dinsdag 28 februari 2012

Opgebruiken en hergebruiken

Op dit moment zijn er in mijn huishoudentje een aantal producten bìjna op... maar... nog niet helemaal. Ik verbaas mij er telkens over hoe lang ik het dan toch nog kan gebruiken. Afgelopen week zag ik dat de flacon afwasmiddel bijna op was. Ik vermengde het laatste beetje (het afwasmiddel is al supergeconcentreerd, dus ik gebruik die fles al een heel lange tijd, driekwart jaar misschien) met water. En nu kan ik nog ongeveer een week afwassen met de verdunde afwasmiddel. Als de fles dan ècht helemaal leeg is, spoel ik die heel goed om, en gaat die mee naar mijn werk. De kinderen vinden het heel erg leuk om èchte spullen te gebruiken in de poppenhoek. Laatst nam ik een mooi leeg appelstroopblikje mee van thuis. Nou... er ontstond bijna ruzie, toen ik het in de poppenhoek had gezet...!! Gelukkig had ik ook een mooi leeg koffieblik mee - dus konden de 2 die ervoor nog ruzie maakten, nu allebei met een blik spelen. Een duploblokje in het appelstroopblikje zorgde voor een leuk muziekinstrument!

Ook de bijna-lege tube tandpasta vind ik soms verbazingwekkend. Ik krijg er telkens nog tandpasta uit, ook al lijkt de tube "op" te zijn. Op het allerlaatste moment knip ik de tube doormidden, en dan blijkt er nog steeds heel wat tandpasta in te zitten.

Kleding wordt veel hergebruikt. Ik krijg regelmatig kleding van een vriendin of van mijn zusje. En als ik mijn kledingkast grondig opruim, en er zit nog veel moois tussen dat ik niet meer draag (toch verkeerde maat, of verkeerde kleur, of wat dan ook) gaat dat door naar anderen.
Op mijn werk geven ouders vaak kleding aan ons, voor als reserve. Maar af en toe puilen de reservebakken uit. Dan ruimen we die bakken op, en is er dus een heleboel kleding dat 'weg' kan. Toen de kinderen van mijn collega's nog erg jong waren, namen mijn collega's heel wat kleding mee. En nu neem ik ook heel vaak kleding mee. Op die manier heb ik een heel goede vriendin van mij blij kunnen maken met zakken vol kleding voor haar tweeling.

Zo zijn heel wat spullen te hergebruiken.
Toen ik net in mijn keuken aan het afwassen was bedacht ik dat een deel van mijn keuken ook is hergebruikt. De tegels heb ik voor 7,50 euro overgekocht van iemand via de bekende 2e hands-site. Diegene die mijn keuken heeft geplaatst ( met alle werkzaamheden erom heen) was er niet zo heel blij mee. Want de tegels verschilden een heel klein beetje qua kleur, en ze waren niet allemaal precies recht. Maar ikzelf vind het fijn dat ik op die manier - nog in mijn ogen prima bruikbare tegels - heb kunnen hergebruiken.

Handdoeken en theedoeken zijn trouwens ook eindeloos te gebruiken. De handdoek die ik heb gekregen van mijn oma, toen ik baby was, is ruim 30 jaar gebruikt! Laatst kwamen er in een andere handdoek gaten (slijtage) en heb ik er heel veel poetslappen van kunnen maken.
Ooit heb ik in San Francisco gewoond, en ik deed er naast mijn werk ook vrijwilligerswerk bij een heel kleine milieu organisatie. Het echtpaar dat de organisatie ooit was begonnen waren echt meesters in hergebruiken. Werkelijk àlles werd hergebruikt (nouja, misschien niet alles... maar een héleboel!). Kaarten aan donateurs en vrienden werden geschreven op oude ansichtkaarten waar op de schrijfkant een hergebruikt stukje papier was geplakt. En ik moest eens erg lachen toen ik de gastendoekjes op het toilet zag. Een stapel rafelige heel oude doekjes - allemaal keurig schoon en netjes opgevouwen op een grote stapel.

zaterdag 25 februari 2012

Poppenhoek

De poppenhoek in mijn groep is meestal een gezellige ontmoetingsplek. Zo ook gisteren...
Gistermiddag waren er maar weinig kinderen (wegens vakantieperiode, en op de vrijdag hebben wij nu minder kinderen - veel ouders zijn op die dag vrij). Het groepje kinderen dat er was, was heerlijk aan het spelen. We hadden vlak ervoor aan tafel liedjes gezongen. En ook sap gedronken, en een rijstwafeltje gegeten. Eén meisje was aan tafel in slaap gevallen (haar ouders willen graag dat ze opblijft, maar zo af en toe lukt dat niet... en valt ze rond 15:00/15:30 uur in slaap, zoals nu dus). Ik legde haar op de bank, zodat ze daar even verder kon slapen.

Terwijl de kinderen aan het spelen waren, ruimde ik wat opbergbakken op. Ondertussen luisterde ik naar het spel van de kinderen. Af en toe kwam ik even kijken. Op een gegeven moment klonk het allemaal zo ontzettend gezellig.... Ik nam een kijkje in de poppenhoek. Eén jongetje (S., 2,5 jaar oud) zat aan het tafeltje. Naast hem een pop in de poppen/kinderstoel. Het tafeltje stond vol met pannetjes, bordjes, het plastic eetgerei (kip, kaas, brood, ei, paprika, bloemkool, etc.). In zijn hand had S. een glaasje. Hij deed net-alsof hij lekker aan het smikkelen en drinken was. J. (een jongetje dat ook 2,5 jaar oud is) en F. (meisje, 2 jaar) waren druk in de weer. Ze liepen heen en weer van het keukentje naar het tafeltje. Af en toe beiden aan het aanrecht. En dat ging heel gemoedelijk. Volop werd er gepraat. Een geweldige samenwerking. En hun 'gast' S. zat heerlijk te genieten van al het eten aan het tafeltje.
Wat is het toch ongelooflijk mooi om te zien dat kinderen zo opgaan in hun spel. Volledig betrokken bij was ze doen.

Even later werden J. en S. opgehaald door hun ouders. F. wist even niet wat ze nu wilde gaan doen. Ik keek haar aan: "zal ik een verhaaltje voorlezen?" Ja, dat vond ze een goed idee! Inmiddels was H. (het meisje dat in slaap was gevallen) weer wakker. Nadat ik H. had verschoond en vertelde dat ik een verhaaltje ging voorlezen, bleef H. midden in de groepsruimte staan. F. had zich inmiddels al genesteld op de bank. F. en ik waren klaar voor het verhaaltje. Maar H. kwam maar niet. Beiden riepen we: "H., kom er maar gezellig bij!" F. bleef maar herhalen...: "H., kom maar!" terwijl ze klopte op de lege plek naast haar. Helaas, H. had nog even geen zin of puf om erbij te komen zitten. Maar ik zag dat ze wel aandachtig meeluisterde naar het verhaaltje.
Erna probeerde F. 't op een andere manier. Ze ging met de duploblokjes bouwen. "Kom maar H., samen bouwen!" riep ze. En ja... dàt werkte. H. kwam er gezellig bij :-)
 

donderdag 23 februari 2012

Energiegevers

't Gaat nog steeds met "ups&downs", wat betreft mijn energielevel.... En helaas deze week heel wat "downs". Nadat ik vanochtend bij de fysiotherapeut niet aan mijn oefeningen kon werken, omdat mijn lichaam niet meewerkte ('t schreeuwde a.h.w. "stop!!!" - ik voelde mij volkomen uitgeput)... zei de fysiotherapeut: en dan ga je nu naar huis en doe je niets - of in elk geval niets dat 'moet'.
Eenmaal thuis bedacht ik: "en toch zullen er boodschappen nog moeten komen in huis - want na 9 dagen uitstel is er nu nog weinig in huis". En erna: "maar wat zijn nou de energiegevers?? Waarvan krijg ik energie en kan ik opladen?"
Normaal gesproken vind ik het heerlijk om een stuk te gaan hardlopen of bijv. te gaan fietsen. Ik voel mij erna vrolijk, fris, en energiek - zelfs al ben ik erna moe. Maar... er is nu zo'n ietsiepietsie beetje energie, en zo weinig kracht in mijn lichaam... fietsen of hardlopen, dat gaat dus niet. Dat bevordert het herstel zéker niet. En ik heb nu niet de concentratie voor het lezen van een boek of kijken naar een film.

Tijdens het wandelingetje naar de supermarkt dacht ik terug aan mindfullness oefeningen die ik eens tijdens een doe-het-zelf-cursus had geleerd. Ik probeerde volledig in het hier-en-nu te zijn en met aandacht naar de winkel te lopen (op de c.d.'s van de cursus werd veelvuldig gezegd dat je je aandacht zou moeten terugbrengen naar het hier-en-nu). Dat voelde wel okee. Even niet denken aan de dingen die ik wil/'moet' doen maar waar momenteel geen energie voor is... Even gewoon zijn.

Was het maar zo bij chronische vermoeidheid dat je na veel slapen weer hersteld bent. Nee, helaas...
't Lijkt alsof het allemaal heel plotseling gebeurd. Ineens is er totaal geen energie meer, en het volgende moment gaat het weer prima. Ik wacht nu op het 'prima-moment'.

Ik merk dat ik wel heel vaak zeg dat het 'goed' of 'prima' gaat, als iemand mij vraagt hoe het is. Dat antwoord verwacht men ook. Het is een sociaal wenselijk antwoord. Tegen mensen die mij goed kennen - of mensen die er echt belang bij hebben te weten hoe het ècht gaat - zeg ik nu eerlijk dat het niet zo best gaat. Of dat probeer ik tenminste - ik ben het zelf niet echt gewend om eerlijk te zeggen wanneer het niet zo best gaat.
Vanochtend tegen de fysiotherapeut lukte het om een eerlijk antwoord te geven. Vorige week zei ik vrolijk: "goed hoor!" en dat was helemaal niet zo... En na de oefeningen zat ik in de kleedkamer. En ik voelde dat het helemaal mis was. Totaal uitgeput. Véél te veel gedaan. Stom, stom, stom.. om zo optimistich te antwoorden: "goed hoor!" Het is namelijk ook helemaal niet aan mij te zien dat het niet goed gaat. Hoe kan een ander dan weten dat het niet zo best gaat? Hoe kon zij voorkomen dat ik de rest van de dag op bed en op de bank moest liggen? Dus, vanochtend was mijn antwoord: "nee, het gaat niet echt goed". Waarop zij zei: "dan gaan we vandaag niet oefenen. Kom maar mee, praten we even verder in mijn kamer". En het was heel goed om het er even over te hebben (en ook over de teleurstelling, dat mijn lichaam dus nòg niet is hersteld :-( ), en het was ook heel goed om even niet te oefenen. Volgende keer weer. Het fietstochtje was al meer dan voldoende inspanning.

Maar, hoewel ik mij er zeker bewust van ben dat dit niet zo'n vrolijk blogstukje is om te lezen, eindig ik met een positieve noot. En dit meen ik ook hoor:
Het komt allemaal echt weer goed! Hoe dan ook.... Soms gaat het moeizaam, soms gaat het traag, soms is het een gevecht, soms kost het veel tijd, soms is het lastig het hersteltempo te accepteren... maar uiteindelijk komt het weer in orde. En als er dan gevraagd wordt: "hoe gaat het?" Dan zeg ik vrolijk: "prima!! Ja, echt!"

zondag 12 februari 2012

Kraken

Horen jullie het? Niet alleen het ijs buiten kraakt, ook mijn hersenen! ;-)
Vandaag heerst er rust in Huize Mosterdzaadje... Maar het is schijnbare rust, want in mijn hoofd gaat een heleboel om.
Terwijl de Mattheus Passion (ja, ik weet het... hoort eigenlijk pas op te staan met Pasen - maar ik vind het zulke prachtige muziek... Ik word er altijd helemaal rustig en vredig van :-) ) opstaat, buig ik mij over mijn huiswerk. Ik ben aan het denken over een onderwerp voor het praktijkonderzoek. Het onderwerp dat mij interesseert heb ik al. Dat heeft te maken met: kindvolgend werken, het ontwikkelingstempo van het kind volgen, observeren van kinderen (a.d.h.v. een bepaalde methode die wij hanteren binnen de organisatie... de observatie resultaten bespreken wij 2x per jaar met ouders). Maar nu nog verder denken dus over onderzoeksvraag, etc.

Ik kan er enorm van genieten als hier de tijd voor is. Zo'n hele dag... beetje nadenken, zoeken, lezen... Doordeweeks lukt het mij na een werkdag niet om mij nog te verdiepen in dit soort onderwerpen. Na een dag met de kindjes (9-urige werkdag) is de energie helemaal op.

En nu ook bijna. Hoewel het met mijn gezondheid een stuk beter gaat dan 1,5 week geleden, merk ik dat ik moet blijven oppassen. Ik heb vandaag ongeveer 2,5 tot 3 uur aan huiswerk besteedt. Nog niet eens heel intensief. Maar ik merk dat dat voor nu wel even genoeg is.

Gisteren heerlijk hardgelopen. Het ging echt weer fijn en als vanouds! 's Middags wel enorm moe. Na anderhalf uur op de bank ging het weer. En verder heel rustig aan gedaan. Maar heel blij dat ik met het mooie weer zo lekker heb kunnen lopen en iedereen weer kunnen zien (leuke loopgroep is het! We waren dit keer met 12 lopers - ongeveer fifty/fifty wat betreft verhouding mannen/vrouwen, en leeftijden tussen de 25 en 50 schat ik).

vrijdag 10 februari 2012

Kleine mensjes

Soms zijn de werkdagen op mijn groep (kinderopvang) echt héérlijk.... dan ben ik zo blij dat dit mijn werk is. Maar er zíjn ook dagen.... tjongejonge. Dan verlang ik voor eventjes naar een kantoorbaan, waarbij je even een momentje rustig uit het raam kan kijken of even achterover leunen.

Het was vandaag zo'n hectische dag. Een dag vol 'brandjes blussen', 'dweilen met de kraan open' en een heleboel 'korte lontjes' om mij heen. Ik kreeg er zelf ook een 'kort lontje' van (dan merk ik dat ik steeds meer ga mopperen, en ervan baal dat de sfeer zo lastig is om te buigen).
Er waren veel 1- en 2-jarigen, die er vooral een sport van maakten speelgoedbakken om te kieperen. En dan ook nog zo snel mogelijk, en de inhoud zoveel mogelijk door het lokaal verspreiden. De duploblokjes lagen werkelijk òveral. En... wat daarbij natuurlijk ook hoort: alle verschillende speelgoedjes zoveel mogelijk door elkaar husselen (de boerderijdieren, duploblokjes, poppenhuispoppetjes en autootjes allemaal door elkaar en overal).

Maar opruimen? Ho maar! Op sommige dagen helpen zelfs de heel jonge kinderen mee, en hebben ze er ook lol in om speelgoed in de bak te doen. We zingen er dan opruimliedjes bij, en het is dan al snel weer netjes. Maar.... niet op deze vrijdag hoor! Op het moment dat ik het opruimliedje inzette, werd iedereen spontaan oost-indisch doof. Onverstoorbaar ging iedereen verder met waar ze mee bezig waren. (en bij sommigen leek het doel domweg 'rommel maken & gooien') Zelfs het oudste meisje in de groep reageerde tegendraads. Ze deed gezellig mee (ja, heel sociaal is ze hoor! ;-) ) en zorgde ook voor een enorme zooi. Maar de rommel die zij en haar vriendinnetje maakten, moesten ze van mij toch ècht opruimen. Ik begon met opruimen, en moedigde hen ondertussen aan mij te helpen. Vrolijk het opruimliedje zingend... Erna strenger toesprekend. Maar het oudste meisje weigerde. Toen was de maat vol. Ze moest van mij even op de bank zitten. Het ene meisje ruimde een deel verder op. En de rest mocht het oudste meisje doen. Gelukkig deed ze dat nu wel.

Ondertussen heeft een 2 jarige (meisje) ruzie met een 1,5jarige (jongen). Ze zijn aan elkaar gewaagd. En hun 'relatie' is een soort haat/liefde- verhouding. Regelmatig horen wij een gil of een schreeuw. En dan bleek dat het meisje haar grens aangaf aan het jongetje. Ze zegt dan soms ook: "stop...op!" ("stop hou op" - wat wij de kinderen leren te zeggen om hun grens aan te geven... dit i.p.v. een duw of een klap geven, wat vaak gebeurt als zij het lastig vinden met woorden het probleem op te lossen). Het jongetje duwt zeer regelmatig, wat natuurlijk erg vervelend is. Het meisje raakt dan weer geïrriteerd maar duwt ook terug.

En dan... ben ik in een soort workshop 'geduldig zijn' belandt. Go with the flow.... Het is nu eenmaal zo.... Het zal wel met de vrijdag te maken hebben - eind van de week.
Aan het einde van de middag (met rugpijn van het vele bukken, om ervoor te zorgen dat toch weer alles opgeruimd is.. en we tussendoor ook niet onze nek breken over het speelgoed) probeerde ik te bedenken hoe deze situatie te veranderen is. En wàt er nu werkelijk gebeurt. Ik keek eens goed naar de kinderen, en merkte dat ze nauwelijks tot echt spel kwamen. Zoals ik 'brandjes bluste', liepen zij van de ene plek naar de andere om een 'brandje te stichten'. Er bleek ook wel enorm veel speelgoed te zijn. Ik besloot de hoeveelheid te verminderen door een heel aantal bakken weg te zetten (ook leuk, dan is het weer als 'nieuw' voor de kinderen als het weer tevoorschijn komt). En bovendien de bakken die er nog stonden wat leger te maken. Want... als bijv. een peuter met autootjes gaat spelen, dan gaat het vaak beter als het uit 4 of 5 autootjes kan kiezen dan uit 30. Teveel van alles zorgt vaak voor onrust. (net als bijv. de keuze uit broodbeleg. Een 1 of 2jarige kan al kiezen tussen 2 keuzes. Maar zijn dit 6 keuzes.... dat is voor zo'n jong kind heel moeilijk).
En verder probeerde ik de klautermogelijkheden te verminderen. Eén 1,5jarig jongetje probeert nu namelijk zo hoog mogelijk te klimmen, en dit gebeurt zó ontzettend vlug... dat het gevaarlijke situaties oplevert. Dus ik probeerde even door zijn ogen naar de ruimte te kijken. En tja... dan zie je best veel klautermogelijkheden ;-). Een bankje verschoven, zodat hij in elk geval niet meer via het bankje omhoog klimt.

Pfff.... wat een dag. Keer op keer de vloer bezaaid, kleine mensjes die voortdurend grenzen aan het testen zijn.....

Ik was blij toen de laatste kinderen werden opgehaald, dan kon ik ook lekker naar huis en uitrusten.... En toen gebeurde er nog iets vertederends... Eén meisje wilde bij mij blijven, en niet meer naar huis met haar pappa. En een broertje en zusje wilden nog graag een knuffel geven. En we hebben elkaar nog even een dikke knuffel gegeven.

dinsdag 7 februari 2012

Trots

De titel van dit blogstukje is "Trots". Nu doen nederlanders niet echt aan 'op de borst klopperij'... Openlijk zeggen dat je trots bent, dat is 'not done'. Toch glom ik zonet van trots. En waarom? Ik heb zelf mijn remblokjes van mijn fiets vervangen! Voor veel mensen is dat een klusje van niks. En het type rem + remblokjes dat ik heb is "heel makkelijk" in onderhoud en afstellen. Sommigen zeggen zelfs dat het vervangen van remblokjes slechts een paar minuten duurt. Maar... zelfs al hoort het een fluitje van een cent te zijn, ik kan dan toch nog presteren om bijvoorbeeld de blokjes verkeerd om te plaatsen. Of de snelspanner vergeten te sluiten waardoor de rem nog openstaat... en er maar niet achterkomen waarom de boel zo aan het bungelen is.
En vandaag lukte het gewoon allemaal. Ik vond het al best knap van mezelf dat ik de 'diagnose had gesteld'. Ik kon niet meer remmen, en ik wist eerst niet waar het probleem lag. Toen heb ik 1 remblokje eruit gehaald, en het leek mij dat dit blokje behoorlijk versleten was. Even zoeken op internet, en ja... het plaatje van een versleten blokje zag eruit als mijn blokjes. Vervolgens op zoek naar nieuwe, en dan het juiste exemplaar. Even gevraagd aan de fietsenmaker hoe ik het beste te werk kon gaan. Want 1 kant gaat niet zo makkelijk een stuk van de velg af.
En toen... was het inderdaad een fluitje van een cent. Maar een paar minuten?? Nee, het kostte wel iets meer tijd.

Heerlijk, om weer op mijn goede fiets te fietsen! Vanochtend fietste ik op mijn oude fiets naar fysiotherapie. Brrr.... met -14 graden! Die oude fiets, die heeft zijn beste tijd nu echt wel gehad. In weer en wind heb ik ermee gefietst. Alle pekel van vorige winter heeft de fiets niet echt goed gedaan.
Wel fijn om een tweede fiets in de berging te hebben voor in-geval-van-nood. Maar vanaf nu toch weer op de nieuwe fiets!

Gisteren een heel goede dag gehad. Veel kunnen doen voor de opleiding, en ook nog hardgelopen. De conditie komt weer terug. Het duurloopje ging ècht lekker - dat was lang geleden...!

Nu even mijn huisje opruimen, even stofzuigen ook. En ondertussen ben ik een stoofpot aan het maken. Mijn hele huisje ruikt ernaar. Mmmmmm!

vrijdag 3 februari 2012

Roze wolken

Het leven is niet altijd zoals een sprookje of een mooie film. Je leeft niet altijd op een roze wolk. Toch lijkt het, volgens mij, soms wel zo bij anderen. Zoals het spreekwoordelijke gras dat bij de buren groener is. En door de komst van sociale media lijkt dat soms nog veel meer zo te zijn. Via Twitter, Hyves of Facebook wordt door vele mensen wereldkundig gemaakt wat zij precies doen. En dan vooral alle leuke dingen die gedaan, gezegd of gedacht worden. je leest daar zelden over (enorme) tegenslagen zoals financiële crises, depressies, problemen, etc. Die houden we kennelijk liever voor onszelf, en we delen de mooie dingen. Op zich heel fijn - ik geloof ook echt dat je veel blijer wordt als je iets leuks, grappigs, moois of vertederends leest over/ van een ander. Maar houden we onszelf niet een beetje voor de gek? Alsof we onze ogen sluiten voor de narigheid, of de mindere kanten. We stoppen het gewoon weg.

In een interview bij DWDD ging het over een programma waarin èchte levens gefilmd worden. Met alle ups & downs. Ik vind het een heel goed initiatief. En knap dat er mensen zijn die zich kwetsbaar op durven stellen en een kijkje geven in hun leven met alle ups & downs. Zoiets is denk ik taboedoorbrekend.
1 jonge vrouw vertelde dat veel mensen haar zien als de veelbelovende goed uitziende schrijfster, maar zij zien haar niet als zij in foetushouding op bed ligt terwijl zij één van haar angstaanvallen en depressies doormaakt. Mensen die doormaken wat zij soms doormaakt, die zijn er natuurlijk overal.

Ik heb zelf een hele tijd getwijfeld of ik bijv. over mijn worsteling met CVS zou schrijven, hier in mijn blog. Een collega had mij al lange tijd geleden gezegd: ga schrijven, en ook over CVS! Maar ik dacht: nee, ik ga over alleen maar leuke dingen schrijven. En ook dacht ik: wat heeft een ander er nou aan om te lezen over die CVS- worsteling? En misschien wordt er ook wel getwijfeld aan wat ik daarover schrijf... want ik schrijf toch ook over die andere kant (vrolijk, positief, energiek)?
Toch merk ik zelf dat ik het heel fijn vind om in andere blogs, columns, verhalen, etc. te lezen over zowel de leuke als de minder leuke dingen.

donderdag 2 februari 2012

Echte winter

Brrrr.... een dag die begon met -10 (of iets kouder zelfs? Of iets minder koud?).
Na douche en ontbijt kleedde ik mij warm aan (thermokleding onder mijn broek en warme trui, thermosokken aan, muts met windstopper-laagje op mijn hoofd, warme door-mijn-mamma-gebreide sjaal om, en skihandschoenen met daaronder nog dunne 'hardloophandschoentjes'). En op mijn gezicht smeerde ik zgn. 'koudecrème'. Dat is speciale crème voor o.a. wintersporten. In gewone dagcrème zit heel wat water. En water bevriest met die kou. Dus zo'n gewone crème voelt lang niet zo prettig als de koudecrème. Die is nl. vooral vettig, en ik vind de crème lekker ruiken, en het sluit de huid goed af. De kou 'snijdt' dan minder in het gezicht. Ik hoorde er voor het eerst over toen ik een jaar stage liep in Noorwegen. Ik lette toen goed op hoe die noren met de kou omgaan ;-). En die koudecrème... ik vond het een heel goede tip!

Eenmaal klaar voor de kou pakte ik de fiets, en fietste naar fysiotherapie. Het is slechts 15 of 20 minuten fietsen - maar ik was blij dat ik mij warm had aangekleed! Brrr... wat een kou!
De fysiotherapeut vertelde mij dat ik ècht moest zeggen wanneer het genoeg was (i.v.m. de CVS). Ik legde haar uit dat ik dat graag zou willen, maar meestal merk ik naderhand pas of ik over mijn grens ben gegaan. Na een aantal oefeningen zei zij: "laten we nu maar stoppen... Dan hoor ik de volgende keer van je hoe je je erna voelde". Op de fiets richting huis merkte ik al dat het heel goed was om te stoppen. Ik voelde mij alsof ik dàgen achter elkaar zou kunnen slapen... Zó moe!

Thuis was ik blij verrast dat, ondanks de kou, het in mijn woonkamer 17 graden was geworden. En de verwarming was niet eens aan! (nouja.. de thermostaat stond nog op nachttemperatuur: 13 graden). Wat heerlijk toch om de woonkamer op het zuidoosten gelegen te hebben... Vooral als de zon schijnt - het is er zó opgewarmd! Ik woon vrij hoog, en daardoor kan de zon flink naar binnen schijnen. Geen bomen o.i.d. voor mijn ramen.

Nu zit ik te genieten van het zonnetje, en een kop koffie. Zometeen even boodschappen doen. En erna slapen... Even bijkomen van de drukke periode. Vanaf vandaag heb ik vakantie - volgende week donderdag begin ik weer met werken. In deze vakantie wil ik aan mijn opdrachten voor de opleiding werken. Maar ook leuke dingen doen: afspreken met vrienden, met mijn zusje een dagje naar de sauna, en lekker uitslapen en alles in een 'lagere versnelling' doen ;-)