vrijdag 29 juni 2012

Vaarwel tv....?

Een paar weken geleden schreef ik hier nog over mijn voornemen om 's avonds het aantal prikkels te verminderen - dus minder tv/computer. Alsof mijn apparaten hier in huis kunnen horen en denken... houdt de televisie er deze week ineens mee op.
Vlak vóór het einde van een erg mooie film (vind ik dan, he ... "Sweet November" keek ik - ik zal er zo iets meer over schrijven), 'zegt' mijn tv na een geluid alsof een ballon leegloopt: "plok!" En toen was het beeld zwart. Het was klaar - deze 3e hands tv vond het wel welletjes.
En nu?? Nu ben ik hard aan het nadenken, en ook aan het twijfelen. Ik kan in principe televisie kijken op mijn laptop, via internet. Is een tv dan wel nodig? Ik wilde immers minder tv kijken.
Nu heb ik sinds kort wel de HollandDoc documentaires weer helemaal herontdekt, en de afgelopen weken heb ik heel mooie en bijzondere documentaires op het speciale HollandDoc kanaal gevolgd. Maar.. dat kan dus ook online.
Ik wil sowieso géén nieuwe tv. Ik vind de televisie-industrie een bizarre wereld. Er worden telkens nieuwe televisies gemaakt, en de oude worden voor een groot deel gedumpt. En dan ook nog veelvuldig in arme landen, waardoor wij -de rijke westerse bevolking - armere landen niet alleen opzadelen met een groot milieuprobleem maar ook nog met gezondheidsproblemen. (mensen in de landen waar het electronisch afval wordt gedumpt zoeken in de 'oude-televisie-en-computer-vijvers' naar nog waardevolle en bruikbare onderdelen, en dit doen zij zonder beschermende kleding of mondkapjes o.i.d. Waardoor dus kans op ziektes, verwondingen, vergiftigingen.)
Daarnaast vind ik het bizar dat er steeds maar weer nieuwe televisies gemaakt worden, en er naar mijn mening heel goed vele oude televisies hergebruikt kunnen worden. Ik bedoel: als een televisie het nog doet, waarom dan een dure nieuwe kopen? En.... hoezo kredietcrisis als er kennelijk wèl budget is voor een splinternieuwe televisie? (okee, dat laatste heeft te maken met keuzes.... )

Maar goed, terug naar het onderwerp: ik twijfel dus of ik wel een televisie wil. Ik denk van wel, ik vind het toch wel prettig om een film o.i.d. op tv te zien i.p.v. via de laptop....
Maar ik wil dus géén nieuwe. En met de start van een nieuwe dure opleiding gaat de keuze van budgetbesteding dus naar de opleiding en niet naar een nieuwe tv.

Nog even terug naar de film 'Sweet November' die ik aan het kijken was, toen de tv ermee ophield. Ik heb 'Sweet November' al meerdere keren gezien. Ik vind het een prachtige film. Het speelt zich af in San Francisco - geweldige stad! Ik heb daar een jaar gewoond, en ik krijg heimwee als ik de beelden van SF zie.... En het gaat over een jonge vrouw die ziek is. Ze heeft kanker en verkeert in het terminale stadium. Ze heeft besloten om niet meer behandeld te willen worden maar ze wil genieten van het deel van haar leven dat ze nog te leven heeft. Ze leeft haar leven op een aparte manier - en heeft o.a. verschillende relaties maar telkens voor 1 maand en dat zijn (1 van haar) 'voorwaarden'. Tot de meneer van November en zij verliefd worden. Deze man weet in eerste instantie niet dat zij kanker heeft en nog maar kort te leven heeft.
Uiteindelijk wil zij dat hij haar 'loslaat', zij kan het niet aan dat hij haar dood zou moeten mee maken.
Het prachtige aan deze film vind ik dat ik het mij zo goed kan voorstellen: je wilt het liefst jong zijn en blijven, vrolijk zijn en blijven, gezond, vol plannen, vol avontuur. Maar de werkelijkheid is soms heel anders. Daarnaast is het gewoon een erg mooie romantische drama-film.
Maar... smaken kunnen verschillen ;-)

zaterdag 23 juni 2012

Communicatie en kinderwijsheid

Gisteren waren er maar heel weinig kinderen op de groep aanwezig. Veel gezinnen zijn met vakantie - nog net voor de zomerdrukte wanneer de grote menigte met vakantie gaat.
's Ochtends werkte mijn collega, en om 13 uur loste ik haar af. Onze stagiaire was de hele dag aanwezig.
Op het moment dat ik binnenkwam zat mijn collega gezellig aan tafel met F. (meisje, 3,5 jaar oud) en D. (jongen, 2 jaar). F. was aan het verven, en mijn collega bereidde een afscheid voor (ze maakte een mooie poster met een afbeelding van 'Cars', ook met verf). D. puzzelde, hij zou zo opgehaald worden. Toen D. mij zag wilde hij spontaan van alles vertellen. Omdat hij nog geen hele zinnen gebruikt kwamen er dus flarden van het verhaal over. Vol blijdschap zei hij: "buiten!" en hij wees naar buiten. Ik probeerde er een zin van te maken: "heb je vanochtend buiten gespeeld, D.?" Hij knikte en keek mij stralend aan. Hij dacht aan nog meer, zag ik aan zijn blik.... "Heb je soms op de tractor gereden?" vroeg ik. "Ja!" riep hij enthousiast.
F. kletste tijdens het verven honderduit. De andere kinderen lagen te slapen, en zij mag sinds een tijdje opblijven overdag. Toen D. was opgehaald was alleen F. nog op. Mijn collega rondde haar taken af. Ze liep nog even naar kantoor. Ik was het e.e.a. aan het lezen, aan het bureau op de groep. En de stagiaire was bezig in de keuken. F. zat kwebbelend aan tafel. Op een gegeven moment wilde zij mijn collega iets vragen. F.: "S. .....?" Maar collega S. was op kantoor, en kon de vraag dus niet horen. Niet lang erna antwoordde F. zelf maar, op iets lagere toon: "jaaa? Wat is er?".
Geweldig toch? Op het moment dat je er even niet bent om te antwoorden, antwoord zij zelf op haar eigen vraag!
Lang niet alle kinderen doen dat. R. (ook een meisje van ruim 3 jaar) blijft heel vaak haar vraag herhalen. Gewoon net zo vaak tot zij antwoord heeft. Dat is ook een manier. Meestal wil zij haar verhaal aan ons allemaal vertellen, dus komt zij 1 voor 1 bij ons (haar verhalen werden afgelopen donderdag dus vaak 4x herhaald - wij werkten met z'n 3en en onze stagiaire was er ook).
En bij sommige kinderen, komen de verhalen maar moeizaam op gang. Omdat ik ook erg graag wil weten wat er in een stiller kindje omgaat, is het dus een kwestie van (liefst open) vragen stellen. Wij hadden 1 jongetje in de groep (K., hij is inmiddels naar de basisschool - en moeder heeft ons laten weten dat het enorm goed met hem gaat), dat zo beknopt mogelijk antwoordde. Hij was erg zuinig met woorden ;-) En hij was ook heel verlegen. Wij hebben een plan gemaakt, en hem stapje voor stapje laten oefenen met praten. Eerst vooral individueel - dat hij bijvoorbeeld ging vertellen aan 1 pedagogisch medewerker wat hij in het weekend had gedaan. Later in de groep, dan bereidde ik hem erop voor door vóór het tafelmoment ('de kring') te vragen of hij aan de hele groep wilde vertellen wat hij bijv. in het weekend had gedaan (zoals: naar de dierentuin geweest, of uit logeren, o.i.d.). Dit ging heel goed!

Afgelopen donderdag zat 1 meisje (M., 3,5 jaar) vól bijzondere uitspraken. Het begon 's ochtends al. Zij liet haar nagels zien, en op zowel haar vingernagels als de teennagels zat nagellak. In allerlei mooie kleuren. Ik bewonderde het. Ik vroeg: "en wat gaat zo'n mooie dame nu spelen? Wil je soms dansen als een prinses?" Haar antwoord: "Nee..... want...." en toen dacht ze even na, en vervolgde: "dan smelt mijn nagellak!"

zondag 17 juni 2012

Tegenstrijdig....

De oplettende lezer is het misschien opgevallen... Mijzelf viel het de afgelopen weken erg op. Er is iets tegenstrijdigs aan de hand: sommige blogstukjes die ik schrijf gaan over CVS-terugvallen, en andere gaan bijvoorbeeld over een fietstocht van bijna 1000km. Ik kan mij goed voorstellen dat dit fronsende wenkbrauwen oplevert. Hoe kan dit?
Een vriend heeft mij laatst een heleboel vragen gesteld, want hij snapte het zelf niet... Hoe kan je nu op sommige dagen nauwelijks uit je bed komen en je heel miserabel voelen, en je kan op andere dagen wel een inspannende fietstocht volbrengen? Hij geloofde niet dat ik last zou hebben van het chronisch vermoeidheidssyndroom, maar er zou iets anders aan de hand zijn en het moest volgens hem eens heel goed uitgezocht worden. Tja.... ik zit er zelf eigenlijk niet echt op te wachten om mijn energie te verspillen aan het ene onderzoek na het andere, aan de onzekerheid en de lange wachtperiodes. Na onderzoeken heb ik in 2005 van januari tot mei in onzekerheid gezeten, in het ziekenhuis was kennelijk 4 maanden nodig voordat de resultaten binnen waren en aan mij vertelt konden worden. En.... het bleek dan ook nog eens om een heel vage diagnose te gaan, want de precieze oorzaak van CVS is nog altijd niet bekend.

Maar.... het is dus wel frappant vind ik dat ik kennelijk wel in staat ben tot een erg inspannende fietstocht, en zodra ik terug kom en met mijn gewone dagelijkse leven verder ga komen de klachten terug.
Ik heb het mijn huisarts ook laten weten, dat ik het zo merkwaardig vind. Natuurlijk ben ik ongelooflijk blij dat ik mij tijdens de fietsvakantie heel goed voelde. Maar waarom lukt het dan niet om die balans te blijven houden...?
(natuurlijk waren er tijdens de fietsvakantie ook momenten waarop ik mij heel moe voelde, maar die waren beter te handlen...)

Ik heb zelf het idee dat het te maken heeft met de hoeveelheid prikkels. Tijdens een fietsvakantie is het enige wat je doet: fietsen, zoeken naar een camping en supermarkt, koken/eten/etc., douchen, slapen. Op de fiets is rust. In mijn hoofd is het dan ook verbijsterend rustig. Gedachten als: "goh, wat mooi!" of "jee, wat zwaar, deze heuvel!" of "ooohhh... wat fietst het lekker, het gaat als vanzelf!' komen en gaan. Soms afgewisseld met: "hmm... ik krijg trek.. even pauzeren?" of "bij het volgende stukje bos moet ik even 'het toilet' opzoeken". Het zijn vooral gedachten die gaan over het 'hier en nu'.

Maar in het dagelijks leven zijn er veel meer 'prikkels'. Zaken die geregeld moeten, een heel huis dat onderhouden/opgeruimd/ schoongemaakt moet worden (ipv alleen het tentje), er moet meer gepland worden (meer afspraken, huiswerk voor de opleiding, scriptie, werk en zorgen er op tijd te zijn, etc.). Op mijn werk zijn veel prikkels, en veel gebeurt tegelijkertijd. (bijv. rustig een baby de fles geven, maar wel ondertussen met je hoofd ook nog bij de groep en een stel kinderen dat buiten speelt in de gaten houden... of net willen verven met een paar kinderen, maar de telefoon gaat, en een kind heeft naast de toiletpot geplast, etc. etc.)
 Daarnaast ook sociale afspraken, reizen ernaartoe/vandaan. De computer en tv staan vaak aan (ook al had ik mij nog voorgenomen aan het einde van 3 weken zonder computer/tv: "ik ga thuis zorgen voor meer rust - zonder die apparaten").
En er zijn gewoon veel meer gedachten in mijn hoofd. Terugdenkend aan wat geweest is, voorbereidend op wat komen gaat....

Goed.. dit wilde ik even opschrijven. Misschien zijn er wel mensen die dit herkennen...? Of die zelf een manier hebben gevonden hoe ermee om te gaan?

zaterdag 16 juni 2012

Emoties

Terwijl ik dit schrijf heb ik de hardlooptraining van vanochtend al volbracht - het was even lastig, wakker worden... opstaan.... ontbijten en loopkleren aan... op de fiets naar de training... en toen de training eenmaal begonnen was merkte ik dat ik maar niet goed wakker kon worden (misschien te maken met het vochtige, benauwde weertype op dat moment). Maar oohh... er is maar weinig fijner dan na de training dan thuis op de bank uit te puffen en genieten van kop koffie verkeerd en koek/brood/e.d. Het zullen de endorfinen wel zijn die zorgen voor het gelukzalige gevoel na het hardlopen :-).

De titel van dit blogstukje is 'emoties', en die emoties die gaan meer over mijn werk. Over de emoties die de kinderen ervaren. Ik werk met kinderen tussen 0 en 4 jaar, en oh... ik maak in mijn werk heel wat emotionele buien mee, en heel wat verschillende soorten emoties.
Op de 1 of andere manier is de vrijdaggroep hier heel heftig in - zolang ik op vrijdagen werk maak ik kinderen mee met soms heel heftige emotionele buien en reacties. Het kan ermee te maken hebben dat de kinderen moe zijn en toe aan weekend, dat dat de heftigheid mede veroorzaakt. Maar het kan natuurlijk ook te maken hebben met het temperament van deze kinderen. Ik denk dat het een combinatie is.

Een meisje van 3,5 jaar, F., was gisteren ook erg emotioneel. Vooral erg snel boos en geïrriteerd. Ze bedacht allerlei plannen om te spelen met vriendinnetje H., maar het broertje van F. (T.) wilde telkens òòk mee doen. Nu zorgen wij er regelmatig voor dat de meiden in hun spel niet gestoord worden door de jongere kinderen. Maar, ik vond dat F. op dit moment wel èrg fel en boos reageerde naar haar broertje. Hij kon nog niet eens bij wijze van spreken ademen of zijn zus werd er al boos om.
Ik probeerde aan F. de goede bedoelingen van haar broertje uit te leggen. En ik vertelde F.: "weet je waarom hij zo graag hetzelfde wil spelen? Omdat jij zulke goede ideeën hebt!" Nou, dat had ik leuk geprobeerd, maar haar spelideeën te prijzen hielp dit keer niet echt.
Uit frustratie ging F. heel dramatisch op de vloer liggen huilen, stampen, zuchten, en schreeuwen.
Dit was de eerste zgn. 'supermarktscene' waardoor een deel van onze vloer schoongeveegd werd ;-). (bij het woord 'supermarktscene' hebben jullie een beetje een idee hoe dat eruit ziet. Maar in deze situaties gaat het niet over een snoepje o.i.d. waar het kind om vraagt en niet krijgt, en waardoor een driftbui ontstaat. Toch zorgt het woordje 'nee' - of simpelweg dat het kind iets anders wil dan de opvoeder - meestal wel voor de driftbui in deze situaties. Maar... het is vaak het 'gebroken koekje fenomeen' - het triggert de opgekropte emoties... De reactie lijkt dan niet in verhouding tot de reden waarover jij als opvoeder zou kunnen denken dat het kind huilt/raast/tiert).

Even later werd de vloer ook door S. (jongen, 3 jaar - helft van eeneiïge tweeling) schoongeveegd - middels de befaamde 'supermarktscene'. Waarmee zijn driftbui begon? Nadat iedereen een schone luier had gekregen en/of even op potje/w.c. had (geprobeerd) te plassen/ poepen, was alleen S. nog niet verschoond. We hadden al even gewacht omdat hij nog zo lekker aan het spelen was met autootjes en garage. Maar.. toen was het toch echt tijd om hem ook te verschonen - en even op de w.c. te laten plassen. Ook al hadden wij het vantevoren wel aangekondigd... S. wilde niet. Hij wierp zich op de vloer, rolde een paar keer rond (wat er eigenlijk heel leuk uitzag, en ik zag dat hij het stiekem ook wel een mooie driftbui-episode van zichzelf vond ;-) ), en ging erna even schreeuwen en huilen. Huilen zonder echte tranen - zelfs met moeite kwamen ze niet eruitgeperst....
Nou, òòk dat deel van onze vloer was dus schoon!

Tot zover de 'vloerscenes'.
Toen wij aan tafel gingen om brood te eten, kwam J. (het tweelingbroertje van S., dus ook een jongen van 3 jaar) met tegenzin aan tafel. Beide tweelingbroers hebben een nogal pittig temperament. Het kan goed zijn dat dit de komende jaren steeds minder heftig word... maar op dit moment hebben ze nog veel driftbuien en emotionele buien. Met hun moeder heb ik hier laatst in een gesprek uitgebreid over gesproken. En moeder is blij dat de jongens dit gedrag bij ons en thuis laten zien. Het is voor haar een teken dat de jongens zich veilig voelen. In alle andere situaties laten de jongens alleen hun 'lieve & brave kant' zien. Moeder heeft vertelt dat de jongens weleens terugkomen van een bijv. een nachtje logeren bij familie, en dat ze zich die tijd zó voorbeeldig hebben gedragen dat ze bij terugkomst eerst héél driftig en boos en verdrietig zijn. Pas als alle emoties ontladen zijn, zijn ze weer rustig.
J. had dus geen zin om aan tafel te komen - om mijn verhaal te vervolgen. Hij ging wel zitten, naast mij. Hij begon te jammeren en te huilen. Hij legde uit terwijl hij mij aankeek: "ik moet even huilen"( hij zei het heel rustig en verklarend). Ik tegen hem: "dat mag J., je mag huilen". Tegen zichzelf herhaalde hij nogmaals: "ik moet even huilen". En hij huilde zachtjes door. Na een minuutje was het al over.
Hij ging lekker eten en drinken en vertelde vrolijk van allerlei dingen aan mij en de andere kinderen.

zaterdag 2 juni 2012

Bijna 1000km!

En... toen was de vakantie alweer bijna voorbij.... En die is echt omgevlogen!
Gisteren zijn we per trein teruggekomen.
Op 12 mei vertrokken we, en 13 dagen later kwamen we (met in totaal 893km op de teller) aan in de Morvan. Daar woont mijn zus met haar vriend op een mooie boerderij. Hoewel ik het liefst de gehele afstand fietsend wilde afleggen, hebben we toch een klein deel per trein afgelegd. 1 van de 2 vrienden met wie ik fietste kreeg namelijk een blessure (ontsteking aan achillespees) waardoor hij in Noord-Frankrijk moest stoppen met fietsen. Hij is toen per trein naar bezienswaardige steden gereisd, en wij hebben hem weer ontmoet bij mijn zus. Als wij toch de hele afstand zouden fietsen, zouden we nauwelijks tijd met z'n 3en op de boerderij hebben want diegene die de blessure kreeg zou eerder teruggaan (i.v.m. niet voldoende vakantiedagen om de volledige 3 weken mee te kunnen).

Als ik de fietsvakantie in 1 woord zou samenvatten, dan is het woord: GEWELDIG!!! Van begin tot eind heb ik genoten... en natuurlijk waren er ook zware momenten, zoals zware beklimmingen waarbij het zweet van mij afdroop en waarbij ik zelfs voor het eerst in mijn leven aan het hyperventileren was (door hitte en het zware klimmen tijdens een lange fietsdag). Maar ook heel veel fijne fietsdagen, met voortdurende "oh"'s en "ah"'s (uitroepen tijdens het rondkijken). En heel vaak een gevoel van: "wow!!! Te gek!!" In België besefte ik mij ineens: "kijk ons nou! Al een paar honderd kilometer van huis... en dat allemaal op onze fietsen! Geen benzine of watdanook aan te pas gekomen". Die kick had ik erna heel vaak. De fietsen fietsen superfijn. Met mijn fiets geen enkele fietspech gehad - zelfs geen lekke band. Ik vloog soms met 50km p/uur de heuvels af - en die fiets geeft een heel solide gevoel.

In België was een oude spoorlijn, waar een fietspad lag, dat zo superlekker fietste...! Als een soort fietssnelweg. Toen we vervolgens op die oude spoorlijn in een 'treintje' gingen rijden (dicht achter elkaar, en op een gegeven moment lijkt het fietsen als vanzelf te gaan - voor de voorste is het wel zwaarder als voor de 2 achtersten... maar het beviel ons alledrie goed, we wisselden af met wie voorop fietste).
De Ardennen zijn ons behoorlijk zwaar gevallen. De route zou een zo vlak mogelijk gedeelte door de Ardennen zijn... maar... dat viel nog best tegen!! Hoewel we alledrie best wat gewend zijn, waren het gewoon iets teveel heuvels achter elkaar. Je merkt dan natuurlijk ook het gewicht van al die bepakking. Maar gelukkig.... met alledrie een goede vakantiefiets met voldoende versnellingen kwamen we die heuvels wel over. (weliswaar soms zuchtend en steunend)
De Ardennen waren behalve zwaar ook érg mooi!!! Af en toe prachtige stukken slingerend door bos, langs beekjes, langs weiden vol bloemen en opkijkend tegen hoge hellingen... Prachtige dorpjes, zoals bijv. Celles. Ook langs kastelen.
Veel leuke mensen tegen gekomen. Heel aardig en gastvrij ook. Zoals de eigenaar van Leeuwerikenveld (dat was nog vóór de Ardennen). Wij konden die avond geen geschikte accomodatie vinden. De voorgestelde accomodaties - uit het routeboekje - bleken niet te kloppen (camping was absoluut niet een camping voor tentkampeerders/fietsers, dus we fietsten verder naar het stadje waar een trekkershut en jeugdherberg zou zijn - jeugdherberg niet te vinden, trekkershut dicht). Het werd later en later, 1 van ons kreeg een lekke band die dus geplakt moest worden, we hadden nog niet gegeten.... En hebben uiteindelijk ten einde raad de eigenaar van B&B Leeuwerikenveld gebeld - erg laat. Dat zou nog 17km fietsen zijn, dus we zouden midden in de nacht aankomen. De eigenaar zei: "jullie moeten nog hiernaar toe fietsen? Dat zal heel lastig zijn, want de route is niet verlicht - het is lastig te vinden dan. Ik haal jullie wel op, ik kom met de aanhanger". We waren verbluft - wat ontzettend aardig om gestrande fietsers op te halen!! Eenmaal op de camping (behorende bij de B&B) vertelde de eigenaar dat we in een soort camper konden logeren, dan hoefden we de tent niet op te zetten. Geweldig!! De volgende, regenachtige, dag hebben we nog koffie gedronken en leuk gepraat met de eigenaren in hun serre (waar ook de moestuin is).

In de Ardennen hebben we een rustdag gehouden. Op een prachtige plek aan rivier de Semois hebben we gekampeerd. Wasjes gedaan, geluierd, lekker gegeten ('s middags pannenkoeken gebakken op het brandertje, 's avonds gegeten in de zon op een terras aan de rivier met uitzicht op al het groen). 's Avonds zijn we nog gaan wandelen langs de rivier. We hoopten wilde dieren te zien. Toen we wat aan het kletsen waren, zittend langs de river, zwom daar ineens heel rustig een bever langs! Ik zei zachtjes: "kijk eens! kijk eens! kijk eens!" Ik kwam even niet op de naam... want tja, zo vaak zie ik bevers niet langszwemmen! Wat volgde was zo ontzettend bijzonder....! We hebben heel lang het schouwspel van de bevers kunnen bewonderen. 2 of 3 Bevers zwommen heen en weer. Hun burcht bleek daar ergens te liggen, en ze waren druk in de weer. 1 van ons liep een stuk verder, en op het moment dat hij knielde vlak boven de burcht, zwom vanaf de andere kant een bever langzaam recht op hem af. Het was net alsof zij elkaar aankeken, en die vriend de bever riep ofzo.... Erg mooi om te zien, in die omgeving met alle heuvels om de rivier heen.
We hebben trouwens meer dieren gezien tijdens de vakantie: reeën (zelfs 1 die vlak vóór onze fietsen over het fietspad rende), fazanten, een vos, een dode das, roofvogels...

In Namen (was ook nog vóór de Ardennen)  hebben we een heel erg fijne jeugdherberg getroffen. We sliepen met z'n 3en op een kamer - en de kamer was voor ons zo superluxe! Een douche op de kamer, veel ruimte, schoon, fijne bedden... Ook daar hebben we een was gedraaid (weinig kleding meenemen scheelt veel in gewicht, maar het is dus wel zaak om tijdig te wassen en de was op tijd droog zien te krijgen). De kamer werd toen omgetoverd, en we spanden overal waslijnen ;-)
In Namen hadden we ook een rustdag willen houden... maar, 1 van ons had een aantal spullen nodig, en we wilden naar een buitensportzaak. Deze bleek aan de autoweg te liggen. En erg moeilijk te vinden. We fietsten maar rond Namen - en dat fietsen was absoluut NIET fijn. Fietspaden waren er nauwelijks te bekennen, en het verkeer raasde telkens langs ons heen. Helm op geeft gedeeltelijk een veilig gevoel - maar op dit soort plekken zou een spiegeltje aan het stuur ook wel fijn zijn. Dan weet je tenminste wanneer er weer een auto langs je heen komt razen.
Het was jammer dat we veel tijd kwijt waren aan het zoeken naar de winkel.
Maar het hostel maakte veel goed. We hebben in de keuken lekker kunnen koken...! Ik zeg wel "we", maar... 1 van de vrienden had de heerlijke maaltijd gemaakt. Pasta met véél groente en vis. Met de andere vriend waste ik af.
Het ontbijtbuffet was ook een feestje, vond ik. De jeugdherberg had veel gezonde en lekkere dingetjes er liggen. En veel biologisch. Toen ik op de dag van vertrek vroeg om een zakje, zodat ik brood kon smeren voor de lunch, was dat helemaal prima. Keurige papieren zakken met logo van de herberg kreeg ik. Brood en een appel mee... ideaal!!

Maar goed, ik haal tijdens het schrijven van dit verslag dus een beetje de dagen door elkaar ;-).
Waar was ik gebleven??
Na de Ardennen fietsten we verder en kwamen in een vlakker gedeelte. We fietsten langs de abdij van Orval. De jongens hebben er rondgekeken. Ik was op dat moment even zo ontzettend moe - ik wilde alleen maar zitten op een bankje in de zon. Dat dus ook maar gedaan, na even uitgelegd te hebben dat mijn hoofd (en lichaam!) toe was aan rust. De jongens begrepen dat goed - en later bleek dat de abdij ook een zeer rustige plek was... dus ik was daar ook wel aan de rust gekomen.
Rond 18 uur vertrokken wij die dag weer en fietsten naar Montmédy. De gemeentelijke camping bevind zich vlak naast de citadel. Een erg mooie plek, en goede camping. Er waren alleen nog 2 andere nederlandse fietsers. Erg rustig dus.
Helaas was de supermarkt al dicht... dus we hebben een noodmaaltijd gegeten. Niet verkeerd - snel klaar en het vult goed.
's Nachts heftig onweer. Ik vind het maar niks - vooral die bliksem. Ik ben gaan schuilen in het toiletgebouw. Later bleek dat 1 van de jongens het ook behoorlijk heftig en spannend vond, dat onweer zo vlak boven ons en dan op een camping op een heuvel in een tent...

Noord-Frankrijk. Veel koolzaadvelden, glooiend, rustige dorpjes, erg mooie natuur.
In Verdun willen we in de jeugdherberg overnachten (campings zijn er trouwens weinig op de route die we fietsen - Onbegrensd naar Barcelona deel 1: wij fietsen tot de Bourgogne). Maar... de jeugdherberg is er niet meer. Dit weten mensen die er rondlopen te vertellen. We treffen weer héél aardige behulpzame mensen. 1 van hen weet ons te vertellen dat er een hotel is waar gasten van de jeugdherberg over getipt werden wanneer de jeugdherberg vol was. Het Hotel Montaulbain ziet er misschien niet zo gezellig uit, maar is erg goed èn goedkoop! Met z'n 3en delen we een kamer, voor 50 euro. Incl. ontbijt, en de eigenaar is zeer behulpzaam. De fietsen kunnen we binnen zetten, en ik kan er zelfs mijn tent laten drogen. De volgende dag mogen we rustigaan onze plannen maken en eerst nog de Slagvelden bij Verdun bekijken en onze spullen laten staan.
Met z'n 3en fietsen we naar de Slagvelden. We zien er, in het Knekelhuis, een film over de gebeurtenissen in de 1e Wereldoorlog. Poeh... wat een indrukwekkende documentaire! Wat een geschiedenis heeft het gebied rondom Verdun.... We zijn er stil van.
Eenmaal terug in Verdun nemen we afscheid van 1 van ons - zijn achillespees is ontstoken en hij zal per trein een aantal plekken bezoeken. Op dat moment is het plan van hem nog niet helemaal concreet - hij twijfelt nog wat te doen en denkt er ook over om naar huis te gaan.
Ik neem contact op met mijn zus & zwager. Ik vraag of die vriend evt. eerder kan komen. Dat kan. En mijn zwager bied aan om de vriend op te halen van een station in de buurt. Superlief!

Met z'n 2en fietsen wij door. Dat is heel gek. We fietsen voor een groot gedeelte in stilte. Het voelt als een gemis. Bijna 11 dagen met z'n 3en doorgebracht. Veel gelachen, leuke gesprekken gehad, ook moeilijkere momenten maar daar telkens als teampje-van-3 sterker door geworden (het voelde ook echt alsof alles bespreekbaar is - en zodra 1 van ons iets had, ergens last van of erg moe of materiaalpech, dan waren de anderen er voor diegene).
Wat heel typisch was voor degene die we moesten achterlaten in Verdun, daar dachten we aan. Bijvoorbeeld de bakkers waar we langsfietsten. Hij wilde telkens graag langs een bakker - voor vers brood en ook lekkere broodjes. Bij iedere bakker waar we langskwamen glimlachten we.... Of we dachten aan andere typische bijzonderheden van hem. Je leert elkaar goed kennen tijdens zo'n fietstocht.
Ook was het even wennen om ineens met z'n 2en te zijn. Rollen verschuiven. Waar de jongens het leuk vonden om samen op de kaart te kijken en de route te bepalen, daar nam ik nu ineens die rol aan. Toen we met z'n 3en fietsten vond ik het wel prima - ik fietste mee, zonder op de kaart te turen. En de jongens gaven aan het heel leuk te vinden - dat getuur op die kaart.
We fietsten naar een camping in Rupt devant Saint Mihiel. Ik had 's middags gebeld met de eigenaren. De camping wordt gerund door nederlanders. Toen we daar eenmaal waren, troffen we zo iets bijzonders....! Een oud echtpaar dat al 54 jaar daar woont! Op een prachtige plek. Vanuit hun volgebouwde huis (vol met herinneringen, foto's, etc.) hadden zij een prachtig uitzicht over een meertje en veel groen. Met meneer Kaag liepen wij naar de camping. Een hoger gelegen veld. Eenvoudig, maar voor ons helemaal prima! We mochten zelfs een vuurtje stoken - alleen was het hout helaas erg vochtig.
Weer heerlijk gekookt op het brandertje: kipfilet met veel groente en rijst. En een lekker toetje: chocolademousse.

De volgende dag fietsten wij naar Neufchateau. We wilden eigenlijk in Domremy-laPucelle overnachten op de camping.... maar... deze was dicht! Pas halverwege juni geopend.
In Neufchateau was de camping, ook een gemeentelijke camping, helemaal goed. Alleen was de fietsdag daardoor wel behoorlijk lang: 96km gefietst!
We bedachten dat we de volgende dag de trein zouden nemen naar Langres, en vanaf daar de trein naar Montbard. Vanaf daar verder te fietsen, en dan zouden we gelijk met de geblesseerde vriend kunnen aankomen bij mijn zus & zwager. 's Ochtends informeerde de vriend bij het station. Hij kwam terug met de mededeling: "we kunnen geen fietsen meenemen met de trein, vanaf hier. We moeten fietsen naar Langres!" Ai.... dat zou een heel zware dag worden - na de bijna 100km van de dag ervoor. Het zou ook warm worden.
Maar goed, niets aan te doen. Nog even langs het station gefietst voor extra informatie. En de mogelijkheden vanaf Langres.
De volgende dag zou er een trein zijn die om 8:48u vanuit Langres zou vertrekken. Via Dijon zouden we naar Montbard kunnen reizen.

Toen begon de heel lange zware fietsdag (101.5km!! incl. verkeerd rijden) van Neufchateau naar Langres. Eerst op een D-weg. Veel langsrazend verkeer. De vriend (het lijkt me handiger als ik zijn voorletter gebruik, zodat ik niet steeds "de vriend" opschrijf: G.) vond dat de automobilisten en vrachtwagenchauffeurs echt goed rekening met ons hielden, ikzelf was vooral bang dat ze ons niet zouden opmerken als ze even iets anders in de auto/vrachtwagen zouden doen. Ik voelde mij niet echt veilig op die weg, hoewel het wel een mooie weg was. We probeerden een ander weggetje, maar dat schoot niets op. Of het werd erg steil, of eerst zandpad en later verdween het pad.... Dus toch de D-weg maar. Gelukkig werd er minder hard gereden toen dorpen zich dicht op elkaar begaven.
Na veel zware kilometers in brandende zon en met flinke hellingen bereikten wij - na een enorme helling - de camping van Langres. En die lag op de top. Tjonge... die laatste lange helling was echt enórm zwaar vond ik!! G. heeft me echt zo ongeveer gecoacht: "kom op... je kan het! Nog even... we zijn er bijna....".
De camping heeft een heel goed sanitairgebouw: schoon, netjes, goede douches... Erg fijn!!
Hoewel er veel caravans en campers zijn, zijn er ook tenten. En veel nederlanders. Ik mag bij de buren wel even mijn mobieltje opladen - maar ik denk dat het meer geholpen had als zij de stekker van hun camper ook in het stopcontact hadden gestoken...haha! Na bijna een uur was mijn mobieltje niet opgeladen.

De volgende dag - vrijdag - vroeg de spullen ingepakt. En met de trein van Langres via Dijon naar Montbard. Wat fijn om ineens heel snel langs alles te reizen!! In Dijon hadden we even de tijd, en hebben er wat rondgefietst. Leuke stad!
In Montbard heerlijk geluncht. En na een supermarktbezoek zijn we langs Canal de Bourgogne gefietst. Prachtig!!! Zonnig, mooie omgeving, vlak (ook weleens lekker na al die heuvels!!). En het doel was weliswaar niet echt in zicht, maar toch erg dichtbij!
Tijdens de lunch had ik ingesproken op de voicemail van mijn zwager - de vraag of wij onze bagage mee konden geven - als vriend T. werd opgehaald. We zouden elkaar dan ergens halverwege moeten ontmoeten, om de bagage in de auto te zetten.
Na zo'n 30km ging mijn mobieltje. T. belde - hij was inmiddels opgehaald door mijn zus, en ze konden onze bagage ophalen. We spraken op een punt af, langs het Canal.
En eindelijk zag ik mijn zus weer!! Na ruim een jaar. En zij is nu in verwachting - dus extra leuk om elkaar weer te zien!!

Na heel wat kilo's bagage in de auto te hebben gezet fietsten wij, G. en ik, verder.
En rond 19:30 uur kwamen wij op de boerderij aan.

Heerlijke dagen op de boerderij! Veel geslapen, gegeten, gekletst, en ook geholpen met het boerderijwerk.
Ook nog een markt bezocht, en een vide grenier (rommelmarkt).

Op woensdag fietsten we weer richting Montbard. Maar nu via een route over de heuvels en langs/door dorpjes. Het ging veelal naar beneden. Af en toe een helling maar dan weer een langere afdaling.
Een aantal fijne pauzes (kopje koffie gezet op brandertje, lekker broodje van de bakker erbij..., leuke gesprekken).
Op de camping in Montbard allebei ineens heel moe. Dutjes op matje voor de tent... Boodschappen, eten koken, afwassen, douchen, slapen....
De dag erna ook nog moe. Lekker gegeten en heel rustig aan gedaan. Eind van de middag nog wel eventjes gezwommen (bij de camping een mooi overdekt zwembad, met sauna en bubbelbad erbij - voor ons als campinggangers gratis). En 's avonds frisbee gespeeld.

En vrijdag begon de dag heel vroeg (wekker om 5 uur!), en om 7 uur vertrok de trein. Veel overstappen - met fiets en bagage dus... soms best een gedoe, vooral wanneer er geen lift aanwezig is op stations. Ruim 13 uur later ben ik thuis.

En nu..... heb ik heimwee naar de vakantie! Het lijkt me heerlijk om nog een paar weekjes te mogen fietsen. Maar goed, er moet weer gewerkt worden.
Nog 1 dagje rust. Vandaag al vakantiewasjes gedraaid en de boel opgeruimd.
En weer in het gewone ritme komen.