zaterdag 26 november 2011

Rust na een drukke week

Hehe... het is zaterdag!
Het was een drukke week - voor mij dan. Heel afwisselend, en ook heel veel leuke dingen gedaan, maar wel drukker dan normaal.
Vorige week zaterdag had ik familiedag. Ooms en tantes, nichten en neven, zusje en aanhang, en mijn vader en zijn vrouw waren aanwezig. Het is de familie aan mijn vaders kant, waar we een familiedag mee hadden. Erg gezellig iedereen weer te zien. Na een heel deel begroet te hebben en gesproken te hebben (een deel kon al 's middags, de rest kwam alleen bij het pannenkoeken-eten) zijn we met een stel een stuk gaan wandelen. De zon was net aan het ondergaan. Het was prachtig! Zie foto's:






Na het pannenkoeken eten met de familie had ik geluk: mijn vader wilde me wel helemaal naar huis brengen. Hij had mij ook al opgehaald. Ik heb het idee dat het best een omweg is, maar hij vond het geen punt.

Zondag vertrok ik iets na elven richting station om naar mijn vriendin te gaan. Bij haar hadden we een 'housewarming' met nog 3 andere vriendinnen. Mijn vriendin had heerlijke hapjes gemaakt, en de lunch werd een soort buffet. We konden telkens langs de kast lopen waarop alles uitgestald stond. Lekker gegeten dus, en heerlijk gekletst. We zien elkaar niet vaak. We zijn al zo'n 12 jaar bevriend, en ik vind het zelf heel bijzonder dat deze vriendschap met zijn vijven al zo lang stand houdt. Zelfs nadat een paar van ons een tijdje in het buitenland hebben gewoond. En ook nu wonen we verspreid over 5 steden. Nu wel in Nederland, dat maakt het een stuk makkelijker om af te spreken.
In januari gaan we elkaar weer zien, bij een ander die net is verhuisd.
Wat ik vooral heel bijzonder vind, is dat we inhoudelijk heel leuke gesprekken hebben. Ook al zien we elkaar maar een paar uur - er zijn altijd gespreksonderwerpen die zo boeiend zijn. Bijv. over de stappen in de carrières van iedereen (1 is net voor zichzelf begonnen, 1 is net begonnen met nieuwe baan en 1 binnenkort, en 2 studeren naast hun baan), of over het moederschap (2 zijn nog niet zo lang geleden voor het eerst moeder geworden). Of over het leven, en alles wat daar bij komt.

Maandag was het weer een lange werkdag.
En dinsdag had ik vrij, maar desondanks toch druk geweest i.v.m. voorbereiden van interne audit- gesprekken. En boodschappen gedaan.
Woensdag had ik een opleidingsdag. Erg leuk en interessant ,weer. We hadden het over coaching. En we hebben ook door middel van brainstormen en het maken van een mindmap nagedacht over het afstudeeronderwerp/scriptie. Donderdag heb ik 4 interne auditgesprekken gehouden, samen met mijn audit-collega. 2 gesprekken met mensen die op het hoofdkantoor werken, en 2 gesprekken met mensen die op een kinderdagverblijflocatie werken. Het blijft heel interessant en leerzaam om deze gesprekken te voeren. Ik merk wel dat ik echt geen geweldige auditor ben - maar... al doende leer je. Van elke ronde leer ik weer, en ook van elk gesprek.

Vrijdag had ik een heel lange werkdag. Van 8 tot 17:45 uur het werken op de groep. En erna nog bezig geweest om de schoentjes te vullen en kadootjes bij de schoentjes te leggen. Dit deden mijn collega en ik samen. Ook moesten we checken of alle ouders hadden betaald, en of elk kind een schoentje mee had (gelukkig hebben wij ook reservelaarzen en reserveslofjes, dus de paar kinderen die hun schoentje vergeten waren kregen toch iets in een laarsje van ons).
En vanochtend was het dus weekend! Heerlijk!!
Allereerst hardgelopen met de loopgroep. We hadden heuveltraining - dat was iets minder want behoorlijk zwaar...! Maar het is altijd weer een heerlijk gevoel achteraf - dat je echt iets gedaan hebt.
's Middags mijn fiets wat opgeknapt - schoongemaakt. Er zat nog modder op van de vorige lange fietstocht. En morgen ga ik weer een dag fietsen. Dit keer zijn we denk ik met z'n 4en. Ik hoop dat we toch nog redelijk weer zullen hebben, ondanks de voorspellingen (herfststorm??). Maar natuurlijk kunnen we altijd gaan schuilen ergens, of weer richting huis fietsen.

En nu.... nog even mijn huisje wat opruimen en schoonmaken. Het zou toch fantastisch zijn als er 'selfcleaning houses' bestonden ;-).
En eens bedenken wat ik met de pompoen ga doen.... Pompoensoep maken? Of pompoen in stukjes als groente bij de aardappels? Maar eens even op internet kijken of er lekkere recepten te vinden zijn - en dan nog hopen dat ik voldoende in huis heb.
Fijn weekend allemaal!


donderdag 17 november 2011

Laatste dag

Een blogstukje over M.
M. is een jongetje in mijn groep, en hij wordt komend weekend 4 jaar. Vandaag had hij zijn laatste dag bij ons.
M. kwam bij ons in de groep toen hij 3 maanden oud was. Een lieve baby, maar met temperament...! M. had bij vlagen een behoorlijk pittig karakter. Ik weet nog dat hij ingebakerd sliep, in zo'n handige doek met klittenband. Zonder die doek kwam hij niet in slaap, hij was dan veel te onrustig.

Hij was altijd al een heel sociaal jongetje. Hij keek al snel veel om zich heen naar alle kinderen. De oudere kinderen kwamen hem dan kusjes en knuffels brengen, die hij dankbaar in ontvangst nam ;-)
In een groep in de kinderopvang is altijd van alles te zien - hij genoot wel van een omgeving die absoluut niet saai is.

Na verloop van tijd groeiden hij en J. (meisje dat 2 dagen jonger is dan M., en ook sinds ze 3 maanden oud is bij ons op de groep aanwezig is) steeds meer naar elkaar toe. De laatste tijd zijn de twee echt onafscheidelijk. Op de dag dat ze beiden aanwezig zijn, is het echt een tweetal als Jut&Jul, Suske&Wiske, Ot&Sien of... nouja, zo dus ongeveer.

Zoals ik al schreef had M. een behoorlijk pittig temperament. Hij kon soms enorm driftig zijn. Zelfs zo erg dat hij tijdens het eten soms moest overgeven. Dan wilde hij niet zijn korsten eten. En de regel is: eerst de hele boterham op, dan pas de volgende. Daar werd hij boos om. En hopla... even later gaf hij alles over.
Gelukkig, zoals bij alle kinderen het geval is, verloopt de ontwikkeling in fases. En dit hoorde kennelijk bij een fase, en het verdween gelukkig ook weer.
Het scheelde ook wel heel erg, dat M.'s taalontwikkeling natuurlijk niet stil stond. En hij kon zich dan ook steeds beter uitdrukken in taal. Op die manier kon hij ook duidelijk maken aan ons wat er aan de hand was. Dat hielp niet zo in het geval van de broodkorsten. Maar in andere gevallen waarbij hij boos werd (of verdrietig).

Vandaag was M. dus voor het laatst bij ons.... Al wekenlang is hij er in zijn hoofd mee bezig. En op een gegeven moment kwamen Sint&Piet er ook nog bij, in zijn hoofd... Dus er gebeurde veel in dat hoofd! Al ongeveer 2 weken speelt hij het aller-aller-liefste "Coole Piet Diego" (kennelijk 1 van de tv- Zwarte Pieten). Hij kan het echt de hele dag door spelen. Toen Sint&Piet nog niet in het land waren, begrepen sommige kinderen niet helemaal wat hij wilde spelen. Eén jongetje antwoordde eens: "Pieten?? O, je bedoelt pilóten!"

Kortom, voor M. een heel spannende tijd nu. En dan vandaag de laatste dag. Door zijn mamma werd hij gebracht, met een mooie traktatie (piratengezichtjes van eierkoek, dropveter, mandarijntje, en de hoofddoek van de piraat was een servetje).
En toen we zijn verjaardag/ afscheid gingen vieren, en hij de verjaardagsmuts op kreeg, toen kwamen de tranen. Groot verdriet.... Het werd die stoere M. even allemaal teveel. Bij mijn collega op schoot heeft hij geluisterd naar de verjaarsliedjes. En de kaarsjes op onze 'neptaart' (van karton, waar waxinelichtjes bovenop kunnen) uitgeblazen.

Afscheid nemen is niet fijn. Ik vind het ook niet fijn. Het hoort er nu eenmaal bij....
Ik ga hem missen, die lieve, stoere M.
Gelukkig hebben zijn moeder en hijzelf ons beloofd dat ze gauw nog eens langskomen. Even op bezoek, en vertellen hoe het gaat op school.

woensdag 16 november 2011

Energie opladen

Het gaat weer de goede kant op.... Na afgelopen weekend even héél moe geweest te zijn, bedacht ik dat het tijd is voor een 'herstelplannetje'.

Maandag was het eerst nog een erg drukke dag: eerst ruim 5 uur werken op de groep, vervolgens even naar huis (dat kan zo geregeld worden als we 's avonds vergadering hebben... want 11 of 12 uur - of langer- op 1 dag werken trek ik fysiek niet), en 's middags/ 's avonds achtereenvolgens functioneringsgesprek, teamvergadering en vergadering met de oudercommissie. Nu zijn die laatste vergaderingen (oudercommissie) eigenlijk altijd zonder pedagogisch medewerkers (dat is onze officiële functienaam - maar hiermee wordt dus bedoeld: de 'juffen' ;-) ). Maar dit keer bespraken wij de uitkomst van het klanttevredenheidsonderzoek. En dan was het wel handig dat een aantal pedagogisch medewerkers erbij zouden zijn. Het was uiteindelijk heel leuk om bepaalde zaken met de oudercommissie te bespreken - ik vind zulke momenten vaak erg... inspirerend (dat is denk ik het woord). Of verhelderend, dat ook.
Goed, tijdens die drukke dag vertelde 1 van de leidinggevenden dat ik donderdagmiddag vrij kon zijn omdat ik teveel overuren heb. Komt dat even lekker uit..!!
Dus toen bedacht ik dat ik deze week maar eens veel moest gaan uitrusten en buitenzijn. Dat werkt bij mij goed, als ik toe ben aan een herstelperiode.

Vanochtend was ik ook vrij. En ik ben een stuk gaan hardlopen. Oh, wat is dat toch heerlijk, als de zon zo lekker schijnt en de natuur echt prachtig is. Overal nog bruine, rode en gele bladeren aan de bomen. Ook erg veel bladeren al onder de bomen. Ik kom er enorm van bij, ik voel de energie weer terugkomen. Ook al is het slecht gesteld met mijn conditie. Moet echt weer rustigaan opbouwen. In een duurloopje van een half uur ben ik wel 3 keer gaan wandelen. Normaalgesproken is dat niet nodig - maar hieraan merk ik dat ik nog niet helemaal 'bij' ben.
Maar het buiten bewegen, de zon, het frisse weer, het doet mij echt goed. En natuurlijk het euforische gevoel dat de endorfinen je geven - door hard te lopen komt endorfine vrij.

Morgenmiddag ben ik dus ook vrij, en dan wil ik een stuk gaan wandelen. Fotocamera mee - kan ik wat herfstfoto's maken.

Oja... het functioneringsgesprek ging erg goed! Van beide kanten - zowel mijn manager als ikzelf - erg positief. Ik heb het ook gehad over een opleiding die ik wil gaan volgen, als ik klaar ben met de opleiding die ik nu volg. Mijn manager vond het een heel goed plan - want zij had ook het idee dat ik een beetje in een 'gat' val als de opleiding die ik nu volg stopt. Zij merkt hoe enthousiast ik word van de lessen en theorie.
Als alles volgens plan verloopt ben ik in juli klaar met mijn opleiding. En in september wil ik starten met een post-HBO opleiding. Ik merk namelijk dat het studeren mij zo goed bevalt. Natuurlijk is het best zwaar naast het werk - soms zelfs heel zwaar (in periodes dat het èn op mijn werk druk is, èn dat er ook veel deadlines zijn voor de opleiding). En vergt het een hoop plannen van tijd. Maar.... ik vind het zo leuk om nieuwe stof te leren en naast het uitvoerende werk ook veel met mijn hoofd bezig te zijn. Ik vind het allemaal heel spannend - om de stap te zetten om verder te studeren. Maar, ik ga ervoor!

zondag 13 november 2011

Positief

Gisteren nadat ik het blogstukje had geschreven had ik een dubbel gevoel. Waarover ik gisteren schreef, dat is zó persoonlijk. En het past eigenlijk niet tussen de "mosterdzaadjes" in het leven, waarover ik aanvankelijk wilde schrijven. De "mosterdzaadjes", dat zijn juist de mooie en positieve zaken in het leven die het leven juist zo mooi maken. En daar kon ik CVS nou niet echt tussen plaatsen.
Hoewel.... die CVS-terugvallen die dagen mij wel telkens opnieuw uit om positief te blijven denken. Om telkens weer de schouders eronder te zetten, en door te gaan. Om te leren om te blijven genieten van het moment, van het hier en nu.

Zoals op dit moment. Ik geniet van een kop koffie. Ik zet de koffie met behulp van een percolatortje - zo'n italiaans koffiepotje voor op het vuur. Je zet er de lekkerste koffie mee, en zo'n potje kost je hooguit 15 of 20 euro. (ze zijn vast ook veel goedkoper te vinden) Dat is even een verschil met al die grote luxueuze espressomachines van een paar honderd euro...!! Zo'n espressomachine neemt ook nog eens heel wat ruimte in beslag. Dit potje niet. En wat als er aan de machine iets defect raakt? Vaak weet je dan niet precies het mankement op te sporen, laat staan te repareren. Bij het percolatortje kan je veel duidelijker zien waar het euvel is. Ik gebruik de mijne nu zo'n 6 jaar - en nog nooit problemen mee gehad.

In veel gevallen is het zo dat versimpeling vaak ook beter is. Beter voor het milieu (in geval van de espressomachine - per koffiekopje gooi je 1 aluminium cupje weg..! Of welk soort verpakking dan ook, elk beetje koffie is apart verpakt), beter voor je portemonnee, beter/ makkelijker in gebruik...

Qua vrijetijdsbesteding is 'simpel' vaak ook heel leuk. Vanmiddag ga ik met een groepje (leden van de fietsvereniging) wandelen in het bos, hier vlakbij. Hoewel het nu nog erg mistig is hier, zou volgens de weersvoorspelling de mist zo opklaren. En het zou zonnig worden. Ik hoop het maar..!
Mijn brood heb ik al gesmeerd, appeltje en wat water mee... Alles in de rugzak, en vervolgens reis ik eerst een klein stukje met de bus.
Vervolgens gaan we met z'n vieren wandelen. De natuur in dat gebied is zó mooi. En ik vind het bijna altijd heerlijk om even lekker buiten te zijn en te bewegen.
Misschien gaan we ergens nog iets drinken - even zien wat de anderen willen.
Op deze manier kost een middagje uit incl. vervoer hooguit 8 of 10 euro. (als ik koffie/ thee en taart erbij reken)

Gisteravond heb ik heerlijk zitten lezen in het boek "De Filosofie van de Heuvel", geschreven door Ilja Leonard Pfeijffer. Erg leuk boek!! Het gaat over een fietsreis die hij met zijn Russische vriendin Gelya heeft gemaakt. Vanuit Leiden zijn zij gefietst naar Rome. Totaal onvoorbereid, en hij woog op moment van vertrek zelfs ruim 100 kilo. Pfeijffer is zelf schrijver/ dichter, en de reis is dan ook heel mooi beschreven door hem. Soms grappig, soms erg mooi en beeldend, en dan weer ontroerend.
Pfeijffer heeft het in het boek af en toe over Ithaka... en ik moest denken aan het mooie gedicht over Ithaka:

"Ithaka
Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
de emotie die je hart en lijf beroert.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon zul je niet treffen
wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,
wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.

Wens dat de weg dan lang mag zijn.
Dat er veel zomermorgens zullen komen
waarop je, met grote vreugde en genot
zult binnenvaren in onbekende havens,
pleisteren in Phoenicische handelssteden
om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen
van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,
ook opwindende geurstoffen van alle soorten,
opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt;
dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen
om veel, heel veel te leren van de wijzen.

Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt,
zodat je als oude man pas bij het eiland
het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,
zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je niets te bieden meer.
En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.


K.P. Kavafis"

zaterdag 12 november 2011

Mis

Het is weer even mis.... Ik voel me al een paar dagen niet goed. Erg moe, last van mijn keel, en het gevoel alsof er een griep aan komt... maar het zet niet door.
Ik plaats deze toestand maar weer onder het kopje 'CVS'. In 2005 kreeg ik de diagnose CVS: Chronisch Vermoeidheids- Syndroom. Ik kampte al jarenlang met een onverklaarbare vermoeidheid. Daarnaast ook verschillende andere klachten, zoals regelmatig last van duizeligheid, last van het prikkelbaar darmsyndroom, en dus ook regelmatig een grieperig gevoel,etc.
Als ik koorts heb, dan meld ik mij ziek. En met de andere klachten proberen ik zo goed als het kan gewoon door te gaan.
Met behulp van verschillende behandelvormen (cognitieve gedragstherapie, cursus mindfulness, voedingsadviezen door een orthomoleculair arts) heb ik met de CVS- klachten leren leven. Ik heb mijn grenzen heel goed leren aanvoelen/ kennen. Ik heb een periode van acceptatie gehad - ik heb leren accepteren dat 'het is zoals het is'; de klachten heb ik en zal ik altijd blijven houden... de kunst is hoe ermee te leven.
In die acceptatie-periode ben ik heel vaak ontzettend boos, teleurgesteld en verdrietig geweest. Het is als een soort rouwproces. Het lichaam dat ik dacht te hebben, dat bleek dus niet zo te zijn zoals ik dacht. Het bleek een lichaam te zijn dat mij zomaar, zonder waarschuwing, ineens in de steek kon laten. Op heel vervelende momenten ook - bijvoorbeeld terwijl ik op een trein wacht ergens op een station. Dat ik ineens merk: mijn lichaam houdt het niet meer vol. Het is alsof de brandstof in de tank accuut verdwenen is, en je op de vluchtstrook moet zien te komen en daar maar moet wachten.

Sinds de diagnose in 2005 (voor mij een heel belangrijk moment, want toen wist ik eindelijk wat er aan de hand was en kon ik mijn lichaam opnieuw leren kennen - en met name de grenzen leren kennen) heb ik verschillende fases doorgemaakt. In het begin was ik heel bang voor de 'terugvallen'. Het kon zomaar ineens een week (of langer, en soms ook korter) mis zijn. Dan had ik totaal geen energie meer, en kon ik alleen maar slapen/eten/drinken/rustig in huis wat doen/ een wandelingetje maken. Omdat de terugvallen heel plotseling er waren, kon ik er absoluut geen rekening mee houden. Dus wat ging ik doen? Mijn activiteiten en afspraken heel nauwkeurig plannen, en ervoor zorgen dat ik àltijd op een plek zou zijn niet te ver van een 'instortmogelijkheid' (een bed in een vertrouwde omgeving). Ik probeerde het op mijn werk zo te regelen dat ik mijn werkuren/afspraken na kon komen - dat het haalbaar was (of zou moeten zijn... ik wist immers niet wanneer er weer een terugval kwam).
Ik stopte met bezoek aan bioscoop, theater, (druk) café, e.d. Het was mij iets te vaak gebeurt dat ik juist daardoor een terugval kreeg. De drukte, de vele mensen, geluiden, licht, het zorgde ervoor de ik mijn energie in 'no time' was verloren en me soms binnen een uur al ziek voelde. Ook had ik met veel moeite weten te accepteren dat autorijden voor mij er niet in zat. Ja, korte stukjes wel.. en nog het liefst met iemand erbij. In geval van een terugval kon de ander dan rijden. Want met autorijden was het mij ook iets te vaak gebeurt dat ik door de CVS niet meer veilig kon rijden (het lijkt alsof ik in mijn hoofd een soort 'mist' heb, waardoor alert reageren er dan niet bij is.... Veel gebeurtenissen gaan langs mij heen.)
Nog steeds heb ik ook moeite met het niet op woorden kunnen komen. Tijdens werkdagen is het de bedoeling dat ik aan het einde van de dag aan ouders vertel hoe de dag is geweest voor hun kind. Maar heel vaak kom ik niet op de woorden. En vaak ook weet ik het niet terug te halen.

De orthomoleculair arts heeft mij toen uitgelegd dat het ook wel logisch is, dat je hele lichaam het maar zo 'half' doet. Het is alsof mijn lichaam 'op de waakvlam' doorpruttelt. Alles doet het wel, maar slechts een klein beetje. Het hoofd doet het een klein beetje, m'n temperatuurregeling doet het maar een klein beetje (vaak heb ik het erg koud, tijdens terugvallen), m'n buik doet het maar een klein beetje...

Inmiddels heb ik mijn weg er mee gevonden. Ik ken mijn lichaam en de grenzen ervan al veel beter. Op het moment van de diagnose waren mijn grenzen echt totaal verdwenen. Ik voelde niet meer aan wanneer ik moe was - ik ging door tot ik er echt bij neerviel en vervolgens dagenlang (of weken) ziek was.
Inmiddels weet ik hoeveel ik kan werken, kan sporten. Wat belangrijk voor mij is om mij goed te blijven voelen, bijvoorbeeld: regelmatig buiten zijn, bewegen, gezond eten, goed slapen, weinig tot geen alcohol, activiteiten zorgvuldig plannen en voldoende rustmomenten inplannen. En gelukkig kan ik erg genieten van kleine dingen. Dat heb ik in sommige gevallen ook wel moeten leren.
Sinds kort durf ik weer te dromen van een carrière. Van op den duur veranderen van baan - en dan niet een baan kiezen puur op basis van wat ik (mijn lichaam) kan, maar ook zeker een kiezen in de richting die ik heel graag wil.
Ik durf weer te dromen.

Maar vandaag is het nog even mis. Vandaag ga ik ervoor zorgen dat ik weer herstel. De zon schijnt lekker naarbinnen, en ik ga slapen, lezen, niksen....

zaterdag 5 november 2011

Herfst, herfst... wat heb je te koop?

Dat liedje zing ik met de groep regelmatig, in deze periode.... De volgende zinnen in het liedje gaan over heel veel bladeren en wind. Die bladeren, dat klopt wel. Maar de wind... dat valt gelukkig erg mee. Het is zelfs heel zonnig en warm - een heerlijke herfst!!
En zo ontzettend mooi!
Afgelopen donderdag keken mijn collega's en ik elkaar 's ochtends aan: "wat gaan we doen??" De donderdag-groep is een behoorlijk onstuimige groep. Een heleboel jongetjes die het liefste de hele dag willen rennen, fietsen, stoeien, spannende en gevaarlijke/ uitdagende (fantasie-) spelen spelen... De hele groep bij elkaar houden, dat geeft voor sommige kinderen te weinig (emotionele & soms ook fysieke) veiligheid en rust om hun eigen spel te spelen. Dus... we zouden even een goed plan moeten bedenken. We hebben de groep in kleinere groepjes verdeeld. Dit doen wij wel vaker - en voor deze groep bleek het echt heel goed te werken.
Ik gaf aan wel met 4 kinderen naar het bos te willen gaan. Mijn collega's vonden het prima om 'thuis' te blijven. We overlegden wie er met mij mee zouden gaan - een aantal jongens die het erg nodig hadden om flink te kunnen bewegen. Ik wilde dan ook een flinke wandeling met ze maken.

We liepen door het bos naar een heel mooi stukje hei. Onderweg volgde ik als het ware de kinderen. En het is dan heel leuk vind ik waar je voor stopt. Voor bijv. 2 grote vlaggen hoog in de lucht, en voor enorme opslagbakken voor hout en papier ("prullenbakken" volgens de kinderen), voor een parkeerbordje waar vooral de letters veel aandacht kregen, en ook voor een aanhanger, en een tractor. Bij deze zaken werd er door 1 jongetje naar de anderen geroepen: "kijk eens wat ik heb gevonden! Cool!!" Eenmaal in het bos raakten 2 anderen gefascineerd door de enorme hoeveelheid bladeren. Ik vertelde dat er nog steeds bladeren van de bomen vielen. Als je heel goed keek, dan zag je ze naar beneden dwarrelen. 2 jongens gingen heel stil staan (1 zelfs gehurkt) en keken nauwlettend naar de bomen. Zodra ze een blaadje zagen dwarrelen probeerden ze die te pakken.

In het bos werd er tijdens het wandelen druk gespeeld. Grote takken sleepten de kinderen mee, en dit werden "bladblazers" of "brandblussers". En op een gegeven moment grote scheppen om mee te graven.
Toen ik zei dat ik benieuwd was of de jongens de hei ook zo mooi en leuk zouden vinden, keek 1 jongetjes mij nadenkend aan: "geheim?" Hij kon zich blijkbaar weinig voorstellen bij het woord "hei" maar het woord "geheim" lijkt wel iets op "hei".
Op de hei zagen we een mooie grote klimboom. De kinderen mochten van mij hierin klimmen. In onze tuin op het kinderdagverblijf wordt er regelmatig geklommen - maar we hebben geen klimmateriaal. Waarschijnlijk is dit ook één van de veiligheidsregels voor een kdv... Ik vind het soms wel jammer. Er mist voor deze groep kinderen net het stukje extra uitdaging. Je grenzen kunnen/ durven leren verleggen, nog meer bezig zijn met het oefenen van de motoriek (wat deze groep jongens het allerliefst doet en ook erg goed kan). Het gevolg op het kdv is dan ook vaak dat er op meubels of tegen de omheining op geklommen wordt. En dat is vaak nog minder veilig dan een mooie en goedgekeurde klimboom o.i.d.
Terwijl de jongens aan het klimmen waren zag ik dat het al kwart over 11 was. We gaan meestal om 11:30 uur aan tafel. Ik belde even snel naar mijn collega om te vertellen dat wij iets later zijn. Geen probleem, want zij zouden ook iets later aan tafel gaan. Terwijl ik belde... klom 1 jongetje in no time heel hoog. Oeps! Dit is ook wel bekend, hij doet dit vaker. Maar ik was er even niet op bedacht dat het zo snel zou gebeuren. Hij was zelf helemaal niet bang - en leek ook alles onder controle te hebben. Maar ik vond het wel eng, en ik moest er niet aan denken als hij van die hoge tak zou vallen...! Ik vertelde hem dat ik het te hoog vond, en dat hij rustig achteruit terug moest gaan kruipen. Tot iets lager. Ik kon hem dan van de tak af tillen. Hij begreep het en kroop achteruit (eigenlijk heel knap, bedenk ik mij nu!) terug. Ik tilde hem eraf. En ik legde hem nogmaals uit waarom hij van mij niet verder mocht. We spraken een punt op de klimboom af tot waar hij mocht klimmen.
Een ander jongetje durfde eigenlijk helemaal niet te klimmen. Hij ging op zijn buik over een tak hangen en 'bungelde'. "Ik ben een aapje!" riep hij.

Op de terugweg kwamen we 2 honden en hun baasjes tegen. Ineens veranderden die 4 stoere jongens in behoorlijk bange jongetjes. Snel werd door 2 mijn linker-  en rechterhand gezocht. En liepen die 2 dicht naast mij. Bange oogjes.... tot de honden op iets grotere afstand waren, toen durfden ze erover te praten. De 2 anderen kropen bijna door de bosjes, zo ver weken zij van het pad toen de honden langskwamen. Oh... ik kon het mij zo goed voorstellen - ik was altijd bang voor honden, en nog steeds voel ik mij niet op mijn gemak in de buurt van een hond.

Al wandelend werden er heel veel bladeren verzameld. Eerst werden er armen vol met bladeren gebracht - maar nee, ze mochten van mij alleen de mooiste bladeren mee brengen in de tas die ik bij me had. Oei.... wat is nou het mooiste blad?? Peinzend keken de kinderen rond over de zee van bladeren. Toen werden er toch wel heel unieke exemplaren gevonden.

Moe maar voldaan schoven de kinderen en ik aan tafel. En dit keer gingen we eens warm eten: vissticks, aardappels en groente, mèt appelmoes. Mmmmm.....

woensdag 2 november 2011

Supermens

Kennen jullie Superoma nog? Een kinderprogramma op tv, ergens midden/ eind jaren '80.

Ineens denk ik eraan... Hoewel het maar een klein beetje te maken heeft met waaróm ik daaraan denk.
Ik dacht vandaag weer eens dat ìk een Supermens ben. En dat denk ik geloof ik erg vaak (een waanidee ;-) ).
Op dagen dat ik vrij ben, maak ik vaak een planning met dingen die ik wil ('moet'??) doen. Dus boodschappen doen, stofzuigen, huiswerk maken, hardlopen, dat soort dingen.
Vandaag had ik ook weer een lijstje gemaakt. En hoe komt het toch, dat mijn lijstjes zelden realistisch zijn? O, zo vaak staat er gewoon véél te veel op. Ook al doe ik mijn best om reëel te blijven.

Vanochtend na uitslapen (jaja... een luxe ;-) ) en ontbijt ging ik maar eens aan het werk. Een pot koffie erbij. En dan... het begin zoeken. Er zijn zoveel opdrachten, dat ik soms niet weet waar te beginnen. Eigenlijk denk ik dat dit ook al een soort test is voor de opleiding. Dat er wordt getest of je ertegen kunt dat je zo ongeveer bekogeld wordt met opdrachten. In elk geval wordt er met deze tactiek gekeken of je kunt plannen.

Toen ik het begin niet meteen vond, ben ik een planning voor vandaag gaan maken.
Eerst in een uur een verslag met foto's maken voor een opdracht. Erna het onderzoek over kinderparticipatie (en de participatiegraad binnen de locatie) uitwerken. En vervolgens een opdracht "observatie van de groep" uitwerken. Ik zou dus nog wel even bezig zijn... Ondertussen een wasje draaien, en een aantal andere opdrachten uitprinten.
En om 15 uur wilde ik graag klaar zijn zodat ik nog even kon hardlopen.
Maar.. al snel was het eerste uur voorbij, en die eerste opdracht nog niet klaar!
Ik probeerde niet in de stress te schieten en rustigaan verder te werken. Het zou al mooi zijn als ik afkreeg... tja, dat wat ik af zou krijgen. Iedere opdracht die klaar is, is er weer één.

De tweede opdracht, die ik graag in een uur wilde doen, daar heb ik bijna 4 uur over gedaan! Was dat nodig? Ik weet het niet... Ik zat in een 'flow'. En het kostte ook gewoon meer tijd dan dat ik had ingeschat. Ik was even vergeten dat een heleboel gegevens één voor één invoeren ook een heleboel tijd kost.
Dus de opdracht "observatie van de groep" zal moeten wachten. En het hardlopen - daar is nog weinig puf voor. Dat komt wel weer.
Ik ben wel blij met het resultaat van die grote opdracht. Het is een mooie afronding van het onderzoekje.

En een belangrijk inzicht van vandaag: een Supermens ben ik kennelijk niet. Maar wie is dat wel? Ik ben allang blij dat ik een Goed-Genoeg-Mens ben. En nu daar zelf ook in geloven ;-).
Niet kijken naar wat mij vandaag niet gelukt is... maar naar wat wel gelukt is.