelbaarheid in de dagen van het kind.
Als een kind zich emotioneel en fysiek veilig voelt, heeft het ruimte om zich te ontwikkelen. Is het kind veel bezig met zich afvragen hoe de dag vandaag zal verlopen, hoe de regels bij deze persoon zijn, of die persoon ingrijpt als het kind iets doet wat eigenlijk niet mag... en waar de grenzen bij deze persoon zijn, etc. Dan is het kind véél minder bezig met bijv. opgaan in het spel, ontdekken en leren d.m.v. spel/spelen, rustig bijkomen van het spel/spelen, zich werkelijk kunnen ontspannen, etc. Bij sommige kinderen zie en merk ik dat heel veel van hun energie opgaat in het "zich veilig voelen". En m.n. bij kinderen die slechts 1 dag komen naar het kinderdagverblijf waar ik werk.

Ik gun kinderen, en ook hun ouders, een onbezorgde jeugd (en voor de ouders: een onbezorgde jeugd voor hun kinderen, en het zich gesteund voelen in hun opvoedingstaak).

Rust na een drukke week

Hehe... het is zaterdag!
Het was een drukke week - voor mij dan. Heel afwisselend, en ook heel veel leuke dingen gedaan, maar wel drukker dan normaal.
Vorige week zaterdag had ik familiedag. Ooms en tantes, nichten en neven, zusje en aanhang, en mijn vader en zijn vrouw waren aanwezig. Het is de familie aan mijn vaders kant, waar we een familiedag mee hadden. Erg gezellig iedereen weer te zien. Na een heel deel begroet te hebben en gesproken te hebben (een deel kon al 's middags, de rest kwam alleen bij het pannenkoeken-eten) zijn we met een stel een stuk gaan wandelen. De zon was net aan het ondergaan. Het was prachtig! Zie foto's:

Na het pannenkoeken eten met de familie had ik geluk: mijn vader wilde me wel helemaal naar huis brengen. Hij had mij ook al opgehaald. Ik heb het idee dat het best een omweg is, maar hij vond het geen punt.

Zondag vertrok ik iets na elven richting station om naar mijn vriendin te gaan. Bij haar hadden we een 'housewarming' met nog 3 andere vriendinnen. Mijn vriendin had heerlijke hapjes gemaakt, en de lunch werd een soort buffet. We konden telkens langs de kast lopen waarop alles uitgestald stond. Lekker gegeten dus, en heerlijk gekletst. We zien elkaar niet vaak. We zijn al zo'n 12 jaar bevriend, en ik vind het zelf heel bijzonder dat deze vriendschap met zijn vijven al zo lang stand houdt. Zelfs nadat een paar van ons een tijdje in het buitenland hebben gewoond. En ook nu wonen we verspreid over 5 steden. Nu wel in Nederland, dat maakt het een stuk makkelijker om af te spreken.

In januari gaan we elkaar weer zien, bij een ander die net is verhuisd.

Wat ik vooral heel bijzonder vind, is dat we inhoudelijk heel leuke gesprekken hebben. Ook al zien we elkaar maar een paar uur - er zijn altijd gespreksonderwerpen die zo boeiend zijn. Bijv. over de stappen in de carrières van iedereen (1 is net voor zichzelf begonnen, 1 is net begonnen met nieuwe baan en 1 binnenkort, en 2 studeren naast hun baan), of over het moederschap (2 zijn nog niet zo lang geleden voor het eerst moeder geworden). Of over het leven, en alles wat daar bij komt.

Maandag was het weer een lange werkdag.

En dinsdag had ik vrij, maar desondanks toch druk geweest i.v.m. voorbereiden van interne audit- gesprekken. En boodschappen gedaan.

Woensdag had ik een opleidingsdag. Erg leuk en interessant ,weer. We hadden het over coaching. En we hebben ook door middel van brainstormen en het maken van een mindmap nagedacht over het afstudeeronderwerp/scriptie. Donderdag heb ik 4 interne auditgesprekken gehouden, samen met mijn audit-collega. 2 gesprekken met mensen die op het hoofdkantoor werken, en 2 gesprekken met mensen die op een kinderdagverblijflocatie werken. Het blijft heel interessant en leerzaam om deze gesprekken te voeren. Ik merk wel dat ik echt geen geweldige auditor ben - maar... al doende leer je. Van elke ronde leer ik weer, en ook van elk gesprek.

Vrijdag had ik een heel lange werkdag. Van 8 tot 17:45 uur het werken op de groep. En erna nog bezig geweest om de schoentjes te vullen en kadootjes bij de schoentjes te leggen. Dit deden mijn collega en ik samen. Ook moesten we checken of alle ouders hadden betaald, en of elk kind een schoentje mee had (gelukkig hebben wij ook reservelaarzen en reserveslofjes, dus de paar kinderen die hun schoentje vergeten waren kregen toch iets in een laarsje van ons).

En vanochtend was het dus weekend! Heerlijk!!

Allereerst hardgelopen met de loopgroep. We hadden heuveltraining - dat was iets minder want behoorlijk zwaar...! Maar het is altijd weer een heerlijk gevoel achteraf - dat je echt iets gedaan hebt.

's Middags mijn fiets wat opgeknapt - schoongemaakt. Er zat nog modder op van de vorige lange fietstocht. En morgen ga ik weer een dag fietsen. Dit keer zijn we denk ik met z'n 4en. Ik hoop dat we toch nog redelijk weer zullen hebben, ondanks de voorspellingen (herfststorm??). Maar natuurlijk kunnen we altijd gaan schuilen ergens, of weer richting huis fietsen.

En nu.... nog even mijn huisje wat opruimen en schoonmaken. Het zou toch fantastisch zijn als er 'selfcleaning houses' bestonden ;-).

En eens bedenken wat ik met de pompoen ga doen.... Pompoensoep maken? Of pompoen in stukjes als groente bij de aardappels? Maar eens even op internet kijken of er lekkere recepten te vinden zijn - en dan nog hopen dat ik voldoende in huis heb.

Fijn weekend allemaal!



Laatste dag

Een blogstukje over M.
M. is een jongetje in mijn groep, en hij wordt komend weekend 4 jaar. Vandaag had hij zijn laatste dag bij ons.
M. kwam bij ons in de groep toen hij 3 maanden oud was. Een lieve baby, maar met temperament...! M. had bij vlagen een behoorlijk pittig karakter. Ik weet nog dat hij ingebakerd sliep, in zo'n handige doek met klittenband. Zonder die doek kwam hij niet in slaap, hij was dan veel te onrustig.

Hij was altijd al een heel sociaal jongetje. Hij keek al snel veel om zich heen naar alle kinderen. De oudere kinderen kwamen hem dan kusjes en knuffels brengen, die hij dankbaar in ontvangst nam ;-)
In een groep in de kinderopvang is altijd van alles te zien - hij genoot wel van een omgeving die absoluut niet saai is.

Na verloop van tijd groeiden hij en J. (meisje dat 2 dagen jonger is dan M., en ook sinds ze 3 maanden oud is bij ons op de groep aanwezig is) steeds meer naar elkaar toe. De laatste tijd zijn de twee echt onafscheidelijk. Op de dag dat ze beiden aanwezig zijn, is het echt een tweetal als Jut&Jul, Suske&Wiske, Ot&Sien of... nouja, zo dus ongeveer.

Zoals ik al schreef had M. een behoorlijk pittig temperament. Hij kon soms enorm driftig zijn. Zelfs zo erg dat hij tijdens het eten soms moest overgeven. Dan wilde hij niet zijn korsten eten. En de regel is: eerst de hele boterham op, dan pas de volgende. Daar werd hij boos om. En hopla... even later gaf hij alles over.
Gelukkig, zoals bij alle kinderen het geval is, verloopt de ontwikkeling in fases. En dit hoorde kennelijk bij een fase, en het verdween gelukkig ook weer.
Het scheelde ook wel heel erg, dat M.'s taalontwikkeling natuurlijk niet stil stond. En hij kon zich dan ook steeds beter uitdrukken in taal. Op die manier kon hij ook duidelijk maken aan ons wat er aan de hand was. Dat hielp niet zo in het geval van de broodkorsten. Maar in andere gevallen waarbij hij boos werd (of verdrietig).

Vandaag was M. dus voor het laatst bij ons.... Al wekenlang is hij er in zijn hoofd mee bezig. En op een gegeven moment kwamen Sint&Piet er ook nog bij, in zijn hoofd... Dus er gebeurde veel in dat hoofd! Al ongeveer 2 weken speelt hij het aller-aller-liefste "Coole Piet Diego" (kennelijk 1 van de tv- Zwarte Pieten). Hij kan het echt de hele dag door spelen. Toen Sint&Piet nog niet in het land waren, begrepen sommige kinderen niet helemaal wat hij wilde spelen. Eén jongetje antwoordde eens: "Pieten?? O, je bedoelt pilóten!"

Kortom, voor M. een heel spannende tijd nu. En dan vandaag de laatste dag. Door zijn mamma werd hij gebracht, met een mooie traktatie (piratengezichtjes van eierkoek, dropveter, mandarijntje, en de hoofddoek van de piraat was een servetje).
En toen we zijn verjaardag/ afscheid gingen vieren, en hij de verjaardagsmuts op kreeg, toen kwamen de tranen. Groot verdriet.... Het werd die stoere M. even allemaal teveel. Bij mijn collega op schoot heeft hij geluisterd naar de verjaarsliedjes. En de kaarsjes op onze 'neptaart' (van karton, waar waxinelichtjes bovenop kunnen) uitgeblazen.

Afscheid nemen is niet fijn. Ik vind het ook niet fijn. Het hoort er nu eenmaal bij....
Ik ga hem missen, die lieve, stoere M.
Gelukkig hebben zijn moeder en hijzelf ons beloofd dat ze gauw nog eens langskomen. Even op bezoek, en vertellen hoe het gaat op school.

Energie opladen

Het gaat weer de goede kant op.... Na afgelopen weekend even héél moe geweest te zijn, bedacht ik dat het tijd is voor een 'herstelplannetje'.

Maandag was het eerst nog een erg drukke dag: eerst ruim 5 uur werken op de groep, vervolgens even naar huis (dat kan zo geregeld worden als we 's avonds vergadering hebben... want 11 of 12 uur - of langer- op 1 dag werken trek ik fysiek niet), en 's middags/ 's avonds achtereenvolgens functioneringsgesprek, teamvergadering en vergadering met de oudercommissie. Nu zijn die laatste vergaderingen (oudercommissie) eigenlijk altijd zonder pedagogisch medewerkers (dat is onze officiële functienaam - maar hiermee wordt dus bedoeld: de 'juffen' ;-) ). Maar dit keer bespraken wij de uitkomst van het klanttevredenheidsonderzoek. En dan was het wel handig dat een aantal pedagogisch medewerkers erbij zouden zijn. Het was uiteindelijk heel leuk om bepaalde zaken met de oudercommissie te bespreken - ik vind zulke momenten vaak erg... inspirerend (dat is denk ik het woord). Of verhelderend, dat ook.
Goed, tijdens die drukke dag vertelde 1 van de leidinggevenden dat ik donderdagmiddag vrij kon zijn omdat ik teveel overuren heb. Komt dat even lekker uit..!!
Dus toen bedacht ik dat ik deze week maar eens veel moest gaan uitrusten en buitenzijn. Dat werkt bij mij goed, als ik toe ben aan een herstelperiode.

Vanochtend was ik ook vrij. En ik ben een stuk gaan hardlopen. Oh, wat is dat toch heerlijk, als de zon zo lekker schijnt en de natuur echt prachtig is. Overal nog bruine, rode en gele bladeren aan de bomen. Ook erg veel bladeren al onder de bomen. Ik kom er enorm van bij, ik voel de energie weer terugkomen. Ook al is het slecht gesteld met mijn conditie. Moet echt weer rustigaan opbouwen. In een duurloopje van een half uur ben ik wel 3 keer gaan wandelen. Normaalgesproken is dat niet nodig - maar hieraan merk ik dat ik nog niet helemaal 'bij' ben.
Maar het buiten bewegen, de zon, het frisse weer, het doet mij echt goed. En natuurlijk het euforische gevoel dat de endorfinen je geven - door hard te lopen komt endorfine vrij.

Morgenmiddag ben ik dus ook vrij, en dan wil ik een stuk gaan wandelen. Fotocamera mee - kan ik wat herfstfoto's maken.

Oja... het functioneringsgesprek ging erg goed! Van beide kanten - zowel mijn manager als ikzelf - erg positief. Ik heb het ook gehad over een opleiding die ik wil gaan volgen, als ik klaar ben met de opleiding die ik nu volg. Mijn manager vond het een heel goed plan - want zij had ook het idee dat ik een beetje in een 'gat' val als de opleiding die ik nu volg stopt. Zij merkt hoe enthousiast ik word van de lessen en theorie.
Als alles volgens plan verloopt ben ik in juli klaar met mijn opleiding. En in september wil ik starten met een post-HBO opleiding. Ik merk namelijk dat het studeren mij zo goed bevalt. Natuurlijk is het best zwaar naast het werk - soms zelfs heel zwaar (in periodes dat het èn op mijn werk druk is, èn dat er ook veel deadlines zijn voor de opleiding). En vergt het een hoop plannen van tijd. Maar.... ik vind het zo leuk om nieuwe stof te leren en naast het uitvoerende werk ook veel met mijn hoofd bezig te zijn. Ik vind het allemaal heel spannend - om de stap te zetten om verder te studeren. Maar, ik ga ervoor!

Positief

Gisteren nadat ik het blogstukje had geschreven had ik een dubbel gevoel. Waarover ik gisteren schreef, dat is zó persoonlijk. En het past eigenlijk niet tussen de "mosterdzaadjes" in het leven, waarover ik aanvankelijk wilde schrijven. De "mosterdzaadjes", dat zijn juist de mooie en positieve zaken in het leven die het leven juist zo mooi maken. En daar kon ik CVS nou niet echt tussen plaatsen.
Hoewel.... die CVS-terugvallen die dagen mij wel telkens opnieuw uit om positief te blijven denken. Om telkens weer de schouders eronder te zetten, en door te gaan. Om te leren om te blijven genieten van het moment, van het hier en nu.

Zoals op dit moment. Ik geniet van een kop koffie. Ik zet de koffie met behulp van een percolatortje - zo'n italiaans koffiepotje voor op het vuur. Je zet er de lekkerste koffie mee, en zo'n potje kost je hooguit 15 of 20 euro. (ze zijn vast ook veel goedkoper te vinden) Dat is even een verschil met al die grote luxueuze espressomachines van een paar honderd euro...!! Zo'n espressomachine neemt ook nog eens heel wat ruimte in beslag. Dit potje niet. En wat als er aan de machine iets defect raakt? Vaak weet je dan niet precies het mankement op te sporen, laat staan te repareren. Bij het percolatortje kan je veel duidelijker zien waar het euvel is. Ik gebruik de mijne nu zo'n 6 jaar - en nog nooit problemen mee gehad.

In veel gevallen is het zo dat versimpeling vaak ook beter is. Beter voor het milieu (in geval van de espressomachine - per koffiekopje gooi je 1 aluminium cupje weg..! Of welk soort verpakking dan ook, elk beetje koffie is apart verpakt), beter voor je portemonnee, beter/ makkelijker in gebruik...

Qua vrijetijdsbesteding is 'simpel' vaak ook heel leuk. Vanmiddag ga ik met een groepje (leden van de fietsvereniging) wandelen in het bos, hier vlakbij. Hoewel het nu nog erg mistig is hier, zou volgens de weersvoorspelling de mist zo opklaren. En het zou zonnig worden. Ik hoop het maar..!
Mijn brood heb ik al gesmeerd, appeltje en wat water mee... Alles in de rugzak, en vervolgens reis ik eerst een klein stukje met de bus.
Vervolgens gaan we met z'n vieren wandelen. De natuur in dat gebied is zó mooi. En ik vind het bijna altijd heerlijk om even lekker buiten te zijn en te bewegen.
Misschien gaan we ergens nog iets drinken - even zien wat de anderen willen.
Op deze manier kost een middagje uit incl. vervoer hooguit 8 of 10 euro. (als ik koffie/ thee en taart erbij reken)

Gisteravond heb ik heerlijk zitten lezen in het boek "De Filosofie van de Heuvel", geschreven door Ilja Leonard Pfeijffer. Erg leuk boek!! Het gaat over een fietsreis die hij met zijn Russische vriendin Gelya heeft gemaakt. Vanuit Leiden zijn zij gefietst naar Rome. Totaal onvoorbereid, en hij woog op moment van vertrek zelfs ruim 100 kilo. Pfeijffer is zelf schrijver/ dichter, en de reis is dan ook heel mooi beschreven door hem. Soms grappig, soms erg mooi en beeldend, en dan weer ontroerend.
Pfeijffer heeft het in het boek af en toe over Ithaka... en ik moest denken aan het mooie gedicht over Ithaka:

"Ithaka
Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
de emotie die je hart en lijf beroert.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon zul je niet treffen
wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,
wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.

Wens dat de weg dan lang mag zijn.
Dat er veel zomermorgens zullen komen
waarop je, met grote vreugde en genot
zult binnenvaren in onbekende havens,
pleisteren in Phoenicische handelssteden
om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen
van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,
ook opwindende geurstoffen van alle soorten,
opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt;
dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen
om veel, heel veel te leren van de wijzen.

Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt,
zodat je als oude man pas bij het eiland
het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,
zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je niets te bieden meer.En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.


K.P. Kavafis"

Mis

Het is weer even mis.... Ik voel me al een paar dagen niet goed. Erg moe, last van mijn keel, en het gevoel alsof er een griep aan komt... maar het zet niet door.
Ik plaats deze toestand maar weer onder het kopje 'CVS'. In 2005 kreeg ik de diagnose CVS: Chronisch Vermoeidheids- Syndroom. Ik kampte al jarenlang met een onverklaarbare vermoeidheid. Daarnaast ook verschillende andere klachten, zoals regelmatig last van duizeligheid, last van het prikkelbaar darmsyndroom, en dus ook regelmatig een grieperig gevoel,etc.
Als ik koorts heb, dan meld ik mij ziek. En met de andere klachten proberen ik zo goed als het kan gewoon door te gaan.
Met behulp van verschillende behandelvormen (cognitieve gedragstherapie, cursus mindfulness, voedingsadviezen door een orthomoleculair arts) heb ik met de CVS- klachten leren leven. Ik heb mijn grenzen heel goed leren aanvoelen/ kennen. Ik heb een periode van acceptatie gehad - ik heb leren accepteren dat 'het is zoals het is'; de klachten heb ik en zal ik altijd blijven houden... de kunst is hoe ermee te leven.
In die acceptatie-periode ben ik heel vaak ontzettend boos, teleurgesteld en verdrietig geweest. Het is als een soort rouwproces. Het lichaam dat ik dacht te hebben, dat bleek dus niet zo te zijn zoals ik dacht. Het bleek een lichaam te zijn dat mij zomaar, zonder waarschuwing, ineens in de steek kon laten. Op heel vervelende momenten ook - bijvoorbeeld terwijl ik op een trein wacht ergens op een station. Dat ik ineens merk: mijn lichaam houdt het niet meer vol. Het is alsof de brandstof in de tank accuut verdwenen is, en je op de vluchtstrook moet zien te komen en daar maar moet wachten.

Sinds de diagnose in 2005 (voor mij een heel belangrijk moment, want toen wist ik eindelijk wat er aan de hand was en kon ik mijn lichaam opnieuw leren kennen - en met name de grenzen leren kennen) heb ik verschillende fases doorgemaakt. In het begin was ik heel bang voor de 'terugvallen'. Het kon zomaar ineens een week (of langer, en soms ook korter) mis zijn. Dan had ik totaal geen energie meer, en kon ik alleen maar slapen/eten/drinken/rustig in huis wat doen/ een wandelingetje maken. Omdat de terugvallen heel plotseling er waren, kon ik er absoluut geen rekening mee houden. Dus wat ging ik doen? Mijn activiteiten en afspraken heel nauwkeurig plannen, en ervoor zorgen dat ik àltijd op een plek zou zijn niet te ver van een 'instortmogelijkheid' (een bed in een vertrouwde omgeving). Ik probeerde het op mijn werk zo te regelen dat ik mijn werkuren/afspraken na kon komen - dat het haalbaar was (of zou moeten zijn... ik wist immers niet wanneer er weer een terugval kwam).
Ik stopte met bezoek aan bioscoop, theater, (druk) café, e.d. Het was mij iets te vaak gebeurt dat ik juist daardoor een terugval kreeg. De drukte, de vele mensen, geluiden, licht, het zorgde ervoor de ik mijn energie in 'no time' was verloren en me soms binnen een uur al ziek voelde. Ook had ik met veel moeite weten te accepteren dat autorijden voor mij er niet in zat. Ja, korte stukjes wel.. en nog het liefst met iemand erbij. In geval van een terugval kon de ander dan rijden. Want met autorijden was het mij ook iets te vaak gebeurt dat ik door de CVS niet meer veilig kon rijden (het lijkt alsof ik in mijn hoofd een soort 'mist' heb, waardoor alert reageren er dan niet bij is.... Veel gebeurtenissen gaan langs mij heen.)
Nog steeds heb ik ook moeite met het niet op woorden kunnen komen. Tijdens werkdagen is het de bedoeling dat ik aan het einde van de dag aan ouders vertel hoe de dag is geweest voor hun kind. Maar heel vaak kom ik niet op de woorden. En vaak ook weet ik het niet terug te halen.

De orthomoleculair arts heeft mij toen uitgelegd dat het ook wel logisch is, dat je hele lichaam het maar zo 'half' doet. Het is alsof mijn lichaam 'op de waakvlam' doorpruttelt. Alles doet het wel, maar slechts een klein beetje. Het hoofd doet het een klein beetje, m'n temperatuurregeling doet het maar een klein beetje (vaak heb ik het erg koud, tijdens terugvallen), m'n buik doet het maar een klein beetje...

Inmiddels heb ik mijn weg er mee gevonden. Ik ken mijn lichaam en de grenzen ervan al veel beter. Op het moment van de diagnose waren mijn grenzen echt totaal verdwenen. Ik voelde niet meer aan wanneer ik moe was - ik ging door tot ik er echt bij neerviel en vervolgens dagenlang (of weken) ziek was.
Inmiddels weet ik hoeveel ik kan werken, kan sporten. Wat belangrijk voor mij is om mij goed te blijven voelen, bijvoorbeeld: regelmatig buiten zijn, bewegen, gezond eten, goed slapen, weinig tot geen alcohol, activiteiten zorgvuldig plannen en voldoende rustmomenten inplannen. En gelukkig kan ik erg genieten van kleine dingen. Dat heb ik in sommige gevallen ook wel moeten leren.
Sinds kort durf ik weer te dromen van een carrière. Van op den duur veranderen van baan - en dan niet een baan kiezen puur op basis van wat ik (mijn lichaam) kan, maar ook zeker een kiezen in de richting die ik heel graag wil.
Ik durf weer te dromen.

Maar vandaag is het nog even mis. Vandaag ga ik ervoor zorgen dat ik weer herstel. De zon schijnt lekker naarbinnen, en ik ga slapen, lezen, niksen....

Herfst, herfst... wat heb je te koop?

Dat liedje zing ik met de groep regelmatig, in deze periode.... De volgende zinnen in het liedje gaan over heel veel bladeren en wind. Die bladeren, dat klopt wel. Maar de wind... dat valt gelukkig erg mee. Het is zelfs heel zonnig en warm - een heerlijke herfst!!
En zo ontzettend mooi!
Afgelopen donderdag keken mijn collega's en ik elkaar 's ochtends aan: "wat gaan we doen??" De donderdag-groep is een behoorlijk onstuimige groep. Een heleboel jongetjes die het liefste de hele dag willen rennen, fietsen, stoeien, spannende en gevaarlijke/ uitdagende (fantasie-) spelen spelen... De hele groep bij elkaar houden, dat geeft voor sommige kinderen te weinig (emotionele & soms ook fysieke) veiligheid en rust om hun eigen spel te spelen. Dus... we zouden even een goed plan moeten bedenken. We hebben de groep in kleinere groepjes verdeeld. Dit doen wij wel vaker - en voor deze groep bleek het echt heel goed te werken.
Ik gaf aan wel met 4 kinderen naar het bos te willen gaan. Mijn collega's vonden het prima om 'thuis' te blijven. We overlegden wie er met mij mee zouden gaan - een aantal jongens die het erg nodig hadden om flink te kunnen bewegen. Ik wilde dan ook een flinke wandeling met ze maken.

We liepen door het bos naar een heel mooi stukje hei. Onderweg volgde ik als het ware de kinderen. En het is dan heel leuk vind ik waar je voor stopt. Voor bijv. 2 grote vlaggen hoog in de lucht, en voor enorme opslagbakken voor hout en papier ("prullenbakken" volgens de kinderen), voor een parkeerbordje waar vooral de letters veel aandacht kregen, en ook voor een aanhanger, en een tractor. Bij deze zaken werd er door 1 jongetje naar de anderen geroepen: "kijk eens wat ik heb gevonden! Cool!!" Eenmaal in het bos raakten 2 anderen gefascineerd door de enorme hoeveelheid bladeren. Ik vertelde dat er nog steeds bladeren van de bomen vielen. Als je heel goed keek, dan zag je ze naar beneden dwarrelen. 2 jongens gingen heel stil staan (1 zelfs gehurkt) en keken nauwlettend naar de bomen. Zodra ze een blaadje zagen dwarrelen probeerden ze die te pakken.

In het bos werd er tijdens het wandelen druk gespeeld. Grote takken sleepten de kinderen mee, en dit werden "bladblazers" of "brandblussers". En op een gegeven moment grote scheppen om mee te graven.
Toen ik zei dat ik benieuwd was of de jongens de hei ook zo mooi en leuk zouden vinden, keek 1 jongetjes mij nadenkend aan: "geheim?" Hij kon zich blijkbaar weinig voorstellen bij het woord "hei" maar het woord "geheim" lijkt wel iets op "hei".
Op de hei zagen we een mooie grote klimboom. De kinderen mochten van mij hierin klimmen. In onze tuin op het kinderdagverblijf wordt er regelmatig geklommen - maar we hebben geen klimmateriaal. Waarschijnlijk is dit ook één van de veiligheidsregels voor een kdv... Ik vind het soms wel jammer. Er mist voor deze groep kinderen net het stukje extra uitdaging. Je grenzen kunnen/ durven leren verleggen, nog meer bezig zijn met het oefenen van de motoriek (wat deze groep jongens het allerliefst doet en ook erg goed kan). Het gevolg op het kdv is dan ook vaak dat er op meubels of tegen de omheining op geklommen wordt. En dat is vaak nog minder veilig dan een mooie en goedgekeurde klimboom o.i.d.
Terwijl de jongens aan het klimmen waren zag ik dat het al kwart over 11 was. We gaan meestal om 11:30 uur aan tafel. Ik belde even snel naar mijn collega om te vertellen dat wij iets later zijn. Geen probleem, want zij zouden ook iets later aan tafel gaan. Terwijl ik belde... klom 1 jongetje in no time heel hoog. Oeps! Dit is ook wel bekend, hij doet dit vaker. Maar ik was er even niet op bedacht dat het zo snel zou gebeuren. Hij was zelf helemaal niet bang - en leek ook alles onder controle te hebben. Maar ik vond het wel eng, en ik moest er niet aan denken als hij van die hoge tak zou vallen...! Ik vertelde hem dat ik het te hoog vond, en dat hij rustig achteruit terug moest gaan kruipen. Tot iets lager. Ik kon hem dan van de tak af tillen. Hij begreep het en kroop achteruit (eigenlijk heel knap, bedenk ik mij nu!) terug. Ik tilde hem eraf. En ik legde hem nogmaals uit waarom hij van mij niet verder mocht. We spraken een punt op de klimboom af tot waar hij mocht klimmen.
Een ander jongetje durfde eigenlijk helemaal niet te klimmen. Hij ging op zijn buik over een tak hangen en 'bungelde'. "Ik ben een aapje!" riep hij.

Op de terugweg kwamen we 2 honden en hun baasjes tegen. Ineens veranderden die 4 stoere jongens in behoorlijk bange jongetjes. Snel werd door 2 mijn linker-  en rechterhand gezocht. En liepen die 2 dicht naast mij. Bange oogjes.... tot de honden op iets grotere afstand waren, toen durfden ze erover te praten. De 2 anderen kropen bijna door de bosjes, zo ver weken zij van het pad toen de honden langskwamen. Oh... ik kon het mij zo goed voorstellen - ik was altijd bang voor honden, en nog steeds voel ik mij niet op mijn gemak in de buurt van een hond.

Al wandelend werden er heel veel bladeren verzameld. Eerst werden er armen vol met bladeren gebracht - maar nee, ze mochten van mij alleen de mooiste bladeren mee brengen in de tas die ik bij me had. Oei.... wat is nou het mooiste blad?? Peinzend keken de kinderen rond over de zee van bladeren. Toen werden er toch wel heel unieke exemplaren gevonden.

Moe maar voldaan schoven de kinderen en ik aan tafel. En dit keer gingen we eens warm eten: vissticks, aardappels en groente, mèt appelmoes. Mmmmm.....

Supermens

Kennen jullie Superoma nog? Een kinderprogramma op tv, ergens midden/ eind jaren '80.

Ineens denk ik eraan... Hoewel het maar een klein beetje te maken heeft met waaróm ik daaraan denk.
Ik dacht vandaag weer eens dat ìk een Supermens ben. En dat denk ik geloof ik erg vaak (een waanidee ;-) ).
Op dagen dat ik vrij ben, maak ik vaak een planning met dingen die ik wil ('moet'??) doen. Dus boodschappen doen, stofzuigen, huiswerk maken, hardlopen, dat soort dingen.
Vandaag had ik ook weer een lijstje gemaakt. En hoe komt het toch, dat mijn lijstjes zelden realistisch zijn? O, zo vaak staat er gewoon véél te veel op. Ook al doe ik mijn best om reëel te blijven.

Vanochtend na uitslapen (jaja... een luxe ;-) ) en ontbijt ging ik maar eens aan het werk. Een pot koffie erbij. En dan... het begin zoeken. Er zijn zoveel opdrachten, dat ik soms niet weet waar te beginnen. Eigenlijk denk ik dat dit ook al een soort test is voor de opleiding. Dat er wordt getest of je ertegen kunt dat je zo ongeveer bekogeld wordt met opdrachten. In elk geval wordt er met deze tactiek gekeken of je kunt plannen.

Toen ik het begin niet meteen vond, ben ik een planning voor vandaag gaan maken.
Eerst in een uur een verslag met foto's maken voor een opdracht. Erna het onderzoek over kinderparticipatie (en de participatiegraad binnen de locatie) uitwerken. En vervolgens een opdracht "observatie van de groep" uitwerken. Ik zou dus nog wel even bezig zijn... Ondertussen een wasje draaien, en een aantal andere opdrachten uitprinten.
En om 15 uur wilde ik graag klaar zijn zodat ik nog even kon hardlopen.
Maar.. al snel was het eerste uur voorbij, en die eerste opdracht nog niet klaar!
Ik probeerde niet in de stress te schieten en rustigaan verder te werken. Het zou al mooi zijn als ik afkreeg... tja, dat wat ik af zou krijgen. Iedere opdracht die klaar is, is er weer één.

De tweede opdracht, die ik graag in een uur wilde doen, daar heb ik bijna 4 uur over gedaan! Was dat nodig? Ik weet het niet... Ik zat in een 'flow'. En het kostte ook gewoon meer tijd dan dat ik had ingeschat. Ik was even vergeten dat een heleboel gegevens één voor één invoeren ook een heleboel tijd kost.
Dus de opdracht "observatie van de groep" zal moeten wachten. En het hardlopen - daar is nog weinig puf voor. Dat komt wel weer.
Ik ben wel blij met het resultaat van die grote opdracht. Het is een mooie afronding van het onderzoekje.

En een belangrijk inzicht van vandaag: een Supermens ben ik kennelijk niet. Maar wie is dat wel? Ik ben allang blij dat ik een Goed-Genoeg-Mens ben. En nu daar zelf ook in geloven ;-).
Niet kijken naar wat mij vandaag niet gelukt is... maar naar wat wel gelukt is.

Fietstrektocht

Dit weekend heb ik met een groep van ruim 40 mensen gefietst.
Het was heerlijk zacht herfstweer, en m.n. gisteren echt door prachtige 'plaatjes' gefietst.
Ik had vrijdag ook al vrijgenomen - en ook maandag heb ik een dagje vrij. Een lang weekend vrij, dus... Erg fijn! Even bijtanken van de afgelopen periode.

Zaterdagochtend verzamelde de groep op een stationsplein. Ik was erg ruim op tijd, dus nog voldoende tijd om even koffie te drinken. En zo kon ik zien hoe iedereen aankwam. Leuk hoe de groep fietsers 'groeit'. Binnen een half uur stonden er ineens ruim 40 fietsers met hun fiets.

Vertrektijd zou zijn om 10:15 uur. En zo rond die tijd stapte ineens iedereen op en zoef!.... weg was iedereen. Het tempo zat er al snel goed in.
Na zo'n anderhalf tot 2 uur fietsen was het wel tijd voor koffie met gebak. Dus ergens binnen lekker gegeten en gedronken.
's Middags werd het steeds zonniger. Met die mooie herfstkleuren, het water, het riet .. prachtig! Ineens zagen we een witte grote vogel midden op het water. Een zilverreiger, wist een man die voor mij fietste.
In september was ik ook door dit gebied gefietst. Was toen ook al erg mooi. Maar de herfstkleuren, de lager staande zon... dit maakte het misschien wel nog iets mooier.

Rond 16 uur kwamen we aan op de camping. Er waren veel mensen die hun tentje gingen opzetten. Ikzelf had een plek in de trekkershut gereserveerd. Dus ik hoefde alleen maar m'n slaapzak en fleecedekentje op het bed te leggen. En ik kon vervolgens even douchen.
Koken hoefde ook niet, want ik had gereserveerd voor de maaltijd in het eetcafé op de camping. De meesten gingen daar eten. Gezellig de hele avond gepraat en lekker (maar eenvoudig) gegeten.
Ook in de trekkershut met mijn 'hutgenoten' nog een tijd gepraat. En vervolgens mijn bedje ingerold.

De volgende dag heb ik, samen met een ander, de route van die dag wat ingekort. Zij wilde eerder terug naar huis - moest nog wat werken thuis. En ik had eigenlijk ook wel zin vroeg thuis te zijn.
Hier een aantal foto's:

Enquête

Het vorige bericht hier op m'n blogje was het 100e bericht... Wow!

Zonet, na de opleidingsdag, ben ik even naar de supermarkt gegaan voor de wekelijkse boodschappen. Vorige week stond er bij de kassa een meisje dat mensen zocht die mee wilden werken aan de enquête. Normaalgesproken heb ik niet zo'n zin in enquêtes... Maar nu dacht ik: "ha! Een kans om mijn stem te laten horen!" En dit dacht ik, omdat ik wel heel tevreden ben over de supermarkt... MAAR.... ik mis variatie in het aanbod van biologisch vlees. Meestal kun je slechts kiezen uit biologische tartaar, of biologisch varkenslapje. En heel vaak is de keuze beperkt tot slechts 1 product.
Na alle vragen die het meisje aan me stelde beantwoord te hebben was er ruimte voor opmerkingen. Mooi!! Ik vertelde het meisje dat ik variatie miste in het aanbod biologisch vlees. Dat had ze al vaker gehoord die dag. Ze beloofde mij dat ze de opmerking door zal geven aan de leidinggevende van de winkel.

En vandaag kwam ik in de winkel. En oohhhh.... zó ontzettend veel keus in biologisch vlees!! Ik kon bijna niet kiezen, zoveel keus!!
Blij huppelde ik verder door de gangpaden, nadat ik een paar pakjes bio-vlees had ingeladen.
In het gangpad waar de chocola en koekjes te vinden zijn (en dat gangpad bezoek ik ook wekelijks ;-) ) zag ik dat 1 van de coördinatoren van de winkel vakken vulde. Ik stond even te aarzelen, en liep toen op hem af.
"Meneer," zei ik "ik wil u een compliment geven voor de winkel. Ik heb vorige week meegewerkt aan de enquête, en aangegeven dat ik vond dat er zo weinig biologisch vlees in de winkel was. En deze week al is er zoveel meer soorten biologisch vlees. Heel fijn!" Hij keek verrast.
Ik liep weer verder, door naar de biologische melk.... De coördinator (ik denk dat dat zijn functie is, hij maakt op mij een coördinerende indruk) zocht mij op. Hij vertelde dat er van meer klanten de wens kwam dat ze graag meer variatie wilden in biologisch vlees. Maar, dat de winkel maar klein is en niet kan uitbreiden. Graag willen ze met de wensen van alle klanten rekening houden, maar dat kan niet vanwege ruimtegebrek. Nu zullen er misschien mensen zijn die hun vertrouwde producten missen, omdat daar geen plaats meer voor is.
Ja, dat begreep ik. Het is woekeren met de ruimte. Maar, ik was erg verrast dat er al zo snel aan de wens van een groep klanten tegemoet gekomen was.

Duurzaamheid

De komende periode staat erg in het teken van Duurzaamheid. O.a. door de Dag van de Duurzaamheid, op 11 november. Op www.dagvandeduurzaamheid.nu vind je hier veel informatie over. Ik kwam vandaag toevallig op deze site terecht. Er staan ook heel veel activiteiten op, zoals bijv. lezingen, voorleesactiviteiten op basisscholen, kortingsacties, etc.
En volgend weekend is de Nacht van de Nacht. Op www.laathetdonkerdonker.nl vind je hierover informatie.
Beide vind ik erg goede initiatieven. Hoe meer van dit soort initiatieven, hoe eerder mensen denk ik geneigd zijn zich er meer in te verdiepen en erover na te denken hoe duurzaam zij zelf leven.
Mijzelf zet het in elk geval wel (weer) tot denken.

O, en nog een mooi initiatief waar je zelf misschien aan mee wilt doen: http://noimpactweeknl.wordpress.com/ . Je hoeft echt niet je hele leven om te gooien om 'low impact' te leven. Begin met kleine veranderingen - zoals bijvoorbeeld (eventueel met behulp van een zogenaamde 'douchecoach' - een zandlopertje of stopwatch) maximaal 5 minuten per dag te douchen. Scheelt op jaarbasis een hoop water, en levert jou een minder hoge waterrekening op.

Ik hou mijn meterstanden bij, en daardoor het verbruik. Eens in de zoveel tijd (meestal iedere 2 weken) voer ik de meterstanden in een programma op www.zuinig.info in. Vervolgens zie ik dan hoeveel water/electriciteit/gas ik gemiddeld per dag verbruik. Bij de energiemaatschappij heb ik nu de jaarnota opgevraagd. Mijn verbruik was voor dit jaar:
* Stroom 955 kWh
* Gas 634 m3

Vorig jaar was het:
* Stroom 847 kWh
* Gas 782 m3

En het gemiddelde verbruik (1 persoons huishouden) volgens de energiemaatschappij:
* Stroom 1406 kWh
* Gas 751 m3

Zowel qua stroom- als gasverbruik zit ik dus onder het gemiddelde.

Wat waterverbruik betreft: mijn verbruik was afgelopen jaar 35m3. Een gemiddeld 1persoonshuishouden verbruikt volgens Nibud 45m3 water per jaar.

Ik ben wel benieuwd hoe het verbruik bij anderen is, en hoe zij leven. Hoe hoog staat de verwarming? Hoe goed is je huis geïsoleerd.
Mijn CV staat 's nachts op 14 graden en overdag/ 's avonds op 18 graden. Als ik het overdag of 's avonds koud heb doe ik een vest aan (ik ben een koukleum dus heb ik meestal een vest aan), en op de bank ligt standaard een fleecedekentje. Vaak heb ik thuis dikke sokken of sloffen aan.
Mijn appartement is niet goed geïsoleerd. Geen HR-glas -  in bijna alle vertrekken enkel glas. Wel heb ik tochtstrips rondom de ramen geplakt. En achter de radiator zit radiatorfolie.
's Avonds zorg ik ervoor dat de woonkamerdeur zoveel mogelijk dichtblijft zodat er geen warmte 'lekt'.
En 's ochtends en 's avonds zet ik de ramen even open zodat het appartement goed geventileerd is. Dat scheelt denk ik ook.

Ik heb geluk dat er veel zonlicht naar binnen komt. Vandaag bijvoorbeeld ook. 's Ochtends terwijl ik de ramen open had staan was het 15,5 graden. Ik deed de ramen dicht, ging naar hardlooptraining en bij terugkomst was het 19 graden zonder dat ik de verwarming hoefde aan te zetten. Door de zon verwarmd dus :-).
Als ik 's avonds kaarsen brandt dan is het vaak ook 1 graad warmer.

Alle lampen in mijn huis zijn spaarlampen. En ik zorg dat alleen in de kamer waar ik ben het licht brandt. Verder let ik erop bij aanschaf van apparaten dat ze energiezuinig zijn. Een laptop schijnt minder energie te verbruiken dan een desktop. En een laptop vind ik ook handiger - zo compact. Mijn wasmachine heeft twee zgn. 'eco- programma's': één voor 40 graden was en één voor 60 graden was. Ik was eigenlijk altijd op één van die programma's. Het wasprogramma duurt langer, maar verbruikt minder stroom en water.

Wie wil laten weten wat zijn/ haar verbruik is? En wie heeft er nog 'duurzaamheidstips'? Ik vind het inspirerend te lezen wat anderen doen!

Muziek

Net heb ik de titel van dit blogstukje ingetikt.... En ik bedenk me nu al: dat ene woord omvat zo ontzettend veel. Laat ik het onderwerp reduceren tot een bepaald genre en wat het met mij doet.

Terwijl ik dit schrijf luister ik naar klassieke muziek. Ik luister graag naar klassieke muziek. Ik ben opgegroeid met muziek uit dit genre. En binnen deze muziek bestaan ook veel stromingen. Ik ben geen klassieke-muziek-kenner, dus erg veel kan ik je niet vertellen over die stromingen. Maar in de loop der jaren weet ik wel steeds beter wat ik mooi vind. Bijvoorbeeld de muziek waar ik nu naar luister: Piano sonata in Eb van Joseph Haydn. Erg mooi.
Ik vind dan een soort rust, heel diep vanbinnen. Ook een soort blij gevoel, of misschien is 'tevreden' een beter woord. Een gevoel van: het is goed zo, ontspan je maar.... Ik vraag mij weleens af hoe het komt dat ik dat voel op momenten dat ik naar bepaalde klassieke muziek luister. Is het omdat ik in mijn vroege jeugd ook klassieke muziek hoorde? En dat er op die momenten een vredige sfeer was - allemaal samen, thuis.

Tijdens mijn werk in de kinderopvang zet ook ook geregeld klassieke muziek op. Bijvoorbeeld op het moment dat de kinderen gaan slapen, de afgelopen weken zette ik pianomuziek van Erik Satie op. Heel rustige muziek, en vanzelf werden de kinderen heel rustig en konden ze lekker gaan slapen.
Of halverwege de dag,  De Vier Jaargetijden van Vivaldi of bijvoorbeeld muziek van Pachelbel.

Op momenten dat ik het heel druk heb, en 's avonds of in het weekend even niet de rust kan vinden (in mijn hoofd, en vaak ook in mijn lijf) vind ik het heerlijk om naar bijvoorbeeld de Mattheus Passion van Bach te luisteren. Even wegdromen.... genieten van die liederen en muziek.

Er zijn eigenlijk heel veel soorten muziek die ik graag hoor. Maar bepaalde klassieke muziek loopt als een soort rode draad door mijn leven. Hoewel ik het vroeger soms jammer vond dat wij thuis zo weinig elpees (ja, toen waren er nog geen cd-spelers - en wij waren zeker niet de eersten die er één hadden toen ze op de markt kwamen) hadden met populaire muziek. Maar nu denk ik dat als ik er niet mee opgegroeid was, ik het betwijfel of ik uit mezelf klassieke muziek zou gaan beluisteren.

Trekkershut

Ik heb, door de computerproblemen, een beetje het gevoel dat ik achterop geraken ben met het plaatsen van blogstukjes. Vandaar nog een stukje dat ik nu plaats ;-)
Want terwijl ik bezig was met het oplossen van het computerprobleem en de aanschaf van de nieuwe laptop... ging het leven natuurlijk gewoon door! Met al de leuke en iets minder leuke kanten.
Wat heel leuk en geslaagd was, was het weekendje in een trekkershut - vorig weekend. Met mijn vriendin heb ik een trekkershut voor 1 nachtje geboekt. Wij hebben vorige week op de camping, waar de hut staat, afgesproken.
Zij kwam met haar "wagen volgeladen" (haar tweeling van 2,5 jaar oud, en een heleboel spullen zoals speelgoed, luiers, eten en drinken, dekens en ander beddegoed, etc.) aan. En ik kwam vanaf een andere richting per OV met mijn grote rugzak vol met spullen.

Ik probeer mijn vriendin en de kinderen ongeveer iedere 2 maanden te zien. We zijn al heel lang bevriend, en soms is het wel erg jammer dat we zo ver uit elkaar wonen. Nu is het natuurlijk niet het andere eind van de wereld.... Het is maar ongeveer 2 tot 2,5 uur reizen met OV... Maar het zou natuurlijk veel leuker zijn om zomaar eventjes elkaar te kunnen opzoeken. Of dat ik af en toe op de kinderen zou passen en dat mijn vriendin eens iets anders kan doen dan 'moederen' en werken. Maar goed, het is zoals het is.
Toen ik aankwam op de camping, was zij er al. De kinderen hadden al iets gevonden waar ze mee speelden - ze sprongen van planken af. Toen ze mij zagen renden ze beiden op me af. En ik natuurlijk op hen. Zo fijn ze weer te zien!! Zulke lieverds! En ook natuurlijk fijn om mijn vriendin weer te zien.
We moesten nog even wachten op de sleutel en konden toen naar de trekkershut rijden.

Vol verwachting gingen we ernaar toe. En... wat een heerlijke plek!! De camping is sowieso al fijn, midden in het bos en heerlijk rustig. Veel ruimte ook. En rondom de trekkershut was ongelooflijk veel ruimte voor de kinderen om te rennen en spelen. Heel wat anders dan hun tuintje thuis!
We zagen ook konijntjes, en de kinderen probeerden ze te pakken. Dat lukte natuurlijk niet, de konijntjes renden snel weg. We konden lekker voetballen op het gras, en de kinderen zochten dennenappels.
Na de lunch reden we naar een stuifzandvlakte in de buurt. Emmertjes en schepjes en speelgoed mee. Ook wat drinken en koekjes mee. En daar op de vlakte stonden ook mooie hutten, gebouwd van takken en bladeren. De kinderen vonden het geweldig!
Met het weer hadden we het erg getroffen - het was heel warm en zonnig.
Al vrij vroeg zijn we naar een pannenkoekenrestaurant gereden. Omdat de kinderen hun middagslaapje hadden overgeslagen zouden ze 's avonds al wel vroeg moe zijn. In het restaurant kregen de kinderen allebei een kleurboek met potloden. En er waren speciale kinderpannenkoeken - kleiner en met een doosje snoepjes. Dus ze waren helemaal blij :-) Totdat we na afloop naar de auto liepen, en A. (het meisje) haar snoepjes tijdens het oversteken liet vallen. Alle snoepjes op straat!! Ze wilde ze gaan oprapen, maar dat kon natuurlijk niet. Er reden allemaal auto's - en de straat is niet zo schoon om ervan te eten ;-) Groot verdriet. Stiekem heeft mijn vriendin de snoepjes van het broertje verdeelt over beide doosjes. En het verdriet was weer over. Toen de snoepjes van A. op waren vroeg ze of D. (het broertje) misschien nog wat had. Haha.... D. had zonder dat hij het in de gaten had al zijn snoepjes gedeeld!

's Avonds hebben we voorgelezen uit een voorleesboek dat ik had meegenomen. "Wiele wiele step", dat hadden wij vroeger ook thuis en ik heb het kortgeleden zelf ook aangeschaft. De kinderen vonden de verhaaltjes erg leuk. Ze zijn veel bezig met taal - en de woorden en zinnen werden door beiden veelvuldig herhaald. Na een heleboel verhaaltjes was het tijd om te gaan slapen.

Mijn vriendin en ik hebben nog lang nagepraat op de veranda van het huisje. We hoorden de kinderen ook nog lang vanuit hun bedjes 'napraten', over wat ze allemaal hadden beleefd. Dan komen niet alleen verhalen boven van die dag, maar ook van gebeurtenissen thuis. Zoals 1 zin van D. waarin wel 5 keer het woord 'bakfiets' voorkwam. Ik keek mijn vriendin vragend aan. "Ja... " begon mijn vriendin uit te leggen, "de bakfiets was afgelopen week stuk gegaan. En ik haalde ze op met de auto. Dat maakte veel indruk op hem".
De nacht verliep eigenlijk heel goed. Voor de kinderen natuurlijk een hele belevenis, slapen in een huisje in het bos en ook nog in een Groot Bed (i.p.v. het ledikant, waarin ze thuis slapen). D. had 's nachts wel even moeite, en mijn vriendin heeft een paar uur bij hem in bed geslapen. Hij vond het in zijn eentje in een Groot Bed namelijk wat eng.
's Ochtends waren de kinderen moe en jengelig. Even later bleek dat D. last had van zijn buik. Hij had de ene na de andere poepluier. Dunne poep. Arme jongen....
En toen we besloten om nog naar een speeltuin met kinderboerderij te gaan, bleek ikzelf ook niet helemaal in orde te zijn. Ik werd heel duizelig - zag allemaal zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik heb hier heel af en toe last van. Het kan te maken hebben met oververmoeid zijn, iets wat door de CVS vaker voorkomt.
De duizeligheid verdween niet, en mijn vriendin bood aan mij naar huis te brengen. Heel lief!
Dus het weekendje weg stopte iets vroeger dan we van plan waren. Eenmaal thuis heb ik vrijwel de hele middag als een blok geslapen!

Later in de week voelde ik me weer niet lekker. Grieperig. En nu nog steeds. Dus dit weekend probeer ik zoveel mogelijk te herstellen.

Maar zo'n weekendje weg... dat is zéker voor herhaling vatbaar!

Laptop

Na een stilte van een paar weken ben ik er weer. De reden van de stilte was vooral dat mijn laptop het heeft begeven. 3,5 jaar geleden kocht ik die laptop via de bekende tweedehands-spullen-internet-site. Ik denk dat de laptop toen ook al een paar jaar gebruikt was - ik weet even niet meer wat de vorige eigenaren daarover zeiden.
Kort nadat ik terug was van mijn fietsvakantie, deed het beeldscherm van mijn laptop heel vreemd. In augustus merkte ik dat ook al, maar die mankementen verdwenen vanzelf weer. Dus daar hoopte ik nu ook op. Maar helaas....
 Ik had een beetje 'studiestress'. Ik wilde nog veel doen voordat ik eind september tijdens de lesdag het portfolio zou moeten inleveren, en ook een toets maken, en daarnaast nog een presentatie geven. Gelukkig had ik al veel vantevoren gedaan, en ook al het werk opgeslagen op een USB-stick. Een paar dagen voor de lesdag begaf het beeldscherm van de laptop het.
Gelukkig ken ik iemand die heel handig is met computers. Hij wilde wel proberen om de laptop weer in orde te maken. Op een avond heeft hij het apparaat volledig uit elkaar gehaald, het deel met de videokaart even in de oven gelegd (ja, het klinkt heel gek, maar het schijnt beeldschermproblemen te kunnen verhelpen), en erna weer zorgvuldig alles in elkaar gezet. Aan de videokaart bleek het niet te liggen. Maar het probleem zat wel ergens in het beeldscherm.
Na lang nadenken heb ik besloten om een nieuwe laptop aan te schaffen.

Ik wilde die oplossing zo lang mogelijk uitstellen, want het druist erg tegen mijn principes in. Ik heb al eens eerder geschreven hoe erg ik geschrokken ben toen ik zag op tv wat wij (hier in het Westen) doen met ons 'computerafval'. We dumpen het in straatarme landen. En kinderen lopen met hun blote voeten over chemisch afval op zoek naar iets van waarde. Veel kinderen (en ook volwassenen) raken hierdoor ziek en/ of gewond. Bovendien vervuil je die landen, met het afval waar wij zelf (in Nederland en omringende landen) niet weten wat we ermee moeten. Je zadelt een land, dat al meer dan voldoende problemen heeft, op met ons eigen probleem.
Daarnaast heb ik ook het idee dat computers niet volledig recyclebaar zijn. Natuurlijk zijn veel onderdelen opnieuw te gebruiken, maar ik denk dat er ook een heleboel onderdelen belanden op de Grote Afvalberg die we al bezitten.

Diegene die mij heeft geholpen (de laptop proberen te repareren) zei dat er nog veel onderdelen uit mijn oude laptop te gebruiken zijn. Ik hoop dan ook dat of hij, of iemand anders, de laptop nog kan gebruiken.
Aan hem heb ik ook tips gevraagd voor de aankoop van een nieuwe laptop. En vervolgens zijn we gaan zoeken op internet naar een nieuwe.
En gevonden! Voor iets meer dan 500 euro heb ik nu een nieuwe laptop. De prijs viel me nog mee. En gelukkig had ik de afgelopen periode gespaard op een spaarrekening speciaal voor aanschaf van nieuwe apparaten of voor het huis (klussen, materialen, o.i.d.). Dus daar kon ik de laptop van betalen. Nu wil ik wel weer verder gaan sparen op die spaarrekening. Zodat ik ook nog een buffer houd.

Via mijn werk kon ik een oude versie van Word op de laptop zetten. En ik wil ook nog een gratis anti-virus-programma erop zetten. (op dit moment zit er een ander virusprogramma op, voor een beperkte tijd - vervolgens moet je dan gaan betalen als je er verder gebruik van wilt blijven maken)  En dan kan ik weer volop verslagen typen, opdrachten maken, internetten, emailen, etc. En natuurlijk ook schrijven op dit blogje :-)

Fietsvakantie

Hallo allemaal! Ik ben er weer. Na 2 weken fietsen ben ik weer terug in mijn huisje. En ik heb genoten! Vanaf het moment dat ik op mijn fiets stapte, liet ik alle 'stress' en alle dingen die 'moeten' achter en fietste ik er zorgeloos vandoor. De toets waarvoor ik nog moet leren, de dingen die ik voor mijn werk nog moet doen, de interne audit op mijn werk die er weer aankomt.... het zou allemaal wel weer in mijn hoofd opduiken als ik weer terug kom.

Deze fietsvakantie past helemaal in de manier zoals ik het liefst wil leven; genieten van het hier en nu, het milieu zo min mogelijk belasten, respect voor de natuur, onthaasten, consuminderen...

Ik zal hieronder een verslag schrijven van wat ik zoal heb gedaan en beleefd.

Zondag 4 september
De dag van vertrek. Ik vertrok om 9.20 uur (keek nl. nog even op mijn kilometertellertje op de fiets). Ervoor had ik nog mijn huisje gecheckt; alle ramen dicht en deuren op slot? Is het gas uit? Zijn apparaten uit? Vuilnis weg, en hebben de planten water gekregen? En ja, ik kon vertrekken.
Ik woon vlakbij de Veluwe, en fietste eerst de Veluwe over. Eerst kronkelende weggetjes door bos en al snel kwam de heide in zicht. Bij een T-splitsing liet ik 2 mannen (een oudere en jongere, vader en zoon dacht ik) voor. Maar bij het eerstvolgende heuveltje kon ik ze al passeren! Ik fietste gewoon sneller dan hen! Whoehoe!! Ik had het idee dat mijn conditie dus beter was dan gedacht... hoewel het natuurlijk weinig zegt, haha.
Ik merkte bij de bochten dat 1 achtertas zwaarder was dan de andere. 'Zal ik aan de ene kant meer spieren kweken??' kwam in me op.
De heide maakt indruk op me. Zo mooi, zo stil.
Het stuk erna gaat enorm snel. Ik vlieg als een Razende Roeltje over de heuvelachtige wegen. Ik heb schijnbaar wind-mee.
Nog vóór 14 uur zit ik te 'grazen' van mijn boterhammen op de Tongerense Heide. De zon schijnt inmiddels volop. En het gebied is echt prachtig!! Paarse heide, heel veel kleuren gras en riet, veel meertjes tussen de heide. Zie op deze foto:

Onderweg ernaar toe had ik ook een evenement met stoomtreinen gezien. En ik kwam een schooltje tegen uit 1890, met de naam "Het Mosterdzaadje". Is dat niet toevallig?? Bleek wel weer dat het mosterdzaadje dus echt veel met de bijbel te maken heeft, hoewel ikzelf niet gelovig ben. Maar de uitleg over de naam vind je in het allereerste blogstukje - dus ik zal er hier niet verder over uitwijden. Hieronder de foto van het bord bij het schooltje:

Op de Tongerense Heide kom ik een stel tegen, waarmee ik een tijd klets. Zij blijken al 11 jaar op fietsvakantie te gaan. Voornamelijk naar Griekenland, Spanje, etc. Verhalen worden uitgewisseld, en ook tips. In Nederland op fietsvakantie lijkt hen ook erg leuk. Hij vraagt nog aan mij: "ben je niet eenzaam - zo alleen op reis?" Nou, nee, dat valt reuze mee. Dat had ik eigenlijk ook niet verwacht. Ik vind het eigenlijk wel fijn, in mijn eentje fietsen. Normaalgesproken ben ik tijdens een vakantie (met 1 of meer personen) veel bezig met die relatie. Veel aan het communiceren, veel op elkaar gericht. Nu vind ik het wel heel mooi te merken hoe het is als er niemand anders is om je op te richten, dus als je vooral gericht bent op de omgeving en natuurlijk op jezelf. Ik had gedacht dat ik misschien ging tobben/ 'malen'. Maar dat is helemaal niet zo. Er zijn bizar weinig noemenswaardige gedachten die zo tijdens het fietsen bij me opkomen. Soms verwondering, of een grappige gedachte, veelal gedachtes als: "zal ik nog even doorfietsen? Of is het tijd om even te stoppen en wat te eten/ drinken?" Ik merk er ook even echt helemaal tussenuit te zijn. Weg van alles en iedereen. Hoewel ik wel regelmatig de behoefte heb om iets te delen. Even een smsje sturen, of even bellen. Dat wordt wel minder, naarmate de vakantie vordert.

's Middags kom ik aan bij mijn nichtje en haar gezin. Zij wonen aan de noordkant van de Veluwe. Erg gezellig hen weer te zien en bij te kletsen. Een stuk gewandeld met mijn nichtje en de hond. En 's avonds een film gekeken.

Totale afstand: 67km

Maandag 5 september
's Ochtends weer vroeg op. Ik ontbijt mee met het gezin. En met mijn nichtje brengen we de kinderen naar school. Heel leuk te zien waar de jongens naar school gaan, en hoe het ochtendritueel dus zoal verloopt.
Erna zorg ik ervoor dat alle tassen weer goed aan de fiets hangen, en langzaamaan vertrek ik. De ochtend begint heel zonnig.
Eerst naar het plaatsje Elburg. Inmiddels is er al veel bewolking. Elburg is een leuk plaatsje. Ik was er nog nooit geweest. Ik maak wat foto's. Een oudere man komt naar me toe: "Meisje, helemaal alleen op pad? Ben je niet eenzaam?" Nouja, zeg!! De 2e die het vraagt in 2 dagen... Kennelijk komt die vraag bij sommige mensen op. Ik leg uit dat het erg meevalt. We praten wat, en ik ga door. Ik ga naar de bakker, koop Elburgse Kloosterwegge voor mijn volgende logeeradresje. Ik had nl. het plan bedacht om bij elk logeeradres iets van onderweg mee te brengen. Ik was nu op weg naar mijn zusje, haar vriend en zijn dochter. Maar toen ik die kloosterwegge had gekocht kwam het probleem: hoe krijg je zoiets nu mee?? Er zat een keurige doos omheen. Maar, ik moest toch echt de koek op z'n kant leggen. Op hoop van zegen dan maar...
Ik fietste erna over een mooi dijkje. Kwam door een piepklein plaatsje, Noordeinde, waar een huis stond met heel veel poppen. Erg grappig te zien.

Tijdens het fietsen komen vandaag 2 gedachten bij me op:
* Fietsen is leuk, zolang ik maar niet bezig ben met de vraag: "ben ik er al bijna??"
* Fietsen in mijn eentje is heel rustig - ook weleens lekker! Met gezelschap is erg gezellig, maar dan ben ik nog steeds veel bezig met de ander of de groep. Nu heel weinig gedachten. Stilte, rust en ervaren.

's Avonds gezellig bij mijn zusje en haar vriend & zijn dochter.

Totale afstand: 88km.

Dinsdag 5 september
Ik vertrek 's ochtends als de anderen ook richting werk en school gaan. Eerst even langs de bakker voor een kadootje voor mijn volgend logeeradresje. Drentse turfjes - chocolade.
Nu op weg naar Friesland.
Ik fiets door de Weerribben. Heel mooi gebied! Veel water. Op een fietspad zie ik een stuk voor mij een otter. Hij (of zij??) loopt een stukje door, telkens achterom kijkend. En even later verdwijnt hij/zij in de bosjes. (waar ook meteen water/riet is) Ik kan me niet herinneren eerder een otter gezien te hebben. Ik moest ook even nadenken: wat is dat voor een dier???
In Ossenzijl aan koffie met gebak. Lekker!!
Ik bedenk mij dat ik wil opschieten want er is regen en veel wind voorspeld, voor later op de dag.
Maar.... 's Middags vlakbij Scherpenzeel kan ik het bordje met bewegwijzering niet vinden!! Ik besluit dan een iets andere route te volgen. Bovenlangs 1 van de meren. Dat zou niet echt om zijn, dacht ik. Alleen, ik kom ineens een fiets/voet-veerpontje tegen dat ik zelf moet bedienen. Ik probeer het, maar krijg geen beweging in het ding. Inmiddels waait het al hard, en het regent ook. Ik sta verlaten op een fietspad bij het veerpontje en merk dat ik niet wil proberen om die pont in beweging te krijgen. Want wat als ik middenop het water ineens geen kant meer op kan...? Met dit weer is er dan ook niet snel iemand die me te hulp zou kunnen schieten... en tja, hoe zou je iemand helpen die met fiets en al midden op het water staat op de pont?? Nee, ik kan beter een stukje terugfietsen en weer een andere route nemen.
Het weer wordt steeds slechter. Treurig bedenk ik me, terwijl ik op de kaart tuur en bereken hoe lang de route zal zijn, dat ik zo'n 30km om moet fietsen. Want al de weggetjes in de omgeving lopen dood. Ze 'verdwijnen' in een akker/weiland. Er zit niets anders op dan de weg te vervolgen en dus enorm om te fietsen. Want terugfietsen heeft geen nut, dan is het net zo ver.
Even denk ik eraan om een camping te zoeken en het volgende logeeradres af te zeggen. Maar.... met dit weer op een camping?? Nee, dat is geen goed plan. En ik heb veel zin om mijn vriendin weer te zien.
Dus: doorfietsen.
Het is echt een mentale training vandaag, naast natuurlijk ook fysiek. Ik ben kapot!! Telkens die windstoten, waardoor ik mijn fiets in bedwang moet houden (die is natuurlijk topzwaar met al die tassen). En heel weinig beschutting in het Friese land. Ik deel de route op in stukjes, en telkens juich ik even vanbinnen als ik wéér een klein stukje dichterbij ben.
Zo gaat het de hele middag door. En natuurlijk wegen hier de laatste loodjes het zwaarst. Tijdens de laatste 10km stap ik iedere 2 tot 4km even af en eet/drink iets. En haal diep adem voordat ik doorfiets.
Als een verzopen kat kom ik aan. Maar... ik heb het gehaald!!! Joehoe!!
Ik stap onder een heerlijk warme douche, en schuif bij het gezin aan tafel. En 's avonds nog urenlang gepraat met mijn vriendin. Heerlijk!
Het ging buiten nog erg tekeer. De wind loeide om het huis, en er vielen zware potten met planten om in de tuin. Was ik even blij binnen te zijn en die nacht niet in mijn tentje...!

Totale afstand: 105km

Woensdag 7 september
Na rustig ontbeten te hebben met mijn vriendin en haar bijna-2-jarige dochter vertrok ik rond 9:45 uur.
Eerste deel was erg mooi. Het weer was redelijk rustig. De zon scheen ook regelmatig.
Maar bij het dorpje Mantgum ging het flink regenen en waaien. Dus... gauw het regenpak aan!
Een paar keer even verkeerd gefietst. En rond 13:30 uur kwam ik op de camping in Cornjum aan. Erg mooi, het terrein en vooral het mooie huis/landgoed. Maar het kampeerterrein was door al die regen erg drassig. Ik vond uiteindelijk een redelijk droog stukje grond waar ik de tent kon opzetten.
Hier een foto van het huis/landgoed:

Naar Stiens gefietst voor boodschappen.
En rond 16:45 uur begon het te regenen. En het bleef regenen. Na een douche, besloot ik in het gebouwtje (een open gebouw) te gaan koken. Bij de plek waar je kon afwassen.
De hele nacht heeft het geregend.

Totale afstand: 49km

Donderdag 8 september
Het regende de volgende ochtend nog steeds! De tent voelde vanbinnen ook vochtig aan. Onder mijn matje lag een plasje water. Kennelijk had ik het grondzeil niet goed genoeg onder mijn tent geschoven en was het een soort dakgoot geworden, waardoor het water op het zeil bleef liggen.
Ik dacht diep na... Wat te doen? Wel of niet door naar Ameland? En kamperen of toch op zoek naar de jeugdherberg daar? Hoe regenbestandig is mijn tent? En ikzelf? ;-) Vind ik het nog leuk, als het dagenlang blijft regenen? Zal ik huiswaarts keren? Maar... dan mis ik dus de rest van de vakantie!
Uiteindelijk besloot ik gewoon naar Ameland te gaan en daar te beslissen.
De fietstocht naar Holwerd was erg mooi, maar helaas ook veel regen onderweg.
Bij de veerboot 1 uur te vroeg. Rustig koffie gedronken.

Eenmaal op de boot heb ik weer ècht zin in een paar dagen Ameland! Blij dat ik toch ben gegaan. En hopelijk droogt de tent weer goed, met de eilandenwind.
Door al die regen had ik wel mijn eerste dip te pakken. Even wilde ik gewoon lekker thuis zijn - droog en warm.

Eenmaal aangekomen op de camping - na natuurlijk even zoeken (het zal toch ook niet zo zijn dat ik in 1x de juiste weg rijd! ;-) ).
De camping is geweldig!! Echt vlakbij het strand, en veel bos eromheen. Veel beschutte plekjes, en ook veel privacy. Hoewel er nauwelijks iemand is. Deze eerste dag en nacht is er alleen nog een duits stel aanwezig.
Ik zet mijn tentje op een zo droog mogelijk stuk. Maar met die duingrond zal het sowieso veel sneller droog zijn als op de Friese kleigrond.
's Middags nog een paar heftige buien, maar rond 17 uur droog en zonnig.
De douche blijkt gratis, en ook deze camping is heel goedkoop. Ik ben lid van Natuurkampeerterreinen. Je betaalt dan 1x per jaar een bijdrage en kunt op heel veel terreinen voor een klein bedrag kamperen. Behalve dit voordeel, vind ik het ook heel prettig dat het er rustig is en dat je er de ruimte hebt. Niet buren die pal naast je staan. Geen luidruchtige muziek of tv's.
Nadat ik gedoucht heb, smeer ik me in met deet. Ik ben in de buurt van de Weerribben al lek gestoken door de muggen (ik weet nu ook waarom het plaatsje Muggenbeet zo heet ;-) ). En ook hier op Ameland heb ik al heel wat muggen ontdekt.
Mijn avondmaaltijd bestaat uit gevulde pasta (tortellini) met saus. De dag ervoor had ik er nog stukjes paprika in gedaan. Het is heel eenvoudig, maar ik vind het prima te eten. En wel zo makkelijk om zoiets op een brandertje te koken.

De dip veroorzaakt door de regen is weer helemaal over. Ik ben blij op Ameland te zijn.

Op deze foto hierboven zie je mijn tentje op het terrein. Na goed zoeken vond ik deze plek het meest droog eruit zien. Achter het bomengebied achter mijn tent beginnen de duinen. En daarachter de zee.

Totale afstand: +/- 30km

Vrijdag 9 september
Heerlijk geslapen!! Het had nog hard geregend, maar de tent was veel minder vochtig dan op het vasteland in Friesland.
Het is heel stil op het kampeerterrein. Je hoort wel iets van de weg, maar ook het ruisen van de zee, en vogels en insecten.
's Ochtends heb ik gefietst, vanaf de camping naar 't Oerd. Een heel mooi fietspad langs de Noordzeekust. Onderweg begint de zon steeds feller te schijnen. En als ik na de fietstocht bij een strandpaviljoen zit te lunchen kan ik gewoon in mijn hemdje zitten (i.p.v. jas/ shirtje). Vanaf het terras uitzicht op zee! En lekker in de zon! Vakantie!! Topdag!!

's Middags komen nog meer kampeerders hun tentje opzetten. In totaal staan er zo'n 7 tentjes. Het is nog steeds heel rustig, en je ziet of hoort elkaar nauwelijks.

Bij het betalen 's ochtends, vroeg ik aan de mensen van staatsbosbeheer (beheerder van de camping) of ze me wilden helpen met een picknickbank bij de tent te zetten. Dat wilden ze wel even voor mij doen, en zo heb ik aan het einde van de dag dus de luxe van een tafel en bank vlak naast mijn tent. De kosten voor de camping zijn wederom enorm laag: voor 3 nachten: 28,50 euro. Nog geen tientje per nacht dus!

Ik merk dat ik met de natuur mee leef. Qua ritme dan. Als het droog is, laat ik de was drogen en zit ik lekker warm in de zon (als die ook nog schijnt dus). Is het donker, dan ga ik slapen. Dat kan dus echt heel vroeg zijn. Ik kruip lekker in de slaapzak en lees nog eerst een uurtje. En is het mooi weer dan ga ik eropuit. En tijdens de reisdagen ga ik er sowieso opuit. Anders schiet het niet op. Gelukkig werkt een regenpak prima, en de meeste buien zijn ook binnen afzienbare tijd weer afgelopen.

Na het eten maak ik nog een strandwandeling. En i.p.v. tv kijken kijk ik hier naar de golven van de zee. Ik kom een andere fietster tegen. Zij kampeert ook op dezelfde camping. Ze komt uit Leeuwarden, en ze fietst veel vaker. Ook eens in 3 maanden de North Sea Cycle Route afgelegd. We praten wat.

Totale afstand: 31km

Zaterdag 10 september
's Ochtends, na een lange nacht, voel ik me niet zo lekker. Ik besluit wel op de fiets weg te gaan. Maar al snel stop ik bij het strand en ga even naar de zee turen. Ik voel me moe.
Heb 's ochtends al wel boodschappen gedaan en een kadootje gekocht voor mijn oom en tante - daar ga ik op zondag naartoe.
Na een tijdje aan zee merk ik toch een ommetje te willen fietsen. Ik fiets naar de vuurtoren, en door het dorp naar de andere kant van het eiland. Het Wad blijkt echt adembenemend mooi - het is laag water en overal zie je vogels op het Wad lopen en diertjes zoeken. Met veel zon, en uitzicht op het Wad fiets ik terug tot ik ter hoogte van de camping ben.
Inmiddels heb ik een week vakantie, en merk dat ik helemaal tot rust kom. Kamperen vind ik erg rustgevend. Weinig dingen die moeten. Vrijwel geen afwas. Een paar kleren mee, en die was ik tussendoor even snel met de hand (of als ik ergens logeer vraag ik soms of ik even een kort-programma-wasje mag draaien). De tent is zo opgezet, of afgebroken. Alles wat je nodig hebt kan mee op 1 fiets. Mijn bord - wel meegenomen - gebruik ik helemaal niet. Ik eet gewoon uit het pannetje.

's Middags heerlijk in de zon zitten lezen. Dat was goed te doen in hemdje en korte broek. En dat in september!
De volgende dag wil ik weer vertrekken, en ik orden mijn tassen zodat ik weet waar alles zit. Ik heb wel weer zin om een dag te fietsen - ik mis het eigenlijk een beetje.
's Avonds nog een wandeling door duinen en over strand. Erg mooi daar!!

's Nachts (of 's avonds) wordt ik rond 23:25 uur wakker. Ik schrik. Er zijn heel veel bliksemflitsen. En ergens hoor ik gerommel. Ik probeer te tellen. Het blijkt telkens tegelijkertijd te zijn. Maar door de bewolking is het a.h.w. gedempt. Ik vind het doodeng, zo in het tentje. En naast mijn fiets. Ik had gelezen dat tentstokken en een fiets de bliksem aan kunnen trekken. Ooit is in mijn huis de bliksem ingeslagen waardoor veel apparaten stuk waren gegaan, en sindsdien vind ik onweer behoorlijk eng.
Ik besluit naar het toiletgebouw te gaan.
Een uur lang gaat het flink tekeer. Heel veel bliksemschichten. Er is weinig wind, en daardoor blijft het onweer vlak boven het terrein hangen.
Pas als het echt voorbij lijkt ga ik weer naar mijn tentje. De vrouw uit Leeuwarden was ook in het gebouwtje komen schuilen.

Een foto van tijdens de fietstocht:

Totale afstand: 22km

Zondag 11 september
Samen met de vrouw uit Leeuwarden ben ik 's ochtends met de boot weer naar Holwerd vertrokken. Gezellig koffie gedronken aan boord. En het eerste stukje aan vaste wal samen gefietst. Jee, wat fietst zij snel!! Ik kon haar nauwelijks bijbenen.
Een prachtig stuk tussen Holwerd en het Lauwersmeergebied. Tussen de vele schaapjes langs de dijk gefietst. Hekje open, fiets erdoor frummelen, hekje weer sluiten... Zo ging het de hele tijd. En genieten van de zon, de omgeving, en het feit dat ik wind-mee had.

Die oranje dingen die je ziet, dat zijn de regenhoezen. Voor de zekerheid had ik ze er maar meteen opgezet. Mocht het ineens regenen, dan hoefde ik alleen mijn regenjas aan te doen. De broek die ik aanhad bleek in 'no-time' op te drogen.

Een kijkje over de dijk bij Moddergat/ Paessens.
Eenmaal bij Oostmahorn heb ik op het terras koffie met appelgebak gehad. En uitkijkend over het Lauwersmeer met de zeilboten.
Erna zuidelijk om het Lauwersmeer gefietst. Dat leek mij mooier dan over de dijk.
Van Zoutkamp naar Vierhuizen. Het kerkje bekeken - is niet lang geleden gerestaureerd. Uit deze omgeving komt (een deel van) mijn familie. Ik vond het erg leuk om hier doorheen te fietsen. Als kind ben ik veel in Noord-Groningen geweest.
En al snel kwam ik aan bij mijn tante en oom.

Totale afstand: 71km

Maandag 12 september
Gezellig bij mijn tante en oom. Maar oh... wat een regen vandaag!
Aan de ontbijttafel bedenken mijn tante en ik wat we kunnen gaan doen. Vrijwel alle toeristische mogelijkheden zijn gesloten op maandag.
Uiteindelijk blijkt dat het museum in Moddergat wèl open is. En we kunnen erna naar Dokkum. Dus rijden we terug naar waar ik vandaag kwam. Het museum is heel indrukwekkend. Het vertelt veel over de vissers en hun families. Er is een grote storm geweest waardoor in de 19e eeuw heel veel vissers zijn omgekomen.

In Dokkum uitgebreid geluncht en nog even gewinkeld.
's Avonds met mijn tante een film gekeken.

Dinsdag 13 september
Na het ontbijt, en het vastzetten van alle tassen op de fiets, wilde mijn tante wel een stukje mee fietsen. Dat werd nog best een flink stuk.
Langs het huis gefietst waar mijn grootouders hebben gewoond.
En op een gegeven moment ging mijn tante terug, en ik dus door.
Eerst Groninger land. Toen door de stad. En in steden raak ik steevast verdwaald. Dus ach, waarom nu dan niet...? Haha. Gelukkig vond ik al snel bordjes richting Haren. En erna langs Glimmen, Zuidlaren.
En het deel Noord-Drenthe.
In Hooghalen wilde ik naar een kampeerterrein. En dat zou bij Laaghalerveen zijn. Ik zag op de kaart een gebied dat zo heet. Dus ik fietste daar naartoe. Maar... er bleek ook een soort dorpje (of stukje van Hooghalen?) te zijn dat zo heet. Ik zat helemaal verkeerd. Na zoeken, en nog meer zoeken, en vragen, en nog eens vragen, kwam ik bij de camping.
Heel goede ontvangst op de camping! Heel gastvrije camping. En de beheerders zijn enorm gemotiveerd om zo 'groen' mogelijk te ondernemen. In alle opzichten. Ik vind dat erg leuk. Hij vertelde erover wat ze zoal doen. Alle Natuurkampeerterreinen zijn heel milieuvriendelijk (afval scheiden, milieuvriendelijke schoonmaakmiddelen gebruiken, etc. is op dit soort campings heel normaal), maar dit terrein gaat nog een stapje verder. "Thyencamp" heet het. Ik vind het kampeerterrein een aanrader, voor diegenen die zo'n soort camping leuk vinden. De omgeving is ook erg mooi, en veel te beleven (ook leuke musea, zoals bijv. het "knipkunstmuseum"... niet geweest, maar geweldig idee!).
Een foto van mijn tentje op deze camping:

Totale afstand: 87,3km

Woensdag 14 september
Van Hooghalen fiets ik rond 11uur richting Bruinehaar.
Een vermoeiende dag!! Veel wind! De dag ervoor ook veel wind. Maar zo'n 2e lange dag met veel wind maakt het extra zwaar.
En mijn achterwerk begint pijnlijk te worden. Ik krijg ook echt een soort wondjes, misschien beginnende eeltplekken. Dit is vast wat ze noemen 'zadelpijn'.
Ik fiets eerst door Westerbork, en even later door Meppen. Toen kennelijk een bordje niet gezien. Want ik kwam in Aalden, en moest daa geloof ik niet zijn. Even later door Coevorden. En langs Gramsbergen, door Bruchterveld, Kloosterhaar. En vervolgens kwam ik in Bruinehaar. De camping stond keurig aangegeven. Ik had enorme trek - en wilde graag een pannenkoekenrestaurant proberen te vinden. Maar, eerst maar tent opzetten. Alleen.... de camping was al gesloten!! Sinds 5 september. Ai.... wat nu??? Ik had dus niet goed in het boekje gekeken.
Een man kwam naar mij toe. Hij bleek de beheerder. Hij zei dat ik er wel mijn tent mocht opzetten, maar het warme water was al afgesloten... Hij raadde me aan naar een andere camping te gaan. Ik vroeg hem of hij iets in de buurt wist. "Ja, even verderop... Maar dat zou ik niet doen, dat noem ik een Krokettencamping". Hahaha... Ik: "nou, ik heb best trek, dus kroketten klinken mij heel goed in de oren!!" Hij dacht even na... "Wat leuker is, is een boerencamping dat nog net iets verder ligt".
Ik besloot eerst bij de Krokettencamping te kijken. Tja... dat was idd niet het soort camping dat ik leuk vind. Overal stacaravans met vaste plaatsen, en tuintjes eromheen.
Ik ging toch even nog doorfietsen.
De boerencamping vond ik veel leuker. De beheerder van die camping zei: "ja... maar je bent wel de enige...! Vind je dat niet erg?" Nee, natuurlijk niet. Lekker rustig, haha.
Ik had een prima plek.
Helaas geen pannenkoekenrestaurant in de buurt te bekennen. En ik was moe en wilde gewoon snel iets eten, douchen, en bijtijds slapen. Dus mijn maaltijd werd: soep met brood, en een kop wienermelange.

Totale afstand: +/- 87km

Donderdag 15 september
Een prachtige dag!! Stralendblauwe lucht, zonnetje. In de zon ontbeten. De tent afgebroken. Mijn vader gebeld en gevraagd of hij een stuk wilde meefietsen. We zouden elkaar in Ootmarsum kunnen ontmoeten. Ja, dat leek hem ook leuk.
We kwamen ongeveer tegelijkertijd aan. Eerst koffie met gebak op het terras. En vervolgens fietsten we door Twente richting De Lutte. Daar nog een pannenkoek gegeten. Jaja, toch nog die pannenkoek!
en verder gefietst. Ik was op weg naar mijn moeder. Bij mijn vader zou ik de dag erna gaan eten.

Op de foto 1 van de typische Twentse boerderijen langs de weggetjes waar we langskwamen.

's Middags bij mijn moeder de tent uitgehangen in de tuin. Ook een wasje gedraaid. En alles opnieuw geordend, en gezorgd dat het meeste weer schoon in de tassen kon.
En lekker uitgerust.

Totale afstand: 53km

Vrijdag 16 september
Een rustdag. Uitgeslapen. 's Middags bij mijn vader theegedronken en gegeten. Foto's van onderweg laten zien. 's Avonds nog gezellig bij mijn moeder.
Ik merkte dat ik toch behoorlijk moe was - van de dagen ervoor. Lang nagedacht over wat ik de dag erna zou doen. Of in 1x door naar huis, of nog ergens kamperen. De weerberichten op tv gezien. Op internet nog bekeken wat het weer zou zijn dit weekend. En uiteindelijk besloten om in 1x naar huis proberen te fietsen.

Zaterdag 17 september
Mijn moeder had zin om het eerste stuk mee te fietsen. Niet zo ver, want ze zou natuurlijk ook terug moeten. We hebben de eerste 22km samen gefietst.
Toen koffie met gebak.
En vervolgens ieder 'haars weegs'.
Ik wilde flink doorfietsen - wilde gewoon graag naar huis. Ineens had ik weer zin om thuis te zijn, wat ik ervoor nog niet echt had. De hele vakantie dacht ik: zo zou ik wel weken achter elkaar kunnnen leven. Het ritme van flink fietsen overdag, lekker buiten zijn, en ook veel slapen 's nachts, dat beviel mij wel.
Maar ineens dacht ik aan mijn huisje - hoe fijn het daar is.... En ik wilde weer naar huis.
De terugweg - zo'n laatste dag - viel mij zwaar. Nog steeds last van zadelpijn. En de wind stond nu ook niet echt gunstig - ZW, dus precies de wind tegen.
Gelukkig bleef het droog!
Ik ben al snel verkeerd gereden, waardoor ik dus iets meer km's moest maken. Ik baalde ervan! Maarja, weinig aan te doen... Het gebied bij Vorden vind ik heel mooi - al die kastelen, en de bossen... Bronkhorst leek mij leuk, maar het was enorm toeristisch. Ik besloot met het pontje over te gaan, bij Bronkhorst. Ik kon ook wel iets later overvaren, maar dan zou ik een langere tijd veel wind vangen. Liever in de bossen fietsen.

Het allerlaatste stuk was enorm zwaar!! Veel heuvels, met al die kilo's bagage. Ik had het gewoon helemaal gehad.
Heel blij thuis te zijn.
Maar... terugkijkend op een heel mooie fietstocht door (deel van) Nederland!

Totale afstand: 115,5km


En in het totaal was de afstand die ik heb afgelegd tijdens deze vakantie: 805,8km
En vantevoren had ik een budget vastgesteld van 212 euro (ik had een schatting gemaakt van kosten voor camping, boot, eten/drinken, kadootjes voor familie en vrienden). Maar... ik ben eronder gebleven: in totaal 188 euro uitgegeven. Wel dus heel simpele maaltijden gekookt, maar ook regelmatig een terrasje en koffie met gebak onderweg. En ik had dus bezoek aan familie en vrienden gecombineerd met de vakantie. Ik heb veel vrienden en familie die wat verder van mij vandaan wonen - en ik vond dit een mooie gelegenheid om bij ze langs te gaan.