woensdag 28 december 2011

Kerst

Ook al schreef ik zonet een blogstukje... Ik bedacht mij even later dat ik niets over Kerst heb geschreven. Hoewel het zo gezellig was!
Dus hier een beschrijving van de kerstdagen.
De dag vóór het kerst-weekend, vrijdag, had ik het nog even loeidruk. Een werkdag, die uitliep. En het was de hele dag door druk-druk-druk. Om 7:30 uur begonnen. Ik werkte met inval, en de stagiaire was er ook. Het was de laatste dag van een broertje en zusje. Broertje gaat naar de basisschool, en zusje gaat naar een gastouder in de buurt van waar het gezin woont. Behalve het afscheid van die 2 kinderen, was er ook nog: laatste regeldingetjes rondom het dagverblijfkrantje, bedankje schrijven aan oudercommissie voor kadootjes die ze ons gaven (erg lief van ze!), stagiaire begeleiden met haar activiteit (plan van aanpak lezen, en naderhand feedback geven), en alle andere bezigheden van de dag... Er waren 12 kinderen. Om 17:45 uur was het nog zo'n rommel in de groep... dat ik ben gebleven om het even snel met de inval op te ruimen. Rond 18:15 uur kon ik gaan. Heel moe....
De volgende dag besloot ik om eerst maar eens lekker uit te slapen - i.p.v. naar hardlooptraining.
Om 14:45 uur pas met de bus naar het station gegaan.
Aan het einde van de middag haalde mijn vader mij op van het station in hun woonplaats.
Mijn zusje was al bij mijn vader.

We hebben heerlijk bijgekletst en erg lekker gegeten. De vrouw van mijn vader is Filippijnse, en een aantal gerechten waren Filippijns. Maar allereerst een prei/zalmsoep door mijn zusje gemaakt. Erna het hoofdgerecht: kip Adobo, een soort gehaktbrood, witlofsalade, groente, en ik geloof dat dat het was... en als nagerecht Leche Flan (erg lekker Filippijns toetje :-) ).
In de kerstboom brandden echte kaarsjes. En na het eten hebben we gekeken hoe de kaarsjes één voor één uit gingen.
Erna de afwas gedaan, en nog even gekletst en naar muziek geluisterd.
De volgende ochtend eerst uitgeslapen. De vriend van mijn zusje kwam aan het einde van de ochtend. We hebben gebrunchd met heel wat eten van de avond ervoor. Dit is ook heel Filippijns. Toen wij eens in de Filippijnen waren aten wij 's ochtends ook de restjes van de avond ervoor. Gewoon opgebakken. In Nederland moet je er niet echt aan denken om de dag te beginnen met bijv. stamppot ;-) Maar op de Filippijnen merkte ik dat ik er vrij snel aan wende om als ontbijt rijst en kip te eten.
Maar.. er was ook brood en kerststol.
Nog een tijd gepraat, na afloop. En koffie gedronken.
En vervolgens vertrokken wij naar mijn moeder.

Daar, bij mijn moeder, kwamen ook vrienden. Een stel met 3 dochters (van 5, 8 en 10 jaar oud). We zijn eerst gaan wandelen, en mijn zusje en A. (de man van het gezin met de 3 dochters) bleven 'thuis'. Zij gingen vast wat voorbereiden voor het koken.
Na een mooie wandeling kwamen we weer terug. Thee gedronken, met taart erbij. De kinderen hebben een spelletje gespeeld. En de rest lekker gekletst.
Erg leuk om te zien hoe relaxt iedereen gewoon lekker doet wat hij/zij wil. Kletsen, spelletje spelen, tijdschrift lezen....
Tijdens de maaltijd vielen de kinderen bijna om van de slaap.
Heerlijk gegeten: eerst krab met een sausje, erna bietensoep, en het hoofdgerecht bestond uit: aardappelpuree, wildsaus, cranberries, appelmoes, salade. Ik geloof dat dat het was.
Als nagerecht: verschillende chocola dat gesmolten was en in kerstvormpjes weer hard was geworden. Erbij nog een paar cranberries. Zag er heel feestelijk uit!
Na het eten hebben we, ook bij mijn moeder, de echte kaarsjes in de boom bewonderd.
's Avonds vertrok het gezin al vrij snel, de meiden waren erg moe. En mijn zusje en haar vriend zijn nog even gebleven.
Ik bleef nog 2 nachten logeren bij mijn moeder.

Tweede Kerstdag hebben mijn moeder en ik heel weinig gedaan. Uitgeslapen, wat gelezen, tv gekeken... En aan het einde van de middag de openhaard aan gedaan.
's Avonds het gesprek gehoord/gezien op tv, in Wintergasten. Theodore Dalrymple was te gast.
Was een mooi gesprek - zet aan tot nadenken over bepaalde onderwerpen.

Hier nog een foto van de kerstboom (het boompje) bij mijn vader en zijn vrouw:

Tevreden

Het is nu de periode tussen kerst en oud&nieuw... Op tv zie ik allerlei programma's met jaaroverzichten voorbij gaan. Dat een jaartal overgaat in een nieuw jaartal geeft kennelijk ook een moment om terug te kijken, en vooruit te kijken.
Ik merk het zelf eigenlijk ook wel. Alsof je de balans opmaakt - hoe ging het afgelopen jaar, en wat zijn voornemens voor het nieuwe jaar?
Ik merk dat ik vooral tevreden ben.
Natuurlijk zijn er altijd zaken die je liever anders wilt of ziet... Maar ik ben toch erg blij dat ik bijv. een dak boven mijn hoofd heb, een baan, dat ik voldoende te eten heb en ook nog eens gevarieerd kan eten (in veel landen staat er telkens hetzelfde op het menu omdat er simpelweg niets anders te eten is), en dat ik voldoende kleding heb. Daarnaast ook nog veel lieve mensen om mij heen. En... er is ook nog de mogelijkheid om verder te leren en mij verder te kunnen ontwikkelen.

In onze maatschappij is een overvloed aan dingen die je kunt kopen, aan belevenissen die je kunt meemaken, aan bezigheden waarmee je elk moment van de dag kunt opvullen... Maar ik merk vaak dat het mij teveel is, al dat 'gedoe'. Drommen mensen die door de winkelstraten lopen; winkel in en winkel uit, kopen kopen kopen... En alle beschikbare tijd volgepland met allerhande bezigheden. Nee, niets voor mij.
Ik kan juist erg genieten van de rust en leegte op bijvoorbeeld vrije dagen. Soms zit ik gewoon te genieten van de stilte. De wind die om de flat raast, of de wolken die voorbij drijven. Bomen die ik zie deinen op de golven van de wind. De gedachten die komen en gaan.... En het besef dat ik niets hoef. Dat ik kan genieten van het moment, van het hier en nu.

Maar oh, de media en de commercie doen soms geloven dat je niet zonder alle materiële zaken kunt. Dat je wel mòet kopen en beleven. Dat je heel veel "niet zou willen missen". En we tuinen er met zijn allen in. We blijven kopen, en we blijven het nieuwste van het nieuwste willen. En we blijven horen: "nu gaat de crisis pas echt beginnen...!" Alsof het ontzettend erg is. Door wat ons vertelt wordt door bijv. de nieuwslezer, gaan wij er wel in geloven... het gaat ontzettend slecht, denken we.
Maar dan kijk ik om mij heen, en bedenk ik mij ondertussen: "wat heb ik nu echt nodig?" En dat is niet zo heel veel.
En soms denk ik terug aan een reis die ik ooit door Kenia heb gemaakt. Ik heb nog nooit zoveel vrolijke mensen gezien.... Ook al leefden ze in een piepklein hutje en hadden bijna niets, ze kwamen op mij erg vrolijk en tevreden over. Als ik dan rondkeek in de groep waar ik mee reisde, en de gezichten van medereizigers (en mezelf misschien ook) vergeleek met die van de Kenianen... dan vroeg ik mij af wie er het gelukkigst is? Wie vòelt zich het gelukkigst?

Gisteren kwam ik thuis, na een paar dagen bij zowel mijn vader als mijn moeder te zijn geweest. Ik wilde de verwarming aanzetten. En ik zag dat er op de thermostaat telkens het woord "FILL" verscheen. Op de ketel zelf stond: "SERVICE". Ai... bijvullen dus. Dat had ik nog niet eerder gedaan. Na een telefoontje durfde ik dan toch aan de klus te beginnen (ik ben zo ongelooflijk a-technisch... ik heb al snel het gevoel dat ik zo'n ketel verpruts door op verkeerde knoppen te drukken, vandaar dat ik dat soort klussen niet goed durf te doen). En.... het lukte heel goed! Nadat de ketel was bijgevuld kon ik de radiatoren ontluchten. En even later deed het systeem het weer!
Dat verhoogde nog eens het tevreden gevoel :-)

Ik wens jullie allen een tevreden 2012!

donderdag 22 december 2011

Werk

Ik dacht: misschien is het weleens leuk om een ochtend op mijn werk te beschrijven.... Nu was vanochtend niet een ochtend zoals gewoonlijk, maar dat lees je verderop in dit blogstukje ;-)

Mijn ochtend begon natuurlijk thuis. Rond 5:45 uur gaat de wekker. Ik druk de wekker 1x op 'snooze', en om 5:55 uur is het toch echt tijd om op te staan. Ik zet even de ramen open, maak mijn ontbijt vast klaar en spring onder de douche. Eenmaal aangekleed ontbijt ik in ongeveer een kwartier. Ik wil tijdens het ontbijt wel even rustig zitten - ik vind het vreselijk om de dag gehaast te beginnen.
Erna m'n haar drogen en kammen, tandenpoetsen... en dit keer moest het regenpak aan.
Rond 6:45 uur ga ik naar de berging om mijn fiets te pakken. In ongeveer een half uurtje ben ik op mijn werk.
Mijn werkdag begon vandaag om 7:30 uur. Dat is het tijdstip waarop de kinderen gebracht kunnen worden - ik zorg er daarvoor altijd voor dat ik iets eerder ben.
Zo kon ik alvast de lichten aandoen, wat ramen even tegen elkaar openzetten om te luchten, een gezellig kerstmuziekje aanzetten, de lampjes in de kerstboom ook aan doen, het brood uit de vriezer halen, (evt. een fruithap voor babies maken, maar vandaag hadden we niet zulke kleine babies op de groep), en inlezen in het overdrachtschrift. Hierin staan evt. bijzonderheden, en gewoon de ditjes en datjes die wij als collega's aan elkaar schrijven. Het overdragen van informatie die van belang is voor het werk.

In het overdrachtschrift lees ik dat mijn collega ziek is. Omdat een andere collega geopereerd wordt, betekent dit dat ik vandaag met 2 invalkrachten werk. Nou, goed dat ik het weet, dan kan ik mij even voorbereiden. Een dag met 2 invalkrachten loopt toch anders dan een dag met alleen vaste pedagogisch medewerkers op de groep. Het betekent nu dat ik vooral de taken op een duidelijke manier zal moeten delegeren, zodat de invalkrachten goed weten wat ze kunnen doen en wat er verwacht wordt van hen.

Op het aanrecht zie ik kadootjes voor de pedagogisch medewerkers. De oudercommissie heeft ervoor gezorgd dat we allemaal een thee/koffiemok, theezakjes en fudge in mooi kadopapiertje krijgen. En de ouders van een kindje hebben een kerstkaartje met eraan snoepjes en kerststerren aan ons gegeven. Als dank voor de goede zorgen. Wat ontzettend attent toch!! Wat een lieve mensen!!

Vandaag duurde het even voordat het eerste kindje binnenkwam. Pas om 7:55 uur kwam de eerste. Ik verwelkom het kindje, en met de ouder heb ik dan een kort praatje over hoe het gaat. Of er misschien eventuele bijzonderheden zijn, of het kindje goed heeft geslapen, etc.
Kort erna kwam de ene invalkracht binnen. En meteen kwamen ook een broertje en zusje binnen, met hun vader. Even een praatje met hun vader, en even later zwaaien we met z'n 3en hun vader uit. Twee kinderen beginnen op dat moment hard heen en weer te rennen. Begrijpelijk, maar op onze groep is de regel dat er binnen niet gerend mag worden (i.v.m. veiligheid, maar ook vanwege de drukte op de groep). Dit mag buiten wel (maar het regent op dat tijdstip nog behoorlijk hard). Ik probeer iets anders te verzinnen met deze 2 kinderen. Ik: "willen jullie misschien kerstkaarten maken? Met plaksel en glitters?" Ja, dat vinden ze leuk! En ik help ze door de spullen op tafel te zetten en bij ze te zitten.
Vervolgens komen er nog een paar kinderen en hun ouders. En er vinden dus weer begroetingen en overdrachtsgesprekjes plaats. De meeste kinderen willen wel even zwaaien naar hun moeder of vader, dus ik zwaai met ze mee voor het raam. Een enkele keer is een ouder al zo druk bezig met het werk dat hij/zij vergeet te zwaaien. Even kloppen op het raam, en de ouder kijkt verschrikt op... ohja, even zwaaien nog! Maar af en toe is het kind (of ik) ook even afgeleid door wat er binnen gebeurd en staat een ouder druk te zwaaien terwijl wij niet opletten...haha.
Rond 9:15 uur zijn 13 van de 16 kinderen gebracht. Twee zusjes en 1 jongetje verwachten we nog. En waar is toch de andere invalkracht??
De teamcoördinator komt ook heel even langs. Want ze wil graag nog afscheid nemen van een meisje dat haar laatste dag bij ons heeft.
De teamcoördinator belt even met het uitzendbureau.... En er blijkt een verkeerd begintijdstip doorgegeven te zijn, aan de invalkracht.
Onze stagiaire komt ondertussen ook binnen.
We hebben samen met de kinderen de groep opgeruimd, en we gaan aan tafel.

We zingen een paar kerstliedjes. Ik begin met "Oh dennenboom" te zingen. Heel veel kinderen kennen het liedje inmiddels. "Kling klokje" gaat iets minder vloeiend.... Als ik vervolgens vraag of iemand nog een kerstliedje kent, begint 1 meisje "Jingle Bells" te zingen. Knap hoor, een engels liedje!
We drinken wat dixap en eten een plak ontbijtkoek.
De 3 laatste kinderen komen ook binnen. De 2 zusjes met hun ouders. Het oudste meisje heeft nl. haar allerlaatste dag bij ons.... Een speciaal moment!
Als de kinderen klaar zijn met drinken en eten, zorg ik ervoor dat de invalkrachten en stagiaire de kinderen kunnen helpen met monden/handen schoonmaken en even naar de w.c. gaan (de oudsten). Ondertussen praat ik even met de ouders en het meisje dat voor het laatst is. Ze heeft een prachtige traktatie mee, en die bewonderen we samen. Wat leuk toch, hoeveel werk er in gestoken wordt om de andere kinderen nog iets leuks te geven op zo'n laatste dag!

Even later zorg ik ervoor dat de invalkrachten de kinderen helpen met jassen aan doen en laarzen aan. Dan kunnen ze even naar buiten. Ondertussen ruim ik het e.e.a. op, en bereid een knutselactiviteitje voor.
De stagiaire vertelt dat ze een activiteit wil doen- waarbij ze de kinderen wil laten verven met de voeten. Ik vertel haar dat ik het een leuk idee vind, maar dat we vandaag even goed moeten kijken naar de behoeften van de kinderen. Voor de kinderen is het ook een best drukke dag (weinig vaste 'juffen' op de groep, wennen aan nieuwe gezichten) en drukke periode (vlak voor kerst, en net de sintperiode achter de rug... en veel kinderen zijn net jarig geweest). Het kan best zijn dat de kinderen meer behoefte hebben aan vrij spelen, of een verhaaltje, of rustig aan tafel puzzelen, o.i.d. De stagiaire zegt dat ze dit begrijpt. Ze vraagt of ze even op de computer aan haar school kan werken. Ja, dat kan - de invalkrachten zijn inmiddels met de kinderen buiten.

Ik breng het jongste kindje naar bed.
En even later zie ik dat een paar kinderen het buiten niet naar hun zin hebben. Ze willen liever binnen spelen.
Binnen gaan we verder met kerstkaarten maken. Ik heb het iets uitgebreid en behalve glitters ook wat kerstboompjes geknipt. Die kunnen de kinderen ook plakken. En ze kunnen er nog bij tekenen of 'schrijven'.
Ik film de activiteit ondertussen - ieder jaar brengen wij een d.v.d. uit, met allerlei leuke en alledaagse momenten van de groep. De d.v.d. zetten we ook weleens op in de groep, en de kinderen vinden het heel erg leuk om zichzelf terug te zien. En het werkt ook goed om herinneringen op te halen. "Weet je nog toen we naar de dierentuin gingen?" vragen we dan, en dan laten we ze het stukje over het dierentuin-uitje zien.

Even later ruimen we alles weer op. De kinderen gaan vrij spelen. In de poppenhoek worden heel wat poppen voorzien van een luiertje, en de kinderen zijn druk bezig met de billen van de pop goed schoon te maken. Ze hebben aan mij een doekje gevraagd, en mochten ieder 1 vochtig doekje.
Ondertussen komt de rest van de groep binnen.
Iedereen is behoorlijk nat van de regen - dus: natte kleding uit, en droge warme kleding aan. Ik help met iedereen te verschonen en verkleden.
Rond 11:15 uur is iedereen weer droog, en aangekleed. En we ruimen de groepsruimte op en gaan aan tafel. De oudsten hebben hiervoor nog even geplast op de w.c. De handen van de kinderen worden schoongemaakt - de meesten kunnen dit al goed zelf.
Ik geef even aan, aan de invalkrachten, welke kinderen allergisch zijn voor bepaalde voedingsmiddelen.
En de boterhammen worden gesmeerd. Regelmatig smeren de oudste kinderen zelf hun brood. Dit keer doen wij het.
Een moment later is het heel stil - iedereen zit heerlijk te smullen. Ik zit naast een jongetje van anderhalf, en hij legt steeds zijn voetjes tegen mijn been. Ik kijk naar hem, en bedenk me hoe zelfstandig hij al is.... Ik zie hem zelf zijn beker pakken wanneer hij dorst heeft. En als hij nog meer wil eten laat hij dit weten. Hij kan ook prima zelf kiezen. En wanneer hij een tijdje naar de appelstrooppot kijkt zegt hij langzaam: "ap-pel". Knappe jongen toch!

Ondertussen schrijf ik even op de dagregistratielijst waar de kinderen zometeen gaan slapen. We hebben twee slaapkamers, en sommige combinaties (kinderen) slapen beter samen dan andere. De ene slaapkamer is een stuk kleiner, en daar slapen de kinderen die meer moeite hebben met geluiden van de andere kinderen.
Na de maaltijd verdelen we weer de taken. Met z'n 3en helpen we de kinderen uitkleden en naar bed brengen. Er blijven ook een paar kinderen op - kinderen waarvan ouders hebben aangegeven dat de kinderen niet meer overdag slapen.
Als alle kinderen in bed liggen, pak ik een deel van de overdrachtsboekjes van de kinderen en ga ik op de slaapkamer zitten schrijven. Het zijn er vandaag best veel! Ik schrijf in 7 boekjes hoe het die dag met die kinderen is gegaan. Leuke anekdotes, en wat we hebben gedaan...en evt. bijzonderheden. Naast deze schriftelijke overdracht vind er ook altijd een mondelinge overdracht plaats. In de overdrachtsboekjes plakken we ook vaak foto's van de kinderen. We hebben een digitale camera en maken vaak foto's tijdens activiteiten. Een foto zegt vaak zoveel meer als dat een geschreven stukje zegt....

Inmiddels is mijn collega al binnengekomen. Ik werk vandaag een halve dag, en zij werkt de middag. Ik vertel haar hoe de ochtend is verlopen, en evt. bijzonderheden vertel ik ook.
Erna zeg ik iedereen gedag. En terwijl ik mijn spullen wil pakken bedenk ik me. Het meisje dat voor het laatst is wil ik nog even een heel grote knuffel geven! Bijna vergeten....!
Ik loop terug en vraag haar of ik haar een knuffel mag geven? Ze glundert, en we knuffelen elkaar. "Veel plezier op school!" De andere kinderen willen ook een knuffel. Dus één voor één krijgen ze een knuffel. "Tot morgen!" zeg ik tegen de meesten.

En even later fiets ik naar huis. Gelukkig regent het nu op de terugweg bijna niet meer.

dinsdag 20 december 2011

'Budget-salade'

Vandaag lekker een dag vrij. En omdat ik nog steeds aan het opkrabbelen ben - voel me al een aantal weken niet lekker - wilde ik behalve boodschappen en klusjes even zien hoe het gaat.... en misschien de rest van de dag 'niksen'.
En dat werd het. 's Ochtends moest ik in het centrum zijn voor een aantal boodschappen. Erna koffie gedronken, wat gegeten. En toen was de energie alweer op. Dus eerst op bed. Rond 15 uur weer uit bed... En de boodschappen die ik in de supermarkt hier vlakbij doe gedaan.
En erna even helemaal niets.

Voor het avondeten had ik nog een restje van gisteren om op te warmen. En ik wilde er een salade bij maken. Alleen nu had ik niet zo veel gekocht voor een salade. Een avocado en een komkommer. De avocado was in de aanbieding. Ik dacht na... hoe kan ik hiervan een leuke en vooral lekkere salade maken? Ik ging 'op speurtocht in de koelkast' ;-) Uiteindelijk aangevuld met wat zilveruitjes, en stukjes geitenkaas. Een dressing gemaakt van azijn, mosterd, honing en peper en zout.

Morgen weer een opleidingsdag. Daar heb ik zin in!
En donderdag een ochtend werken, en vrijdag nog een hele dag.
De komende tijd is een beetje een rare tijd op mijn werk; er worden een aantal kinderen 4 jaar, en we nemen een paar weken achter elkaar afscheid van 1 of 2 kinderen per week. Dus nog even genieten van deze kindjes in de groep - een laatste keer knuffelen, kletsen, verhaaltjes lezen, grapjes maken.... De kinderen zelf vinden het geloof ik ook best lastig, het naderende afscheid. Nog iets meer dan gewoonlijk wordt toenadering gezocht. Een jongetje bleef maar vlakbij me, en zodra ik even naar de keuken liep, liep hij meteen achter mij aan. "Wat ga je doen?" zei hij - en dit ging nog een tijdje door. Alsof ìk degene was die wegging, en ook nog eens heel plotseling weg zou kunnen gaan ;-)
Een meisje dat bijna 4 is, speelde haar mooie fantasiespel (echt, wat heeft zíj een ongelooflijk creatief vermogen voor fantasiespel!) vol overgave. En heel vaak kwam zij even aan mij vertellen wat er nu gebeurde in het spel.

vrijdag 16 december 2011

Knipoog

Wat mij vandaag overkwam.... Ik kreeg een knipoog van een meisje van 16 maanden oud....!! Misschien denk je nu: "dat zal wel toevallig zijn geweest... misschien trilde een oogspiertje ofzo....". Maar nee, dit was echt een bewuste 'vette' knipoog. Ze liep nogal nonchalant op mij af (ze kan sinds een paar maanden lopen en dit loopje kwam op mij iets nonchalanter over dan normaal), terwijl ik op kindhoogte op 1 van de onderste treden van ons trapje zat (we hebben in ons lokaal een hoger gelegen gedeelte). Ze keek mij vrolijk aan, en hop.... een knipoog! Ik moest erg lachen....
En gedurende de dag hebben we nog heel vaak naar elkaar geknipoogd.

's Ochtends vertelde haar moeder al dat A. (het meisje) kan knipogen. We vierden met de groep het verjaarsfeestje van A.'s oudere zus, en hun moeder maakte foto's. Hun moeder kwam een foto aan mij laten zien. Precies, van de knipoog van A.
Ik had het nog nooit gezien, een kindje dat nog zo jong is en al heel bewust kan knipogen. Ik herinner mij zelfs nog dat ik het als kind zo lastig vond. Met één oog knipogen.... dat lukte mij echt niet. Telkens gingen beide ogen tegelijk dicht. Dus gaf ik met behulp van mijn vingers een knipoog. De oogleden even handmatig dichtdrukken.

donderdag 15 december 2011

Ineens een jaar voorbij....

Afgelopen maandag was ik jarig. Ik werd 34. Ineens dus weer een jaar voorbij...! Wat gaat dat hard.... Het voelt echt zo alsof de tijd harder gaat naarmate je ouder wordt.
Hoewel ik op en rond mijn verjaardag niet helemaal fit was - en nog steeds niet - heb ik het toch heel gezellig gehad. Een aantal familieleden kwamen, en ze kwamen niet allemaal tegelijk. Dus had ik het gevoel op meerdere dagen tegelijk jarig te zijn :-)

Gelukkig werk ik deze week weinig. En omdat ik alweer een heel aantal weken erg moe ben, ben ik nu een herstelprogramma voor mezelf gestart. Het ziet er ongeveer zo uit: slapen, eten, werken, eten, slapen, eten, slapen. En tussendoor hang ik op de bank.
Ik ga nog even zo door, en a.s. zaterdag wil ik weer naar hardlooptraining. Erna zal ik wel weer doodmoe zijn.... Maar goed - ik hoop dat het sporten het herstelproces versnelt.
En komend weekend ook maar weer de draad oppakken met de opleiding. Het huiswerk, daar kom ik al een tijdje niet aan toe.

zondag 11 december 2011

Gezellig

'Gezellig' vind ik zo'n typisch nederlands woord. De betekenis is niet helemaal te vertalen in bijvoorbeeld het engels. Wel grotendeels, maar dan is het toch nèt ietsje anders.

Dit weekend heb ik een lang weekend vrij. En morgen ben ik jarig. Omdat ik er niet zo van houd om mijn verjaardag groots te vieren, vind ik het het fijnst om slechts een paar mensen verspreid over een paar dagen te zien. Eigenlijk alleen mijn naaste familie. En natuurlijk zijn goede vrienden ook van harte welkom te komen. Maar het wordt geen groot feest.
Afgelopen vrijdag ben ik met een vriend uit eten geweest. Dat was heel gezellig. Het restaurantje was al compleet in kerstsfeer, dus overal gezellige verlichting en eigenlijk ook een soort kerstsfeer al. Het eten was heerlijk. En goede gesprekken, erg gelachen ook.

Gisteren heb ik eerst uitgeslapen. Ik ben al sinds een tijdje weer erg moe. Dus daar waar ik de kans heb, probeer ik bij te tanken.
Maar erna... heb ik flink opgeruimd en schoongemaakt. Ik zat er al een tijd tegenaan te kijken - tegen al die huishoudelijke taken die nog 'moesten'. Maar telkens had ik of geen tijd, of geen energie, en meestal ontbrak het aan beide. Maar gisteren toch maar aan de slag gegaan.
En nu is het weer lekker schoon en fris! :-)

Aan het einde van de middag kwam mijn moeder. Ik had een stoofpot al op het vuur staan. (en voor meerdere dagen gekookt, dus vanavond nog een restje, en in de vriezer staat ook een restje). En gezellig met mijn moeder wat gedronken en gekletst. En vervolgens lekker gegeten.
's Avonds samen een erg mooie film gekeken: "As it is in heaven" (een zweedse film). Die film had ik ooit eens gekocht. En een tijd geleden al gezien. Maar wat films betreft (en meerdere zaken trouwens ;-) ) ben ik erg slecht in onthouden. Dat is bij films heel leuk, want ik kan films meerdere keren zien en telkens toch weer verrast worden :-). Zo ook gisteravond bij deze film.

Vanochtend kwam mijn zusje & 'aanhang'. Mijn moeder was er ook nog - zij logeerde bij mij. En weer (nog steeds) ontzettend gezellig. Taart gegeten, koffie gedronken, en soep & broodjes gegeten....
Erna bleef mijn moeder nog even. En midden op de middag was iedereen weer vertrokken.
En nu is het weer tijd om verder 'bij te tanken'.
Ooit zal mijn 'energietankje' wel weer redelijk vol zitten, maar momenteel is ie nog even leeg. Gelukkig ben ik inmiddels wel gewend aan de chronische vermoeidheid.... en is dit gewoon weer een periode van 'geduld hebben'. Het is zoals het is. er valt weinig aan te doen - ik bedoel: ik kan mij gaan verzetten en gefrustreerd raken door het gebrek aan energie. Maar ik schiet er niet zoveel mee op.

Morgen komen mijn vader en zijn vrouw. Niet te vroeg, want dan kan ik eerst even uitslapen.
We gaan misschien in de buurt wat wandelen. En 's avonds uit eten.

Fijn, op deze manier verjaardag vieren!

En dan loopt het ook al tegen kerstmis. Het gaat hard, de tijd!
Ik merk dat heel veel mensen bezig zijn hun huis te versieren. Ik heb bedacht: dat doe ik niet. Kaarsjes vind ik gezellig, maar die brandt ik het hele jaar door. In de herfst en de winter binnen, en op zomeravonden bijv. op het balkon.
Ik heb het geluk dat ik vanuit mijn woonkamer uit kijk over een groot deel van de stad. Al die lichtjes 's avonds... dat lijkt ook best kerstig.

Vorig jaar ben ik eens 's avonds door de wijk gaan wandelen. Er lag toen sneeuw, en overal hadden mensen hun huizen en tuinen versierd met kerstlichtjes. Schitterend! (letterlijk en figuurlijk) En ook heerlijk om dan door de straten te wandelen. Het geeft echt een kerstgevoel, en even later lekker warm binnen warme chocolademelk drinken. En het is ook nog eens een vrijwel gratis 'uitje'!
Waarom naar kerstmarkten etc. gaan als je met een avondwandeling door je wijk ook een kerstgevoel krijgt? Bovendien vind ik de stilte 's avonds een soort 'betoverende' stilte. Helemaal als het gesneeuwd heeft.

Veel plezier deze dagen voor kerstmis! En mocht je ook eens willen genieten van mooie lichtjes in het donker: maak eens een avondwandeling door je wijk (of een wijk waar de bewoners wel houden van hun huis in tuin versieren met verlichting ;-) ).

donderdag 8 december 2011

Oordelen

Gisteren zijn we tijdens de opleidingsdag bezig geweest met "video interactie begeleiding". Wat is dat toch een mooie en interessante manier om te kijken en leren van je werk! Beeld zegt zoveel... Soms (of vaak?) veel meer dan woorden. Het werd mij tijdens het oefenen duidelijk hoe moeilijk objectief kijken is. Zo snel ga je interpreteren. En analyseer je de beelden op een heel subjectieve manier. In die valkuil vielen wij allemaal.
Een blik, een gebaar, een houding... en pats! Oordeel klaar!
We kijken, en vrijwel meteen erna oordelen we. We interpreteren a.d.h.v. wat we zien. Maar dit kan veel te snel zijn.
Dus gisteren, tijdens het oefenen, werden we telkens 'teruggefloten'. "Is dat zo? Kijk eens goed... Wat zie je? Wat is de behoefte van dit kind? En waar zie je dan wat je zojuist interpreteerde n.a.v. dit beeld?"

Het oordelen of interpreteren a.d.h.v. een beeld vormt dan ook meteen een mening. Met een gekleurde bril kijk je dan naar het kind, of de pedagogisch medewerker. Ik merkte dat als ik probeer vooral niet in die valkuil te vallen, en dus op een objectieve manier te kijken, dat ik dan veel opener ben en meer leer. Een oordeel zorgt ervoor dat een heleboel andere mogelijkheden of zienswijzen niet 'goed' zijn. Alsof er slechts 1 manier is. Of 1 antwoord mogelijk is. Alsof een heleboel luikjes dichtgaan.
Maar: zoals er meerdere wegen naar Rome leiden, zo zijn er meerdere mogelijkheden voor bijv. een pedagogische aanpak. Het is niet meteen 'goed' of 'fout', als je maar op een open (en niet-te-snel-oordelende) manier ernaar kijkt.

Vandaag vroeg ik aan een collega of zij met mij de opdracht wilde doen - de opdracht "video interactie begeleiding" voor de opleiding. Ik vertelde dat we allebei elkaar konden gaan filmen, en vervolgens beiden een half uur per persoon vragen konden stellen. Ik zal haar ook de informatie over dit onderwerp geven. Zij vertelde mij namelijk al eerder dat zij heel graag meer wilde weten over "video interactie begeleiding".
Ik vond het lastig om de medewerking van een collega te vragen, want het is een behoorlijk intensieve opdracht. En je moet je wel echt veilig voelen, wil je samen beelden van jezelf gaan analyseren.
Ik was dan ook erg blij dat ze enthousiast reageerde...!
En voor de komende tijd: inlezen in de reader en voorbereiden.

Maar.... eerst een heerlijk lang weekend helemaal vrij!! Na een drukke periode nu even uitblazen :-)

dinsdag 6 december 2011

Kwaliteit

Oh... wat is het toch ontzettend jammer dat er zo bezuinigd gaat worden op kinderopvang! Echt treurig dat wij in ons toch behoorlijk goed ontwikkelde land keuzes maken zoals de keuzes van de laatste periode (bezuinigen op o.a. kinderopvang, budget terugdringen voor natuurbeheer/bescherming, e.d.). Ik begrijp het gewoon niet.
Wat vinden wij nu werkelijk belangrijk in het leven?? Is dit echt dat we op de snelweg met 130 km p/uur kunnen racen? en dat we het liefst heel veel banen asfalt naast elkaar willen, zodat we met zoveel mogelijk mensen onze omgeving kunnen vervuilen?
En willen wij er echt naar terug dat in heel veel gezinnen maar 1 ouder werkt, en mochten beiden werken dat hun kinderen naar een soort 20e- eeuwse 'bewaarschooltjes' gaan?

Ik heb nu net een bijeenkomst gehad met het auditteam. Het team bestaat momenteel uit zo'n 12 auditoren. Komend jaar breiden we uit met ongeveer 12 auditoren, die allen ook de basistraining krijgen. Vervolgens komt er voor het hele auditteam ook een verdiepingstraining.
Tweemaal per jaar vind er de interne auditronde plaats. Medewerkers uit allerlei functies worden door auditoren geïnterviewd. Wij proberen er op die manier achter te komen of - heel in het kort gezegd - wij doen wat wij zeggen dat wij doen. In ons kwaliteitshandboek staan heel veel protocollen. En wij toetsen dan dus of het in de praktijk klopt, wat er op papier staat. En zoniet, waarom doen we dan niet wat er op papier staat.
Enorm interessant en leerzaam.
En vanochtend hebben we met het team de uitkomsten allemaal naast elkaar gelegd en het begin gemaakt voor het overall rapport. Waar vervolgens verbeterpunten uit gehaald en geformuleerd worden.

Maar als ik hiermee bezig ben, en erover nadenk. En als ik tijdens mijn opleiding bezig ben met verschillende onderwerpen.... Dan denk ik: dit gun je toch ieder kind - kwalitatief goede kinderopvang?? Waarom ouders opzadelen met een probleem, door kinderopvang veel duurder te maken? Want wat gaat er gebeuren...?
Ik heb het nu niet over de keuze van ouders om ervoor te zorgen dat 1 ouder op alle dagen thuis is bij de kinderen. Of de keuze dat beiden parttime werken en dat de werkuren zo op elkaar zijn afgestemd dat kinderopvang (van buitenaf) niet nodig is.

Ik denk dat de opvang voor kinderen versnipperd gaat worden - de ene dag past de ene opa of oma (of buurvrouw/man, of vriend/kennis) op, de volgende dag de ander, de dag erna gaan kinderen misschien een dag naar een kinderdagverblijf, en vervolgens is moeder of vader thuis, en de dag erna vader of moeder. Ik noem maar iets- een mogelijk scenario. Het líjkt ideaal.... want het opvang-probleem is immers opgelost... toch?? Maar, hoe is dit voor het kind? Wat betekent dit voor de doorgaande ontwikkelingslijn van het kind?
Wat is voor kinderen het allerbelangrijkst? Het allerbelangrijkst lijkt mij dat kinderen zich emotioneel en fysiek veilig voelen. Als kinderen bijna iedere dag van de week door een ander en misschien ook op een andere plek worden verzorgd en opgevoed.... dan voelt dit hoogstwaarschijnlijk niet meer als 'veilig' voor het kind. Het kind komt telkens in een andere situatie, en het is erg lastig om te zorgen voor enige voorspelbaarheid in de dagen van het kind.
Als een kind zich emotioneel en fysiek veilig voelt, heeft het ruimte om zich te ontwikkelen. Is het kind veel bezig met zich afvragen hoe de dag vandaag zal verlopen, hoe de regels bij deze persoon zijn, of die persoon ingrijpt als het kind iets doet wat eigenlijk niet mag... en waar de grenzen bij deze persoon zijn, etc. Dan is het kind véél minder bezig met bijv. opgaan in het spel, ontdekken en leren d.m.v. spel/spelen, rustig bijkomen van het spel/spelen, zich werkelijk kunnen ontspannen, etc. Bij sommige kinderen zie en merk ik dat heel veel van hun energie opgaat in het "zich veilig voelen". En m.n. bij kinderen die slechts 1 dag komen naar het kinderdagverblijf waar ik werk.

Ik gun kinderen, en ook hun ouders, een onbezorgde jeugd (en voor de ouders: een onbezorgde jeugd voor hun kinderen, en het zich gesteund voelen in hun opvoedingstaak).