Fijn buitenplekje

Dit weekend voornamelijk aan m'n balkon en de planten gewerkt. Met dank aan mijn lieve moeder, die mij daarbij hielp. Nadat we een doos met rotzooi (verfwater van het schoonmaken van verfkwasten, etc.) naar het afvalbrengstation hadden gebracht, zijn we naar het tuincentrum gereden. En veel verschillende zaden uitgezocht.
Bij mij thuis hebben we vandaag de balkons schoongemaakt en de zaden in de potjes gezaaid. Nu is het wachten op het opkomen van: lavendel, wilde rucola, kerstomaatjes, rozemarijn, lavas/maggikruid, stokrozen, en dat was het geloof ik.
Daarnaast ook wat kamerplanten voorzien van een iets grotere pot en verse aarde.
En nu met heel voldaan gevoel op de bank....

Heerlijk dat het balkon er weer fleurig en schoon uitziet!
Ik kan enorm genieten van een kop koffie in de ochtendzon op mijn balkon. De stilte, het uitzicht... Na zo'n moment (al is het maar een half uurtje) kan mijn dag al bijna niet stuk.

Zandbak

Even weer een klein verhaaltje over mijn werk.
Vanmiddag, nadat een paar kinderen na het slaapje weer wakker waren en wat hadden gegeten en gedronken, ging ik met 5 kinderen naar buiten. De rest sliep en nog een paar bleven even binnen bij een collega. De kinderen die met mij buiten waren, dat waren voornamelijk dreumesen. En 1 "bijna-dreumes"; T, een jongetje van 10 maanden oud. Ik hielp T. de zandbak in, gaf hem wat speeltjes (bakje, garde, maatbeker etc.) en toen moest ik even naar de schuur lopen, want de anderen wilden spullen uit de schuur. Ook al had ik het T. laten weten... T. zette het op een brullen. Alsof hij wilde zeggen: "maar dàt was niet de bedoeling!?! Mij hier neer zetten en dan weglopen....??" T. is volop in de fase van scheidingsangst. Het liefst klampt hij zich vast aan je benen, zodat hij fijn bij je mag blijven.
Toen ik weer terug was bij de zandbak, en naast hem ging zitten op de rand van de zandbak, kwam hij snel naar me toe gekropen. Hij liet mij weten dat hij opgetild wilde worden. En hield me héél stevig vast. Na een heel stevige knuffel en even wat grapjes en lachjes over en weer ging ik met hem met het zand spelen. Eerst terwijl T. nog op schoot zat. Even later liet ik hem weten dat ik hem van mijn schoot zou tillen, maar dat ik bij hem bleef. Het was goed...
Omdat we nu in de groep bezig zijn met het thema "Muziek & Beweging" bedacht ik dat het leuk zou zijn muziek met hem te maken. T. had een garde en maatbeker in zijn handen (ja, dat is bij ons òòk zandbak/buiten-speelgoed... en erg leuk ook!! :-) ), en ik eenzelfde metalen garde en een plastic bakje. Ik sloeg 2 keer met de garde op het bakje. T. keek, en deed mij na. En als T. het initiatief nam, deed ik hem na. Dit ging een tijdje zo door. Telkens wachtte T. ook echt even, en keek naar mij. Als ik hem nadeed glunderde hij. Een mooi soort van communicatie. Ik probeerde er variatie in te brengen; bijvoorbeeld met de garde op een metalen pannendeksel. Ja, T. keek op en leek verrast te zijn door het (nieuwe) geluid. Maar hij bleef "zijn" garde en maatbeker vasthouden. En bleef met de garde op de maatbeker slaan. Langzaamaan schoof ik wat naar achteren. Er kwamen meer kinderen in de zandbak - ook "muziek" maken. T. vond het prima, hij amuseerde zich. Dat ik niet meer vlak bij hem zat maakte hem niets uit. Even later was ik zelfs helemààl niet meer in de zandbak aanwezig, maar was ik vlakbij aan het voetballen met 2 kinderen. En ik was heel trots op T. (dat hij zich ook op zijn gemak voelde terwijl ik - of een andere vertrouwde opvoeder  - niet heel dichtbij hem was)! En T. misschien ook wel op zichzelf....

Creatief met restjes

Na het schoonmaken van mijn keuken kwam ik een heel aantal "restjes" tegen. Nog een bodempje bruine bonen in een pak, wat sperziebonen in de vriezer, een bodempje pannenkoekenmix in een pak, wat witbroodmix, etc. Dus, deze week probeer ik deze restjes op te maken. En dat gaat tot nog toe redelijk goed!
Zaterdag at ik 3 pannenkoeken, die ik nog kon maken met het restje pannenkoekmix.
Zondag aardappelen, koolvisfilet (lag nog in vriezer) en een potje rode kool.
Maandag, en ook vandaag: saus van bruine bonen, uitje, tomatenpuree, sperziebonen, paar cherrytomaatjes en wat stukjes appel, met rijst erbij.
En morgen: spagetti met pesto en pijnboompitten, champignons en geraspte kaas met een salade.
Vrijdag waarschijnlijk soep met brood.
Zaterdag: het restje witbroodmix om daar een pizza van te maken. Met erop: tomatenpuree, groente, ansjovis, olijven, etc. Met een salade.
En zondag zou ik aardappel-uit-de-oven kunnen maken, en eten met kruidenboter (wat ik nog heb), wat groente en vlees of een vegetarische burger erbij.

Zo zijn de restjes weg, en heb ik bijna niets hoeven weggooien. 't Is deze week ook veel vegatarisch dat ik eet - vorige week heb ik vrij vaak vlees gegeten.
Zometeen even boodschappen doen, maar dat zal dus niet veel zijn... aangezien ik nog zoveel in huis heb wat eerst op moet.

Ik vind het vaak erg leuk om recepten te verzinnen met wat ik nog heb. Soms moet je dan even heel creatief gaan nadenken... maar blijkt er nog iets heel smakelijks te maken met ingrediënten die je al een hele tijd ergens hebt liggen.

Grote schoonmaak

Door het lentegevoel kreeg ik zin om op te ruimen en schoon te maken. Vorig weekend al mee begonnen, en toen meteen maar een lijstje gemaakt met klussen voor de komende weekends. Vooral met dit mooie weer zijn die lijstjes enorm handig. Ik heb nl. soms moeite met de daad bij het woord voegen - ideeën en plannen maken vind ik leuk, maar tja... de uitvoering laat soms op zich wachten ;-) En als de zon lekker schijnt, gooi ik al snel de plannen om en ga bijvoorbeeld een stuk fietsen of hardlopen of relaxen in de zon. Ook heel fijn... maar er moet ook wat gebeuren!
Dit weekend wil ik de keuken schoonmaken. Keukenkastjes uitruimen, kritisch bekijken wat weg kan en wat niet, en de boel goed schoonmaken. Vorig weekend had ik al een klein beginnetje gemaakt, en "vond" ik 2 pannen die ik al anderhalf jaar niet had gebruikt. Die pannen namen enorm veel ruimte in - maar kennelijk waren de overige pannen dus voldoende voor mijn kookbezigheden... waarom dan die andere pannen bewaren?? Dus: weg ermee, en voila: een hele plank vrij :-)
Op de meeste momenten vind ik dat soort klussen lastig: want...als ik nu iets weggooi, en er later spijt van krijg..? Maar goed, als ik een aantal dozen uit de berging openmaak, ben ik compleet verrast door de inhoud. Goh, had ik dat ook nog??
Dus ook dit weekend probeer ik kritisch maar toch ook rigoreus op te ruimen, en ruimte te creëren.
Wish me luck, met dit project ;-).

Verder ook weer aan de studie. Over een paar weken een grote toets.

Het werken op de groep is echt heerlijk in de lente. De kinderen genieten enorm van het buitenspelen, en wij ook. De planten en bloemen beginnen langzaam maar zeker op te komen.... Een collega heeft de bloembakken weer gevuld en viooltjes erin gezet (en 2 jongetjes zag ik ze er laatst bijna weer uitgraven..!). De bieslook kwam al flink op. De beginnende bloesem ruikt heerlijk. En het eekhoorntje hupt vrolijk langs het raam.
En als ik dan om me heen kijk terwijl ik de kinderen bezig zie met taartjes bakken in de zandbak, krijttekeningen zie maken op de tegels, of hard van de bult af zie rijden op de fietsjes.... dan denk ik soms: welk werk is nou leuker dan dit werk?? Haha... maar natúúrlijk zijn er ook de minder leuke kanten. Dat heeft ieder werk. Bijv. wanneer een aantal kinderen niet kunnen slapen waardoor je wéét dat ze de dag niet vol gaan houden en 's middags heel moe zullen zijn (en dus vaak ook: jengelig), en een babietje erg moet huilen en op dat moment ontroostbaar lijkt (en je even niet weet wat te doen om het babietje te helpen) maar als je ziet dat andere kinderen "last" krijgen van het geluid van het huilen (onrustig worden, mee gaan huilen..), wanneer een aantal dreumesen keer op keer 3 bakken met speelgoed omgooien en je het bukken nu wel echt zat bent (au, m'n rug!), wanneer het nog heel druk is op de groep terwijl je collega's dienst voorbij is en je de laatste 3 kwartier nog flink de handen uit de mouwen zult moeten steken maar ogen tekort komt (en de afwasmachine nog uitgeruimd moet... en de bedden nog opgemaakt....) etc. Toch heeft dit werk vooral zoveel ontzettend mooie kanten. Ik zou dit nog jaren willen blijven doen!

Afgelopen week viel me op dat een meisje van 17 maanden, S., me erg hielp met opruimen en schoonmaken. Misschien had ze ook zin in de voorjaarsschoonmaak? ;-) Als een ander kind iets liet vallen, raapte zij het op. Eén kindje liet een spelletje met kleine pinnetjes (geen idee hoe die dingetjes in het echt heten, wij noemen ze "pinnetjes") vallen. Al die pinnetjes moesten weer terug in het bakje. De dader kon ik maar moeilijk motiveren om òòk te helpen opruimen. Terwijl ik daarmee bezig was ("en waar zie je nog meer pinnetjes? Daar onder de bank misschien? Kan jij erbij? Kom, even helpen... Ja, goed zo"), lag de kleine S.al voor de verwarming en greep met haar handjes eronder om daar wat pinnetjes te pakken. Erg lief en behulpzaam!
De volgende dag was ik na de lunch aan het vegen. De tafel had ik net schoongemaakt. Op het bureau stond nog een stapeltje schone was. S. pakte er een doekje af en kwam naar me toe. Met het doekje veegde ze op de bank. "O, kom je helpen?" vroeg ik. Ze straalde. Ja, dus. (S. is een meisje van weinig woorden, maar haar gezicht laat veel zien van wat ze bedoelt). Ze boende hard, tot haar oog viel op de stoffer en het blik. Ah, ook leuk, dacht ze vast. Ze besloot te gaan helpen met het vegen. Wat ik netjes op een hoop had geveegd, veegde S. vrolijk (maar ijverig!) weer door de groepsruimte. Zo'n goede hulp!
Ach ja, misschien is het minder effectief, maar heel gezellig is het wel... het samen schoonmaken!

Goed, tijd voor actie. Ik ga eens aan de slag.
Ik wens jullie een fijn weekend! Geniet van de zon - dat zal ik zeker òòk doen.

Geluk en tevredenheid

Gisteravond kwam ik thuis, uit mijn werk, en ik voelde mij heel alleen... Nu was de feitelijke situatie zo, dat ik ook daadwerkelijk alleen was. Dus mijn gevoel kwam wel goed overeen met de werkelijkheid. Maar het deed mij wel denken aan hoe gevoelens toch zo verschillend kunnen zijn, van moment tot moment en van dag tot dag. Gisteravond heb ik het maar gelaten zoals het was; ik voelde me alleen, ik was ook alleen, en het was goed zoals het was. Ik had er vertrouwen in dat het gevoel zou veranderen, en zou het niet diezelfde avond veranderen dan toch hopelijk de volgende dag.
En ja hoor... Vanochtend stond ik op, na een nacht heerlijk geslapen te hebben, en het "allenige gevoel" was er niet meer. Ik ging na mijn ontbijt richting de loopgroep en heb heerlijk getraind. De zon scheen. En na een deel loopscholing (dat gaat meer over de techniek van het hardlopen) was de opdracht om rondjes te lopen. Bij het horen van het fluitje moest je gaan wandelen. En hoorde je weer het fluitje, dan ging je weer hardlopen. Alleen, je wist niet wanneer dat volgende fluitje zou komen - dat kon na bijv. 1 minuut zijn maar ook na 10 minuten. Dus dan leer je meteen je tempo en energie goed te verdelen. Na een heel aantal jaren hardlopen is deze opdracht voor mij niet heel lastig. Ik kan mijn tempo-waarin-ik-een-tijdje-kan-doorlopen redelijk goed vinden. Ik liep lekker in mijn eentje als een soort van "robot", en ging bijna automatisch wandelen bij het horen van het fluitje. Verstand op nul, blik op oneindig en toch ook wel op de weg voor me. Op één van de langere rechte stukken liep ik heerlijk met de zon op mijn gezicht. Volledig in het hier en nu, en met een heel gelukkig en tevreden gevoel. Zo anders dan het gevoel van de avond ervoor....

Afgelopen week heb ik ein-de-lijk mijn nieuwe fiets gekocht! Joehoe!!! Ik wist al een tijd welke het zou worden: de Santos Travelmaster 2.8 alu. In de fietsenwinkel had ik met de eigenaar van de winkel mijn wensen besproken. En hij gaf nog een aantal suggesties. Toen ik mocht gaan passen op een fiets die hij in de winkel had staan, bedacht de man dat ik die fiets kon gaan kopen. Dat was eigenlijk dezelfde fiets als dat ik wilde, maar dit was een "Special". Dat betekende dat je er niet zoveel aan kon veranderen. Dat was ook niet erg, want er bleken kwalitatief heel goede onderdelen op te zitten. Toch wilde ik een ander stuur, verlichting er nog op, een ander zadel, en nog een paar kleinere veranderingen. Met een telefoontje naar de Santos-winkel bleek dit geen probleem te zijn. Over 2 weken kan ik de fiets ophalen.
Er is 1 maar: het is een fiets met herenframe. Nu blijkt een herenframe veel stabieler (of "stijver" word ook wel gezegd) te zijn. Vooral in afdalingen zou je dat merken, dat de fiets veel mindert zwabbert dan een fiets met damesframe. Ik ben heel benieuwd of het een beetje snel went - dat op- en afstappen van die fiets.

Het is weliswaar een dure fiets, maar ook zeker heel duurzaam. Het is een fiets waar je grote reizen mee zou kunnen maken. Maar ik wil de fiets ook gebruiken voor korte afstanden.
En nu.... Nu ben ik heel veel aan het dromen over fietsvakanties :-) Ik zou graag weer op fietsvakantie willen - alleen... niet in mijn eentje! Het zou geweldig zijn om iemand te ontmoeten waarmee het gezellig is en die net zo "gek" is als ik.... En houdt van fietsvakantie; tentje, hele dagen fietsen, etc. Ikzelf vind het geweldig. Ik word helemaal blij van het idee dat je alles wat je nodig hebt bij je op de fiets hebt, en dan de "vrijheid" tegemoet gaat. Lekker fietsen, genieten van alles wat je om je heen ziet, van ontmoetingen, van prachtige natuur, of gezellige mooie dorpjes, van vriendelijke mensen onderweg, van hoe heerlijk het is om even te zitten en ergens koffie te drinken (of iets anders), van het soms afzien terwijl je bergop fietst, maar daarna het lichte gevoel als je suizend de berg af rolt, van de vrijheid om te picknicken waar en wanneer je wilt (je hebt alles wat je nodig hebt bij je in de fietstassen)...
Ik heb de afgelopen dagen ook heel wat reisverslagen bekeken op internet. Mooie fietsreizen, met foto's erbij... En dan denk ik: "Ik wil ooook!" Maar goed, niet alleen dus. Ik heb er wel aan gedacht, om alleen te gaan. En voor 2 of 3 dagen vind ik in mijn eentje fietsen niet erg. Maar als ik langere tijd alleen zou gaan - dan ben ik op een gegeven moment wel uitgepraat met mezelf. Dan mis ik iemand waarmee je samen kunt genieten van een mooi uitzicht, of van de welverdiende maaltijd (voor de tent of in een restaurantje) na een vermoeiende maar fijne fietsdag.
Nu zijn er gelukkig wel mogelijkheden om die andere "gekken" te ontmoeten. Genoeg leuke fietsreizen om samen met anderen te ondernemen. (vorig jaar nog een mooie reis met anderen gemaakt, door de Ardèche)En ook voldoende oproepjes die je zelf kunt zetten of waarop je kunt reageren - om op die manier een fiets(vakantie)maatje te vinden.

Maar eerst maar eens genieten van fietstochtjes hier in de buurt. Oefentochtjes op de nieuwe fiets.

En genieten van de lente die nu toch echt bijna begint. Het is vandaag heerlijk weer. Net lekker op het balkon in het zonnetje gezeten.

De zon..!

Aahhh... wat een heerlijke dag!! Het voelde 's middags al echt lente-achtig aan. En hopelijk is de lente nu dan ook echt in aantocht.
's Ochtends op de fiets was het nog flink koud. Ik had besloten om niet mijn muts op te zetten, maar op dat besluit kwam ik al snel terug! Toen ik langs het open veld de weg naar beneden suisde, waren mijn oren bijna bevroren...
Eenmaal op mijn werk, en weer lekker opgewarmd en met de kinderen wat gedronken en gegeten, gingen wij rond 9:45 uur naar buiten. En veel kinderen dachten ook wel zonder muts en/of sjaal naar buiten te kunnen. Dat zijn dan met sommigen van hen 'leuke' onderhandelingsmomentjes. Terwijl ik met M.(3 jaar)  aan het onderhandelen was... nam deze onderhandeling een voor mij verrassende wending. M. was zonder muts of sjaal naar buiten gegaan, hij vertelde me dat hij die niet had meegenomen. Ik keek in zijn postvakje, en daar lag een zakje met wèl een sjaal en handschoenen. Ik ging naar buiten met de sjaal, en vroeg aan M. of hij die wilde aandoen. "Nee", zei hij. Ik: "het is erg koud, je krijgt het anders veel te koud en kan dan niet lang buitenspelen... Als je te koud bent, is het niet meer leuk." Maar nee... hij wilde geen sjaal om. Even later: "ja, ik wil mijn sjaal om!" Verbaasd zei ik: "oja? Waarom nu wel?" M.: "Omdat C. ook zijn sjaal om heeft!"
Aah, dat werkt toch het beste - een stoere vriend die wèl zijn sjaal wil dragen! Ben ik even blij dat C. zo'n koukleum is... ;-) En de kinderen hebben nog lang en met veel plezier buitengespeeld....

En morgen heb ik een dagje 'vrij'. D.w.z. dat ik aan mijn opleiding ga werken. En daarnaast ook een rondje hardlopen en boodschappen doen.
Ik hoop dat ik de supermarkt nog kan vinden - ik heb namelijk al anderhalve week geen boodschappen gedaan! (12 dagen!) Dat is nog eens besparen...
Nu vraag je je misschien af: hoe kan dat nou?? Wat heeft ze dan gegeten??
In het begin natuurlijk wel verse producten. Maar erna houdbare producten. Ik drink veel houdbare melk. En met havermout vind ik dat erg lekker als ontbijt. In de diepvries lag nog voldoende brood. In de koelkast kon ik verschillende soorten fruit goed bewaren (mandarijnen, appels). Ik had pastasaus ingevroren. En regelmatig heb ik ook groente in de diepvries liggen. Verder een keer pannenkoeken met appelmoes gegeten. En spekjes met groente en rijst...
Nu probeer ik weer voor meer dan 1 week in te slaan. Of in elk geval voor zo lang mogelijk.

Nu moet ik wel eerlijk zeggen: 1 belangrijk deel van mijn voorraad was al na 1 week op. Dit was de chocola. Toen ik afgelopen weekend bij mijn moeder logeerde, kreeg ik chocola mee terug. Dat kwam dus héél erg mooi uit.