dinsdag 12 oktober 2010

Kadootje

Soms krijg je ineens een "kadootje".... Wat dat kadootje voor mij was vertel ik zo.

Gisterochtend toen ik net aan mijn ontbijtje zat ging de telefoon. De coördinator van mijn werk belde. Op een andere locatie was een beetje een crisissituatie; van de 4 mensen die zouden werken waren 2 ziek. En... 1 vaste medewerker kon om andere redenen niet werken. Ai.... Nu heb ik al een aantal keren op die locatie ingevallen, vandaar dat de coördinator juist aan mij vroeg of ik daar wilde helpen.
Ja, dat wilde ik wel. Er zou voor mij dan inval gezocht worden, want op mijn eigen groep werkten 2 vaste medewerkers - dus de nood was groter voor die andere locatie.

Het liefst werk ik gewoon met mijn "eigen" ;-) kindjes. Die ken ik natuurlijk het beste. Ik merk toch dat we een heel hechte band hebben. Ook met de collega's trouwens.

Maar.... eerst moest ik naar de tandarts. Dus na mijn ontbijt, en natuurlijk tanden poetsen, hup... op de fiets richting tandarts. Brrrr.... koud buiten!!!
Tandarts had gelukkig goed nieuws: alles in orde!
Erna de ongeveer 12km richting die andere locatie. Best een eind, en dan die kou.... Gelukkig werd ik al snel warmer door het fietsen. Het is eigenlijk een heel mooi stuk. En de zon verwarmde alles toch vrij snel. Mooi ook, die herfstzon op de bomen en de glooiende weiden!
Het laatste stuk besloot ik door het bos te fietsen. Een mooi weggetje, waar je heel weinig verkeer tegenkomt. Het was zò stil op deze maandagmorgen. Ik genoot met volle teugen - en moest glimlachen toen ik eraan dacht dat deze mooie route me dus naar het werk bracht :-) Heel gewoon, toch zó mooi!!
Ja, dit vond ik eigenlijk een kadootje.

Gelukkig verliep de dag heel goed, ook al was het een enorm gezoek voor de andere invaller en ikzelf. Hoe heet dat kindje ook alweer? Hoe is de structuur hier? Zijn de kinderen nu gewend om nog een cracker na het fruit te krijgen? Of eten ze hier iets anders? Vindt dit kindje het fijn op het kleed of juist in de box?
Tja... al die dingen weet ik bij de kindjes van mijn eigen groep wel. Of dan kom je er gaandeweg achter, maar dan is het maar 1 kindje dat je leert kennen. Nu ineens 10 kindjes tegelijk leren kennen.
Door zo'n dag krijg ik wel opnieuw enorm veel respect voor onze invallers binnen de organisatie!

3 opmerkingen:

  1. "Door zo'n dag krijg ik wel opnieuw enorm veel respect voor onze invallers binnen de organisatie" was jouw laatste zin.
    Ik heb respect voor jou en alle anderen die op deze manier met de kinders om gaan. Ik lees je enthousiaste verhalen/blogjes over je werk, en kan alleen maar concluderen dat jij geniet van het werken met "je" kinderen.

    Wat het kadootje betreft, ik kan ook zo genieten van alle kadootjes die de natuur ons geeft. Gisteren weer een dagpauwoog, die op de muur van ons huis zat. Gewoon zoiets kleins, maar zo mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Wilma: dankje!
    En ja... mooi he, die kadootjes van de natuur. Een dagpauwoog - nu nog? Die houdt wel vol! Of zijn er meerderen maar zie ik ze niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, het was echt een dagpauwoog. Ik heb er zelfs nog een foto van gemaakt.
    Bij ons zie ik er nog wel meerr rondvliegen.
    Is dat laat dan? Geen idee, ik geniet er wel van.

    BeantwoordenVerwijderen