zaterdag 5 november 2011

Herfst, herfst... wat heb je te koop?

Dat liedje zing ik met de groep regelmatig, in deze periode.... De volgende zinnen in het liedje gaan over heel veel bladeren en wind. Die bladeren, dat klopt wel. Maar de wind... dat valt gelukkig erg mee. Het is zelfs heel zonnig en warm - een heerlijke herfst!!
En zo ontzettend mooi!
Afgelopen donderdag keken mijn collega's en ik elkaar 's ochtends aan: "wat gaan we doen??" De donderdag-groep is een behoorlijk onstuimige groep. Een heleboel jongetjes die het liefste de hele dag willen rennen, fietsen, stoeien, spannende en gevaarlijke/ uitdagende (fantasie-) spelen spelen... De hele groep bij elkaar houden, dat geeft voor sommige kinderen te weinig (emotionele & soms ook fysieke) veiligheid en rust om hun eigen spel te spelen. Dus... we zouden even een goed plan moeten bedenken. We hebben de groep in kleinere groepjes verdeeld. Dit doen wij wel vaker - en voor deze groep bleek het echt heel goed te werken.
Ik gaf aan wel met 4 kinderen naar het bos te willen gaan. Mijn collega's vonden het prima om 'thuis' te blijven. We overlegden wie er met mij mee zouden gaan - een aantal jongens die het erg nodig hadden om flink te kunnen bewegen. Ik wilde dan ook een flinke wandeling met ze maken.

We liepen door het bos naar een heel mooi stukje hei. Onderweg volgde ik als het ware de kinderen. En het is dan heel leuk vind ik waar je voor stopt. Voor bijv. 2 grote vlaggen hoog in de lucht, en voor enorme opslagbakken voor hout en papier ("prullenbakken" volgens de kinderen), voor een parkeerbordje waar vooral de letters veel aandacht kregen, en ook voor een aanhanger, en een tractor. Bij deze zaken werd er door 1 jongetje naar de anderen geroepen: "kijk eens wat ik heb gevonden! Cool!!" Eenmaal in het bos raakten 2 anderen gefascineerd door de enorme hoeveelheid bladeren. Ik vertelde dat er nog steeds bladeren van de bomen vielen. Als je heel goed keek, dan zag je ze naar beneden dwarrelen. 2 jongens gingen heel stil staan (1 zelfs gehurkt) en keken nauwlettend naar de bomen. Zodra ze een blaadje zagen dwarrelen probeerden ze die te pakken.

In het bos werd er tijdens het wandelen druk gespeeld. Grote takken sleepten de kinderen mee, en dit werden "bladblazers" of "brandblussers". En op een gegeven moment grote scheppen om mee te graven.
Toen ik zei dat ik benieuwd was of de jongens de hei ook zo mooi en leuk zouden vinden, keek 1 jongetjes mij nadenkend aan: "geheim?" Hij kon zich blijkbaar weinig voorstellen bij het woord "hei" maar het woord "geheim" lijkt wel iets op "hei".
Op de hei zagen we een mooie grote klimboom. De kinderen mochten van mij hierin klimmen. In onze tuin op het kinderdagverblijf wordt er regelmatig geklommen - maar we hebben geen klimmateriaal. Waarschijnlijk is dit ook één van de veiligheidsregels voor een kdv... Ik vind het soms wel jammer. Er mist voor deze groep kinderen net het stukje extra uitdaging. Je grenzen kunnen/ durven leren verleggen, nog meer bezig zijn met het oefenen van de motoriek (wat deze groep jongens het allerliefst doet en ook erg goed kan). Het gevolg op het kdv is dan ook vaak dat er op meubels of tegen de omheining op geklommen wordt. En dat is vaak nog minder veilig dan een mooie en goedgekeurde klimboom o.i.d.
Terwijl de jongens aan het klimmen waren zag ik dat het al kwart over 11 was. We gaan meestal om 11:30 uur aan tafel. Ik belde even snel naar mijn collega om te vertellen dat wij iets later zijn. Geen probleem, want zij zouden ook iets later aan tafel gaan. Terwijl ik belde... klom 1 jongetje in no time heel hoog. Oeps! Dit is ook wel bekend, hij doet dit vaker. Maar ik was er even niet op bedacht dat het zo snel zou gebeuren. Hij was zelf helemaal niet bang - en leek ook alles onder controle te hebben. Maar ik vond het wel eng, en ik moest er niet aan denken als hij van die hoge tak zou vallen...! Ik vertelde hem dat ik het te hoog vond, en dat hij rustig achteruit terug moest gaan kruipen. Tot iets lager. Ik kon hem dan van de tak af tillen. Hij begreep het en kroop achteruit (eigenlijk heel knap, bedenk ik mij nu!) terug. Ik tilde hem eraf. En ik legde hem nogmaals uit waarom hij van mij niet verder mocht. We spraken een punt op de klimboom af tot waar hij mocht klimmen.
Een ander jongetje durfde eigenlijk helemaal niet te klimmen. Hij ging op zijn buik over een tak hangen en 'bungelde'. "Ik ben een aapje!" riep hij.

Op de terugweg kwamen we 2 honden en hun baasjes tegen. Ineens veranderden die 4 stoere jongens in behoorlijk bange jongetjes. Snel werd door 2 mijn linker-  en rechterhand gezocht. En liepen die 2 dicht naast mij. Bange oogjes.... tot de honden op iets grotere afstand waren, toen durfden ze erover te praten. De 2 anderen kropen bijna door de bosjes, zo ver weken zij van het pad toen de honden langskwamen. Oh... ik kon het mij zo goed voorstellen - ik was altijd bang voor honden, en nog steeds voel ik mij niet op mijn gemak in de buurt van een hond.

Al wandelend werden er heel veel bladeren verzameld. Eerst werden er armen vol met bladeren gebracht - maar nee, ze mochten van mij alleen de mooiste bladeren mee brengen in de tas die ik bij me had. Oei.... wat is nou het mooiste blad?? Peinzend keken de kinderen rond over de zee van bladeren. Toen werden er toch wel heel unieke exemplaren gevonden.

Moe maar voldaan schoven de kinderen en ik aan tafel. En dit keer gingen we eens warm eten: vissticks, aardappels en groente, mèt appelmoes. Mmmmm.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten