woensdag 29 december 2010

Paddestoel....??

Nog een kleine anekdote...

Gisteren ging ik met de kinderen naar buiten. Eerst natuurlijk alle sneeuwpakken aan, mutsen op, sjaals om, handschoenen aan. Eén jongetje (S.) wilde nog even binnen spelen. Dat kon, mijn collega was binnen een observatieverslag aan het schrijven en kon dus ook even op hem letten.
Buiten ging ik met de anderen even rondlopen in de tuin. Bekijken wat er te bekijken was. Mooie ijspegels. Eén jongetje vond dat ook een mooi woord: "ijs-pege" herhaalde hij een heel aantal keren, alsof hij het woord aan het 'proeven' was. Twee andere kinderen wilden even met de blote handen voelen.

Even later keken we naar de vogeltjes die van de vetbollen kwamen eten. Eén meisje vind vogels (o.a., ook andere dieren of onverwachte geluiden) eng. Ze schrikt er erg van. Nu dus ook. Bangig zei ze: "het...piept!! Ik ... wil... binne!" Ik nam haar op schoot en probeerde haar gerust te stellen - wat maar deels lukte, ze bleef argwanend naar die 'piepende beesten' kijken.

En ineens kwam het jongetje dat nog binnen speelde tòch naar buiten. Mijn collega had zijn sneeuwpak en muts enzo aangedaan/opgedaan. Zijn muts was rood, met witte stippen.
Omdat we nog naar de vogeltjes keken, waren we wat aan het turen door de tuin. Ineens zei een jongetje: "paddestoel!" Ik zocht naar waar hij naar keek. Ah! Hij bedoelde S. met zijn rood-met-witte-stippen-muts. Hahaha!

Op naar 2011!

Na 2 heerlijke kerstdagen is het nu aftellen naar het volgende kalenderjaar: 2011!
Een periode om terug te kijken op afgelopen jaar, evt. goede voornemens alvast te overdenken voor het komende jaar....
Wat het laatste betreft: ik heb niet vaak goede voornemens aan het begin van een nieuw jaar. Meer voor specifieke onderdelen in mijn leven, zoals bijv. voornemens voor mijn werk (doelen) die ik opstel tijdens functioneringsgesprek... Of andere doelen die ik voor mezelf op bepaalde momenten stel. Maar niet juist aan het begin van een nieuw jaar.
Maar terugkijken op het jaar, dat doe ik wel. Ik vind het eigenlijk ook een heel mooie traditie - dat terugkijken. Even stilstaan bij hoe mijn leven nu is, hoe het vorig jaar was....

In 2009 kocht ik mijn eerste huis, of ehm... appartement. Dit was voor mij een enorm grote stap. Ik had ook niet helemaal voor ogen hoe mijn financiële situatie erna zou zijn. De hypotheekadviseur had mij vertelt dat ik qua woonlasten ongeveer hetzelfde per maand kwijt zou zijn t.o.v. de huur. Alleen er zouden ook nog servicekosten (V.v.E.) afgeschreven worden.
Deze toch best spannende stap in mijn leven... daar heb ik zeker geen spijt van!
Het heeft heel goed uitgepakt. Ik kom prima rond, en ik heb nu een veel groter woonoppervlak.
Dat ik nu goed rondkom, heeft ook zeker te maken met mijn uitgavenpatroon. Mede dankzij het consuminderen, en vele tips die ik erover heb opgezocht en opgevolgd, heb ik nu goed overzicht over alle uitgaven. En lukt het om per maand meer te sparen dan ik ervoor deed.
Door zuinig met energie om te gaan is het voorschotbedrag voor gas en stroom met 30 euro p/maand verlaagt. De buffer groeit gestaag verder, ik ben daar erg blij om. Het geeft rust te weten dat er iets achter de hand is - "voor het geval dat...". Daarnaast is er gelukkig ook nog budget om leuke dingen te doen. Ik heb vorige week een paar daagjes Engeland gepland en geboekt, in februari zal dat gebeuren. En in maart of april een weekend naar een waddeneiland. Heerlijk, om ernaar uit te kijken!!

Deze kerst- en nieuwjaarsperiode werk ik gewoon door. Hetzelfde aantal uren als gewoonlijk. Gelukkig zijn de groepen kleiner - en is er ook wel een soort "vakantiesfeertje" in de groep. Dat maakt het extra gezellig. Ook fijn om wat extra tijd te hebben om een kindje extra aandacht te geven - of voor een gesprekje met een ouder of collega.
Het is alleen wat jammer dat er nog steeds zoveel sneeuw ligt op de straten en vooral ook de fietspaden. Ik ben nogal een "angsthaas" - ik vind valpartijen echt heel naar, en met de hoeveelheid sneeuw en ijs op straat is de kans toch vrij groot dat je valt (vooral als je probeert te fietsen). Dus nu loop ik of ik ga met de bus. De eerste paar dagen vond ik het niet echt erg. Maar inmiddels verlang ik echt naar het fietsen op ijs- en sneeuwvrije fietspaden. Gewoon lekker door kunnen fietsen!! Of weer lekker hard te lopen zonder de kans op een blessure vanwege een val.
Wat wel weer heerlijk is - is lekker film/t.v. kijken 's avonds. Onder een dekentje op de bank, kaarsjes aan, warme thee of chocomelk, stuk chocola... Mmmmm!
En dan de gezellige feestdagen in de weekends ertussendoor. Familie en vrienden zien.

Ik wil jullie alvast een heel fijne jaarwisseling wensen, en een bijzonder goed 2011!!

dinsdag 21 december 2010

Wintersport in Nederland

Het winterse weer blijft aanhouden, en hoewel het voor het verkeer (auto-, fiets- maar ook loop-verkeer) echt niet fijn is..... ik vind het ook wel heel bijzonder.
Afgelopen weekend belde ik op zaterdag met een vriend. Ik vertelde hem dat ik het zo mooi vond buiten, zo lekker gewandeld had van werk naar huis, en dat het me deed verlangen naar langlaufen.... Nu had hij vorig jaar in Nederland gelanglauft. En ikzelf wist ook dat dat mogelijk was, ik had er vorig jaar naar geïnformeerd en het bleek vlakbij mij mogelijk te zijn om latten en schoenen te huren.
We bedachten dat we de volgende dag samen zouden langlaufen.
En dat hebben we dus ook gedaan. Voor de zekerheid had ik nog even de uitrusting alvast gereserveerd, wat achteraf gezien een goed plan was... want er kwamen ook mensen en die moesten helaas horen dat alles al verhuurd was.
Na koffie en oliebollen bij mij (oliebollen waren een - leuk!-  kadootje van hem), zijn we richting het "langlaufgebied" vertrokken. Op slechts een kwartier rijden - jaja, we konden gelukkig met zijn auto die richting op, fietsen was met al die sneeuw natuurlijk bijna niet te doen - kwamen we aan.
Na even wachten op de ski's en schoenen (zo heel stipt kwam al het materiaal niet weer terug naar de verhuur) konden wij de schoenen aandoen en de ski's en stokken meenemen. De huur voor 2 uur bedroeg 14 euro p.p. En aangezien het materiaal wat te laat terug was, werd er ook niet moeilijk over gedaan dat wij dus ook een half uur later zouden terugkeren.
Aangezien wij 2 uur ipv 1 uur de uitrusting hadden gehuurd, konden we ook een iets langere tocht maken. Erg mooi, door de bossen en langs heidevelden gelanglauft. Het was echt genieten!! En vooral ook omdat het zo bijzonder is dit in Nederland te kunnen doen, en niet eerst minstens 6 uur te moeten reizen.
Uiteraard na de langlauftocht warme chocomelk met slagroom :-), en ook nog een appelflap. Mmmmmm!
En even later bij mij thuis nog soep met baguettes-met-kaas/ui/spekjes (uit de oven).
Een zeer geslaagde middag!!

En gisteren weer gewerkt. Ik had alleen de middag dienst. Ik zou om 13 uur beginnen. En ik bedacht om weer lopend te gaan. Fietsen was nog niet mogelijk - veel te veel sneeuw. En met de bus... tja, daar wordt ik vaak wat ongedurig van. De bus rijdt nl. erg "om". Eerst naar het station, dan via wijken aan de andere kant van de stad uiteindelijk wel richting waar ik moet zijn. Ik doe er maar heel iets korter over met de bus dan dat ik lopend ga.
In 5 kwartier kon ik mijn werkplek bereiken. Het was echt stralend weer!! Alle sneeuw, en dan die blauwe hemel erboven. Prachtig! Eerst ging de tocht langs een grote heuvel waar kinderen aan het sleeën waren. Later langs veel bomen/bos. En ook open veld. Langs woonwijken.... Langs een wat drukkere weg waar iedereen net ietsje harder dan stapvoets reed...
En dus na 5 kwartier goed aangekomen. Op het werk was het rustig. Slechts 9 kinderen, en 1 voelde zich niet lekker. Na gebeld te hebben met de vader van het kindje, kwam de vader hem ophalen. Dus toen nog maar 8.
Na het werk ben ik eerst naar de bushalte gelopen. Het zou nog een kwartier duren voor de bus kwam. Het was vrij koud, en ik besloot beter te kunnen lopen dan een kwartier koukleumend bij die halte te staan.
Dus daar begon weer een wandeltocht.
Later bedacht ik dat ik dus 2,5 uur had gewandeld op die dag!! Best veel.
Maar nu heb ik al even niet hardgelopen, dus dit is een mooie vervangende "sport". ;-)

Vandaag een dagje vrij. Er komt iemand eten vanavond, en ik ga vanmiddag al koken. Stoofpot - 1 van mijn favoriete recepten. Tijdens het stoven kan ik mooi nog wat studeren, want dat zal komende dagen (kerst, etc.) even niet echt lukken.
Maar eerst even boodschappen doen.

zaterdag 18 december 2010

Witte wereld

Normaal gesproken hou ik niet zo van extreme weersomstandigheden als ik mij per fiets of lopend zal verplaatsen.... Alleen gisteren, was het heel anders. Het was zo aan het sneeuwen de hele dag - ik waan me dan in een Scandinavisch land. En dat vind ik heerlijk - ik hou wel van de witte wereld in de lange winter van Scandinavische landen! (de vele donkere dagen even buiten beschouwing gelaten ;-) )
Gisterochtend begon mijn dienst om 7:30 uur. Aangezien de fietspaden langs een ringweg erg goed gestrooid en sneeuwvrij waren de afgelopen weken, dacht ik wel stukjes te kunnen fietsen. Dus ik vertrok 3 kwartier van te voren - ik dacht (en hoopte) in 3 kwartier mijn werkplek wel te kunnen bereiken. Maar al snel merkte ik dat dat niet zou lukken. Wàt een sneeuw, zeg! Er leek wel gestrooid te zijn, en ook geveegd, maar er lag alweer een laag sneeuw. Ik ben toen maar gaan lopen. Af en toe zenuwachtig op het klokje van mijn mobiel kijkend.... In gedachten zag ik een aantal ouders en hun kinderen voor de deur van het dagverblijf staan te wachten, in de kou. (en als ik te laat zou zijn, zouden ouders natuurlijk ook weer te laat op hun werk komen) Ik probeerde wat sneller te lopen, wat een beetje lukte. Uiteindelijk slechts 10 minuten te laat, en mij aan slechts 1 vader met zijn kinderen verontschuldigt. Ze waren er gelukkig nog maar net. En hadden natuurlijk ook wel begrip.

Na een gezellig dagje werken - in kerstsfeer met de boom met lichtjes, en ook in verjaardagssfeer door de 3jarige verjaardag die we vierden van een meisje - kwam natuurlijk het moment dat mijn collega's en ik weer terug naar huis zouden gaan. Door de sneeuw. Het had de hele dag flink gesneeuwd. Mijn collega had de avond ervoor in de spits 3 auto's zien botsen en zelf was ze over een kruizing gegleden met auto en al. Ze vond het dus behoorlijk spannend om dat ritje terug te maken. Ikzelf ook, maar ik besloot weer te gaan lopen. Dat vind ik toch een stuk minder eng.
Het was weer donker, inmiddels. En die wandeling terug was supermooi!!! Ik heb echt genoten! Het was zo stil, alle bomen bedekt onder een witte laag sneeuw.... Alle geluiden gedempt, maar omdat het al "etenstijd" ;-) was zaten de meeste mensen al binnen (of op de snelweg vast in een lange file...). Ik liep rustig met de fiets aan de hand te genieten van de omgeving, de stilte, de mooie sneeuw. Het mooie plaatje waar ik door liep. En toen ik bijna halverwege was reed mijn collega in haar autootje voorbij. Ze zwaaide. Ik was blij dat ze het tot dusver goed had gered, die tocht naar huis. Even later zag ik iemand op het fietspad... Bleek het mijn collega te zijn! Ze was gestopt, uitgestapt, naar me toegelopen en vroeg of het ging. Of ik niet toch een lift van haar wilde en mijn fiets zou laten staan? Ik vond het zo lief! Maar nee, ik vertelde eigenlijk te genieten van de wandeling. Dat begreep ze wel, ze wilde ook wel wandelen... maar ja, om de auto aan je hand mee te nemen?? Haha.
Toen ik eenmaal in mijn wijk was aangekomen genoot ik daar nog van alle lichtjes. Zelfs kerstmannetjes of hertjes verlicht in de voortuintjes! Normaal gesproken vind ik dat "too much". Maar nu, nu was het eigenlijk heel mooi.

Ik hoop dat het de komende dagen nog veel gaat sneeuwen - of dat in elk geval de sneeuw blijft liggen. Zo mooi, deze witte wereld. En als ik dan naar mijn werk ga, tja... dan maar lopend.

dinsdag 14 december 2010

Feestdagen gaan door....

Hier weer een blogstukje dat ik nu begin te schrijven.
Buiten vriest het weer, na een weekend met dooi.
Afgelopen weekend vierde ik mijn verjaardag. Inmiddels ben ik dus 33. Ik moet nog even wennen aan het getal ;-)
Het verjaarsweekend was erg gezellig. Omdat ik niet zo van grote feesten houd, heb ik slechts een paar familie- (of eigenlijk gezins-, met aanhang-) leden uitgenodigd. Dat vind ik het gezelligst. Niet dat anderen niet welkom zijn.... Maar als iedereen tegelijk komt heb ik zelf het idee dat ik alleen maar aan het rennen en vliegen ben om iedereen te voorzien van hapje en drankje. En ik heb dan ook het gevoel de gasten niet echt te kunnen spreken. Dat vind ik jammer, helemaal omdat veel vrienden van ver moeten komen.

Op mijn verjaardag ben ik erg verwend. O.a. kreeg ik van mijn moeder een geldbedrag. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing - ik had echt niet zo'n groot kado verwacht. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik dan geen schuld meer bij haar zou hebben (zij heeft me vorig jaar financieel bijgestaan toen bij de koop van het appartement o.a. de kosten voor montage van de keuken veel hoger uitvielen dan verwacht). Maar... inmiddels had ik de lening al afgelost (in september al). En nu kan ik dit bedrag dus gebruiken voor het opbouwen van de buffer. Ook gebruik ik een deel voor het sparen voor een nieuwe fiets.
Mijn buffer is inmiddels zo ver opgebouwd dat ik 1/3 van de "Nibud-norm" (om het maar zo te noemen) heb gespaard. Via Nibud heb ik nl. een berekeningetje gemaakt, en daaruit bleek dat ik in mijn situatie het beste 3500 euro minimaal als buffer kon hebben. Voor het geval er spullen kapot gaan, of dat ik iets moet laten repareren in huis, o.i.d. Of... als er bijv. ineens iets in mijn werksituatie zou veranderen waardoor ik minder zou verdienen. (kortom, voor je-weet-maar-nooit-welke-situaties)

Steeds weer bedenk ik mij hoe fijn het is om te consuminderen. Om een soort van balans te vinden in de hoeveelheid die je werkt en dus ook verdient, en het leven (en ook de vrije tijd, en vrijheid) dat je leidt.
Dat je niet krom hoeft te liggen om je levensstijl te kunnen betalen. Dat je geen geldzorgen hoeft te hebben, omdat je levensstijl volledig past bij wat je verdient.
Ik ben er nog niet helemaal, want het zou echt veel fijner zijn als die buffer bij elkaar gespaard is.... Maar, het geeft me al wel een heel vrij gevoel om geen schulden te hebben. En een "eigen" huis (nouja, eigen?? Ik heb natuurlijk een hypotheek).

Feestdagen worden vaak geassocieerd met "duur". En misschien ook wel met "boven budget", en in januari "nauwelijks rond kunnen komen". Ik vind dat eigenlijk geen feest! En dat het alleen om kado's zou draaien vind ik ook geen feest!
Als gezin hadden wij vroeger geen kado's met kerst. Wel vaak 1 kado voor het gezin, nl. een gezelschapsspel. Maar het draaide vooral om gezellig samen zijn. Samen lekker eten. Muziek luisteren, spelletjes spelen, lezen, kletsen....

Na de leuke verjaardag van afgelopen weekend, kijk ik nu uit naar de gezellige kerstdagen....
En eerst nog het werken op de groep. Dat vind ik zo vlak voor kerst ook heel fijn! Gisterochtend hebben mijn collega's en de kinderen de groep in kerstsfeer gebracht. Een mooie boom, veel sfeervolle lichtjes, en al een aantal kerstknutselwerkjes. Heerlijk om te knutselen met glitters enzo...
En mochten er ruzietjes ontstaan, dan even de kinderen helpen te herinneren: "vrede op aarde!" Haha.
Mijn collega heeft gisteren het kerstverhaal gespeeld met de duplo-poppetjes, de boerderij, en de andere poppetjes en beesten. De kinderen vinden het prachtig! Ikzelf ook, trouwens.

dinsdag 7 december 2010

Fietsen

Brrrr... het is nog steeds winters weer. Koud, nat, ijzig...
Toch vind ik de winter ook iets heel moois hebben. Dan moet ik wel warme kleding aan hebben hoor! Zodra ik bijv. handschoenen met een gat erin draag, gaat al mijn aandacht daar naartoe. En blijven de woorden in mijn hoofd zich herhalen: "oh, zo koud! Oh, zo koud! Oh, zo koud!" (of iets soortgelijks)
Ja, warme kleding is wel nodig. Ook tijdens het hardlopen, trouwens. Voldoende laagjes, thermokleding, etc. Een fleecemuts voor tijdens het hardlopen vind ik echt heerlijk. En bij het fietsen en wandelen een muts met een "windstopper"- laagje.
Consuminderen op warme kleding vind ik onzin. Het moet wel uitnodigend zijn en blijven - om naar buiten gaan.

Nu is het ook erg fijn als fietsen ook in de winter nog mogelijk is. Helemaal als je zoals ik geen auto bezit.
Als ik iets langer over die wens nadenk, dat fietsen mogelijk blijft in de winter, vind ik het een klein beetje een verwende gedachte. Dat heeft er vooral mee te maken met dat ik bijv. een jaar in Noorwegen heb gewoond. En ook eens een vakantie in de winter in Estland, en ook in Fins Lapland, heb doorgebracht. Ik merkte dat daar lang niet zo veel wordt gestrooid. Wel met steentjes, die in het ijs blijven vastvriezen. Die zorgen voor een beetje grip. De stoep was er soms spiegelglad... In Noorwegen was het ongeveer 6 maanden een kwestie van voorzichtig lopen. Fietsen heb ik er helemaal niet gedaan.

Toch wil ik in Nederland wel èrg graag blijven fietsen. En hier wordt dus wel gestrooid (en hopen we gewoon dat de winter niet 6 maanden gaat duren ;-) ), en geschoven en geveegd. Alleen, wat blijkt het geval in mijn stad....??? Er is voor gekozen om de fietspaden maar zo weinig mogelijk ijsvrij te houden!! Waarom? Omdat de sneeuw en het ijs naar de zijkanten wordt geschoven. Dan komt het terecht op de rijbaan en de stoep. En dat is 'niet wenselijk'.
Wat is het commentaar van het raadslid? "Voor de fietsers is het een kwestie van gokken, hopen en overleven".
Fijn! (Niet dus...)

Straks ga ik maar weer eens op 'survivaltocht' - op mijn fiets, richting werk.

donderdag 2 december 2010

Echt winters weer... en even aandacht voor India

Dag bloglezers!
Het is alweer ruim 3 maanden dat ik begon met bloggen. En ik vind het nog steeds leuk om te schrijven, en nog leuker dat jullie mijn blogjes lezen :-)
Op dit moment is het buiten erg koud. Eigenlijk weet ik helemaal niet hoe koud - want ik blijf vandaag gewoon lekker binnen. Ik heb vrij, en voor mezelf een studiedagje ingepland. En nu ben ik dus op mijn blog aan het schrijven... jaja, dat studeren schiet lekker op, haha.
Gisterochtend heb ik gewerkt. En het was buiten zó ontzettend koud, dat we besloten om maar binnen te blijven met de kinderen. Helaas hebben we geen gymzaaltje ofzo, want op een gegeven moment merk je wel dat de energie er even uit moet worden gerend/gesprongen (of een andere manier bewogen). Eén 2jarig jongetje stond voor het raam, en dacht waarschijnlijk: "en toch... toch heb ik zin om naar buiten te gaan!" Toen hij dat aangaf, zei mijn collega: "dat is goed, doe maar je jas aan.. muts op, sjaal om, handschoenen aan". Met wat hulp had hij even later alles aan. Hij ging in zijn eentje naar buiten, die stoere bikkel!! Hij stond vlakbij de deur, en mijn collega en ik keken vanuit ons warme lokaal naar hem. Zijn haren die onder de muts vandaan kwamen waaiden strak naar achteren. Zijn ogen kneep hij samen, vanwege de wind. Na welgeteld 1 minuut kwam hij weer binnen. Nee, dit was toch niet 'fijn buitenspelen'. Toch bleef 'buiten' hem lokken. Een half uur later vroeg hij weer: "buiten?" Hahaha.
Eigenlijk zijn we de rest van het jaar iedere dag veel buiten te vinden. Vrijwel alle kinderen vinden het heerlijk. En we, mijn collega's en ik, prijzen onszelf erg gelukkig met een mooie grote tuin waar wij op ieder moment van de dag gebruik van mogen maken.
Dit is wel anders op sommige plekken. In Den Haag waar ik een tijd heb gewerkt waren dagverblijven waar de groepen om beurten naar buiten mochten. En dan bijv niet langer dan 20 minuten of een half uur ofzo. Ook werd het soms beperkt, omdat buren last hadden van het geluid. Ergens vind ik dat triest. Kinderen leren nl. zoveel van buitenspelen. In onze tuin bijv. zijn volop uitdagingen te vinden voor de kinderen, en mogelijkheden om zich te ontwikkelen. Veel kinderen doen bijv. uit zichzelf oefeningetjes om hun evenwicht te leren bewaren. Ze klimmen op verhoginkjes, proberen grenzen te verleggen. Zelfs heel jonge kinderen (nog jonger dan 1 jaar) leren uit zichzelf om naar de zandbak te kruipen en over het randje te klimmen. Prachtig om te zien!!

Hoe anders is dat in Bhopal. In India ligt dat. Ik zag een kort filmpje via Youtube over Bhopal. Hier heeft 26 jaar geleden een gaslek plaatsgevonden. Er is heel veel gif ontsnapt. En echt ontzettend veel mensen zijn heel ziek geworden (het aantal van 120.000 mensen werd genoemd). Kregen allerlei handicaps en ziekten. Zelfs worden de ziektes doorgegeven aan de kinderen - dus de kinderen van ouders die blootgesteld waren aan het gif.
 De plek waar die gasexplosie heeft plaatsgevonden is nooit opgeruimd. De veroorzakers zijn weggegaan. En het gif is nog altijd aanwezig. Een filmpje over de "children of Bhopal" laat zien dat vlak naast die plek (waar dus nog steeds volop gif aanwezig is) kinderen cricket spelen. De kinderen die hier 'fijn' aan het buitenspelen zijn, zijn zich niet bewust van de verontreiniging van deze grond. Er zijn onderzoeken gedaan naar de mate van verontreiniging van de grond van die speelplekken.... En het blijkt dat je door het gif dat daar in de grond zit ziekten kunt oplopen als kanker en verschillende ziekten aan ik geloof de luchtwegen. (Er werden nog meer ziekten en handicaps genoemd.) Er is niemand die een hek plaatst om dit gebied. Er is niemand die deze kinderen beschermd.
En de hoge baas van het bedrijf van waar uit de gasexplosie plaatsvondt...? Die heeft het geloof ik heel goed, woont nu in Long Island - heeft inmiddels een hoge leeftijd bereikt.

Zoiets raakt mij enorm. Vandaar dat ik het nu schrijf, hier.
Kinderen hebben recht op veiligheid en bescherming. Volwassenen trouwens ook.