zondag 28 augustus 2011

Buiten

Gisteren een dagje veel buiten geweest.
's Ochtends hardgelopen met de loopgroep. Dit ging bij mij niet echt - ik was moe en mijn spieren deden pijn. Een loopmaatje werd tijdens de training erg duizelig en het was voor haar verstandiger om te stoppen en terug te lopen. Ik ben met haar meegelopen. Veiliger, en ook gezelliger.
Eenmaal terug, terwijl zij aan een kopje thee met koekje zat, kreeg ze weer kleur op haar gezicht. Ze voelde zich ook steeds beter, gelukkig maar.

's Middags, na even thuis op bed gelegen te hebben (doe ik meestal na hardlooptraining), ben ik gaan wandelen met een jongen uit het fietsgroepje. Erg gezellig, en een mooie wandeling. De heide bloeit nog steeds. En met de wolken en stukjes blauw erboven vind ik het echt heel mooi om te zien. Al die kleuren: paars, blauw, wit, gelig van het zandpad, en heel veel kleuren groen.
We zijn rond 18 uur naar het dorp in de buurt gelopen, hebben daar een frietje gegeten. Erna weer terug naar het natuurgebied. Onderweg kregen we een enorme plensbui over ons - maar gelukkig wisten we net op tijd een bushokje te bereiken om te schuilen.
Erna liepen we het natuurgebied in. En wat mooi is het dan! Heel stil, een soort mysterieuze sfeer, veel groene soorten mos...
We zijn naar een observatiepost gegaan en hebben daar gekeken naar de wilde dieren die langzaam maar zeker te voorschijn kwamen. Een wild zwijn met jongen, reeën, edelherten... Zo vredig grazen ze op de weiden....

Een heel leuke dag vond ik het.
En vandaag? Eerst lekker uitgeslapen. En zometeen ga ik wentelteefjes maken. Veel zin in! Eens wat anders dan gewoon brood. En even koffiezetten.
En vanmiddag aan de studie. Ik heb een planning gemaakt voor de komende weken. Eind september heb ik een grote toets. En nu probeer ik de te leren stof te verdelen over de komende weken. Maar ik ga ook nog 2 weken met fietsvakantie....

Ik wens jullie een fijne zondag toe!

woensdag 24 augustus 2011

Vakantieperiode

Op mijn werk is de vakantieperiode zo ongeveer voorbij. Alle kinderen in mijn groep zijn met vakantie geweest - de één dichtbij huis en de ander ver weg. De één al in juni en de ander nog maar net terug. En de rust is langzaam aan het terugkeren op de groep. Rust?? Het betekent toch dat alle kinderen er gewoon weer zijn?? Ja, en dat wil zeggen dat de groep weer vol is. We werken weer met z'n 3en. En... de telefoon staat niet meer roodgloeiend.....
Waarom ging de telefoon dan zo vaak, vraag je je misschien af. Nou, vanwege onze 'ruilservice'. Ouders mogen de dag dat hun kind normaalgesproken komt, maar i.v.m. vakantie die dag niet komt, ruilen. Er zijn wel speciale regels waaraan gehouden moet worden - de ruil moet plaatsvinden binnen 10 werkdagen vóór en na de te ruilen datum. Bovendien moet het qua kindaantal wel mogelijk zijn - er moet rekening gehouden worden met de zgn. 'leidsterkindratio'.

En wat gebeurt er dan in de praktijk? Heel regelmatig gaat de telefoon. En aangezien wij in de zomerperiode met 2 pedagogisch medewerkers op een groep van 12 kinderen werken betekent dit dat 1 van ons de beller te woord staat en de ander het werk op de groep voortzet. Doordat de vraag van de beller vaak over het ruilen van een vakantiedag gaat, moet er dus worden opgezocht of het ruilen mogelijk is. Tellen van kinderen op de lijst, berekenen hoeveel kinderen van welke leeftijd er op de groep aanwezig mogen zijn (leeftijd van kinderen is hierbij belangrijk - een baby van 3 maanden heeft immers veel meer aandacht, tijd en zorg nodig dan een kind van 3 jaar die al zelf kan drinken en eten, etc.), bekijken of de ruil wel binnen 10 werkdagen is.... En vervolgens deze ruil zorgvuldig noteren zodat de andere collega's ook op de hoogte hiervan zijn.

Hoewel ik het 'onze' ouders echt van harte gun dat zij de mogelijkheid hebben om dagen te ruilen, vind ik het voor mezelf, collega's en de groep erg storend. Ik wens dan weleens een administratief medewerker voor onze groep. Helaas is daar geen budget voor, en dat zal er denk ik ook nooit zijn. Maar wat zou het fijn zijn om ononderbroken met onze basistaak bezig te kunnen zijn! Wat zou het fijn zijn om bijvoorbeeld tijdens een activiteit waarbij we met de kinderen verven niet tussendoor de groep hoeven te verlaten om dit soort telefoontjes te beantwoorden. Of het voorleesverhaal niet te hoeven staken, omdat de telefoon gaat en mijn collega net een baby de fles geeft en dus ook even druk is met andere dingen. Of, om nog een voorbeeld te geven, 1 van ons met een groep kinderen een boswandeling kan gaan maken (de kinderen - en wij- vinden het geweldig, zulke uitstapjes) terwijl de andere collega toch nog rustig haar werk kan doen op de groep met de jongste kinderen die niet mee wandelen.

Maar goed... het is zoals het is.... . En we roeien met de riemen die we hebben. We zijn met ons team nu wel aan het bedenken hoe we minder gestoord kunnen worden in ons groepswerk door telefoontjes die over ruildagen gaan. Dus hopelijk kost het ons in de toekomst minder tijd.
Daarnaast zijn er natuurlijk ook regelmatig telefoontjes van ouders die even willen weten hoe het met hun kind gaat. En dat ervaar ik absoluut niet als een verstoring in mijn werk. Heel begrijpelijk dat je aan je kind denkt, tussen je eigen werkzaamheden door. We hebben zelfs weleens gehad dat zowel de vader als de moeder even belde, en dit wisten ze niet van elkaar. Dat vind ik zo leuk om te merken - dat beide ouders zo betrokken zijn bij het wel en wee van hun kinderen.

zondag 21 augustus 2011

Fietsweekend

Afgelopen vrijdag vertrok ik 's ochtends naar mijn werk,.... met  5 tassen en een tent aan/op mijn fiets! Een beetje gek voelde het wel, om zo met volbeladen fiets aan te komen. Maar ook leuk, want ik had het vooruitzicht op een fietskampeerweekend.
Wat superlief was, was dat de coördinator van mijn werk mij de eerste paar uur vrij gaf zodra ze hoorde dat ik het weekend ging kamperen (en mijn kampeerspullen meenam naar het werk). Ik mocht dus om 10 uur beginnen, ipv 8:15 uur. Ook smste mijn collega 's ochtends nog om door te geven dat er een kindje ziek thuis bleef, en dat ze het daarom wel nog iets langer met z'n 2en konden redden... "doe maar rustig aan" schreef ze. Wat een topcollega's toch!

Goed, na een korter-werkdagje-dan-normaal fietste ik na werktijd door een prachtig stukje natuur naar de camping. Ik zette mijn tent op, zette een kop thee (met behulp van het brandertje), at nog wat brood (met de lunch had ik een magnetronmaaltijd gegeten) en ik voelde me al redelijk 'thuis' in mijn tentje.
De volgende dag vertrok ik bijtijds naar de volgende camping. Daar kwam een grote groep fietskampeerders samen. Ik was gelukkig ruimschoots op tijd en kon mijn tentje dus nogmaals opzetten.
Rond 10 uur vertrokken we in kleinere groepjes. Ik koos voor de 'langzame groep'. Het was nl. mijn eerste keer dat ik met een weekend als dit meeging, en ik wilde liever de tocht makkelijk kunnen bijhouden dan heel erg mijn best te moeten doen om de anderen te kunnen bijhouden.
Nou, die 'langzame groep' vond ik nog best wel snel gaan, hoor. We hebben, met een paar stops tussendoor, ongeveer 85km gefietst.
Na een douche op de camping konden we aanschuiven voor een heerlijke maaltijd bereid door een groepje vrijwilligers. Echt superlekker gegeten - en er was méér dan voldoende. Als eerste gang vele lekkere tapasgerechtjes. Erna keuze uit 2 soorten soep (ik koos voor mosterdsoep). Vervolgens paella (maar doordat ik al zoveel van al die lekkere tapashapjes had genomen zat ik al behoorlijk vol). En er waren nog verschillende soorten vlees. En als nagerecht chocolademousse met een soort romige saus. Maar toen kon er gewoonweg niets meer bij, ik zat helemaal vol.
We hadden het enorm getroffen met het weer. Een prachtige zonnige dag, en we konden met de heel grote groep buiten aan lange tafels eten.
's Avonds nog een kampvuur.

Vanochtend heb ik het heel rustigaan gedaan. Beetje langer geslapen, rustig ontbeten en de tent opgebroken. Alle fietstassen weer op de fiets gehesen.
Nu bleek een collega heel toevallig op dezelfe camping aanwezig te zijn. Dus bij haar in de caravan een kop koffie gedronken.
En samen met één van de groepsleden via een mooie weg teruggefietst.

En nu kijk ik terug op een heerlijk weekend. Een mooi voorproefje voor mijn fietsvakantie. Al zal dat niet met een groep zijn.
Ik ben ook erg blij dat het allemaal gelukt is. Het is soms de vraag of het qua energie/vermoeidheid allemaal gaat lukken. Nu is mijn basisconditie goed (ik denk ook wel beter dan gemiddeld). En dat geeft me wel het gevoel dat het moet gaan lukken. Nu wil ik er wel goed voor zorgen dat ik ook weer uitgerust kan beginnen aan de werkweek. Gelukkig morgen nog een dagje vrij. Alleen een vergadering 's avonds.

dinsdag 16 augustus 2011

Zonnestraal

Hehe... deze week is het ietsje meer "zomer". Meer zon, minder regen.
De afgelopen dagen was ik druk met een aantal dingen. En vandaag weer even een dagje rustiger aan. Dat bevalt goed. Ik merk nog steeds dat de energie soms ver te zoeken is - maar ik probeer een juiste balans te vinden en goed te herstellen.
Op zondag ben ik naar mijn vriendin gereisd. Toen ik op het raam klopte (de bel bij hen doet het al een tijdje niet) renden de kinderen snel naar de voordeur en riepen opgetogen mijn naam. Dat is nog eens leuk binnenkomen! Ik merk dat ze steeds minder "de kat uit de boom" hoeven kijken. Anderhalf jaar geleden (toen ze ongeveer 1 jaar waren) duurde het soms een paar uur voordat ze weer aan mij gewend waren. Een boekje samen lezen deed het goed, dat "brak het ijs". Het boekje was nu eigenlijk helemaal niet nodig - hoewel ik het wel had gepakt -, beide kinderen wilden tegelijk allemaal verhalen aan me vertellen. Omdat ze nog niet volledige zinnen kunnen gebruiken, zijn het dus watervallen van losse woorden. En vooral het meisje (de tweeling is een jongetje en een meisje) maakte voortdurend grapjes. In het boekje wees ze telkens dieren aan en zei helemaal het verkeerde woord bij het verkeerde dier. Grote lol had ze. Toen ik het door had, en haar imiteerde, rolde ze bijna van de bank van het lachen. "nee, dat is toch helemaal geen kip! Het is een paard...!" (en ook een paard was het niet). Of helemaal verkeerde geluiden bij de verkeerde dieren zeggen. Op een gegeven moment wisten we nauwelijks meer wat voor geluid een schaap dan wèl maakt....

Aan het einde van de middag bedachten mijn vriendin en ik dat het leuk zou zijn om een weekendje weg te plannen. In een trekkershut. Een huisje is namelijk boven ons budget (helemaal aangezien we ook beiden nog met vakantie gaan), en in een tent wilde mijn vriendin liever niet. Begin oktober gaan we met z'n vieren een weekendje weg. Leuk!

Gisteren heb ik de hele dag gewerkt. De nieuwe vloer is prachtig geworden! Wel erg licht, dus je ziet er wel alles op. Vlekken of zand, etc. Maar ook kleine voorwerpen die de jongsten makkelijk in hun mond kunnen stoppen zie je goed op de vloer. En dat is weer erg handig - dan kunnen we het snel oppakken. Op de vorige, donkere vloer, was het soms erg zoeken naar bijvoorbeeld de kleine spijkertjes van "hamertjetik".

Het was gistermiddag erg mooi zonnig weer. De kinderen speelden lekker buiten. En er heerste een heel rustige en tevreden sfeer.
Aan tafel zaten we gezellig te kletsen. Op een gegeven moment wilde een meisje dat naast mij zat mij iets vertellen. Alleen waarschijnlijk gingen haar gedachten wat sneller dan dat ze het kon zeggen. Ze bleef haken bij het woordje: "maar... maar". Ik vond het grappig klinken, en deed haar na: "maar... maar...". Telkens als ze weer begon, zij ik het ook. Ze moest er om lachen, steeds harder. We kregen allebei de slappe lach. Ook de kinderen om ons heen moesten erg lachen. Elke keer zei ik: "maar wat wilde je vertellen? Zeg het maar..." En dan begon ze weer: "maar... maar..." En ik dus ook, haar nadoen. En weer erg lachen. Na een hele tijd waren we uitgelachen. "En wat wilde je nu zeggen?" Hmm.... vergeten!

zaterdag 13 augustus 2011

Leeg lopen

Ja, vanochtend heb ik mijn hoofd "leeggelopen". Ik was nogmaals met een klein groepje gaan hardlopen in het bos en over de heide. Toen ik ernaar toe fietste, voelde ik mij niet echt goed. Stijve spieren, moe, een hoofd dat tolt van de gedachten.... Maar zodra de omgeving heel groen en mooi werd (nog meer dan rondom mijn huis) kwam de rust en ontspanning over mij heen. De 2 hardloopmaatjes stonden al te wachten. En we gingen van start. Leuke gesprekken, mooie omgeving, en al snel biggelden de zweetdruppels over mijn voorhoofd... Na het rondje van 8km waren we weer terug bij de fietsen, en ging ieder van ons richting huis.
Moe, maar voldaan.

Gisteren had ik een erg lange en vermoeiende dag op mijn werk. Omdat we een nieuwe vloer kregen, hebben we afgelopen week 4 dagen op andere kinderdagverblijven doorgebracht. 3 van die dagen konden we in een zelfde groepsruimte zijn - wat wel zo prettig is om toch een klein beetje te kunnen wennen (voor de kinderen, en ook voor ons).
Hoewel het echt heel fijn was dat we terecht konden in die andere groepsruimten (i.v.m. vakantieperiode waren er minder kinderen en kon op de 2 dagverblijven ruimte gemaakt worden voor ons), vond ik het erg vermoeiend. Vooral ook het telkens moeten zoeken - niets ligt op een vaste plek. In een paar grote tassen hadden we onze belangrijkste spullen van de groep mee (zoals knuffels van de kinderen, administratie/kindgegevens, eigen voeding van de baby's, etc.). Maar bij eenvoudige taken als even iets opschrijven kwamen al de vragen: "waar ligt een pen? Waar bewaren ze hier notitieblaadjes?" Of zodra we merkten dat de doekjes voor het verschonen op begonnen te raken: "waar is hier de voorraadplek?"
Gistermiddag - aan het einde van de week-op-andere-dagverblijven dus - was iedereen helemaal "op". We zullen blij zijn als we weer op ons oude vertrouwde plek zitten! Mèt nieuwe vloer!

En nu is het weekend. En ga ik voor vandaag héél weinig doen.
Morgen een dagje op bezoek bij een vriendin die aan de andere kant van het land woont. We zijn heel goed bevriend maar door de afstand zien we elkaar een stuk minder dan vroeger. In onze studententijd konden we urenlang theeleuten en kletsen. En we woonden toen ook vlakbij elkaar. We zijn een aantal keren met elkaar op vakantie geweest. En toen we niet meer in dezelfde stad woonden vonden we het ook erg wennen... Regelmatig verzuchtten we: "konden we maar even een kop thee drinken bij elkaar... Even elkaar spreken en zien". Inmiddels zijn haar kinderen, een tweeling, 2,5 jaar oud. Ook in deze periode mis ik het vaak om niet heel even langs te kunnen gaan. Of even op de kinderen te passen, zodat mijn vriendin en haar vriend ook eens samen iets leuks kunnen doen.
De babytijd van de kinderen is echt omgevlógen. Ik probeer ze nu ongeveer 1x per 2 maanden te zien. De laatste keer dat ik ze zag konden ze al heel goed overweg met hun loopfietsje. Ik ben benieuwd wat ze in deze periode hebben bijgeleerd!

Ik wens jullie een fijn weekend!

donderdag 11 augustus 2011

Pas op de plaats

Noodgedwongen maak ik vandaag een pas-op-de-plaats. Mijn lichaam wil even niet meer. Zoals ik vaker ervaren heb, door de CVS. Ik voelde het al aankomen, begin deze week.
Leuke dingen gedaan, wel zoveel mogelijk rust genomen. Afgelopen maandag een volle dag gewerkt. Dinsdag rustig aan gedaan, maar 's middags wel fanatiek aan mijn huiswerk gewerkt. Erna door de vermoeidheid een heel chagrijnig gevoel. Vroeg gaan slapen. Woensdag een volle dag gewerkt. En vanochtend bedacht ik wat ik vandaag wilde gaan doen.... En dat lukte niet! Mijn lichaam gaf aan: "ho! Stop! Het is genoeg!" En dus maak ik een pas op de plaats.

Meestal begint zo'n dag of periode met allereerst erg balen, en soms ben ik ook heel boos. Waarom lukt het nou niet? Waarom moeten de simpele dingen me nu zo ontzettend veel moeite kosten? Waarom is de tol zo hoog voor de dingen die ik onderneem? Waarom blijven er terugvallen komen, ook al probeer ik zo goed rekening te houden met de grenzen van mijn lichaam, met het letten op gezonde voeding en op voldoende rust?
Die boosheid helpt niet heel veel. Hoewel het mij wel een gevoel van strijdkracht geeft. Ik zal niet bij de pakken neer zitten.
Maar uiteindelijk komt het er wel op neer dat ik dus een pas op de plaats moet maken.

Ik ben wel erg blij met vrije dagen doordeweeks, waarop het mogelijk is een terugval te laten plaatsvinden. Dit klinkt een beetje gek, want het is niet te plannen wanneer zo'n terugval komt. Maar dinsdag voelde ik het al aankomen. En woensdag heb ik nog gewerkt. En ik wist: even doorzetten nog. En vandaag lukt het dus echt niet meer.
Als tiener had ik ook ongeveer 2 tot 3 dagen per week dat het niet lukte. Een wonder dat ik de middelbare school in 1x heb kunnen voltooien, met zo weinig lesdagen. Wel met veel bijlessen hoor!

Ik ga nu accepteren dat het is zoals het is. En ik luisterde net naar het nummer: "We zullen doorgaan". Dat is toepasselijk, of niet?

dinsdag 9 augustus 2011

Verbinden

Deze zomer is min of meer de overstap van het eerste jaar van mijn opleiding, naar het tweede jaar. Ja, ik zeg "min of meer" omdat de opleiding in oktober 2010 begon, en hopelijk in juli 2012 eindigt. Dus het duurt niet precies twee jaar.

Gisteren had ik een gesprek met mijn manager. We bereidden het inhoudelijke deel van onze teamdag voor. Een deel theorie naar de werkvloer brengen, en praktische opdrachten verbinden aan die theorie. Dat is wat ik erg leuk vind, en ik was ook blij dat mijn manager dit graag samen met mij wilde gaan doen.

Nu is het alleen soms lastig om theorie te koppelen aan de praktijk. Niet iedereen vind het leuk om meer te weten over theoretische stromingen. En al snel is de hoeveelheid informatie gewoonweg tè veel. Dan komt het niet meer over.
We hebben gisteren in grote lijnen uitgezet waar we het over willen hebben op de teamdag. Het pedagogisch beleid inzichtelijk maken voor ouders, dat is het onderwerp "in een notedop". En daar dan ook weer een deel van. Dus eigenlijk: hoe laat je aan ouders zien wat je doet?

Kinderopvang wordt heel vaak nog gezien als "oppassen". Maar dat is het allang niet meer. De tijd van de "bewaarschooltjes" hebben we al lang achter ons gelaten, toch? Nee, op dit moment zijn wij (pedagogisch medewerkers) "samenwerkingspartner in de opvoeding". We doen het echt samen - ouders hebben hun opvoedingstaak thuis, en wij gaan hiermee door in de kinderopvang. Sommige kinderen komen 3 of 4 volle dagen bij ons, dat is dus een heel groot deel van de week.

Hoe kinderen in deze tijd opgroeien is alweer zo totaal anders dan hoe ik ben opgegroeid. Ik was heel veel thuis, voordat ik 4 jaar werd. Ik ging op een gegeven moment wel naar de peuterspeelzaal, maar ik bracht niet hele dagen door in een groep. Heel veel kinderen in deze tijd doen dat wèl. Vaak al sinds baby van 3 maanden oud.
Hieraan zie je dat de tijden veranderen. De maatschappij verandert.
En de kinderopvang verandert ook. Ik werk nu sinds 2002 in de kinderopvang, en ik zie de veranderingen. De professionalisering ook.

Goed, en nu ben ik dus bezig met het voorbereiden van de teamdag. En aan het bedenken hoe de theorie te verbinden met de praktijk. Pas als het hoe en wat uit het pedagogisch beleid duidelijk is voor de pedagogisch medewerkers, kunnen zij het inzichtelijk maken voor de ouders. Om een voorbeeld te geven: een aantal ouders stellen soms een vraag als: "is mijn kind lief geweest?" Of: "heeft hij/zij lief samengespeeld?" N.a.v. de eerste vraag: de kinderen zijn allemaal lief. Misschien is wat een kind dòet soms niet echt "lief" te noemen.... maar, kinderen hebben nog niet goed door wat wel en wat niet kan (of mag). De morele ontwikkeling van een kind is pas (redelijk)  goed ontwikkeld als een kind ongeveer 8 jaar is! Dus het kind is heel erg afhankelijk van de opvoeder - en heeft misschien nodig om keer op keer te horen wat wel kan en wat niet. Aaien mag wel, slaan mag niet want dat doet pijn.
En over het samenspelen.... Echt samenspelen doen kinderen pas vanaf een jaar of 3. In onze groep zien we echt samenspel, zoals fantasiespel, bij veel kinderen pas als ze al 3,5 jaar zijn. Maar natuurlijk zijn er heel veel interacties tussen kinderen, en dat zie je al vanaf een heel jonge leeftijd (zelfs vanaf 3 of 4 maanden). En kinderen raken ook erg gesteld op elkaar. Laatst was er zelfs een meisje van 8 maanden dat ontzettend blij werd toen een ander meisje (van 11 maanden) weer uit bed kwam. Het meisje van 8 maanden lachte en trappelde blij met haar beentjes. Prachtig om te zien!

"Samen spelen samen delen" hoor je heel vaak, maar dat is vaak nog nauwelijks mogelijk.
Over samenspelen hebben we een ouderavond gehad, en op die manier maak je het pedagogisch beleid inzichtelijk. Je geeft ouders informatie over de ontwikkeling van hun kind. En vertelt ook waarom wij werken zoals we werken. Onze informatie is waardevol omdat wij veel verschillende kinderen zien, en vanuit onze professionele ervaring en kennis ouders kunnen informeren. De informatie van de ouders is voor ons heel waardevol omdat zij hun eigen kind door en door kennen, en ons kunnen informeren over de thuissituatie.

woensdag 3 augustus 2011

Kort gras

Rondom het dagverblijf waar ik werk word zeer regelmatig het gras gemaaid. Met een grote bosmaaier - het lijkt bijna op een landbouwwerktuig, zo groot! Die bosmaaier maakt veel lawaai.... En heel wat kinderen schrikken er erg van. Bij de meeste kinderen wordt de angst al minder als ze zien hoe de machine eruitziet en als ze horen van één van ons wat de machine doet en waarom.

Maar E., een meisje van 3 jaar, blijft er echt ontzettend bang voor. Trouwens, ook voor het geluid van een vliegtuig dat overvliegt, of de donderslagen bij een onweersbui, of zelfs het geluid van het centrifugeren dat de wasmachine doet.

Vandaag werd het gras weer gemaaid. E. had het al snel in de gaten. En toen we naar buiten gingen, wilde E. niet mee. "Nee, ik ben bang!" riep ze, en dat bleef ze roepen. Ik zei: "Ja, ik weet dat je bang bent. Maar ik ga met je mee, en ik zal vlakbij je zijn. Het geluid komt van de bosmaaier, die maait het gras. Dan is het gras weer kort." Maar E. bleef bij haar besluit - ze wilde nìet mee naar buiten. Uiteindelijk tilde ik haar op, probeerde haar gerust te stellen, en ik wilde haar de bosmaaier laten zien. E. bleef erg bang. Na even buiten geweest te zijn, en toen ik zag dat ze nog steeds erg bang was en niet tot spelen (of ontspannen) kwam, zei ik: "ga maar binnenspelen dan". Ze rende naar binnen. Ik liep achter haar aan. Ik zette een muziekje voor haar op, pakte een spelletje dat ze kon spelen, en ik gaf haar voor eventjes haar speen en knuffel. Haar speen en knuffel heeft ze alleen bij zich als ze gaat slapen, maar op dit moment merkte ik dat het haar ontspande om even deze bij zich te hebben.
Al snel werd ze rustiger.

Nadat E. 's middags had geslapen, en wat had gedronken en een koekje gehad, gingen we buitenspelen. Het was buiten stil, de man die het gras maaide was al een poos klaar. E. aarzelde heel even, toen iedereen naar buiten ging. Ik legde uit dat er geen lawaai meer was buiten. Het was er rustig. Ik pakte 2 oude mobieltjes, zodat E. met haar vriendje S. samen konden "bellen" met elkaar - en in de hoop dat ze dan aan iets anders zou denken dan aan het mogelijke lawaai. Ik kwam er al snel achter dat E. niet alleen met S. ging bellen, maar ook heel wat andere telefoontjes pleegde ;-). Ik hoorde haar praten in het speel-mobieltje, terwijl ze rondliep over het gras: "Ja... mamma..... nee, ... nee, ..... Ja, het gras is kòrt!"