woensdag 6 juli 2011

Bezoekje uit Canada

Na overdag niet echt erg opgeschoten te zijn met de dingen die ik voor mijn opleiding wilde doen, besloot ik gisteren op een gegeven moment om te gaan koken en eten en erna nog wat te doen.
Maar hoe anders is dat gelopen....
Rond 19 uur ging de telefoon. Het was een vriendin die in Canada woont. "Ik ben heel dichtbij je in de buurt... Vind je het leuk als ik even langs kom?" vroeg ze.
Ik wist dat ze op vakantie zou zijn in Nederland, en we hadden hierover mailcontact gehad. Maar ik had nog niet van haar gelezen of gehoord wanneer we elkaar zouden kunnen zien, en òf het zou lukken. Want zij was al 3,5 jaar niet in Nederland geweest, en daardoor was er een hele lijst met mensen die ze graag wilde zien. Zij en haar man hadden slechts 12 dagen hier in Nederland.
Toen ze dus vroeg of ze langs zou komen zei ik: "ja!! Leuk!" En het huiswerk maken zal dan op een ander moment gebeuren ;-)

We rekenden uit... dat we elkaar zo'n jaar of 11 niet hebben gezien. En, nadat het even onwennig was om elkaar weer te zien ("hee, jij bent nog helemaal zoals je was!!" "onee, toch niet, je praat anders" "je bent weliswaar ouder, maar echt nog zoals je was" ), voelde het al snel weer heel vertrouwd.
En waar begin je dan, met bijpraten?? We wilden in de korte tijd die er was ongelooflijk veel vertellen. Ik wilde natuurlijk heel veel weten over haar leven in Canada, over hoe het was om te emigreren, of ze haar "sociale kring" heeft gevonden daar, hoe het is om weer in Nederland te zijn.... etc. etc. En zij wilde natuurlijk ook veel weten over hoe het mij was vergaan in de tussentijd.

En toen ik naar haar zat te luisteren, werd ik alsmaar trotser op haar!! Als 27-jarige ging ze met haar man naar Canada. Ze werkte eerst o.a. als office manager, en dus in dat "nieuwe land". Maar inmiddels hebben zij hun eigen bedrijf - in huizenbouw! En in het begin werkte zij (fysiek) ook heel hard mee. Ze kochten stukken grond, en bouwden er een huis op, en verkochten het dan. Of ze renoveerden huizen. Inmiddels coördineert zij de hele boel. En hij verkoopt een soort van beschermingsplaten die tegen de (houten) huizen aan worden bevestigd. Hij is daardoor veel onderweg. En hij gaat er de komende tijd nog een flinke studie bij doen.
Ze liet me vele foto's zien. En ze ziet er zo gelukkig en stralend uit op de foto's. "Ja" zei ze, toen ik haar dat vertelde, "we hebben het goed".
Ook hebben ze heel wat vrienden - echt goede vrienden. Vrienden waarmee ze op vakantie gaan, of weekendjes gaan kamperen.
Ik vind het zo goed van haar (en haar man) dat ze deze stap hebben gezet, er de schouders onder hebben gezet, en het nu zo goed hebben! Het is zeker niet altijd makkelijk geweest, en iedereen gaat anders om met bijv. het emigratieproces - zo ook bij hen.... Maar het is ze gelukt! Ze hebben zich erdoor heen geslagen!

Het was wel een beetje raar om weer afscheid te nemen. Net nu we de draad weer hadden opgepakt, en ik het liefst bijv. volgende week gezellig met haar weer wilde bijkletsen, koffie drinken, en dat soort dingen. Maar goed, zij gaat met haar man maandag weer terug. En ik hoop haar over niet al te lange tijd of hier of daar weer eens te zien. Eén ding is zeker: we houden contact.

2 opmerkingen:

  1. at leuk, zo'n speciaal bezoekje! En zo te lezen mag je inderdaad trots zijn op je vriendin!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat leuk om elkaar na zo'n lange tijd weer te ontmoeten.
    En super dat ze zo haar draai heeft weten te vinden in een vreemd land.

    Groeten Herma

    BeantwoordenVerwijderen