zaterdag 17 november 2012

Gelukkig

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik schreef.... En één van de redenen waarom ik wat minder tijd heb of vrij maak voor het schrijven is: sinds een aantal maanden is de status 'single' verandert in 'samen' ;-). Sinds begin augustus ben ik dolgelukkig met mijn lief.
In het begin natuurlijk allemaal heel spannend en nieuw. Inmiddels vooral heel goed en fijn. (en nog steeds spannend, en ook nog best 'nieuw').
We wonen niet heel vlakbij elkaar, maar op zich goed te bereizen. Maar we zien elkaar alleen in de weekends. Doordeweeks beiden druk met werk, studie, sport, etc. En in de weekends lekker rustigaan; bijv. een wandeling of fietstocht maken, of gewoon luieren, of familie/vriendenbezoek.
Ik probeer mijn energie zo te verdelen dat het allemaal lukt, dat wat ik wil. Maar momenteel ben ik aan het herstellen van een terugval (vanwege chronisch vermoeidheidssyndroom). Dat betekent: veel rusten. Ik wil zelf graag door, en de schouders eronder zetten. Dingen doen. Maar dat gaat even niet. Vervelend, maar het is nu eenmaal zo.

Natuurlijk ben ik ook de afgelopen maanden bezig met o.a. besparen, groen leven, en geniet ik van veel kleine (en ook best grote) dingen in het leven.
Wat dat laatste betreft, dan denk ik aan mijn werk in de kinderopvang. Nog steeds heeft de kinderopvang te maken met flinke bezuinigingen. Ik hoop echt dat het weer de goede kant op zal gaan, en dat de kwaliteit behouden blijft. Of nog beter: dat de kwaliteit blijft verbeteren. We waren daar binnen de sector zo goed mee bezig, de kinderopvang is de laatste jaren zo in ontwikkeling geweest. Ik hoop zo dat die ontwikkeling toch mag blijven doorgaan. Ik zie zelf in mijn werk dat het kinderen zoveel kan bieden, om deel uit te maken van een kinderopvanggroep.
Juist in een tijd van individualisering lijkt het mij van belang dat kinderen op jonge leeftijd al leren omgaan met elkaar. Dat zij leren oog te hebben voor de ander. En dat zie ik in mijn groep. Zoals bijvoorbeeld meisje F. (2 jaar en 10 maanden oud). Tijdens een wandeling met de groep zitten een broertje en zusje niet helemaal lekker in hun vel. Slecht geslapen, snel huilerig. Je kunt je er misschien iets bij voorstellen ;-). F. troost de twee kinderen. En dat doet ze op zo'n lieve manier. Ook de dag ervoor zie ik haar dat doen. Wanneer kleine S. (jongetje, net 1 jaar) aan het eind van de middag erg moe is en bij mij op schoot zit. Het duurt nog even voordat zijn ouders hem zullen ophalen. Ik besluit een boekje voor te lezen. F. komt er gezellig bij zitten, en ze neemt het voorlezen van mij over. Ze aait S. over zijn haar, en wijst de plaatjes aan.
Terwijl ik dit zie, bedenk ik mij dat F. geen broers of zussen heeft. Wanneer zij niet naar een kinderopvang-groep zou gaan, zou zij deze (vele) interacties met andere kinderen missen. En juist een meisje zoals zij beleeft enorm veel plezier aan het samenzijn in een groep. Al sinds zij baby is, wil zij enorm graag bij de anderen zijn. Ook was zij sinds baby al erg gericht op de iets oudere kinderen. Het stimuleerde haar erg in haar ontwikkeling. En nog steeds. Ik kan het bijna aan haar ogen en houding zien wanneer zij een nieuwe vaardigheid wil leren. Zij kijkt veel naar wat de (iets oudere) kinderen doen, en leert hiervan. Ja.... zij leert ook datgene waarvan wij het liefst hebben dat ze het weer afleert. Zoals telkens maar weer haar sokken uit doen (de nieuwe 'hype' in onze groep), en wanneer ik haar vraag haar sokken weer aan te doen is zij vergeten waar ze ze heeft laten liggen.

Er zijn vele momenten die erg leuk of soms grappig zijn. Uitspraken van kinderen, bijvoorbeeld. Of het plezier bij een kind wanneer het iets kan of iets nieuws ontdekt heeft. Gistermiddag zongen mijn collega en ik een liedje dat de kinderen nog niet zo goed kennen. Een heel oud liedje: "Advocaatje ging op reis". Een liedje met gebaren erbij vinden de meeste kinderen toch net iets leuker dan zonder die gebaren. We zongen het liedje heel vaak, en af en toe heel langzaam. Op die manier konden de kinderen het oefenen. T. (jongen, 2 jaar en 9 maanden oud) kon het op het laatst bijna helemaal meezingen. Zo knap! En B. (jongen, 1 jaar en 4 maanden oud) kon bij 'tiereliere' zijn armen als een molentje ronddraaien. Daar was hij enorm trots op en blij mee. Hij bleef maar met zijn armen ronddraaien, zelfs nadat hij een kwartier later door de groep liep. Toen ik het zijn moeder bij het ophalen vertelde, zag zijn moeder dat haar zoon dit nog steeds deed. Haha.... dat is zo leuk te zien!

Ook vind ik het erg leuk dat wanneer ik binnen kom (en dus mijn dienst begin) een aantal kinderen mij ineens opmerken. Ook al spelen ze aan de andere kant van de ruimte. En dan heel enthousiast naar me toe komen rennen. Dat is toch een geweldige manier om je dag te beginnen...?!

Maar goed, ieder werk heeft ook zijn keerzijde. En mijn werk kan behoorlijk zwaar zijn. Het is altijd opletten, 'een ongeluk zit in een klein hoekje' (iedere ouder/ opvoeder van jonge kinderen weet dit).  Het kan op sommige dagen/ momenten heel lawaaierig zijn. De dagen kunnen erg lang zijn. Behalve het directe werk met de kinderen zijn er nog vele taken eromheen die gedaan moeten worden of bijgehouden (administratie zoals schriftelijke overdracht, bijhouden van gegevens, observaties middels een lijst, het houden van oudergesprekken, deskundigheidsbevordering zoals cursussen en de opdrachten daarvoor, activiteitenthema's uitwerken en activiteiten bedenken en voorbereiden, etc.).

dinsdag 23 oktober 2012

Besparen tussen de bedrijvigheid door

Het is alweer een tijd geleden dat ik schreef. En neem maar van mij aan dat in dit geval op gaat: geen nieuws was/ is goed nieuws! Maar... er is wel nieuws! O.a. dat ik tante ben geworden van 2 heel lieve en leuke neefjes!! Jaja... een tweeling! Helaas wonen de jongetjes en hun pappa en mamma in Frankrijk, dus ben ik richting Frankrijk gegaan om op kraambezoek te kunnen komen. En daar meteen een weekje weg van gemaakt - in een huisje heerlijk tot rust gekomen na een drukke periode.
Waarom het druk was? In september rondde ik officieel de ene opleiding af, en begon in dezelfde week de volgende 2jarige opleiding. Die ging meteen in een flink tempo van start: in 5 weken tijd 4 lesdagen (terwijl we eigenlijk 1x per 2 weken een lesdag hebben, maar nu was er 1 'tussen geschoven' ivm herfstvakantieperiode). Nu valt de hoeveelheid van de lesdagen nog mee, maar de voorbereiding voor die lesdagen was een tijdrovende klus. Gelukkig vind ik de onderwerpen heel leuk en interessant, dat scheelt. Ik volg nu een opleiding tot speltherapeut.
Wat behalve de lesstof ook erg motiveert is de klas. Een klas vol met zeer gemotiveerde studenten. Velen bekostigen de studie (net als ik) zelf, en ik merk dat je dan nog veel dieper bij jezelf nagaat of dit is wat je ècht heel graag wilt. Dit in tegenstelling tot mijn studiekeuze toen ik 18 was. Ik heb de afgelopen 2 jaar mijzelf de tijd gegeven om te sparen en na te denken of ik deze opleiding echt wil gaan volgen. En in de tussentijd ben ik een opleiding gaan volgen die door mijn werkgever werd betaald.

Behalve de drukte van het begin van de opleiding was er ook drukte op het werk. We zitten nog steeds midden in een reorganisatie, en ons team kreeg te horen dat wij - toch nog onverwacht - afscheid moeten nemen van een collega. Zij wordt overgeplaatst naar een ander team. Ik zal deze collega erg gaan missen! We hebben een hechte band.
Gelukkig mag ik blijven werken op de locatie waar ik werk. En hopelijk keert de rust ook terug, en blijft het aantal klanten stabiel of... nog beter: komen er nieuwe klanten.

De afgelopen weken had ik toch nog een onverwachte financiële meevaller: ik kreeg 175 euro terug van de gas/stroomleverancier. Mijn jaarrekening was lager dan alle maandelijkse voorschotbedragen bij elkaar opgeteld. Ik was verbaasd, want ik let inmiddels al een aantal jaren erg op de energierekening en probeer te besparen waar mogelijk. Maar ik denk dat het erg scheelt dat ik sinds vorig jaar 's nachts de thermostaat op 13 graden zet, ipv 14 of 15 graden wat ik ervoor deed. Overdag draai ik de thermostaat indien nodig naar 18 graden. En heb ik het dan nog koud, dan trek ik een warme trui of warm vest aan. En warme sloffen, dat scheelt ook veel.
Bovendien zorg ik er nog vaker voor dat de deur van de woonkamer dicht is wanneer de verwarming aan staat. Dan hoef ik alleen de woonkamer te verwarmen.

En de laatste tijd koop ik erg weinig kleding. In mijn maandelijkse begroting heb ik wel een 'kledingpotje', maar ik heb de laatste tijd nauwelijks kleding nodig. Ik ruim ongeveer 2x per jaar mijn kledingkast op, en doe alle kleding die ik niet (meer) draag in een tas. Die gaat richting mijn zus. Een vriendin en mijn jongere zusje hebben regelmatig weer kleding over voor mij, nadat zij hun kledingkast hebben opgeruimd. En zo rouleert kleding, voordat het in de kledingcontainer terechtkomt. Ik vind het een mooi ruilsysteem!

Nu hield deze week mijn vaste telefoon het voor gezien. Een bromtoon zorgt ervoor dat ik de persoon aan de andere kant van de lijn nauwelijks hoor, en diegene hoort mij ook nauwelijks. Ik ging zoeken op de bekende tweedehands-site. En vond daar een vaste telefoon met 2 handsets voor maar 15 euro! Weer zo'n mooi 'ruilsysteem'! Waarom nieuw kopen als andere mensen het betreffende artikel weg doen? Waarom meer betalen als het voor minder kan? En waarom meer grondstoffen verbruiken voor het maken van spullen als die gewenste spullen er al zijn (en iemand er juist van af wil)?
Vervolgens bedacht ik.... en wat doe ik nu met mijn oude defecte telefoon? Die gaat naar mijn werk - de kinderen vinden het prachtig om in de poppenhoek te spelen met 'echte' spullen zoals dus een echte telefoon, of een echte radio. Het liefst alles zo echt mogelijk! Toen ik 2 oude mobieltjes doneerde aan de groep werd er zelfs ruzie over gemaakt wie met het mobieltje mocht spelen.

En wat betreft voeding: ik blijf lijstjes maken en goed in de gaten houden dat ik niet teveel koop. Het is immers zonde om eten weg te moeten gooien omdat het aan het wegrotten is.
Wekelijks een lijstje maken met daarop precies datgene wat ik ga eten, en vervolgens een lijstje wat daarvoor nodig is, dat werkt goed.

En wat betreft de vakantie: hoe fijn is het toch om gewoon lekker te wandelen in (zoals afgelopen week) het mooie Frankrijk! Koffie in een thermoskan mee, brood en fruit mee, en lekker een dagje weg. Met mooi uitzicht een picknick, wanneer het regent de regenkleding aan. En 's avonds lekker rozig bij de houtkachel een boek lezen of muziek luisteren.

zaterdag 15 september 2012

Aanbieding.... of niet??

Na zo'n anderhalve maand niet geschreven te hebben.... heb ik vandaag weer inspiratie. Tja, ik denk dat ik gewoon even 'inspiratieloos' was. Druk met andere bezigheden, en genietend van even niet zo veel schrijven, denken, studeren. Dus het bloggen liet ik ook even voor wat het was.
Deze week was enerverend wat betreft studie's. Op woensdag was de diplomering van een verdiepende opleiding in mijn eigen vak (een 2 jarige opleiding gericht op kinderopvang, en deze opleiding biedt pedagogisch medewerkers met ervaring extra verdieping - je specialiseert je dan dus verder in je vak). En op vrijdag begon ik een post-HBO opleiding Speltherapie. Dus daarbij ook: afscheid van de ene opleidingsgroep, en kennismaking met de andere.
Tijdens de diplomering vertelde de docent die ons 2 jaar heeft begeleidt over iedere student iets. Er verscheen telkens op een groot scherm een foto van diegene die naar voren mocht komen. De foto's waren gemaakt tijdens de mooie zonnige evaluatiedag (in juli). En bij de foto stond de betekenis van je naam (docent had dat opgezocht). Toen deze praatjes begonnen merkte ik meteen al een soort weemoedig gevoel.... Diploma-uitreiking betekent ook afscheid nemen van deze mensen. Wat hebben we toch veel met elkaar meegemaakt. En wat waren het fijne momenten!!
Naast het weemoedige gevoel was ik ook supertrots op mijn klasgenoten - en ook mezelf. We hebben het toch maar gedaan...! En het was een hele klus. Sommige klasgenoten hadden naast werk en opleiding ook nog een gezin, en zij probeerden dus momenten in hun drukke bestaan te vinden om aan de opdrachten te werken of te studeren. En het is ze gelukt! Allemaal hadden wij regelmatig stressmomenten... Zou die toets wel lukken?? En och jee, wat is die middenreflectie toch veel werk...! Of we vroegen aan elkaar: "hoever ben jij met de opdrachten? Hoeveel heb je nog open staan?" Op het intranet kon je precies zien hoeveel werk je nog moest inleveren. En soms was die lijst echt ellenlang. Wat was het dan fijn om één voor één de opdrachten af te ronden en even een heel kort lijstje te zien....
Ik ben enorm blij met de cijferlijst. Het harde werken heeft zijn vruchten afgeworpen.
Dit geeft ook vertrouwen voor de volgende opleiding.

Gisteren begonnen met de opleiding Speltherapie. En ik mocht kennismaken met een enorm leuke groep mensen...! Heel gevarieerd. Wel allemaal vrouwen. Maar zowel twintigers als vijftigers. Mensen met veel ervaring binnen 1 vakgebied, mensen die in veel vakgebieden hebben gewerkt, mensen die nog maar kort werken... Ook heel verschillende opleidingsachtergronden: maatschappelijk werk, dramatherapie, sociaal pedagogische hulpverlening, psychologie, pedagogiek, PABO, etc. Mensen die in het onderwijs werken, of met daklozen, of met lichamelijk/verstandelijk gehandicapten, etc. Erg leuk - zoveel verschillende mensen om mee samen te werken, om van te leren... En zoveel verschillende ambities, dromen, ideeën, verwachtingen.
we hebben al een aantal 'speltherapeutische' opdrachten gedaan. En vooral ook elkaar leren kennen.

Maar... nu schrijf ik een heleboel dingen op, en niets van dat alles heeft te maken met de titel van dit blogstukje.
Dus: over naar het onderwerp!
Met een klein bruggetje.... Want: studeren kost geld. En wanneer je, zoals ik nu, bedenkt dat je een vervolgopleiding wilt doen en je werkgever betaalt niet mee... Dan moet je dat dus zelf zien te betalen. En ik kan je zeggen: dat is duur. Héél duur. Dus het is verstandig om vooraf een plan te hebben, hoe je het financieel wilt gaan doen.
Ik heb inmiddels de helft gespaard. En ik probeer door zuinig te leven verder te sparen zodat ik ook dat 2e jaar kan betalen zonder te lenen (of in elk geval een zo klein mogelijk bedrag lenen).

Nu had ik laatst een potje nieuwe nachtcrème nodig. En die van een bepaalde drogist (ik noem geen namen), bevalt mij goed. Vooral die voor de gevoelige huid - want helaas reageert mijn huid nogal sterk op crèmes, e.d. Ik liep de drogist binnen, en zag overal de tekst: "Nu 2e artikel gratis". Dit stond ook bij de tandpasta. Vaak gaat het bij dit soort acties om A-merken. Dat is mij ook al opgevallen in de supermarkt. Bij de tandpasta ging het nu ook om een A-merk. Een behoorlijk duur A-merk: zo rond de 3 euro voor een tube tandpasta. Ik twijfelde.... En ik vergeleek. 2 tubes dure tandpasta voor ongeveer 3 euro, of 2 tubes goedkope tandpasta (à 59 cent per stuk) voor 1,18 euro. Toch maar voor de goedkope gekozen.
Nu ik dit zo schrijf bedenk ik mij dat er héél veel tijd uitgaat naar het maken van keuzes. Voor bijna elk artikel zijn vele keuzes te maken. Wanneer je al die 'keuzetijd' optelt, zul je waarschijnlijk schrikken hoeveel tijd je daarmee kwijt bent. Alleen al bij het opstaan: keuze in kleding. En wanneer een bepaald object/artikel toe is aan vervanging... Opnieuw moeten keuzes gemaakt worden.
Keuzes maken kan ook weer leuk zijn. Kijken wat er zoal is. Bijv. wanneer je op zoek bent naar een vakantiebestemming.

Goed, genoeg geschreven... Ik ga eens een keuze maken in hoe ik mijn vrije tijd ga invullen ;-).

dinsdag 31 juli 2012

Consuminderen... maar wel genieten!

En toen was het ineens ruim 3 weken later....! Na een heel drukke periode tijdens de afronding van de opleiding, kon ik dan ein-de-lijk op 8 juli mijn scriptie inleveren. Op 11 juli een presentatie gehouden. Hiervoor kreeg ik een 9!! Ik was er zelf ook heel tevreden over. Over de scriptie ook, en mijn docente ook. Ze had zelfs helemaal geen op- of aanmerkingen. Best vreemd om zulke reacties of resultaten te krijgen.... Op de middelbare school had ik vaak nèt een voldoende, en zo ook tijdens mijn HBO- opleiding.
Na de drukke periode was ik eerst heel moe. Ontlading, ontstressen....
Wel ook veel leuke afspraken gehad de afgelopen periode. En de komende periode ook nog.

Afgelopen weekend heb ik met 4 anderen gefietst. We fietsten naar Loosdrecht, en hebben daar overnacht op een natuurkampeerterrein bij een fort. Erg leuk!
Onderweg ernaar toe hebben we koffie gedronken bij een zgn. Rustpunt. Particulieren stellen hun erf en/of tuin open, voor fietsers/wandelaars om daar even te kunnen uitrusten onder genot van kop koffie of thee. Je vindt er vaak ook informatie, of producten die verkocht worden. En ik vind het zelf gewoon heel leuk om zo een kijkje te nemen op een boerderij of in een mooie tuin. Wij zaten in een prachtige tuin vol met wilde bloemen, overal paadjes die leiden naar zitjes. De bewoners hadden ook muffins voor bij de koffie. Zo'n Rustpunt is niet iets om rijk mee te worden. De koffie/thee wordt voor een klein bedrag verkocht. Wel is het heel leuk om op deze manier van de omgeving te kunnen genieten. En de bewoners delen graag hun mooie plek. En kunnen op deze manier bijvoorbeeld producten verkopen. Ik heb weleens bij een fruitkwekerij koffie gedronken en een appel voor erbij gekocht. Bij het Rustpunt waar we nu waren werden ansichtkaarten verkocht.
Hieronder een foto van een stukje van de tuin:


Even later hebben we op een prachtige plek gepicknickt. Lekker aan de rivier, in het gras. Kijkend naar de meerkoeten en mooie blauwe libelles.
's Avonds gekookt op het brandertje. Tortellini met makreel en paprika en ui. Makkelijk klaar te maken, en lekker.
Op deze manier kun je op goedkope manier toch een heel leuk weekendje weg hebben.
De volgende dag ben ik nog langs vrienden in Haarlem gereisd. De fiets mee in de trein, wat prima te doen is. In deze periode is het vrij rustig in de trein, viel mij op.

Volgende week ben ik 2 dagen achter elkaar vrij, doordeweeks. Ook dan ga ik er met de fiets (en een vriendin) op uit. Het wordt dan een fietstocht langs de Linge.
Dus de tent en overige kampeerspullen zijn inmiddels goed gedroogd en kunnen opnieuw ingepakt.
Nog een paar dagen werken, het weekend met andere leuke plannen (etentje met de hardloopgroep en een dagje weg), dan nog 1 dag werken en weer kamperen :-).

zaterdag 7 juli 2012

Mooie (alledaagse) momenten

Het is zaterdag! Hehe.... Een drukke week achter de rug.
En het liefst was ik nu met de hardloopgroep aan het lopen, maar... ik ben al dagenlang snipverkouden. En nu is dat niet de reden waarom ik niet loop - het heeft er meer mee te maken dat ik veel wil doen dit weekend, en weet dat als ik nu wel zou lopen, ik de rest van de dag nodig heb om bij te komen. Tijdens een flinke verkoudheid lijkt het wel alsof àlles meer moeite kost.
Dus helaas, geen 'runner's high' voor mij deze zaterdag ;-).

Maar.. wat gebeurde er in deze drukke week?? Vorige week zondag heb ik nog hard gewerkt aan de scriptie/ praktijkonderzoek. Na een heel rustige ochtend begon ik pas om 15 uur met schrijven, en hield niet op tot 20 uur. Dat schoot op!
Maandag hoefde ik alleen de middag te werken. En 's avonds hebben wij ter ere van het 35-jaar-in-dienst-zijn van een collega (35 jaar... kan je het je voorstellen??) ge-BBQ-d. Met z'n 14-en hebben we aan een lange tafel in de tuin van ons kinderdagverblijf ge-BBQ-d. Heel gezellig! Het leek een beetje op de olijfolie-reclame - jeweetwel, zo'n lange tafel met een italiaanse familie gezellig bij elkaar.
Ook leuk om elkaar weer wat langer, en buiten werktijd, te spreken.

Dinsdag ging de wekker weer vroeg. En begon een lange werkdag.
En woensdag was er een evaluatiedag van de opleiding die ik nu doe. Met de klas waren we uitgenodigd bij onze docente. Zij heeft een huisje op de Veluwe. We hebben er de hele dag doorgebracht, in de tuin. Het was erg zonnig en warm weer.
We hebben eerst koffie gedronken, en een spel gedaan dat aanleiding gaf tot terugkijken op de opleiding. Met een dobbelsteen moest je telkens gooien, en het gegooide aantal ogen bepaalde waarover je iets zou vertellen. Bijv. wat het leukst was, het meest leerzaam, het moeilijkst, wat je overbodig vond, wat je het gezelligst vond, etc. De gesprekken werden steeds iets persoonlijker. En we bedachten later dat anderen ook iets aan je mochten vragen.
We hebben het ook nog gehad over de scriptie/ praktijkonderzoek. We konden vragen stellen. 1 Klasgenoot is al klaar, en zij kon ons iets meer vertellen over hoe zij het had aangepakt.
Volgende week gaan we aan elkaar presenteren, waarover ons onderzoek gaat, en hoe we het hebben aangepakt.
Nadat een aantal een kort wandelingetje hadden gemaakt, gilde 1 van hen. Wat bleek? Er gleed een slang voorbij!! Een ringslang. Leuk om te zien - ik zie zelden slangen in Nederland...

Onze docente had een heerlijke lunch gemaakt:


(de kwaliteit van de foto's in dit blogstukje is niet optimaal, ik heb ze met mijn mobieltje gemaakt)

Broodjes, courgettesoep, knoflook-aardappelsalade, een groene salade, tonijnsalade, aardbeien, verschillende soorten kaas, etc.
Erna nog gewandeld. En vervolgens hebben we voor iedereen een kaartje gemaakt, deze gingen allemaal in een envelop voor diegene aan wie ze geschreven waren. Erg leuk, om later te lezen.
Ik was met een klasgenoot op de fiets naar het huisje gegaan. En we fietsten dus ook weer terug. Prachtige tocht over heide en door bos. Vakantiegevoel!!

Donderdag heb ik weer hard gewerkt aan de scriptie. Zo'n 5 of 6 uur denk ik. Het is weer erg opgeschoten. Inmiddels kon ik een enquête verwerken, en grafieken heb ik toegevoegd.
Het hardloopplan van die avond heb ik maar overgeslagen, want ik was inmiddels al een paar dagen snipverkouden.
Vrijdag nog een lange werkdag. En toen was het alweer weekend. Van mijn werk terug naar huis fiets ik nu regelmatig een erg mooi stil bospaadje. Een collega van mij, die dezelfde kant op fietst, doet dat ook. En zij vertelde mij erover dat het zo'n mooi weggetje is. Na een werkdag vol met drukte en veel kindjes die van alles vragen of willen, is het heerlijk om op dit fietspad alles achter me te laten:



En straks ga ik eerst lekker op het balkon zitten met een kop koffie en uitzicht hierop:



(mooi he, die klaprozen?) En ook hierop:


(dit gebeurt er als je niets doet aan een pot met aarde, waar een oude plant al lang uit is gehaald... er groeit vanzelf iets nieuws - geen idee wat voor onkruid o.i.d. dit is - maar ik vind het wel mooi!)

En vervolgens ga ik dan weer schrijven. Gelukkig hebben een aantal meelezers mijn stuk voorzien van commentaar - erg fijn dat anderen er ook naar wilden kijken, want soms zit ik er zó in dat er 'blinde vlekken' ontstaan. Dan zie ik niet meer helder hoe het stuk nu in werkelijkheid overkomt, of het leesbaar is, etc.

Ik wens jullie een fijn weekend! Geniet van de zon, de tijd, elkaar, stilte, ...

zondag 1 juli 2012

De groenste sportschool....

.... is gratis!! Gewoon lekker buiten hardlopen :-) (of fietsen, of wandelen...).
Al jarenlang doe ik aan hardlopen. Sommige periodes fanatieker dan andere. Ooit heb ik een 10km- prestatieloop gelopen, in 59 minuten. Dat was in 2005 en ik was er toen heel blij mee, met dat resultaat. In de maanden ervoor liep ik 3x per week, en ik volgde een schema dat ik van de loopvereniging had. Ik hield me toen heel strak aan het schema - en of het nu mooi weer was of regende, ik liep.
In de jaren erna heb ik misschien nog een paar keer 10km gelopen tijdens een duurloop, maar de laatste jaren lukte mij dat niet meer. Ik probeerde op te bouwen, maar 10km was telkens te veel.

Maar nu, deze week, gaat het erg goed qua hardlopen! Afgelopen dinsdag heb ik heel fijn gelopen: 8,8km in 58 minuten. Het ging erg lekker, het was zonnig, en de omgeving is prachtig. Kortom: genieten!! Waarom al die mensen toch naar een zweterige sportschool gaan??? ;-)

Gisteren heb ik aan het begin van de avond gelopen. Ik stippelde vantevoren een route uit. Vanuit mijn huis ben ik al snel in het bos. Ik zag meteen een eekhoorntje vlakbij :-). Ik liep langs mooie uitkijkpunten. Langs weiden met paarden, en ook veel veulens. Vervolgens een stuk langs de weg. En een volgend stukje bos. Rustig en mooi, stil. Langs een kasteel/landgoed. Het laatste deel was ongeveer 4,5km langs een weg, maar ook mooie bossen en weiden aan weerszijden.
Ik liep mijn hoofd leeg - gedachten ebben weg tijdens het lopen. Volkomen 'in het hier en nu'. Gewoon lopen, meer niet. Soms ging het als vanzelf, soms merkte ik dat ik moe werd en was het zwaarder.
In totaal heb ik gisteren 9,6km gelopen! Dat is dus al bijna 10km.
Het is altijd de vraag hoe ik herstel, en of het de keer erna ook zo lekker gaat of dat het dan beter is korter te lopen.

vrijdag 29 juni 2012

Vaarwel tv....?

Een paar weken geleden schreef ik hier nog over mijn voornemen om 's avonds het aantal prikkels te verminderen - dus minder tv/computer. Alsof mijn apparaten hier in huis kunnen horen en denken... houdt de televisie er deze week ineens mee op.
Vlak vóór het einde van een erg mooie film (vind ik dan, he ... "Sweet November" keek ik - ik zal er zo iets meer over schrijven), 'zegt' mijn tv na een geluid alsof een ballon leegloopt: "plok!" En toen was het beeld zwart. Het was klaar - deze 3e hands tv vond het wel welletjes.
En nu?? Nu ben ik hard aan het nadenken, en ook aan het twijfelen. Ik kan in principe televisie kijken op mijn laptop, via internet. Is een tv dan wel nodig? Ik wilde immers minder tv kijken.
Nu heb ik sinds kort wel de HollandDoc documentaires weer helemaal herontdekt, en de afgelopen weken heb ik heel mooie en bijzondere documentaires op het speciale HollandDoc kanaal gevolgd. Maar.. dat kan dus ook online.
Ik wil sowieso géén nieuwe tv. Ik vind de televisie-industrie een bizarre wereld. Er worden telkens nieuwe televisies gemaakt, en de oude worden voor een groot deel gedumpt. En dan ook nog veelvuldig in arme landen, waardoor wij -de rijke westerse bevolking - armere landen niet alleen opzadelen met een groot milieuprobleem maar ook nog met gezondheidsproblemen. (mensen in de landen waar het electronisch afval wordt gedumpt zoeken in de 'oude-televisie-en-computer-vijvers' naar nog waardevolle en bruikbare onderdelen, en dit doen zij zonder beschermende kleding of mondkapjes o.i.d. Waardoor dus kans op ziektes, verwondingen, vergiftigingen.)
Daarnaast vind ik het bizar dat er steeds maar weer nieuwe televisies gemaakt worden, en er naar mijn mening heel goed vele oude televisies hergebruikt kunnen worden. Ik bedoel: als een televisie het nog doet, waarom dan een dure nieuwe kopen? En.... hoezo kredietcrisis als er kennelijk wèl budget is voor een splinternieuwe televisie? (okee, dat laatste heeft te maken met keuzes.... )

Maar goed, terug naar het onderwerp: ik twijfel dus of ik wel een televisie wil. Ik denk van wel, ik vind het toch wel prettig om een film o.i.d. op tv te zien i.p.v. via de laptop....
Maar ik wil dus géén nieuwe. En met de start van een nieuwe dure opleiding gaat de keuze van budgetbesteding dus naar de opleiding en niet naar een nieuwe tv.

Nog even terug naar de film 'Sweet November' die ik aan het kijken was, toen de tv ermee ophield. Ik heb 'Sweet November' al meerdere keren gezien. Ik vind het een prachtige film. Het speelt zich af in San Francisco - geweldige stad! Ik heb daar een jaar gewoond, en ik krijg heimwee als ik de beelden van SF zie.... En het gaat over een jonge vrouw die ziek is. Ze heeft kanker en verkeert in het terminale stadium. Ze heeft besloten om niet meer behandeld te willen worden maar ze wil genieten van het deel van haar leven dat ze nog te leven heeft. Ze leeft haar leven op een aparte manier - en heeft o.a. verschillende relaties maar telkens voor 1 maand en dat zijn (1 van haar) 'voorwaarden'. Tot de meneer van November en zij verliefd worden. Deze man weet in eerste instantie niet dat zij kanker heeft en nog maar kort te leven heeft.
Uiteindelijk wil zij dat hij haar 'loslaat', zij kan het niet aan dat hij haar dood zou moeten mee maken.
Het prachtige aan deze film vind ik dat ik het mij zo goed kan voorstellen: je wilt het liefst jong zijn en blijven, vrolijk zijn en blijven, gezond, vol plannen, vol avontuur. Maar de werkelijkheid is soms heel anders. Daarnaast is het gewoon een erg mooie romantische drama-film.
Maar... smaken kunnen verschillen ;-)

zaterdag 23 juni 2012

Communicatie en kinderwijsheid

Gisteren waren er maar heel weinig kinderen op de groep aanwezig. Veel gezinnen zijn met vakantie - nog net voor de zomerdrukte wanneer de grote menigte met vakantie gaat.
's Ochtends werkte mijn collega, en om 13 uur loste ik haar af. Onze stagiaire was de hele dag aanwezig.
Op het moment dat ik binnenkwam zat mijn collega gezellig aan tafel met F. (meisje, 3,5 jaar oud) en D. (jongen, 2 jaar). F. was aan het verven, en mijn collega bereidde een afscheid voor (ze maakte een mooie poster met een afbeelding van 'Cars', ook met verf). D. puzzelde, hij zou zo opgehaald worden. Toen D. mij zag wilde hij spontaan van alles vertellen. Omdat hij nog geen hele zinnen gebruikt kwamen er dus flarden van het verhaal over. Vol blijdschap zei hij: "buiten!" en hij wees naar buiten. Ik probeerde er een zin van te maken: "heb je vanochtend buiten gespeeld, D.?" Hij knikte en keek mij stralend aan. Hij dacht aan nog meer, zag ik aan zijn blik.... "Heb je soms op de tractor gereden?" vroeg ik. "Ja!" riep hij enthousiast.
F. kletste tijdens het verven honderduit. De andere kinderen lagen te slapen, en zij mag sinds een tijdje opblijven overdag. Toen D. was opgehaald was alleen F. nog op. Mijn collega rondde haar taken af. Ze liep nog even naar kantoor. Ik was het e.e.a. aan het lezen, aan het bureau op de groep. En de stagiaire was bezig in de keuken. F. zat kwebbelend aan tafel. Op een gegeven moment wilde zij mijn collega iets vragen. F.: "S. .....?" Maar collega S. was op kantoor, en kon de vraag dus niet horen. Niet lang erna antwoordde F. zelf maar, op iets lagere toon: "jaaa? Wat is er?".
Geweldig toch? Op het moment dat je er even niet bent om te antwoorden, antwoord zij zelf op haar eigen vraag!
Lang niet alle kinderen doen dat. R. (ook een meisje van ruim 3 jaar) blijft heel vaak haar vraag herhalen. Gewoon net zo vaak tot zij antwoord heeft. Dat is ook een manier. Meestal wil zij haar verhaal aan ons allemaal vertellen, dus komt zij 1 voor 1 bij ons (haar verhalen werden afgelopen donderdag dus vaak 4x herhaald - wij werkten met z'n 3en en onze stagiaire was er ook).
En bij sommige kinderen, komen de verhalen maar moeizaam op gang. Omdat ik ook erg graag wil weten wat er in een stiller kindje omgaat, is het dus een kwestie van (liefst open) vragen stellen. Wij hadden 1 jongetje in de groep (K., hij is inmiddels naar de basisschool - en moeder heeft ons laten weten dat het enorm goed met hem gaat), dat zo beknopt mogelijk antwoordde. Hij was erg zuinig met woorden ;-) En hij was ook heel verlegen. Wij hebben een plan gemaakt, en hem stapje voor stapje laten oefenen met praten. Eerst vooral individueel - dat hij bijvoorbeeld ging vertellen aan 1 pedagogisch medewerker wat hij in het weekend had gedaan. Later in de groep, dan bereidde ik hem erop voor door vóór het tafelmoment ('de kring') te vragen of hij aan de hele groep wilde vertellen wat hij bijv. in het weekend had gedaan (zoals: naar de dierentuin geweest, of uit logeren, o.i.d.). Dit ging heel goed!

Afgelopen donderdag zat 1 meisje (M., 3,5 jaar) vól bijzondere uitspraken. Het begon 's ochtends al. Zij liet haar nagels zien, en op zowel haar vingernagels als de teennagels zat nagellak. In allerlei mooie kleuren. Ik bewonderde het. Ik vroeg: "en wat gaat zo'n mooie dame nu spelen? Wil je soms dansen als een prinses?" Haar antwoord: "Nee..... want...." en toen dacht ze even na, en vervolgde: "dan smelt mijn nagellak!"

zondag 17 juni 2012

Tegenstrijdig....

De oplettende lezer is het misschien opgevallen... Mijzelf viel het de afgelopen weken erg op. Er is iets tegenstrijdigs aan de hand: sommige blogstukjes die ik schrijf gaan over CVS-terugvallen, en andere gaan bijvoorbeeld over een fietstocht van bijna 1000km. Ik kan mij goed voorstellen dat dit fronsende wenkbrauwen oplevert. Hoe kan dit?
Een vriend heeft mij laatst een heleboel vragen gesteld, want hij snapte het zelf niet... Hoe kan je nu op sommige dagen nauwelijks uit je bed komen en je heel miserabel voelen, en je kan op andere dagen wel een inspannende fietstocht volbrengen? Hij geloofde niet dat ik last zou hebben van het chronisch vermoeidheidssyndroom, maar er zou iets anders aan de hand zijn en het moest volgens hem eens heel goed uitgezocht worden. Tja.... ik zit er zelf eigenlijk niet echt op te wachten om mijn energie te verspillen aan het ene onderzoek na het andere, aan de onzekerheid en de lange wachtperiodes. Na onderzoeken heb ik in 2005 van januari tot mei in onzekerheid gezeten, in het ziekenhuis was kennelijk 4 maanden nodig voordat de resultaten binnen waren en aan mij vertelt konden worden. En.... het bleek dan ook nog eens om een heel vage diagnose te gaan, want de precieze oorzaak van CVS is nog altijd niet bekend.

Maar.... het is dus wel frappant vind ik dat ik kennelijk wel in staat ben tot een erg inspannende fietstocht, en zodra ik terug kom en met mijn gewone dagelijkse leven verder ga komen de klachten terug.
Ik heb het mijn huisarts ook laten weten, dat ik het zo merkwaardig vind. Natuurlijk ben ik ongelooflijk blij dat ik mij tijdens de fietsvakantie heel goed voelde. Maar waarom lukt het dan niet om die balans te blijven houden...?
(natuurlijk waren er tijdens de fietsvakantie ook momenten waarop ik mij heel moe voelde, maar die waren beter te handlen...)

Ik heb zelf het idee dat het te maken heeft met de hoeveelheid prikkels. Tijdens een fietsvakantie is het enige wat je doet: fietsen, zoeken naar een camping en supermarkt, koken/eten/etc., douchen, slapen. Op de fiets is rust. In mijn hoofd is het dan ook verbijsterend rustig. Gedachten als: "goh, wat mooi!" of "jee, wat zwaar, deze heuvel!" of "ooohhh... wat fietst het lekker, het gaat als vanzelf!' komen en gaan. Soms afgewisseld met: "hmm... ik krijg trek.. even pauzeren?" of "bij het volgende stukje bos moet ik even 'het toilet' opzoeken". Het zijn vooral gedachten die gaan over het 'hier en nu'.

Maar in het dagelijks leven zijn er veel meer 'prikkels'. Zaken die geregeld moeten, een heel huis dat onderhouden/opgeruimd/ schoongemaakt moet worden (ipv alleen het tentje), er moet meer gepland worden (meer afspraken, huiswerk voor de opleiding, scriptie, werk en zorgen er op tijd te zijn, etc.). Op mijn werk zijn veel prikkels, en veel gebeurt tegelijkertijd. (bijv. rustig een baby de fles geven, maar wel ondertussen met je hoofd ook nog bij de groep en een stel kinderen dat buiten speelt in de gaten houden... of net willen verven met een paar kinderen, maar de telefoon gaat, en een kind heeft naast de toiletpot geplast, etc. etc.)
 Daarnaast ook sociale afspraken, reizen ernaartoe/vandaan. De computer en tv staan vaak aan (ook al had ik mij nog voorgenomen aan het einde van 3 weken zonder computer/tv: "ik ga thuis zorgen voor meer rust - zonder die apparaten").
En er zijn gewoon veel meer gedachten in mijn hoofd. Terugdenkend aan wat geweest is, voorbereidend op wat komen gaat....

Goed.. dit wilde ik even opschrijven. Misschien zijn er wel mensen die dit herkennen...? Of die zelf een manier hebben gevonden hoe ermee om te gaan?

zaterdag 16 juni 2012

Emoties

Terwijl ik dit schrijf heb ik de hardlooptraining van vanochtend al volbracht - het was even lastig, wakker worden... opstaan.... ontbijten en loopkleren aan... op de fiets naar de training... en toen de training eenmaal begonnen was merkte ik dat ik maar niet goed wakker kon worden (misschien te maken met het vochtige, benauwde weertype op dat moment). Maar oohh... er is maar weinig fijner dan na de training dan thuis op de bank uit te puffen en genieten van kop koffie verkeerd en koek/brood/e.d. Het zullen de endorfinen wel zijn die zorgen voor het gelukzalige gevoel na het hardlopen :-).

De titel van dit blogstukje is 'emoties', en die emoties die gaan meer over mijn werk. Over de emoties die de kinderen ervaren. Ik werk met kinderen tussen 0 en 4 jaar, en oh... ik maak in mijn werk heel wat emotionele buien mee, en heel wat verschillende soorten emoties.
Op de 1 of andere manier is de vrijdaggroep hier heel heftig in - zolang ik op vrijdagen werk maak ik kinderen mee met soms heel heftige emotionele buien en reacties. Het kan ermee te maken hebben dat de kinderen moe zijn en toe aan weekend, dat dat de heftigheid mede veroorzaakt. Maar het kan natuurlijk ook te maken hebben met het temperament van deze kinderen. Ik denk dat het een combinatie is.

Een meisje van 3,5 jaar, F., was gisteren ook erg emotioneel. Vooral erg snel boos en geïrriteerd. Ze bedacht allerlei plannen om te spelen met vriendinnetje H., maar het broertje van F. (T.) wilde telkens òòk mee doen. Nu zorgen wij er regelmatig voor dat de meiden in hun spel niet gestoord worden door de jongere kinderen. Maar, ik vond dat F. op dit moment wel èrg fel en boos reageerde naar haar broertje. Hij kon nog niet eens bij wijze van spreken ademen of zijn zus werd er al boos om.
Ik probeerde aan F. de goede bedoelingen van haar broertje uit te leggen. En ik vertelde F.: "weet je waarom hij zo graag hetzelfde wil spelen? Omdat jij zulke goede ideeën hebt!" Nou, dat had ik leuk geprobeerd, maar haar spelideeën te prijzen hielp dit keer niet echt.
Uit frustratie ging F. heel dramatisch op de vloer liggen huilen, stampen, zuchten, en schreeuwen.
Dit was de eerste zgn. 'supermarktscene' waardoor een deel van onze vloer schoongeveegd werd ;-). (bij het woord 'supermarktscene' hebben jullie een beetje een idee hoe dat eruit ziet. Maar in deze situaties gaat het niet over een snoepje o.i.d. waar het kind om vraagt en niet krijgt, en waardoor een driftbui ontstaat. Toch zorgt het woordje 'nee' - of simpelweg dat het kind iets anders wil dan de opvoeder - meestal wel voor de driftbui in deze situaties. Maar... het is vaak het 'gebroken koekje fenomeen' - het triggert de opgekropte emoties... De reactie lijkt dan niet in verhouding tot de reden waarover jij als opvoeder zou kunnen denken dat het kind huilt/raast/tiert).

Even later werd de vloer ook door S. (jongen, 3 jaar - helft van eeneiïge tweeling) schoongeveegd - middels de befaamde 'supermarktscene'. Waarmee zijn driftbui begon? Nadat iedereen een schone luier had gekregen en/of even op potje/w.c. had (geprobeerd) te plassen/ poepen, was alleen S. nog niet verschoond. We hadden al even gewacht omdat hij nog zo lekker aan het spelen was met autootjes en garage. Maar.. toen was het toch echt tijd om hem ook te verschonen - en even op de w.c. te laten plassen. Ook al hadden wij het vantevoren wel aangekondigd... S. wilde niet. Hij wierp zich op de vloer, rolde een paar keer rond (wat er eigenlijk heel leuk uitzag, en ik zag dat hij het stiekem ook wel een mooie driftbui-episode van zichzelf vond ;-) ), en ging erna even schreeuwen en huilen. Huilen zonder echte tranen - zelfs met moeite kwamen ze niet eruitgeperst....
Nou, òòk dat deel van onze vloer was dus schoon!

Tot zover de 'vloerscenes'.
Toen wij aan tafel gingen om brood te eten, kwam J. (het tweelingbroertje van S., dus ook een jongen van 3 jaar) met tegenzin aan tafel. Beide tweelingbroers hebben een nogal pittig temperament. Het kan goed zijn dat dit de komende jaren steeds minder heftig word... maar op dit moment hebben ze nog veel driftbuien en emotionele buien. Met hun moeder heb ik hier laatst in een gesprek uitgebreid over gesproken. En moeder is blij dat de jongens dit gedrag bij ons en thuis laten zien. Het is voor haar een teken dat de jongens zich veilig voelen. In alle andere situaties laten de jongens alleen hun 'lieve & brave kant' zien. Moeder heeft vertelt dat de jongens weleens terugkomen van een bijv. een nachtje logeren bij familie, en dat ze zich die tijd zó voorbeeldig hebben gedragen dat ze bij terugkomst eerst héél driftig en boos en verdrietig zijn. Pas als alle emoties ontladen zijn, zijn ze weer rustig.
J. had dus geen zin om aan tafel te komen - om mijn verhaal te vervolgen. Hij ging wel zitten, naast mij. Hij begon te jammeren en te huilen. Hij legde uit terwijl hij mij aankeek: "ik moet even huilen"( hij zei het heel rustig en verklarend). Ik tegen hem: "dat mag J., je mag huilen". Tegen zichzelf herhaalde hij nogmaals: "ik moet even huilen". En hij huilde zachtjes door. Na een minuutje was het al over.
Hij ging lekker eten en drinken en vertelde vrolijk van allerlei dingen aan mij en de andere kinderen.

zaterdag 2 juni 2012

Bijna 1000km!

En... toen was de vakantie alweer bijna voorbij.... En die is echt omgevlogen!
Gisteren zijn we per trein teruggekomen.
Op 12 mei vertrokken we, en 13 dagen later kwamen we (met in totaal 893km op de teller) aan in de Morvan. Daar woont mijn zus met haar vriend op een mooie boerderij. Hoewel ik het liefst de gehele afstand fietsend wilde afleggen, hebben we toch een klein deel per trein afgelegd. 1 van de 2 vrienden met wie ik fietste kreeg namelijk een blessure (ontsteking aan achillespees) waardoor hij in Noord-Frankrijk moest stoppen met fietsen. Hij is toen per trein naar bezienswaardige steden gereisd, en wij hebben hem weer ontmoet bij mijn zus. Als wij toch de hele afstand zouden fietsen, zouden we nauwelijks tijd met z'n 3en op de boerderij hebben want diegene die de blessure kreeg zou eerder teruggaan (i.v.m. niet voldoende vakantiedagen om de volledige 3 weken mee te kunnen).

Als ik de fietsvakantie in 1 woord zou samenvatten, dan is het woord: GEWELDIG!!! Van begin tot eind heb ik genoten... en natuurlijk waren er ook zware momenten, zoals zware beklimmingen waarbij het zweet van mij afdroop en waarbij ik zelfs voor het eerst in mijn leven aan het hyperventileren was (door hitte en het zware klimmen tijdens een lange fietsdag). Maar ook heel veel fijne fietsdagen, met voortdurende "oh"'s en "ah"'s (uitroepen tijdens het rondkijken). En heel vaak een gevoel van: "wow!!! Te gek!!" In België besefte ik mij ineens: "kijk ons nou! Al een paar honderd kilometer van huis... en dat allemaal op onze fietsen! Geen benzine of watdanook aan te pas gekomen". Die kick had ik erna heel vaak. De fietsen fietsen superfijn. Met mijn fiets geen enkele fietspech gehad - zelfs geen lekke band. Ik vloog soms met 50km p/uur de heuvels af - en die fiets geeft een heel solide gevoel.

In België was een oude spoorlijn, waar een fietspad lag, dat zo superlekker fietste...! Als een soort fietssnelweg. Toen we vervolgens op die oude spoorlijn in een 'treintje' gingen rijden (dicht achter elkaar, en op een gegeven moment lijkt het fietsen als vanzelf te gaan - voor de voorste is het wel zwaarder als voor de 2 achtersten... maar het beviel ons alledrie goed, we wisselden af met wie voorop fietste).
De Ardennen zijn ons behoorlijk zwaar gevallen. De route zou een zo vlak mogelijk gedeelte door de Ardennen zijn... maar... dat viel nog best tegen!! Hoewel we alledrie best wat gewend zijn, waren het gewoon iets teveel heuvels achter elkaar. Je merkt dan natuurlijk ook het gewicht van al die bepakking. Maar gelukkig.... met alledrie een goede vakantiefiets met voldoende versnellingen kwamen we die heuvels wel over. (weliswaar soms zuchtend en steunend)
De Ardennen waren behalve zwaar ook érg mooi!!! Af en toe prachtige stukken slingerend door bos, langs beekjes, langs weiden vol bloemen en opkijkend tegen hoge hellingen... Prachtige dorpjes, zoals bijv. Celles. Ook langs kastelen.
Veel leuke mensen tegen gekomen. Heel aardig en gastvrij ook. Zoals de eigenaar van Leeuwerikenveld (dat was nog vóór de Ardennen). Wij konden die avond geen geschikte accomodatie vinden. De voorgestelde accomodaties - uit het routeboekje - bleken niet te kloppen (camping was absoluut niet een camping voor tentkampeerders/fietsers, dus we fietsten verder naar het stadje waar een trekkershut en jeugdherberg zou zijn - jeugdherberg niet te vinden, trekkershut dicht). Het werd later en later, 1 van ons kreeg een lekke band die dus geplakt moest worden, we hadden nog niet gegeten.... En hebben uiteindelijk ten einde raad de eigenaar van B&B Leeuwerikenveld gebeld - erg laat. Dat zou nog 17km fietsen zijn, dus we zouden midden in de nacht aankomen. De eigenaar zei: "jullie moeten nog hiernaar toe fietsen? Dat zal heel lastig zijn, want de route is niet verlicht - het is lastig te vinden dan. Ik haal jullie wel op, ik kom met de aanhanger". We waren verbluft - wat ontzettend aardig om gestrande fietsers op te halen!! Eenmaal op de camping (behorende bij de B&B) vertelde de eigenaar dat we in een soort camper konden logeren, dan hoefden we de tent niet op te zetten. Geweldig!! De volgende, regenachtige, dag hebben we nog koffie gedronken en leuk gepraat met de eigenaren in hun serre (waar ook de moestuin is).

In de Ardennen hebben we een rustdag gehouden. Op een prachtige plek aan rivier de Semois hebben we gekampeerd. Wasjes gedaan, geluierd, lekker gegeten ('s middags pannenkoeken gebakken op het brandertje, 's avonds gegeten in de zon op een terras aan de rivier met uitzicht op al het groen). 's Avonds zijn we nog gaan wandelen langs de rivier. We hoopten wilde dieren te zien. Toen we wat aan het kletsen waren, zittend langs de river, zwom daar ineens heel rustig een bever langs! Ik zei zachtjes: "kijk eens! kijk eens! kijk eens!" Ik kwam even niet op de naam... want tja, zo vaak zie ik bevers niet langszwemmen! Wat volgde was zo ontzettend bijzonder....! We hebben heel lang het schouwspel van de bevers kunnen bewonderen. 2 of 3 Bevers zwommen heen en weer. Hun burcht bleek daar ergens te liggen, en ze waren druk in de weer. 1 van ons liep een stuk verder, en op het moment dat hij knielde vlak boven de burcht, zwom vanaf de andere kant een bever langzaam recht op hem af. Het was net alsof zij elkaar aankeken, en die vriend de bever riep ofzo.... Erg mooi om te zien, in die omgeving met alle heuvels om de rivier heen.
We hebben trouwens meer dieren gezien tijdens de vakantie: reeën (zelfs 1 die vlak vóór onze fietsen over het fietspad rende), fazanten, een vos, een dode das, roofvogels...

In Namen (was ook nog vóór de Ardennen)  hebben we een heel erg fijne jeugdherberg getroffen. We sliepen met z'n 3en op een kamer - en de kamer was voor ons zo superluxe! Een douche op de kamer, veel ruimte, schoon, fijne bedden... Ook daar hebben we een was gedraaid (weinig kleding meenemen scheelt veel in gewicht, maar het is dus wel zaak om tijdig te wassen en de was op tijd droog zien te krijgen). De kamer werd toen omgetoverd, en we spanden overal waslijnen ;-)
In Namen hadden we ook een rustdag willen houden... maar, 1 van ons had een aantal spullen nodig, en we wilden naar een buitensportzaak. Deze bleek aan de autoweg te liggen. En erg moeilijk te vinden. We fietsten maar rond Namen - en dat fietsen was absoluut NIET fijn. Fietspaden waren er nauwelijks te bekennen, en het verkeer raasde telkens langs ons heen. Helm op geeft gedeeltelijk een veilig gevoel - maar op dit soort plekken zou een spiegeltje aan het stuur ook wel fijn zijn. Dan weet je tenminste wanneer er weer een auto langs je heen komt razen.
Het was jammer dat we veel tijd kwijt waren aan het zoeken naar de winkel.
Maar het hostel maakte veel goed. We hebben in de keuken lekker kunnen koken...! Ik zeg wel "we", maar... 1 van de vrienden had de heerlijke maaltijd gemaakt. Pasta met véél groente en vis. Met de andere vriend waste ik af.
Het ontbijtbuffet was ook een feestje, vond ik. De jeugdherberg had veel gezonde en lekkere dingetjes er liggen. En veel biologisch. Toen ik op de dag van vertrek vroeg om een zakje, zodat ik brood kon smeren voor de lunch, was dat helemaal prima. Keurige papieren zakken met logo van de herberg kreeg ik. Brood en een appel mee... ideaal!!

Maar goed, ik haal tijdens het schrijven van dit verslag dus een beetje de dagen door elkaar ;-).
Waar was ik gebleven??
Na de Ardennen fietsten we verder en kwamen in een vlakker gedeelte. We fietsten langs de abdij van Orval. De jongens hebben er rondgekeken. Ik was op dat moment even zo ontzettend moe - ik wilde alleen maar zitten op een bankje in de zon. Dat dus ook maar gedaan, na even uitgelegd te hebben dat mijn hoofd (en lichaam!) toe was aan rust. De jongens begrepen dat goed - en later bleek dat de abdij ook een zeer rustige plek was... dus ik was daar ook wel aan de rust gekomen.
Rond 18 uur vertrokken wij die dag weer en fietsten naar Montmédy. De gemeentelijke camping bevind zich vlak naast de citadel. Een erg mooie plek, en goede camping. Er waren alleen nog 2 andere nederlandse fietsers. Erg rustig dus.
Helaas was de supermarkt al dicht... dus we hebben een noodmaaltijd gegeten. Niet verkeerd - snel klaar en het vult goed.
's Nachts heftig onweer. Ik vind het maar niks - vooral die bliksem. Ik ben gaan schuilen in het toiletgebouw. Later bleek dat 1 van de jongens het ook behoorlijk heftig en spannend vond, dat onweer zo vlak boven ons en dan op een camping op een heuvel in een tent...

Noord-Frankrijk. Veel koolzaadvelden, glooiend, rustige dorpjes, erg mooie natuur.
In Verdun willen we in de jeugdherberg overnachten (campings zijn er trouwens weinig op de route die we fietsen - Onbegrensd naar Barcelona deel 1: wij fietsen tot de Bourgogne). Maar... de jeugdherberg is er niet meer. Dit weten mensen die er rondlopen te vertellen. We treffen weer héél aardige behulpzame mensen. 1 van hen weet ons te vertellen dat er een hotel is waar gasten van de jeugdherberg over getipt werden wanneer de jeugdherberg vol was. Het Hotel Montaulbain ziet er misschien niet zo gezellig uit, maar is erg goed èn goedkoop! Met z'n 3en delen we een kamer, voor 50 euro. Incl. ontbijt, en de eigenaar is zeer behulpzaam. De fietsen kunnen we binnen zetten, en ik kan er zelfs mijn tent laten drogen. De volgende dag mogen we rustigaan onze plannen maken en eerst nog de Slagvelden bij Verdun bekijken en onze spullen laten staan.
Met z'n 3en fietsen we naar de Slagvelden. We zien er, in het Knekelhuis, een film over de gebeurtenissen in de 1e Wereldoorlog. Poeh... wat een indrukwekkende documentaire! Wat een geschiedenis heeft het gebied rondom Verdun.... We zijn er stil van.
Eenmaal terug in Verdun nemen we afscheid van 1 van ons - zijn achillespees is ontstoken en hij zal per trein een aantal plekken bezoeken. Op dat moment is het plan van hem nog niet helemaal concreet - hij twijfelt nog wat te doen en denkt er ook over om naar huis te gaan.
Ik neem contact op met mijn zus & zwager. Ik vraag of die vriend evt. eerder kan komen. Dat kan. En mijn zwager bied aan om de vriend op te halen van een station in de buurt. Superlief!

Met z'n 2en fietsen wij door. Dat is heel gek. We fietsen voor een groot gedeelte in stilte. Het voelt als een gemis. Bijna 11 dagen met z'n 3en doorgebracht. Veel gelachen, leuke gesprekken gehad, ook moeilijkere momenten maar daar telkens als teampje-van-3 sterker door geworden (het voelde ook echt alsof alles bespreekbaar is - en zodra 1 van ons iets had, ergens last van of erg moe of materiaalpech, dan waren de anderen er voor diegene).
Wat heel typisch was voor degene die we moesten achterlaten in Verdun, daar dachten we aan. Bijvoorbeeld de bakkers waar we langsfietsten. Hij wilde telkens graag langs een bakker - voor vers brood en ook lekkere broodjes. Bij iedere bakker waar we langskwamen glimlachten we.... Of we dachten aan andere typische bijzonderheden van hem. Je leert elkaar goed kennen tijdens zo'n fietstocht.
Ook was het even wennen om ineens met z'n 2en te zijn. Rollen verschuiven. Waar de jongens het leuk vonden om samen op de kaart te kijken en de route te bepalen, daar nam ik nu ineens die rol aan. Toen we met z'n 3en fietsten vond ik het wel prima - ik fietste mee, zonder op de kaart te turen. En de jongens gaven aan het heel leuk te vinden - dat getuur op die kaart.
We fietsten naar een camping in Rupt devant Saint Mihiel. Ik had 's middags gebeld met de eigenaren. De camping wordt gerund door nederlanders. Toen we daar eenmaal waren, troffen we zo iets bijzonders....! Een oud echtpaar dat al 54 jaar daar woont! Op een prachtige plek. Vanuit hun volgebouwde huis (vol met herinneringen, foto's, etc.) hadden zij een prachtig uitzicht over een meertje en veel groen. Met meneer Kaag liepen wij naar de camping. Een hoger gelegen veld. Eenvoudig, maar voor ons helemaal prima! We mochten zelfs een vuurtje stoken - alleen was het hout helaas erg vochtig.
Weer heerlijk gekookt op het brandertje: kipfilet met veel groente en rijst. En een lekker toetje: chocolademousse.

De volgende dag fietsten wij naar Neufchateau. We wilden eigenlijk in Domremy-laPucelle overnachten op de camping.... maar... deze was dicht! Pas halverwege juni geopend.
In Neufchateau was de camping, ook een gemeentelijke camping, helemaal goed. Alleen was de fietsdag daardoor wel behoorlijk lang: 96km gefietst!
We bedachten dat we de volgende dag de trein zouden nemen naar Langres, en vanaf daar de trein naar Montbard. Vanaf daar verder te fietsen, en dan zouden we gelijk met de geblesseerde vriend kunnen aankomen bij mijn zus & zwager. 's Ochtends informeerde de vriend bij het station. Hij kwam terug met de mededeling: "we kunnen geen fietsen meenemen met de trein, vanaf hier. We moeten fietsen naar Langres!" Ai.... dat zou een heel zware dag worden - na de bijna 100km van de dag ervoor. Het zou ook warm worden.
Maar goed, niets aan te doen. Nog even langs het station gefietst voor extra informatie. En de mogelijkheden vanaf Langres.
De volgende dag zou er een trein zijn die om 8:48u vanuit Langres zou vertrekken. Via Dijon zouden we naar Montbard kunnen reizen.

Toen begon de heel lange zware fietsdag (101.5km!! incl. verkeerd rijden) van Neufchateau naar Langres. Eerst op een D-weg. Veel langsrazend verkeer. De vriend (het lijkt me handiger als ik zijn voorletter gebruik, zodat ik niet steeds "de vriend" opschrijf: G.) vond dat de automobilisten en vrachtwagenchauffeurs echt goed rekening met ons hielden, ikzelf was vooral bang dat ze ons niet zouden opmerken als ze even iets anders in de auto/vrachtwagen zouden doen. Ik voelde mij niet echt veilig op die weg, hoewel het wel een mooie weg was. We probeerden een ander weggetje, maar dat schoot niets op. Of het werd erg steil, of eerst zandpad en later verdween het pad.... Dus toch de D-weg maar. Gelukkig werd er minder hard gereden toen dorpen zich dicht op elkaar begaven.
Na veel zware kilometers in brandende zon en met flinke hellingen bereikten wij - na een enorme helling - de camping van Langres. En die lag op de top. Tjonge... die laatste lange helling was echt enórm zwaar vond ik!! G. heeft me echt zo ongeveer gecoacht: "kom op... je kan het! Nog even... we zijn er bijna....".
De camping heeft een heel goed sanitairgebouw: schoon, netjes, goede douches... Erg fijn!!
Hoewel er veel caravans en campers zijn, zijn er ook tenten. En veel nederlanders. Ik mag bij de buren wel even mijn mobieltje opladen - maar ik denk dat het meer geholpen had als zij de stekker van hun camper ook in het stopcontact hadden gestoken...haha! Na bijna een uur was mijn mobieltje niet opgeladen.

De volgende dag - vrijdag - vroeg de spullen ingepakt. En met de trein van Langres via Dijon naar Montbard. Wat fijn om ineens heel snel langs alles te reizen!! In Dijon hadden we even de tijd, en hebben er wat rondgefietst. Leuke stad!
In Montbard heerlijk geluncht. En na een supermarktbezoek zijn we langs Canal de Bourgogne gefietst. Prachtig!!! Zonnig, mooie omgeving, vlak (ook weleens lekker na al die heuvels!!). En het doel was weliswaar niet echt in zicht, maar toch erg dichtbij!
Tijdens de lunch had ik ingesproken op de voicemail van mijn zwager - de vraag of wij onze bagage mee konden geven - als vriend T. werd opgehaald. We zouden elkaar dan ergens halverwege moeten ontmoeten, om de bagage in de auto te zetten.
Na zo'n 30km ging mijn mobieltje. T. belde - hij was inmiddels opgehaald door mijn zus, en ze konden onze bagage ophalen. We spraken op een punt af, langs het Canal.
En eindelijk zag ik mijn zus weer!! Na ruim een jaar. En zij is nu in verwachting - dus extra leuk om elkaar weer te zien!!

Na heel wat kilo's bagage in de auto te hebben gezet fietsten wij, G. en ik, verder.
En rond 19:30 uur kwamen wij op de boerderij aan.

Heerlijke dagen op de boerderij! Veel geslapen, gegeten, gekletst, en ook geholpen met het boerderijwerk.
Ook nog een markt bezocht, en een vide grenier (rommelmarkt).

Op woensdag fietsten we weer richting Montbard. Maar nu via een route over de heuvels en langs/door dorpjes. Het ging veelal naar beneden. Af en toe een helling maar dan weer een langere afdaling.
Een aantal fijne pauzes (kopje koffie gezet op brandertje, lekker broodje van de bakker erbij..., leuke gesprekken).
Op de camping in Montbard allebei ineens heel moe. Dutjes op matje voor de tent... Boodschappen, eten koken, afwassen, douchen, slapen....
De dag erna ook nog moe. Lekker gegeten en heel rustig aan gedaan. Eind van de middag nog wel eventjes gezwommen (bij de camping een mooi overdekt zwembad, met sauna en bubbelbad erbij - voor ons als campinggangers gratis). En 's avonds frisbee gespeeld.

En vrijdag begon de dag heel vroeg (wekker om 5 uur!), en om 7 uur vertrok de trein. Veel overstappen - met fiets en bagage dus... soms best een gedoe, vooral wanneer er geen lift aanwezig is op stations. Ruim 13 uur later ben ik thuis.

En nu..... heb ik heimwee naar de vakantie! Het lijkt me heerlijk om nog een paar weekjes te mogen fietsen. Maar goed, er moet weer gewerkt worden.
Nog 1 dagje rust. Vandaag al vakantiewasjes gedraaid en de boel opgeruimd.
En weer in het gewone ritme komen.

vrijdag 11 mei 2012

Vakantie!!!

Jaaaaaa!!!!! Zoooo lang naar uitgekeken - en nu eindelijk lekker vakantie!!! En ook nog eens ruim 3 weken! Superfijn :-)
Een paar weken geleden had ik een ambitieuze planning gemaakt - wat ik nog allemaal wilde doen vóór mijn vakantie. Want er waren heel wat opdrachten voor de opleiding die nog af moesten... En het bleek dat mijn scriptie op 6 juni in een ver stadium moest zijn (concept moest dan af zijn... dàt lukt niet, weet ik nu).
Daarboven op had ik opeens een gesprek met mijn manager, vorige week. Er zou iemand moeten worden overgeplaatst, en er werd aan mij gedacht. Vanwege de pedagogische kwaliteit die ik kan bieden, op die andere locatie. Maar ohjee...!! Dat zag ik helemaal niet aankomen, en... ik wìl helemaal niet weg. Ik vind mijn werkplek erg fijn - en het is een stabiele factor in een tijd waarin ik de ene opleiding afrond en de volgende begin. Poeh... het gesprek met mijn manager gaf veel stof tot nadenken.
Gelukkig hoorde ik deze week dat het voorlopig nog niet nodig is - en... het dilemma is ook voorgelegd aan mijn collega's. Het komt vast allemaal goed - en er komt vast een oplossing waar iedereen zich in kan vinden.

Deze week nog volop drukte. Werk, opleiding, etc. En drukte en besparen/ consuminderen... dat is niet altijd een goede combinatie. Daar kwam ik gisteren achter.
Normaal gesproken maak ik wekelijks lijstjes voor de boodschappen, en voor wat ik iedere dag ga koken/eten. De broden verdeel ik in porties van 5 of 6 boterhammen, en stop ik in zakjes in de vriezer. Zo haal ik iedere dag een zakje uit de vriezer, en heb elke dag lekker (en dus niet te droog) brood. Precies voldoende groente en fruit, zodat ik niets hoef weg te gooien (of enorme hoeveelheden hoef te eten om het maar niet te laten bederven - maar dat ik ook niet halverwege de week zonder groente/ fruit zit).
Maar deze week.... liep het qua organisatie wat minder soepel. Gisteren kwam ik thuis, en het stonk in mijn keuken. Ik wist niet waar naar. Ik ging op zoek. Nee, het was niet het vuilniszakje... Waar kwam het toch vandaan? Ik deed het krat met reservepotjes/blikken etc. open (ik heb geen kelderkast ofzo), en zag daar een grote stronk broccoli die er wat gelig uitzag. Ik rook eraan... bah!! De stank was gelocaliseerd! Ineens herinnerde ik het mij: bij het boodschappen opbergen was mijn koelkast te vol, dus had ik de broccoli daar even neergelegd. Te lang.. dus.
Jammer hoor - eten weggooien.
Ook vandaag kwam ik erachter dat ik niet helemaal goed had ingekocht. In de koelkast lag een vol pak karnemelk. Morgenochtend vertrek ik voor 3 weken op vakantie. Dat pak moet dus nog even leeggedronken.
Gelukkig kon ik iets van de koelkastinhoud kwijt aan de buurvrouw.

En de komende 3 weken dus lekker fietsen en kamperen!! Zoveel zin in!
Tijdens fietsvakantie koop ik ook heel exact in. Want alles neem je mee op de fiets. Dus 1 tomaat, 1 ui, etc. Iets meer misschien, we zijn met z'n drieën. Twee vrienden fietsen mee.

Nu nog hopen op mooi weer!

Tot over 3 weken!

dinsdag 1 mei 2012

Laatste loodjes

Over anderhalve week heb ik vakantie!! En ik kijk er ontzettend naar uit... 3,5 week géén werk of opleiding. Rust, genieten, fietsen, mooie omgeving, gezelligheid...
Maar tot die tijd nog even doorgaan met werk & opleiding. Ik ben bezig met een aantal opdrachten - ik wil ze vóór mijn vakantie afronden. En een stukje verder komen met de scriptie.
Gisteren was het Koninginnedag. Ik heb er helemaal niets aan gedaan, en het ook helemaal niet gemist. Ik zat lekker in het zonnetje op mijn balkon! Het was er rustig en lekker warm. Gelezen in boeken en artikelen doorgenomen, en geschreven aan de scriptie. Af en toe duurt het wel even, voordat ik de 'draad te pakken heb'. En soms zit ik in een 'flow' en valt alles zó op z'n plaats.
Terwijl ik aan het lezen was, en aan het genieten van de zon... vlogen 2 koolmezen ( weliswaar voorzichtig en op hun hoede) af en aan. Met veertjes, en soms zonder iets. Telkens naar het nestkastje op het balkon. Leuk hoor!

De voorbereidingen voor de vakantie zijn vergevorderd. Ik zal 3 weken op fietsvakantie gaan. In 2 weken fietsen we (met 2 anderen zal ik een route fietsen) naar de Bourgogne. Daar woont mijn zus. We fietsen een mooie groene route. Onderweg kamperen.
Alle kampeerspullen heb ik gecheckt en aangevuld. Uit vorige fietskampeervakanties en -weekends weet ik wat ik miste. Ik heb bijvoorbeeld een erg goed regenjack gekocht, en waterdichte handschoenen en waterdichte sokken. Duur, maar ik denk erg de investering waard. Tijdens een fietsvakantie ben je hele dagen buiten - en ik weet van mezelf dat ik het erg vervelend vind als ik doornat en koud ben. Nu zal het in mei hopelijk niet erg koud zijn... maar je weet het nooit.
Verder neem ik veel dunne laagjes kleding mee. Thermokleding, sneldrogende t-shirts, etc.
Ik heb mijn tassen al ingepakt - en telkens pak ik er toch weer iets uit of vervang ik iets. Normaalgesproken is het niet erg om iets teveel in te pakken als je op vakantie gaat. Maar... omdat ik alles meesjouw op de fiets, denk ik wel 3x na over wàt ik meeneem!
Mijn fiets - Santos Travelmaster, vorig jaar gekocht - is echt ideaal!! Hij fietst heerlijk - telkens als ik naar mijn werk fiets heb ik het gevoel wel hele dagen door te kunnen fietsen.

Om lichamelijk fit te zijn en blijven let ik vaak extra op o.a. wat ik eet. Vanwege chronischevermoeidheidssyndroom (CVS) heb ik een paar jaar geleden voedingsadviezen gekregen van een orthomoleculair arts. Ik probeer er nu extra op te letten dat ik de adviezen opvolg. En ik neem extra vitaminen. Ook best heel lekker - eten volgens de voedingsadviezen. Veel groente, vis, noten, kip, yoghurt/karnemelk, kruidenthee, zilvervliesrijst, volkorenbrood, fruit...
Misschien wel leuk om op te schrijven wat ik zoal eet/drink gedurende de dag:
- Ontbijt: glas water, kruidenthee/groene thee, muesli met extra noten en lijnzaad en magere yoghurt (ik vind magere yoghurt lekkerder dan halfvolle/volle), banaan/peer/kiwi in stukjes, 1x multivitamine en 1x vitamine C1000
- tussendoor: 2 koppen koffie verkeerd, glas water (tijdens werkdagen vergeet ik regelmatig extra water te drinken), krentenbol of ontbijtkoek/groninger koek. Tijdens werkdagen vaak nog extra brood.
- Lunch: 2 of 3 boterhammen (met halvarine en pindakaas, appelstroop, kaas o.i.d.), glas melk/karnemelk, als ik eraan denk ook glas water
- tijdens werkdagen vaak nog extra brood tussendoor, met glas dixap
- Groene/kruiden/rooibos-thee, cracker of koek
- evt. wat noten met glas water tussendoor
- Diner: (vandaag:) zilvervliesrijst, kipfilet in "chicken kashmir" (een kruidenzakje van de natuurwinkel) met ui, rode paprika en sperziebonen, salade: ijsbergsla/tomaatjes/stukjes kaas met dressing. Erbij: water of dixap.
- Kruiden-/groene thee met wat chocola.

Ik merk dat ik tijdens werkdagen echt veel meer brood nodig heb. En dat zal straks tijdens fietsdagen ook zo zijn. Laatst was ik een dag erg moe, en toen at ik ook zonder dat ik het door had 8 boterhammen. Het was toen een dag van slapen & eten, haha.

Morgen een dagje vrij. Allerlei klusjes eigenlijk. Even naar de kapper, een opdracht voor de opleiding verder voorbereiden, etc.

Tot de volgende keer!

zondag 15 april 2012

Bijzonder

Op deze grijze (er hangt een heel donkere wolk boven de flat) zondagmorgen zit ik wat te mijmeren. Heerlijk is dat! Even je gedachten gewoon maar laten gaan.... Is ook wel nodig, want het was weer een drukke week. Tijdens de opleidingsdag, afgelopen woensdag, kregen mijn klasgenoten en ik te horen wat we deze laatste periode nog gaan doen en dienen in te leveren. Dat wisten we al wel, maar ons geheugen werd nog even opgefrist:
- een beroepsinformatiemarkt rondom een thema (ons groepje heeft als thema: 'natuurbeleving in de kinderopvang') - dit is een presentatie voor collega's, managers en andere belangstellenden.
- een coachingsopdracht (die rond ik de komende weken af, en het verslag kan dan ingeleverd)
- een opdracht over Video Interactie Begeleiding (die wil ik ook in de komende weken doen)
- ikzelf zal nog een opdracht over taalontwikkeling gaan maken en inleveren
- er wordt nog een rollenspel - met acteur - gehouden. Mijn klasgenoten en ik hebben allen een casus ingeleverd en in een rollenspel spelen we die casus uit. Het gaat er dan om hoe je feedback geeft/ ontvangt. Erg leerzaam.... maar rollenspelen vind ik altijd wat spannend. (het scheelt dat ik voor deze rol gewoon mezelf mag spelen ;-) )
- een praktijkonderzoek/ scriptie. Eind juni zal deze klaar moeten zijn. Ik ben nog nauwelijks begonnen..... Waarom zorgt een scriptie toch zo vaak voor stress?? En zo'n onderdeel is natuurlijk altijd pas aan het einde van een opleiding.... Zo'n spreekwoordelijk zwaarwegend laatste lood(je).
Gelukkig straalt onze docent alsmaar uit dat ze alle vertrouwen heeft in ons - en dat werkt motiverend! Ik begin zelf soms ook te geloven dat het allemaal gaat lukken.
Alleen - ik heb wel een vakantie gepland...! 3,5 week in mei. Nu kan je denken: is dat nou wel zo slim??? En dat dacht ik ook. Maar.... ik denk dat het misschien zelfs heel slim is, want: dan ben ik er even helemaal uit, om vervolgens weer fris de allerlaatste puntjes op de "i" te zetten. En mocht het voor eind juni tòch niet lukken - mijn docent liet al weten dat je het ook best voor half juli mag inleveren.

Op 12 september zal dan de diploma- uitreiking zijn. Wie had dat nou nog gedacht - op mijn 34e nogmaals een diploma in ontvangst nemen?? Goed, laat ik even niet teveel gaan dromen, maar eerst maar eens zien dat het lukt - dat papiertje behalen!
Maar.... in september begint òòk een volgende opleiding. Na lang nadenken, en ook rekenen of het financieel wel allemaal haalbaar is - en in de tussentijd flink sparen, heb ik besloten om een droom in vervulling te laten gaan. Ik ga de opleiding Speltherapie volgen. Nog even geduld, want het intakegesprek moet nog gepland worden en plaatsvinden.... Maar het lijkt mij een heel mooie en interessante opleiding. Maar ook een enorme uitdaging! Geen idee of het allemaal gaat lukken. Naast werk, huishouden, sociale leven, sport, etc. Het vergt behoorlijk wat discipline en doorzettingsvermogen. En geen idee of ik dat allemaal kan. Dan zou ik kunnen denken: ik vind het te spannend en doe het maar niet. Maar ik wil de stap wagen. Ik wil door met leren, en ook met dromen over een eventuele andere toekomst (wat werk betreft). Meer in de richting van wat mij ècht ligt. En wat ook beter bij me past - want ik kan nu wel zeggen (na zo'n 10 jaar werken in de kinderopvang): het is zwaar werk, helemaal als je last hebt van het chronische vermoeidheidssyndroom (en de klachten die daarbij opduiken).

Dus, de komende maanden zullen best spannend worden. Eerst nog de fietsvakantie, in mei. Ik ga met 2 anderen fietsen naar mijn zus en haar vriend - zij wonen in Frankrijk. Ik heb er ongelooflijk veel zin in. Het lijkt mij een erg mooie route. Een groene route - weinig langsrazend verkeer, veel stilte en natuur. Hopelijk ook mooi weer. De tent en kampeerspullen mee. We zijn al druk bezig met erover nadenken en alvast wat dingen plannen. Bijv. zoeken naar leuke 'groene' kleine campings. Als iemand een idee heeft? Campings zoals de nederlandse natuurkampeerterreinen, maar dan in België en Frankrijk. In Frankrijk heten ze geloof ik 'aires naturelles'. Maar ik heb er op onze route nog niet veel gevonden. Wel via E.CEAT een paar mooie plekken.
En na die route te hebben gefietst komen we aan bij mijn zus en haar vriend. Erg leuk om hen weer te zien - ik heb de laatste tijd veel aan ze gedacht. Want.... mijn zus wordt mamma!!! En ik dus tante!!! Voor het eerst, en dan ook nog eens dubbel. Ze verwachten namelijk een tweeling.
Erg bijzonder en leuk. Ik kan niet wachten tot het zover is, maar aan de andere kant gaat het ook weer allemaal heel snel. Wennen aan het idee: tante worden, mijn zus mamma, mijn ouders dus voor het eerst opa en oma.... Heel leuk allemaal!

En nu? Aan de studie!

zaterdag 7 april 2012

Duiven

Sinds ruim een week gaat het weer even minder wat energie betreft. En dat betekent: meer uitrusten op bank of in bed. Alles rustiger aan doen... Ook meer en beter mijn grenzen aangeven, wat niet altijd zo makkelijk is. Soms lijkt het mij een stuk makkelijker om bijvoorbeeld een gebroken been te hebben, dan chronische vermoeidheidssyndroom. bij een gebroken been zien anderen tenminste dat er iets is. Bij mij zie je dat niet. En vaak merk je het ook niet - ook omdat ik vaak vrolijk ben, optimistisch... ik kan gewoon ook erg genieten van gezelligheid, samenwerken, de kinderen, etc. Maar... als ik in een periode zit waarin het minder goed gaat (of slecht), dan probeer ik zo goed mogelijk op mijn grenzen te letten. Alleen al snel zit ik erover heen. Met als gevolg: het gevoel alsof je ziek bent. Erg moe, vaak ook koud, een 'wattenhoofd', geheugenproblemen, niet op woorden komen of erg moeten 'graven', soms hoofdpijn, en gewoon niet op gang kunnen komen.... Overal als een berg tegenop zien.
Maar... nu is het weekend!! En kàn alles ook in een veel lagere versnelling.
Na uitslapen zit ik nu al een poosje op de bank. En ik kijk af en toe naar de duiven die op de vensterbank (buitenkant dus ;-) ) zitten. Wat schetst mijn verbazing?? Dit keer zitten er 2 prachtige spierwitte duiven!! Alsof ze zijn ontsnapt bij een bruiloft vandaan... De ene duif zit heel nieuwsgierig naarbinnen te kijken. Voor mijn raam lopen ze heen en weer, alsof ze zich even heel goed willen laten zien - met hun mooie witte verenkleed! Niet lang erna komt één van de 'lelijke' grijze duiven weer op de vensterbank. En het lijkt net alsof hij de witte probeert weg te jagen. Wie zou er winnen?? Maar even later zie ik alleen nog één van de witte duiven. Mooi hoor. Zo'n heel ander soort duif voor het raam...

Op het balkon hangt een mezenkastje. Ik ben benieuwd of daar de komende periode nog iets te zien is. Ik hoop dat er ook echt mezen gaan 'wonen'. Lijkt me leuk als daar kleine meesjes uit zullen vliegen. Maar ik woon 4hoog, en ergens heb ik het idee dat mezen liever iets lager bij de grond hun nestje bouwen.
We zullen zien....

Zometeen maar eens aan de wekelijkse schoonmaak-/opruimbeurt. M'n huisje kan wel een metamorfose gebruiken ;-). Nog 1 kopje koffie, en dan aan de slag!

Fijn Paasweekend allemaal!

zaterdag 31 maart 2012

Zeep

Het was weer tijd om wasnoten te bestellen. Ik heb nog wasnootschalen in huis voor 1, misschien 2, wasmachine-ladingen en dan is het op...
Met 1 zak wasnoten doe ik ongeveer een jaar. Sinds een jaar of 4 was ik met wasnoten, en dat bevalt mij uitstekend.
Ongeveer 10 euro voor een kilo, ernaast lavendelolie en eco-zuurstofbleekmiddel (om de witte was echt wit te houden) - dat komt neer op gemiddeld 1,58 euro per maand om te wassen.

En als ik dan nieuwe bestel, dan bestel ik meteen ook een aantal andere producten. Zoals milieuvriendelijk afwasmiddel.
En bij het bestellen zat ik na te denken over verzorgingsproducten. Vorig jaar heb ik  een heel aantal biologische shampoo en gezichtsreinigingsproducten en crèmes gekocht. Maar over maar een paar was ik redelijk tevreden. Van de shampoo (in totaal 2 verschillende gebruikt) werd mijn haar òf niet schoon, of in korte tijd erg vet. De nachtcrème vond ik wel lekker maar erg duur. En de andere producten vond ik in verhouding ook erg duur - klein potje/flesje, redelijke kwaliteit, vaak wel lekker ruikend, maar dus duur.

Ik heb een tijdje geleden eens 'aleppozeep' gekocht. Ik gebruik het eigenlijk alleen als ik op reis/ met vakantie ben. Het zit nl. in een doosje in mijn toilettas.
Maar vandaag heb ik deze zeep weer eens gebruikt. En ik ben aangenaam verrast dat deze zeep zo mild is. Hoewel mijn huid niet echt problematisch is, is mijn gezichtshuid dat wel. Ik heb last van rosacea en dit wordt verergerd door bijv. bepaalde verzorgingsproducten. Soms heb ik erg rode wangen en neus. Nu lijkt deze aleppozeep ook erg mild te zijn voor het gezicht. (niet dat ik normaalgesproken gewone zeep voor het gezicht zou gebruiken - dat droogt veel te veel uit! Maar ik had gelezen dat deze zeep ook voor gezicht, en zelf haren te gebruiken is. En zelfs voor huidproblemen als psoriasis en eczeem).
Ik ga maar eens een tijdje die aleppo-olijflaurieroliezeep gebruiken... eens zien hoe dat bevalt.
En mocht het nou goed bevallen, dan is dat een heel groen en budgetvriendelijk verzorgingsproduct!
Ongeveer 4 euro, en het is erg zuinig in gebruik.

vrijdag 23 maart 2012

Domme 'juf'

Soms lijkt het mij best fijn om een peuter te zijn. de wereld draait 'gewoon' om jou en bovenal: de wereld zit logisch in elkaar. Je bedenkt je eigen logica - en zo is het dan gewoon. Op het moment dat je het even niet weet vraag je 'waarom?' en je krijgt uitleg. Maakt niet uit wanneer je je iets afvraagt, je roept het gewoon en je krijgt vast wel antwoord.
Als je de 'waarheid' gevonden hebt, dan is het gewoon altijd zo. En zegt iemand dat het niet zo is... dan is die ander een beetje dom.
Vanmiddag rond 17:45 uur waren al een heleboel kinderen opgehaald. Nog 2 meisjes waren er.
H. (bijna 3 jaar) liep rond met haar neus in de lucht. Ze straalde uit: ik snap het allemaal wel! We kletsten wat, maar al snel merkte ik dat onze communicatie wat minder vlot verliep dan gewoonlijk. Dit keer lag het er niet aan dat H. bepaalde letters òf niet òf verkeerd uitspreekt, en dat ik haar daardoor misschien niet helemaal kon volgen. Maar..vragen en antwoorden kwamen gewoon niet overeen.
Nadat F., het andere meisje, was opgehaald zei ik tegen H.: "nu ben je nog het enige kindje hier". H. keek mij nonchalant aan: "neeeheeee! Broer!!" Ik: "ohja, dat is waar... Je hebt thuis een broer!"

Vlak ervoor vroeg ik aan H.: "je hebt vandaag met een heleboel meisjes gespeeld. Wat ik mij afvraag, wie is je beste vriendin.. heb je een beste vriendin?" H. dacht toen even na en zei: "T.!" (T = haar oudere broer)

En vanochtend, toen liet J. (jongen, 3 jaar) mij even weten dat ik het niet snapte. We zongen het liedje: 'Dit zijn mijn wangetjes'. Toen het liedje afgelopen was vroeg J.: "en hoe heet dit?" En hij wees naar zijn voorhoofd. Ik: "dat is je voorhoofd". J. dacht even na...: "neeeeee! Gezicht!!"
Okee, dat was dus misschien een strikvraag ;-)

Maar... hoewel veel peuters denken het allemaal heel goed te weten en heel tevreden met zichzelf zijn/ lijken, toch zie ik ook veel frustratie bij kinderen in deze leeftijdsfase. Soms zijn het ècht net kleine pubertjes. Frustratie omdat de wereld tòch niet helemaal om hen draait... Frustratie omdat samen doen/delen of wachten soms zó ontzettend moeilijk is..! Frustratie omdat je het soms gewoon even helemaal niet meer weet... en op sommige dagen is dat 'soms' ineens heel vaak :-( Frustratie omdat 'nee' echt 'nee' blijft als antwoord... en jengelen en zeuren helpt niet.....

Bij F. (meisje, 3 jaar) kan ik de klok erop gelijk zetten. Vrijdagmiddag om 15:30/15:45 uur is 'de koek op'. Dan lukt het allemaal even niet meer... Een lage frustratietolerantie.
Vandaag was ik rond die tijd even op kantoor bezig met administratieve klussen. De invaller kwam naar mij toe: "F. zit even op de bank... Ze doet heel tegendraads. Ze wilde absoluut niet samen doen, en toen ik haar erop aansprak werd ze heel boos en ging schreeuwen en hard huilen...." Ik vroeg aan de invaller: "is het toevallig 15:30 uur?" Ja, dat was het. Ik vertelde de invaller hoe ik meestal reageer op deze boze/huilbuien. Ik vraag dan aan F.: "is het even teveel meisje? Het is ook een lange dag geweest he? Nog even en dan is het lekker weekend..." Meestal komt ze dan even op schoot zitten of even knuffelen. Of slaakt eerst een heel diepe zucht. Soms huilt ze nog even. En na een tijdje gaat ze vrolijk verder.

Ik begon dit blogstukje wel met dat het mij soms best fijn lijkt om een peuter te zijn... Maar, het is soms ook best lastig, hoor - die peutertijd!

zondag 18 maart 2012

Genieten voor weinig

Gisteren een heerlijk consuminder-dagje gehad... en vandaag trouwens ook!
Soms vraag ik mij af waarom zoveel mensen denken te moeten betalen om te genieten.... Ik bedoel, een vrij weekend wordt volgepland met allerlei bijzondere en vaak ook prijzige activiteiten. Concerten, restaurantbezoek, misschien een weekendje in een hotel... etc.
Ik was volkomen tevreden en gelukkig met mijn topdag gisteren.
Hier een verslagje:
's Ochtends bijtijds op (7:45 uur de wekker, maar nog heel even blijven liggen). Op m'n gemak ontbeten: kop thee en bakje muesli met melk, en een peer als 'toetje'. Erna de hardloopkleren aan, en op de fiets richting de hardloopgroep. (kosten hardlooptrainingen: ongeveer 2 euro per keer - nl. 100 euro per jaar, en ik train met de groep 1x per week. Maar het is ook mogelijk om 2x p/w te trainen... in dat geval, per training slechts 1 euro)
Anderhalf uur looptraining. De zon scheen lekker, en overal fluitende vogels en sportende mensen. Niet alleen veel hardlopers, maar ook een groep mensen die Tai Chi beoefenden in de open lucht. Mooi om naar die langzame bewegingen te kijken - alleen al door ernaar te kijken kreeg ik een ontspannen gevoel, terwijl ikzelf mij aan het inspannen was. We hadden een intervaltraining (tempo-wisselingen... en ook lichte heuveltraining).
Na de training nog even gekletst met wat mensen, wat gegeten en gedronken en weer richting huis.
Op mijn balkon in de zon een kop koffie, en een stapeltje brood ;-) Bewegen maakt hongerig!
Na een heerlijke douche was ik ineens zó slaperig... Even gaan liggen op bed.

Eenmaal wakker ben ik op de fiets gestapt en naar mijn vriendin gefietst. Zij woont zo'n 8km van mij vandaan. Een mooie fietstocht, en het was nog steeds lekker weer. Een paar bosjes blauwe druifjes mee - als klein aardigheidje voor haar.
Mijn vriendin zal binnenkort bevallen. Ze is zwanger, wordt voor het eerst moeder. Zó bijzonder. Ik mocht haar buik voelen, en het kindje trapte vanbinnen uit tegen mijn hand. Wat ontzettend mooi, zo'n contact.
Ik had mijn vriendin al een hele tijd niet gezien - en we hebben veel bijgepraat. Erg leuk ook om haar te zien, nu ze hoogzwanger is. Wat een bijzondere en mooie tijd, verwachtingsvol ook...
Ik ken deze vriendin al 17 jaar, en ik weet zeker dat zij een fantastische moeder zal zijn. Eigenlijk, is ze dat al... zo lief en zorgzaam als zij is naar het kindje in haar buik.

Na de fietstocht terug naar huis bedacht ik mij wat ik zou kunnen koken. Ik had wel van alles in huis... maar wàt te maken. Het is uiteindelijk dit geworden:
- aardappelen
- gekaramelisseerde witlof (in olijfolie, beetje boter en honing gebakken)
- omelet
- salade

Na de afwas nog even tv gekeken. Maar ik viel al vrij snel half in slaap. Dus maar lekker naar bed gegaan. Het was een fijne dag - veel buiten, veel gezelligheid.

En vandaag? Maar weer eens hard aan de studie!

dinsdag 6 maart 2012

Dankbaar

Vandaag heb ik vrij... Dat wil zeggen: de klussen die niet met werk te maken hebben plan ik op deze dag. Vanochtend al naar de tandarts geweest (voor controle) en ook naar de fysiotherapeut. En vanmiddag mijn huisje schoonmaken en opruimen.
Bij de fysiotherapeut vond ik het even heel spannend.... Want na een fijne wandeling afgelopen weekend had ik toch weer erge last van een blessure (overbelasting) in mijn kuit. Ik vreesde het ergste. Het zal toch niet zo zijn dat de blessure weer helemaal terug is, zoals in januari en de maanden ervoor??
De fysio stelde voor om nogmaals het oefenen in de zaal over te slaan. Ze ging mijn kuiten masseren. En op die manier kon ze voelen wat er waarschijnlijk aan de hand was. Gelukkig!! Niet dezelfde pijn als toen, maar gewoon 'ordinaire spierpijn'. En gelukkig was ze heel optimistisch over het herstel - ondanks dat ik eerlijk moest opbiechten de oefeningen niet zo trouw te doen. Vanwege het herstel na de terugval (CVS) ben ik mij nu vooral aan het richten op de dingen die het meest noodzakelijk zijn - werken, opdrachten voor opleiding bij houden, veel rust, redelijk wat beweging.... En die oefeningen, dat schiet er dan bij in.

Zelf ben ik ook positief over het herstel n.a.v. de terugval van chronische vermoeidheid. Al is het met heel kleine stapjes.... ik voel mij iedere week weer iets beter.

En op dit moment - het zonnetje dat de woonkamer in schijnt, het fijne rustmomentje, lekkere kop koffie met plak groninger koek.... - voel ik mij zó dankbaar.
Dankbaar ook om zoveel lieve mensen om mij heen. Gisteren volop genoten van het werken met mijn lieve collega's, en natuurlijk al die kindjes. Prachtig hoe een kindje van 16 maanden mij 's ochtends verwelkomd met een glimlach van oor tot oor. Zij is sowieso een heel vrolijk kindje, en ik geniet ervan hoe ik haar gedurende de dag de wereld om haar heen zie ontdekken. En ook haar eigen mogelijkheden zie ontdekken - kroop ze gisteren ineens àchteruit, heel beheerst...
Mijn lieve vriendin die helaas aan de andere kant van het land woont... maar gelukkig mailen we regelmatig en zien we elkaar binnenkort weer. Ik moest lachen toen ze schreef in een mailtje: "... en nu even een kop thee maken en lekker met b.onb.onb.loc op de bank!" Zo zat ik ook op de bank, met dezelfde combinatie lekkers ;-).
En een andere vriendin, die helaas ook op 2,5 uur reizen bij me vandaan woont, die zo heerlijk kan schrijven over alles wat haar bezighoudt. Over haar dochtertje, net 1 geworden en waar ze zo enorm veel van houdt. Over het moederschap waar ze zo van geniet....
Zoveel lieve fijne mensen.... Zoveel goeds....

dinsdag 28 februari 2012

Opgebruiken en hergebruiken

Op dit moment zijn er in mijn huishoudentje een aantal producten bìjna op... maar... nog niet helemaal. Ik verbaas mij er telkens over hoe lang ik het dan toch nog kan gebruiken. Afgelopen week zag ik dat de flacon afwasmiddel bijna op was. Ik vermengde het laatste beetje (het afwasmiddel is al supergeconcentreerd, dus ik gebruik die fles al een heel lange tijd, driekwart jaar misschien) met water. En nu kan ik nog ongeveer een week afwassen met de verdunde afwasmiddel. Als de fles dan ècht helemaal leeg is, spoel ik die heel goed om, en gaat die mee naar mijn werk. De kinderen vinden het heel erg leuk om èchte spullen te gebruiken in de poppenhoek. Laatst nam ik een mooi leeg appelstroopblikje mee van thuis. Nou... er ontstond bijna ruzie, toen ik het in de poppenhoek had gezet...!! Gelukkig had ik ook een mooi leeg koffieblik mee - dus konden de 2 die ervoor nog ruzie maakten, nu allebei met een blik spelen. Een duploblokje in het appelstroopblikje zorgde voor een leuk muziekinstrument!

Ook de bijna-lege tube tandpasta vind ik soms verbazingwekkend. Ik krijg er telkens nog tandpasta uit, ook al lijkt de tube "op" te zijn. Op het allerlaatste moment knip ik de tube doormidden, en dan blijkt er nog steeds heel wat tandpasta in te zitten.

Kleding wordt veel hergebruikt. Ik krijg regelmatig kleding van een vriendin of van mijn zusje. En als ik mijn kledingkast grondig opruim, en er zit nog veel moois tussen dat ik niet meer draag (toch verkeerde maat, of verkeerde kleur, of wat dan ook) gaat dat door naar anderen.
Op mijn werk geven ouders vaak kleding aan ons, voor als reserve. Maar af en toe puilen de reservebakken uit. Dan ruimen we die bakken op, en is er dus een heleboel kleding dat 'weg' kan. Toen de kinderen van mijn collega's nog erg jong waren, namen mijn collega's heel wat kleding mee. En nu neem ik ook heel vaak kleding mee. Op die manier heb ik een heel goede vriendin van mij blij kunnen maken met zakken vol kleding voor haar tweeling.

Zo zijn heel wat spullen te hergebruiken.
Toen ik net in mijn keuken aan het afwassen was bedacht ik dat een deel van mijn keuken ook is hergebruikt. De tegels heb ik voor 7,50 euro overgekocht van iemand via de bekende 2e hands-site. Diegene die mijn keuken heeft geplaatst ( met alle werkzaamheden erom heen) was er niet zo heel blij mee. Want de tegels verschilden een heel klein beetje qua kleur, en ze waren niet allemaal precies recht. Maar ikzelf vind het fijn dat ik op die manier - nog in mijn ogen prima bruikbare tegels - heb kunnen hergebruiken.

Handdoeken en theedoeken zijn trouwens ook eindeloos te gebruiken. De handdoek die ik heb gekregen van mijn oma, toen ik baby was, is ruim 30 jaar gebruikt! Laatst kwamen er in een andere handdoek gaten (slijtage) en heb ik er heel veel poetslappen van kunnen maken.
Ooit heb ik in San Francisco gewoond, en ik deed er naast mijn werk ook vrijwilligerswerk bij een heel kleine milieu organisatie. Het echtpaar dat de organisatie ooit was begonnen waren echt meesters in hergebruiken. Werkelijk àlles werd hergebruikt (nouja, misschien niet alles... maar een héleboel!). Kaarten aan donateurs en vrienden werden geschreven op oude ansichtkaarten waar op de schrijfkant een hergebruikt stukje papier was geplakt. En ik moest eens erg lachen toen ik de gastendoekjes op het toilet zag. Een stapel rafelige heel oude doekjes - allemaal keurig schoon en netjes opgevouwen op een grote stapel.

zaterdag 25 februari 2012

Poppenhoek

De poppenhoek in mijn groep is meestal een gezellige ontmoetingsplek. Zo ook gisteren...
Gistermiddag waren er maar weinig kinderen (wegens vakantieperiode, en op de vrijdag hebben wij nu minder kinderen - veel ouders zijn op die dag vrij). Het groepje kinderen dat er was, was heerlijk aan het spelen. We hadden vlak ervoor aan tafel liedjes gezongen. En ook sap gedronken, en een rijstwafeltje gegeten. Eén meisje was aan tafel in slaap gevallen (haar ouders willen graag dat ze opblijft, maar zo af en toe lukt dat niet... en valt ze rond 15:00/15:30 uur in slaap, zoals nu dus). Ik legde haar op de bank, zodat ze daar even verder kon slapen.

Terwijl de kinderen aan het spelen waren, ruimde ik wat opbergbakken op. Ondertussen luisterde ik naar het spel van de kinderen. Af en toe kwam ik even kijken. Op een gegeven moment klonk het allemaal zo ontzettend gezellig.... Ik nam een kijkje in de poppenhoek. Eén jongetje (S., 2,5 jaar oud) zat aan het tafeltje. Naast hem een pop in de poppen/kinderstoel. Het tafeltje stond vol met pannetjes, bordjes, het plastic eetgerei (kip, kaas, brood, ei, paprika, bloemkool, etc.). In zijn hand had S. een glaasje. Hij deed net-alsof hij lekker aan het smikkelen en drinken was. J. (een jongetje dat ook 2,5 jaar oud is) en F. (meisje, 2 jaar) waren druk in de weer. Ze liepen heen en weer van het keukentje naar het tafeltje. Af en toe beiden aan het aanrecht. En dat ging heel gemoedelijk. Volop werd er gepraat. Een geweldige samenwerking. En hun 'gast' S. zat heerlijk te genieten van al het eten aan het tafeltje.
Wat is het toch ongelooflijk mooi om te zien dat kinderen zo opgaan in hun spel. Volledig betrokken bij was ze doen.

Even later werden J. en S. opgehaald door hun ouders. F. wist even niet wat ze nu wilde gaan doen. Ik keek haar aan: "zal ik een verhaaltje voorlezen?" Ja, dat vond ze een goed idee! Inmiddels was H. (het meisje dat in slaap was gevallen) weer wakker. Nadat ik H. had verschoond en vertelde dat ik een verhaaltje ging voorlezen, bleef H. midden in de groepsruimte staan. F. had zich inmiddels al genesteld op de bank. F. en ik waren klaar voor het verhaaltje. Maar H. kwam maar niet. Beiden riepen we: "H., kom er maar gezellig bij!" F. bleef maar herhalen...: "H., kom maar!" terwijl ze klopte op de lege plek naast haar. Helaas, H. had nog even geen zin of puf om erbij te komen zitten. Maar ik zag dat ze wel aandachtig meeluisterde naar het verhaaltje.
Erna probeerde F. 't op een andere manier. Ze ging met de duploblokjes bouwen. "Kom maar H., samen bouwen!" riep ze. En ja... dàt werkte. H. kwam er gezellig bij :-)
 

donderdag 23 februari 2012

Energiegevers

't Gaat nog steeds met "ups&downs", wat betreft mijn energielevel.... En helaas deze week heel wat "downs". Nadat ik vanochtend bij de fysiotherapeut niet aan mijn oefeningen kon werken, omdat mijn lichaam niet meewerkte ('t schreeuwde a.h.w. "stop!!!" - ik voelde mij volkomen uitgeput)... zei de fysiotherapeut: en dan ga je nu naar huis en doe je niets - of in elk geval niets dat 'moet'.
Eenmaal thuis bedacht ik: "en toch zullen er boodschappen nog moeten komen in huis - want na 9 dagen uitstel is er nu nog weinig in huis". En erna: "maar wat zijn nou de energiegevers?? Waarvan krijg ik energie en kan ik opladen?"
Normaal gesproken vind ik het heerlijk om een stuk te gaan hardlopen of bijv. te gaan fietsen. Ik voel mij erna vrolijk, fris, en energiek - zelfs al ben ik erna moe. Maar... er is nu zo'n ietsiepietsie beetje energie, en zo weinig kracht in mijn lichaam... fietsen of hardlopen, dat gaat dus niet. Dat bevordert het herstel zéker niet. En ik heb nu niet de concentratie voor het lezen van een boek of kijken naar een film.

Tijdens het wandelingetje naar de supermarkt dacht ik terug aan mindfullness oefeningen die ik eens tijdens een doe-het-zelf-cursus had geleerd. Ik probeerde volledig in het hier-en-nu te zijn en met aandacht naar de winkel te lopen (op de c.d.'s van de cursus werd veelvuldig gezegd dat je je aandacht zou moeten terugbrengen naar het hier-en-nu). Dat voelde wel okee. Even niet denken aan de dingen die ik wil/'moet' doen maar waar momenteel geen energie voor is... Even gewoon zijn.

Was het maar zo bij chronische vermoeidheid dat je na veel slapen weer hersteld bent. Nee, helaas...
't Lijkt alsof het allemaal heel plotseling gebeurd. Ineens is er totaal geen energie meer, en het volgende moment gaat het weer prima. Ik wacht nu op het 'prima-moment'.

Ik merk dat ik wel heel vaak zeg dat het 'goed' of 'prima' gaat, als iemand mij vraagt hoe het is. Dat antwoord verwacht men ook. Het is een sociaal wenselijk antwoord. Tegen mensen die mij goed kennen - of mensen die er echt belang bij hebben te weten hoe het ècht gaat - zeg ik nu eerlijk dat het niet zo best gaat. Of dat probeer ik tenminste - ik ben het zelf niet echt gewend om eerlijk te zeggen wanneer het niet zo best gaat.
Vanochtend tegen de fysiotherapeut lukte het om een eerlijk antwoord te geven. Vorige week zei ik vrolijk: "goed hoor!" en dat was helemaal niet zo... En na de oefeningen zat ik in de kleedkamer. En ik voelde dat het helemaal mis was. Totaal uitgeput. Véél te veel gedaan. Stom, stom, stom.. om zo optimistich te antwoorden: "goed hoor!" Het is namelijk ook helemaal niet aan mij te zien dat het niet goed gaat. Hoe kan een ander dan weten dat het niet zo best gaat? Hoe kon zij voorkomen dat ik de rest van de dag op bed en op de bank moest liggen? Dus, vanochtend was mijn antwoord: "nee, het gaat niet echt goed". Waarop zij zei: "dan gaan we vandaag niet oefenen. Kom maar mee, praten we even verder in mijn kamer". En het was heel goed om het er even over te hebben (en ook over de teleurstelling, dat mijn lichaam dus nòg niet is hersteld :-( ), en het was ook heel goed om even niet te oefenen. Volgende keer weer. Het fietstochtje was al meer dan voldoende inspanning.

Maar, hoewel ik mij er zeker bewust van ben dat dit niet zo'n vrolijk blogstukje is om te lezen, eindig ik met een positieve noot. En dit meen ik ook hoor:
Het komt allemaal echt weer goed! Hoe dan ook.... Soms gaat het moeizaam, soms gaat het traag, soms is het een gevecht, soms kost het veel tijd, soms is het lastig het hersteltempo te accepteren... maar uiteindelijk komt het weer in orde. En als er dan gevraagd wordt: "hoe gaat het?" Dan zeg ik vrolijk: "prima!! Ja, echt!"

zondag 12 februari 2012

Kraken

Horen jullie het? Niet alleen het ijs buiten kraakt, ook mijn hersenen! ;-)
Vandaag heerst er rust in Huize Mosterdzaadje... Maar het is schijnbare rust, want in mijn hoofd gaat een heleboel om.
Terwijl de Mattheus Passion (ja, ik weet het... hoort eigenlijk pas op te staan met Pasen - maar ik vind het zulke prachtige muziek... Ik word er altijd helemaal rustig en vredig van :-) ) opstaat, buig ik mij over mijn huiswerk. Ik ben aan het denken over een onderwerp voor het praktijkonderzoek. Het onderwerp dat mij interesseert heb ik al. Dat heeft te maken met: kindvolgend werken, het ontwikkelingstempo van het kind volgen, observeren van kinderen (a.d.h.v. een bepaalde methode die wij hanteren binnen de organisatie... de observatie resultaten bespreken wij 2x per jaar met ouders). Maar nu nog verder denken dus over onderzoeksvraag, etc.

Ik kan er enorm van genieten als hier de tijd voor is. Zo'n hele dag... beetje nadenken, zoeken, lezen... Doordeweeks lukt het mij na een werkdag niet om mij nog te verdiepen in dit soort onderwerpen. Na een dag met de kindjes (9-urige werkdag) is de energie helemaal op.

En nu ook bijna. Hoewel het met mijn gezondheid een stuk beter gaat dan 1,5 week geleden, merk ik dat ik moet blijven oppassen. Ik heb vandaag ongeveer 2,5 tot 3 uur aan huiswerk besteedt. Nog niet eens heel intensief. Maar ik merk dat dat voor nu wel even genoeg is.

Gisteren heerlijk hardgelopen. Het ging echt weer fijn en als vanouds! 's Middags wel enorm moe. Na anderhalf uur op de bank ging het weer. En verder heel rustig aan gedaan. Maar heel blij dat ik met het mooie weer zo lekker heb kunnen lopen en iedereen weer kunnen zien (leuke loopgroep is het! We waren dit keer met 12 lopers - ongeveer fifty/fifty wat betreft verhouding mannen/vrouwen, en leeftijden tussen de 25 en 50 schat ik).