vrijdag 27 januari 2012

Een stapje naar voren, en weer een terug

Een tijdje geleden schreef ik over de terugval waar ik helaas nog steeds mee te maken heb. Ik heb chronischevermoeidheids syndroom (CVS), en hoewel het heel goed met mij gaat heb ik toch nog regelmatig terugvallen.
Sinds kort slik ik medicijnen, om beter te kunnen slapen. Want, gek genoeg, veel mensen met CVS hebben een slaapstoornis.
Ik ben superblij dat ik ondanks de CVS wèl kan sporten: fietsen en hardlopen doe ik erg graag. Wel moet ik daarbij altijd letten op mijn grenzen, maar een ander zal toch ook grenzen tegenkomen?
Ik merk, dat als ik regelmatig blijf bewegen, dat het dan fysiek en mentaal goed met mij gaat. Beter, dan dat ik nauwelijks beweeg. Bewegen is voor mij een soort fysiotherapie - het is enorm belangrijk om gezond te blijven.
Het is soms wel heel lastig hoor, om bij extreme vermoeidheid tòch naar de hardlooptraining te gaan. Maar achteraf heb ik een voldaan gevoel.

Deze week bereikte de terugval een dieptepunt. Het leek vorige week en de week ervoor juist steeds ietsje beter te gaan. Maar na een, overigens erg leuke, ouderavond op dinsdag zat ik er woensdag he-le-maal doorheen. Ik heb mij moeten ziekmelden. Het ging gewoon niet meer.

Nu heb ik 2 zware dagen gehad - fysiek en mentaal. Als ik zo moe ben komen de tranen veel sneller. En door de teleurstelling natuurlijk ook. Ik wìl niet ziek zijn, en toch gebeurt dit nu. Ik heb zoveel leuke plannen, ik geniet zo van alles wat ik doe... en dan gooit die CVS roet in het eten! Bah...
Na ups&downs gaat het vandaag wat beter. Ik voel mij stabieler en kan iets meer doen. Iets. Dat vergeet ik dan, dat de grens héél snel bereikt is. Het is nu de hele dag door: even iets doen, dan weer zitten en uitrusten. Vervolgens weer iets doen, en weer rusten.
Mijn fiets was nog erg vies van de fietstocht afgelopen zondag. Toen ging het fysiek heel goed met me. Die fiets, die wilde ik ergens deze dagen schoonmaken. Zonet heb ik dat gedaan. Het is gelukt! De fiets is moddervrij. Toen ik weer ging zitten, merkte ik dat dat karwei wellicht teveel was geweest op dit moment. Ik voelde me weer totaal uitgeput. En dan komen de tranen.... (en telkens ook een stukje boosheid: waarom nu?!).

Diep vanbinnen weet ik: ik krabbel wel weer op! Het komt echt weer goed. Stapje voor stapje... Dan weer een stapje naar voren, en vervolgens een stapje terug... Misschien morgen wel twee stapjes naar voren...?

2 opmerkingen:

  1. Een bekende valkuil. Eigenlijk moet je een kookwekker zetten of je phone of horloge instellen om je aan een bepaalde tijd te houden (bij fietsen of lopen op de helft van de tijd instellen, want je moet weer terug). Blijf aan de veilige kant hier mee. Gaat het erg goed, voer het dan langzaam met bv 5 minuten per periode op. Dan een paar maal doen voordat je weer 5 minuten verlengt. Beter voorzichtig dan de zaak opblazen, want herstellen kost erg veel tijd en energie en geeft grote teleurstelling. sterkte joh!

    BeantwoordenVerwijderen