Goed genoeg

Waar ik me soms over verbaas - is de cultuur/samenleving waarin we leven... En hoe we de manier waarop we leven in stand houden.
Nu begrijp je er natuurlijk niets van, want je weet niet waar ik het precies over heb.
Ik bedoel, het lijkt alsof het nooit genoeg is. Alsmaar willen we meer, maar ook beter. Hogere prestaties.
De beste zijn. Als je het één onder de knie hebt, moet je toch eigenlijk al hard op weg zijn naar hetvolgende doel dat behaald moet worden. Ook de kinderen in onze maatschappij ondervinden al op jonge leeftijd deze prestatiedrang, om het maar even zo te noemen. Nu is er niets mis met prestatie, hoor. Alleen ik heb soms het idee dat 'we' er een beetje teveel op gefocust zijn. Dat we de lat voor onszelf en ook misschien elkaar (en onze kinderen?) erg hoog leggen.
Daarnaast zijn we het in deze nederlandse samenleving ook niet echt gewend om complimenten te geven. Om jezelf en anderen 'schouderklopjes' te geven. Er word dan vaak een beetje gek over gedaan, zo van: "jaja... het zal wel.... ".
Toen ik in Amerika woonde, hadden we binnen de instelling waar ik werkte een intern krantje. Met allerlei nieuwtjes etc. over de organisatie. Er was daarin ook een gedeelte met "kudos". Hierin konden medewerkers elkaar complimenten geven. Met zorgvuldig gekozen woorden stond in het blaadje waarom de ene collega de andere zo waardeerde. Mensen die dag in dag uit "gewoon" hun werk deden werden even als het ware in het zonnetje gezet. Ik las zelf die "kudos" met plezier, en ik merkte zelf ook nog meer extra waardering te voelen voor de personen in kwestie. Het enthousiasme dat de sportinstructeur telkens meebracht terwijl hij met alle kinderen, en ook staff trouwens, American Football speelde in de weekends. (ik werkte in een instelling voor kinderen en "jonge jongeren"  met ernstige gedrags- en psychische problemen en veelal hadden deze kinderen te maken gehad met verwaarlozing). De warmte en positiviteit die de supervisor in de verschillende leefgroepen bracht, als hij een rondje maakte langs de groepen... De gezelligheid en grapjes die de medewerker van de "knutselclub" aan de kinderen "gaf".
Die "kudos", dat is iets wat mij erg is bijgebleven. Naast de "kudos" was er ook de "employee of the month". Dat is misschien wel erg amerikaans. En ik vind het ergens jammer dat slechts één persoon dan in het zonnetje wordt gezet. Wel weer mooi dat diegene erg veel waardering krijgt, maar het lijkt naar mijn idee dan toch meer op een soort wedstrijd. Wie o wie is "de beste"? Nee, dan ben ik meer voor de complimenten.
Ik denk zelf dat complimenten juist ervoor zorgen dat je op een ontspannen manier goed (of beter?) presteert. Je krijgt bevestiging en gaat dan op een ontspannen manier verder met wat je doet.

Bij de kinderen in mijn groep zie ik dat zij - ik werk met kinderen tussen 0 en 4 jaar - heel veel bevestiging zoeken. Even oogcontact. Het zgn. "vraagkijken". Alsof ze willen zeggen: "doe ik het goed?" Een klein knikje, of een glimlach is dan al genoeg om ze te laten weten dat het goed is. Dat zij goed zijn. Dat ik hen waardeer. Dat ze er mógen zijn. Dat wat ze doen goed is, ook al gaat het even mis. Dat ze fouten mogen maken, dat dat niet erg is. Dat ze hoe dan ook heel lief zijn en blijven. Dat ze mogen proberen in hun gedrag en hun activiteiten.

Afgelopen week had ik een, voor mijn doen, erg drukke week. Vanwege de chronische vermoeidheid moet ik altijd goed plannen wat ik zoal doe. En voldoende rust nemen. Ook al had ik geprobeerd alles zo goed mogelijk te plannen - toch was ik gisteravond totallos. Ik lag uitgeteld op de bank. En ik had het gevoel "het niet goed te hebben gedaan". Wat niet?? Eigenlijk van alles... Ik kon hele waslijsten opnoemen wat mijna inziens beter had gekund.
Op zo'n moment zou ik mezelf geloof ik een "kudo" moeten geven. Of een glimlach of knikje - zoals ik overdag wèl bij de kinderen doe. ;-)