zaterdag 30 oktober 2010

Jongleren

Ik ben de laatste tijd aan het jongleren.
Misschien denk je nu: "goh, wat leuk!"
Maar nee, deze vorm van jongleren is eigenlijk minder leuk. Zoals ik al eerder schreef, heb ik last van het Chronisch Vermoeidheids Syndroom. Deze diagnose "kreeg" ik in 2005.
Het "jongleren" waar ik het nu over heb, is het jongleren met mijn energieniveau. Om eerlijk te zijn, ik kan er de afgelopen weken geen peil op trekken! Het ene moment frustreert dit enorm, het andere moment kan ik er eigenlijk heel goed mee omgaan en dat verbaasd me dan weer.
Tijdens dit soort weken (of, als ik geluk heb slechts dagen) is het vooral telkens afwegen. Afwegen wat verstandig is, wat te doen. Het is alsof je een klein beetje brandstof hebt, en toch nog 200km (ik noem maar wat) moet rijden.
Of, zoals ik het ook weleens uitleg (zelfs die uitleg voor mezelf, zodat ik mijn lichaam toch enigszins begrijp), het is alsof de brandstof op is en het lichaam in reservemodus doorgaat. Alleen in zo'n reservemodus doet alles het maar een klein beetje. Dat is dan wel weer erg zoals het "consuminderen" ;-), als je alle lichaamsfuncties maar een klein beetje gebruikt!
Afgelopen week was een week waarin ik inmiddels een hele hoop bezigheden heb geschrapt, en eigenlijk vooral aan het slapen en werken ben (en af en toe wat huishoudelijke klusjes en eten koken enzo).
Het sporten lukte niet. Maar ik heb wel een wandelingetje met een vriendin gemaakt. En daar dan wel intens van genoten!! Prachtige herfstkleuren in het bos, mooie doorkijkjes.

Ook vandaag (zaterdag) merk ik dat het energieniveau nog steeds erg laag is. De "kunst" is dan (en dit weet ik uit de ervaring van de afgelopen jaren) om mezelf te remmen in wat ik doe. En mijn energie op te sparen voor de dingen die ik ècht heel graag wil doen. Zoals bijv morgen een wandeling maken. En vanavond naar een etentje. Mijn hoofd wil zo veel, mijn lichaam kàn dat gewoon niet.
Hardlopen doe ik heel graag, maar is voor mij op deze momenten erg "tricky". Als ik teveel doe, dan gat het alleen maar nog slechter. En is de herstelperiode langer en heftiger.

Ik heb wel het vertrouwen dat het weer helemaal goedkomt. Ook dat heb ik gelukkig voorgaande jaren gemerkt. Geduld wordt op de proef gesteld.... Maar uiteindelijk vind ik wel weer het oude energieniveau terug. En kan ik gewoon weer de dingen doen die ik deed.
Door dit vertrouwen zijn deze terugvallen gelukkig mentaal gezien minder heftig dan zo'n 5 jaar geleden. Toen vond ik het ook heel eng: "het zal toch niet altijd zó blijven??" Wanhopig werd ik er dan van. En soms ook ontzettend boos!! En misschien kostte dat juist weer meer energie.

Gelukkig merk ik wel telkens weer dat het juist die kleine dingen zijn, waarvan ik zo ontzettend geniet. En weinig of veel energie - die dingen blijf ik gelukkig wel zien!
Een koolmees die ik eindelijk op mijn balkon zag - ik woon 4 hoog en zag vooralsnog alleen maar eksters en duiven op het balkon...
Leuke gesprekken met collega's of vrienden.
Grapjes of leuke dingen die de kinderen maken/zeggen. Zoals laatst toen een jongetje me serieus aankeek en zei: "ik hou van jou"..... Ik had het uit zijn mond niet verwacht dat hij (bijna 3 jaar) zoiets zou zeggen!!
Het mooie gebied waar ik door mag fietsen op weg naar mijn werk. Al die herfstkleuren die langs me heen glijden....
Het feit dat het erg weinig heeft geregend terwijl ik moest fietsen, dus weinig in regenpak hijsen ;-)

donderdag 28 oktober 2010

Onzichtbare vriend

Weer een blogje over mijn werk....
Vanochtend ging ik even met slechts één kindje een stukje wandelen. Jaja, luxe - even niet de aandacht verdelen, maar alle aandacht voor elkaar. Het was een heel gezellige wandeling. We liepen even naar de brievenbus en de bakker.
Terwijl we liepen hadden M (bijna 3 jaar) en ik het over de gekleurde blaadjes, over huizen... En M. wilde me telkens vertellen hoe groot of klein iets was, dus ik moest telkens even kijken welke grootte hij aanwees. Ik vroeg: "hoe wonen jullie - in een groot huis zoals dat of in een klein huisje?" M.: "een klein huisje" En hij liet het zien, vanaf de grond tot aan zijn hand (zijn hand was ter hoogte van zijn borst). Ja, dat is inderdaad een Klein Huisje....
Ik zei dat ik het erg gezellig vond zo te wandelen en te kletsen. Ja, hij beaamde dat. "Gezellig zo kletsen!" zei M.
Toen we alweer bijna terug waren, en toch al zo'n 15 minuten (schat ik) onderweg waren geweest, riep M. iets naar achter ons. "Kom je, Bob?" Het bleek dat M.'s onzichtbare vriend Bob al de hele tijd met ons mee liep.
Ik zei tegen M.: "Bob is wel een heel stille vriend, he?" (want het was me de hele wandeling nog niet opgevallen dat Bob er ook bij was) "Ja" zei M.
Behalve stil is zo'n onzichtbare vriend ook èrg makkelijk om als vriend te hebben. Hij vindt nl. àlles wat jij wilt doen óók leuk. Hij stribbelt nooit tegen. Ruzie krijg je niet met zo'n onzichtbare vriend. Tenzij je natuurlijk zin hebt om even ruzie te hebben ;-) En het is vooral altijd gezellig - je hebt aanspraak.
Ja, ik begrijp M. wel.... 

( Bob heet in het echt anders. Aangezien ik deze blog graag zo anoniem mogelijk wil houden - vooral omdat ik ook over mijn werk en de kinderen daar schrijf -  heb ik zèlfs de naam van het onzichtbare vriendje van M. verandert )

zondag 24 oktober 2010

Simpel Leven

Eigenlijk.... hou ik heel erg van simpel leven. En eigenlijk ook al mijn héle leven.
Als ik mij bedenk op welke momenten ik heel gelukkig ben, en vroeger was. Dan is dat gewoon simpel thuis. Vroeger was dat gezellig met het hele gezin in de woonkamer, open haard aan, muziekje op, en iedereen met "iets" bezig. Of het nou de krant lezen was, of een boek, tekenen, een spelletje doen, wat dan ook.....
Ook nu vind ik zulke dagen echt heerlijk! Gisteren bijvoorbeeld. 's Ochtends hardlooptraining. Even lekker buiten, gezellig met de groep. Erna op de fiets terug naar huis. Koffiedrinken, douchen, even slapen.... En de hele verdere dag gewoon lekker thuis lanterfanten. Je hebt er bijna niets voor nodig, het kost je ook vrijwel niets, ik kom daardoor meestal erg tot rust (na drukke werkweek)...

Op het tijdschrift dat mijn spaarbank me had toegestuurd stond de tekst: "je hoeft helemaal niet naar Borneo om van de natuur te genieten". (zoiets, misschien was de tekst ietsje anders) Ik vond dat zo een mooie zin.... Daar wordt precies een spijker op zijn kop geslagen!
Door de welvaart zijn wij allemaal een beetje hyper geworden. Of in elk geval een groot deel van "ons". We willen alsmaar meer, alsmaar "hebben, hebben, hebben". En op een gegeven moment willen we rust. Zegt ons lichaam: "STOP!" Maarja, waar vindt je dan die rust?? Er wordt dan naarstig gezocht naar rust - een yoga vakantie in Bali?? Ja, dat zou weleens die begeerde rust kunnen opleveren!! Of nee, jonge aapjes kijken in Uganda?? Nee.... een stilteweekend in Finland misschien?? Hier speelt de commercie een grote rol. Mensen worden eigenlijk nog "hyperder" omdat ze niet weten wat hun nou echt de rust zou geven.
Ikzelf dacht die rust, en ook de voldoening, te vinden op een andere plek dan waar ik was. Alsof ik iets zou moeten ondernemen om het te vinden. Nu merk ik steeds meer dat ik die rust en voldoening vind, als ik juist helemaal niet zoveel doe. Niet zoveel zoek, niet "meer-meer-meer" willen. Niet alsmaar een andere droom na te jagen - maar gewoon stil staan op de plek waar ik me nu bevind. En me verwonderen over hoe mooi deze plek eigenlijk is. En hoe goed ik het toch heb.
Heb ik dan àlles, wat ik zou willen?? Nee. Maar moet dat dan?? Nee!!
Misschien noem je dit dan wel "tevredenheid". ;-)

vrijdag 22 oktober 2010

Soms zit het tegen, soms zit het ook weer mee!

Afgelopen week had ik pech met m'n fiets. (En dat leek van de ene frustratie naar de andere te rollen, tot alles toch weer goedkwam; )

Mijn achterlicht haperde al een tijdje, ik kon er niet echt van op aan dat het licht het zou doen als het donker werd. Batterijen vervangen hielp niets. Dus ik besloot een nieuw licht te kopen. Maar toen ik via internet een lichtje bestelde, bleek deze niet te passen op mijn bagagedrager! (wat ik in eerste instantie nog niet wist..)
In de tussentijd kreeg ik een lekke band. En ik doe meestal erg makkelijk: ik laat de band plakken bij de fietsenmaker. (ja, ik weet het, erg decadent! Maar dat gemak gun ik mezelf - ik heb immers niet het andere gemak, nl een auto) Maar, dit keer wilde ik het zelf doen. Hm... dat lukte uiteindelijk niet! Vanwege een zwaar gebrek aan technisch inzicht, en ook gewoon klunzigheid ;-), liep de band gelijk na het plakken weer leeg. Toch maar naar de fietsenmaker gebracht. Deze vond een zeer lange en heel dunne spijker in de band, als boosdoener van die lekke band dus....
Het achterlicht dat niet paste, en waar ook nog eens een schroefje niet opengeschroefd kon worden, heb ik teruggebracht naar de winkel. Mèt pakbon - het was immers via internet gekocht. De jongen die mij hielp was heel vriendelijk. Ik kreeg een ander licht. Alleen, op dat moment wist ik nog niet dat het licht niet paste.
Daar kwam ik 's avonds achter, toen ik probeerde het licht te monteren. Oh! Wat werd ik er chagrijnig van!!
De volgende dag terug naar de winkel. En... ik kreeg mijn aankoopbedrag terug! Heel aardig!
(het was natuurlijk ook niet zo slim van mezelf om ervan uit te gaan dat die achterlichten op iedere bagagedrager te monteren zijn).
Maar... nog steeds had ik geen goed werkend achterlicht!!
Vandaag ging ik vlak voor sluitingstijd (vlak nà mijn werkdag) langs de fietsenmaker. Mijn oude achterlicht bleek inderdaad kapot. Een nieuwe kon hij monteren. Maar dat moest een heel speciaal licht zijn - dat bij de fiets hoort. 30 euro zou dat zijn!!! Poeh! Deze jongen ging zoeken. En ik geloof dat ik een soort "beschermengeltje" heb, want hij kon dat dure licht niet vinden. Het was uitverkocht. (alsof dat geluk is - maar het beschermengeltje helpt me nu - lees maar:) Hij dacht even na, en vond de oplossing; een minder mooi achterlicht, maar tegen een ijzeren plaatje aan zodat het zou passen. 12 euro zou dat zijn. "Het is alleen echt niet zo mooi, en ook nog zo stuk als de fiets valt" zei die jongen. "Al zou mijn fiets 2 keer vallen en zou ik 2 keer een nieuw licht nodig hebben - ik ben altijd goedkoper uit dan die dure" was mijn antwoord. "tja dat is waar" zei hij. Haha! De ene fietsenmaker zette het licht erop, en vroeg aan de ander of die wilde afrekenen. "10 euro" zei de collega. Ik herhaalde: "10 euro??" Ik had net toch 12 euro gehoord, dacht ik stilletjes. De fietsenmaker zei: "10 euro?? Het was toch 12 euro wat ik net zei??" "Ja" beaamde ik. Maar... de beide heren keken elkaar aan, en maakten er toch 10 euro van.
En zo kwam alles toch weer goed, en heb ik een goed opgepompte achterband, en een goed achterlicht.

En, volgens mij was het vandaag ècht mijn geluksdag;
Ik kwam via mijn online dossier van de energieleverancier erachter dat ik èn heel veel geld terugkrijg èn een veel lager maandbedrag hoef te betalen!
Ik had laatst mijn meterstanden doorgegeven. En nu zag ik de jaarnota. Ik krijg 276 euro terug. En ik betaal in het vervolg 51 euro per maand als voorschotbedrag voor gas en stroom. Dat is nog eens goed nieuws!!
Erg fijn ook te merken dat door zuinig te leven (en dus ook zuinig stoken en minder electriciteit verbruiken) je èn het milieu spaart en ook bespaart op je eigen kosten.
En nu is er dus iedere maand meer financiële ruimte. En zal ik sneller aan mijn "buffer-bedrag" komen.

woensdag 20 oktober 2010

Even stilstaan bij het consuminderen....

Terwijl ik nu een dagje vrij heb, zit ik te overdenken hoe ik het nu eigenlijk vind gaan... dat consuminderen.
Nu leefde ik al een tijdje nogal "bewust" - ik bedoel, niet roekeloos ofzo. (het woord roekeloos heeft een ietwat andere betekenis, maar goed)
Mijn wasmachine draait nu - met volle trommel, op het eco-programma (40 graden, en dit programma schijnt minder water/stroom te gebruiken), met zuurstofbleek (het is een witte was die erin zit)  en wasnoten. Die wasnoten, daar was ik nu al zo'n 3 jaar mee. En ik ben er heel tevreden over! 1x per jaar koop ik voor ongeveer 9 euro wasnoten, erbij nog een flesje lavendelolie (want wasnoten zorgen niet echt voor een lekker geurtje in het wasgoed). Daar was ik dus een heel jaar mee, en alle soorten was. De kleuren blijven heel goed, de stof ook. Bij echt hardnekkige vlekken gebruik ik wat galzeep. Heel af en toe krijg ik wat lichtbruine vlekken op het wasgoed. Dat lag er dan meestal aan dat ik de wasnoten niet even vóór gebruik had afgespoeld. Er kan nl nog wat ehm.... tja, hoe heet dat, "poeder van de wasnoten" op de wasnoten zitten.
Verder ben ik ook nog iets bewuster gaan wassen. D.w.z. ik check nu beter of mijn wasgoed al gewassen moet, of dat het gewoon even kan uithangen en vervolgens opgevouwen in de kast. Of even op een koude dag op het balkon luchten. Wordt het ook weer fris van!

Wat boodschappen betreft vind ik dat ik goed bezig ben. Ik maak lijstjes met wat ik iedere dag wil eten. Koop voor 1 week in. Groenten en fruit op de markt. Ik let goed op aanbiedingen. En blijf vrijwel iedere week binnen mijn budget, van 30 euro per week.
Het scheelt denk ik erg dat ik niet rook en nauwelijks alcohol drink.

De onvoorziene kosten vind ik wel erg lastig. Kosten waarvan ik denk: "oja, ook dat nog!" De jaarlijkse afschrijving van de premie voor inboedel- en aansprakelijkheidsverzekering bijv. Of het bedrag dat wordt afgeschreven voor tv/radio. Of de gemeentelijke belastingen. Dat er ineens rond de 50 euro "verdwijnt" naar een kostenpost die ik even wat vergeten.
Gelukkig is er wel ruimte hiervoor. En ik hoop dat ik zo weinig mogelijk van mijn spaarrekening hoef terug te boeken.
Aan de spaarrekening voor de buffer wil ik helemaal niet komen. Ik hoop dat dat gaat lukken!

Oja, en het dierentuindagje was heel leuk! Prachtig weer - wel superdruk daardoor... maar al die mensen hadden natuurlijk groot gelijk dat ze naar de dierentuin wilden ;-) Erg veel gezien. En krentenbollen en appels mee. Alleen voor een kop koffie in het restaurant gezeten.

zaterdag 16 oktober 2010

Regen... maar nu gelukkig droog!

Nog een stukje schrijven vandaag - want het andere stukje ging eigenlijk over gisteren ;-)

Vandaag begon met hardlooptraining. Ik had eigenlijk weinig zin omdat het zo koud was - en misschien had ik het zelfs nog iets kouder (dan anderen om me heen). Ik liep nl met "loop-handschoentjes" (raar woord, maar het zijn handschoentjes die strak zitten en erg fijn zijn voor tijdens hardlopen... ), en de rest van de groep had het nog helemaal niet zo koud dat ze handschoenen nodig hadden. Gelukkig warmde m'n lichaam al snel op en konden ze in de zak van mijn jasje.
Het leek wel alsof we onder de douche aan het lopen waren - het ging regenen en telkens een beetje harder. 1 iemand van de groep werd juist door de regen erg vrolijk - ja, raar maar waar... En haar vrolijkheid was wel een beetje aanstekelijk. Al met al toch weer een leuke en gezellige training.

En zonet de boodschappen gedaan voor komende week. Misschien zelfs wel anderhalve week. Ik ben weer goed voorzien.
Ik heb op de markt 7,35 euro uitgegeven. Hiervoor gekocht:
* 10 mandarijntjes,
* 1 kilo Braeburn appels,
* 1 kilo handperen,
* 8 bananen,
* 1 komkommer
* 1 bakje kleine tomaatjes
Nu al dat fruit op de schaal ligt lijkt het best veel voor 1 persoon. Maar dat komt zeker wel op - ik ben gek op fruit... heb zelfs een periode gehad dat ik wel 5 stuks per dag at.
Bij de supermarkt de rest van de boodschappen gedaan. Nu was er biologisch vlees in de aanbieding. Meteen gekocht. Braadworstjes, die liggen nu in de vriezer en kunnen volgende week bij een zuurkoolstamppot. Ook groenteburgers in de aanbieding.
Verder had ik nog heel wat, ook nu weer een laag bedrag. 17,08 euro bij de supermarkt - dus in totaal deze week: 24,43 euro!

Nu lekker genieten van het weekend!
Morgen ga ik naar de dierentuin. Ik heb nog een VVV-bon en kan die ervoor gebruiken. En ik heb een potje waar ik regelmatig kleingeld vanuit m'n portemonnee in doe - dit gebruik ik om het bedrag aan te vullen.
Tja, dierentuinen enzo zijn wel erg duur vind ik. En vaak zo groot dat je toch maar een klein deel echt goed kan zien. Maar het is wel weer heel leuk om al die verschillende dieren te zien. En lekker rond te wandelen.

Poppenhoek

Gisteren was ik weer aan het werk op mijn eigen groep. Erg fijn!!
Doordat een paar kindjes even een dagje thuisbleven was de groep iets kleiner. En doordat wij nu 4 dagen in de week een stagiaire hebben, is er meer mogelijkheid om de kinderen 1-op-1 aandacht te geven. Of 1-op-een klein groepje ;-)
Toen ik de vaatwasser aan het uitruimen was, had ik goed zicht op de poppenhoek. Altijd leuk om te observeren wat daar allemaal gebeurd. H (1 jaar en 5mnd) was al de hele ochtend moe. Ze was veel te vroeg wakker geworden. Ze zocht een stoel in de poppenhoek, plofte neer en dacht misschien wel: "zo, hehe, ìk zit!!" De stoel stond een stukje van de tafel. F (1 jaar en 10 mnd) leek in H een leuke speelkameraad te zien. Zij wilde wel graag dat H aan tafel kwam zitten. Ze riep: "aan tafel!" Maar H zat nou juist zo lekker, en leek niet echt van plan om op te staan. Problematisch, voor F dan. Ik kon F bijna hardop horen denken..... "hoe krijg ik H gezellig aan mijn tafeltje??" F probeerde de stoel te duwen, met H op die stoel zittend. Luid zuchtend en kreunend duwde en trok F aan de stoel. H vond het allemaal best - die bleef gewoon lekker zitten. Ik was erg benieuwd hoe lang F zou volhouden, en bovenal wàt ze zou doen.... Het erbij laten zitten? Boos worden? Proberen te vragen? (is soms best lastig als je woordenschat nog niet zo ruim is) Blijven herhalen: "aan tafel! Aan tafel!"?
Nee, F bleef gewoon net zo lang aan de stoel trekken en duwen, tot ze vond dat de stoel dicht genoeg bij de tafel stond. Dat lukte. Volgende dilemma... F had lekker gekookt in de poppenhoek, en het zou natuurlijk leuk zijn als H ervan ging proeven. Meestal ontstaat er ook een soort net-als-of eten/proefspel. Maar H was nu echt niet van plan om gezellig mee te spelen! Ze was moe, en ze zat toch best lekker op die stoel. F's verzorgende kant kwam naar voren - en ze pakte een lepel en ging H voeren. H deed haar mond nog open, ook! F keek heel zelfvoldaan. Toch best gezellig en fijn, zo'n speelkameraad die "meedoet" en die ook nog volgzaam is, zodat je zelf wel de "baas" blijft in de poppenhoek... :-)

dinsdag 12 oktober 2010

Kadootje

Soms krijg je ineens een "kadootje".... Wat dat kadootje voor mij was vertel ik zo.

Gisterochtend toen ik net aan mijn ontbijtje zat ging de telefoon. De coördinator van mijn werk belde. Op een andere locatie was een beetje een crisissituatie; van de 4 mensen die zouden werken waren 2 ziek. En... 1 vaste medewerker kon om andere redenen niet werken. Ai.... Nu heb ik al een aantal keren op die locatie ingevallen, vandaar dat de coördinator juist aan mij vroeg of ik daar wilde helpen.
Ja, dat wilde ik wel. Er zou voor mij dan inval gezocht worden, want op mijn eigen groep werkten 2 vaste medewerkers - dus de nood was groter voor die andere locatie.

Het liefst werk ik gewoon met mijn "eigen" ;-) kindjes. Die ken ik natuurlijk het beste. Ik merk toch dat we een heel hechte band hebben. Ook met de collega's trouwens.

Maar.... eerst moest ik naar de tandarts. Dus na mijn ontbijt, en natuurlijk tanden poetsen, hup... op de fiets richting tandarts. Brrrr.... koud buiten!!!
Tandarts had gelukkig goed nieuws: alles in orde!
Erna de ongeveer 12km richting die andere locatie. Best een eind, en dan die kou.... Gelukkig werd ik al snel warmer door het fietsen. Het is eigenlijk een heel mooi stuk. En de zon verwarmde alles toch vrij snel. Mooi ook, die herfstzon op de bomen en de glooiende weiden!
Het laatste stuk besloot ik door het bos te fietsen. Een mooi weggetje, waar je heel weinig verkeer tegenkomt. Het was zò stil op deze maandagmorgen. Ik genoot met volle teugen - en moest glimlachen toen ik eraan dacht dat deze mooie route me dus naar het werk bracht :-) Heel gewoon, toch zó mooi!!
Ja, dit vond ik eigenlijk een kadootje.

Gelukkig verliep de dag heel goed, ook al was het een enorm gezoek voor de andere invaller en ikzelf. Hoe heet dat kindje ook alweer? Hoe is de structuur hier? Zijn de kinderen nu gewend om nog een cracker na het fruit te krijgen? Of eten ze hier iets anders? Vindt dit kindje het fijn op het kleed of juist in de box?
Tja... al die dingen weet ik bij de kindjes van mijn eigen groep wel. Of dan kom je er gaandeweg achter, maar dan is het maar 1 kindje dat je leert kennen. Nu ineens 10 kindjes tegelijk leren kennen.
Door zo'n dag krijg ik wel opnieuw enorm veel respect voor onze invallers binnen de organisatie!

zaterdag 9 oktober 2010

Weekboodschappen weer binnen

Vanmiddag ben ik boodschappen gaan doen. Eerst naar de markt, voor groente en fruit. Ik was verbaasd toen ik het bedrag hoorde dat ik moest betalen: 6,35 euro! Okee, nu weten jullie nog niet wat ik daarvoor had gekocht. Hetvolgende:
* 1 kilo Elstar appels
* 4 bananen
* 1 doosje bosbessen
* 1 doosje aardbeien (heel veel zaten erin) - voor maar 1 euro!
* 1 grote winterwortel
* 1 heel grote "bos" bleekselderij

Erna meteen door naar de supermarkt, voor de rest van de boodschappen. Omdat ik vorige maand m'n slag geslagen had tijdens de actieweken van de supermarkt, had ik nog heel wat eten in de vriezer en in het voorraadkratje. Brood ook nog volop in de vriezer. Gehakt was in de aanbieding (ik kocht 300 gr. voor 1,19 euro). Verder appelkoeken voor nog geen 60 cent!! Chocola bleek ook in de aanbieding. Nouja, zonder werkelijk àlles op te noemen.... De totale prijs in de supermarkt was 14 euro. Dus in totaal (met dat wat ik op de markt kocht) heb ik aan voeding voor komende week 20,35 euro besteed!
Het geeft een heel goed gevoel - vooral ook het idee om dus gezond en lekker te kunnen eten (en... gevarieerd) en dat hoeft helemaal niet duur te zijn.

vrijdag 8 oktober 2010

Meezinger

Het was even stil op het blogje...
Ik was even druk met werken, en toch ook weer slapen (is het de herfst, die zo moe maakt??). En ook sporten, niksen, wat dingetjes voorbereiden. En naar de bieb - o.a. voor het boek "No Impact Man" van Colin Beavan. Ik zag de titel op een aantal blogs, en werd nieuwsgierig naar dit boek.

Vanmiddag toen we met alle kindjes aan tafel zaten, gingen we liedjes zingen. Dat doen we heel vaak. Veel kinderen hebben dezelfde verzoeknummers. M.n. "Olifantje in het bos" en "De Krokodil" wordt vaak aangevraagd. Maar ik word er soms een beetje gek van, alsmaar hetzelfde liedje te zingen. Ik ben me er wel bewust van dat jonge kinderen nu eenmaal houden van herhaling. En dat dit ook heel goed is voor de ontwikkeling/het leren. Maar ik probeer toch vaak een klein beetje variatie te brengen in de liedjes.
Vóór het fruit eten zongen we (nouja, ik...):
"Diedel diedel duit,
Eet meer fruit,
Appels en peren,
Bananen en druiven,
Kiwi en meloen,
Ja dat moet je doen!

De plantjes krijgen water
De vissen krijgen voer,
De kinderen krijgen fruit,
Want dan worden ze sterk en stoer!"

Geweldig lied, niet?? ;-)
De groep van vandaag, een vrij jonge groep (veel 1 jarigen, maar een paar "ouderen"), kende het liedje nog niet zo goed.
Vrijwel niemand zong mee. Maar... F (bijna 3 jaar) zong wel mee hoor! Weliswaar onverstaanbaar, maar toch. Ik moest mijn lachen inhouden toen ik naar hem keek. Hij keek heel serieus, en "zong" uit volle borst een aaneenschakeling van tonen. Maar niet echt woorden. Het was meer een: "duuuhieieiehoeoeoeoe.... deeehoooohieieie..... daaahhhuiuiui". Af en toe keek hij me even aan, of hij het nog wel goed meezong denk ik. Ik knikte dan even bevestigend - zodat hij vooral niet ging stoppen en we toch vrolijk samen verder zongen.

zondag 3 oktober 2010

Rustig aan doorgaan....

Nu ik dit schrijf schijnt de zon vol op naarbinnen. Heerlijk!! En ook nog zondag, dus lekker vrij.
Het geeft me meteen een heel zomers en blij gevoel, en het geeft ook energie merk ik.
Afgelopen week was dat anders.... Wat het precies was weet ik niet. Maar sinds vorige week voelde ik mij niet echt lekker. Heel moe, regelmatig hoofdpijn.... Dinsdag had ik een cursusdag, en hoewel die heel leuk en interessant was kwam ik echt doodmoe thuis. Nee, ik overdrijf niet. Ik had gewoon echt geen puf meer voor wat dan ook. Dus toen lag ik rond 20:15uur al in mijn bed.
En dacht: "morgen is het over". Maar nee, na een lange nacht voelde ik me nog steeds behoorlijk belabberd.
Dit ging een tijdje door.
En vrijdag had ik teamdag. Mèt overnachting.
Ik dacht: "gewoon maar rustig aan doorgaan, dat is vast het beste". Af en toe wat extra op mijn energievoorraadje letten. De rust nemen wanneer het kan...
En uiteindelijk was vrijdag een heel gezellige dag!! Ook nog een speurtocht/wandeling door het bos gemaakt, met supermooi weer. Heel veel mooie paddestoelen gezien onderweg.
's Avonds met het hele stel in een B&B-accomodatie wezen gourmetten. En een leuk spel gedaan.
Na het gezamenlijk ontbijt op zaterdag ging iedereen weer naar huis.
Toen ik eenmaal thuis was, was ik behoorlijk moe. Maar... wel heel voldaan en dus aan het nagenieten.
's Middags lekker bijgeslapen ;-)

Op zo'n moment zie ik wel om mij heen, in huis dus, dat er ei-gen-lijk van alles moet gebeuren. Maar.... dat laat ik gewoon nog even liggen!
Eerst even genieten van het mooie weer. En morgen verder met huishouden, boodschappen doen, etc.

Fijne zondag allemaal!