Genieten

Hoewel het met heel kleine stapjes gaat... lijkt het nu wel weer vooruit te gaan. Ik voel me nog steeds af en toe compleet uitgeput... mààr... ik kan weer heel wat meer! En dat is heerlijk!!
Gisteren weer gewerkt. Dat was wel zwaar. Maar gelukkig kon ik 's ochtends alweer naar huis - we hadden heel wat zieke kindjes waardoor minder kinderen op de groep. 's Middags geslapen, en aan het einde van de middag weer richting werk om nog een uurtje te werken. Vervolgens nog een avond rondom een thema. Dit keer een protocol dat iets verandert was en waar wij dus inhoudelijk meer over te weten kwamen. We gingen ook nog even in groepjes uiteen om te oefenen met het invullen van nieuwe formulieren (het protocol gaat over 'zorgkinderen' - kinderen waarover extra zorg is... ). Mijn groepje zat in een enorm koud lokaal te overleggen. Het overleg ging heel goed ( we waren heel productief bezig) maar oohhhh..... die kou en ernaast enorm moe zijn :-( .
Rond 21:30 uur was ik weer thuis. En even opgewarmd met warme thee en de verwarming aan... En erna gaan slapen, want.... vandaag was het weer vroeg dag!

Vanochtend heb ik 5 uur gewerkt.
Normaalgesproken werk ik nauwelijks op de dinsdag meer. Ik werkte voorheen veel vaker op dinsdagen. Ineens zag ik een heel aantal kinderen weer, die ik al een tijdje niet had gezien. Erg leuk! Het valt mij dan weer extra op hoe snel kinderen zich ontwikkelen. Een jongetje van 2,5 jaar spreekt ineens hele volzinnen! Hij was al erg goed met taal, maar nu was ik echt verbaasd wat ik allemaal hoorde.
Er heerste een heel fijne rustige sfeer in de groep. De kinderen vermaakten zich goed, waren heerlijk aan het spelen. Kwamen af en toe voor een knuffel of kletspraatje... En met een klein groepje heb ik een heleboel verhalen voorgelezen op de bank. Ik hou van voorlezen, en gelukkig vinden heel veel kinderen dat ook leuk. Alleen af en toe merk ik dat een boek gewoon echt niet fijn is om voor te lezen, of het onderwerp of de tekst slaat niet aan bij deze doelgroep. Als ik dan toch stug doorlees, druipen kinderen vanzelf af. Dat is dan wel heel duidelijk: het boek wordt niet gewaardeerd. Of mijn manier van voorlezen, dat kan ook natuurlijk. Of de combinatie - ìk kan het niet leuk voorlezen, omdat ìk het boek niet leuk vind.

Gisteren las ik aan L. (bijna 4) het boek voor, dat we vanwege de Nationale Voorleesdagen hebben gekregen. Het heet: "Mamma Kwijt". Het verhaal gaat over een klein uiltje dat zijn (haar?) mamma kwijt is. Andere dieren helpen mee met haar te vinden. En stellen vragen over hoe de mamma er uit ziet.
Ik vroeg aan L.: "hoe ziet jouw mamma eruit?" Dat is natuurlijk een best moeilijke vraag.... Nadat we het hadden gehad over hoe de haren van L.'s mamma eruit zien, vroeg ik naar de ogen. We keken elkaar in de ogen. Ik vroeg: "heeft mamma blauwe ogen, zoals jij hebt.. en ik ook?" L. keek lang naar mijn ogen. Hij zei: "ja, en ook wit. En zo'n rondje, en zo'n ander rondje. En een beetje zwart... En" (hij trok zijn oogleden naar beneden) "hier is het een beetje rood".
Geweldig, die gesprekjes met L. (en ook met alle andere kinderen). Ik kan daar echt enorm van genieten!

Na het werk, vandaag, ben ik naar de fysiotherapie-praktijk gefietst. Ik zou gaan oefenen in de zaal. Ik vertelde mijn fysiotherapeut hoe het nu gaat. Ik vertelde over de CVS-terugval, en dat ik vorige week een aantal dagen ziek thuis was. Ook heb ik gevraagd of zij nog tips heeft, hoe ik ervoor kan zorgen dat die terugvallen minder (heftig) zijn.
Natuurlijk had zij niet echt een oplossing... Maar, we hadden een heel goed gesprek. Ze zei ook dat het haar verstandig leek vandaag niet te oefenen in de zaal. Ze vond ook dat ik al heel wat had gedaan (fietsen naar werk, werken, fietsen naar fysiotherapie, fysio, en weer naar huis fietsen na afloop). En eigenlijk is dat ook zo. Het is weer even tijd voor rust.