Onzichtbare vriend

Weer een blogje over mijn werk....
Vanochtend ging ik even met slechts één kindje een stukje wandelen. Jaja, luxe - even niet de aandacht verdelen, maar alle aandacht voor elkaar. Het was een heel gezellige wandeling. We liepen even naar de brievenbus en de bakker.
Terwijl we liepen hadden M (bijna 3 jaar) en ik het over de gekleurde blaadjes, over huizen... En M. wilde me telkens vertellen hoe groot of klein iets was, dus ik moest telkens even kijken welke grootte hij aanwees. Ik vroeg: "hoe wonen jullie - in een groot huis zoals dat of in een klein huisje?" M.: "een klein huisje" En hij liet het zien, vanaf de grond tot aan zijn hand (zijn hand was ter hoogte van zijn borst). Ja, dat is inderdaad een Klein Huisje....
Ik zei dat ik het erg gezellig vond zo te wandelen en te kletsen. Ja, hij beaamde dat. "Gezellig zo kletsen!" zei M.
Toen we alweer bijna terug waren, en toch al zo'n 15 minuten (schat ik) onderweg waren geweest, riep M. iets naar achter ons. "Kom je, Bob?" Het bleek dat M.'s onzichtbare vriend Bob al de hele tijd met ons mee liep.
Ik zei tegen M.: "Bob is wel een heel stille vriend, he?" (want het was me de hele wandeling nog niet opgevallen dat Bob er ook bij was) "Ja" zei M.
Behalve stil is zo'n onzichtbare vriend ook èrg makkelijk om als vriend te hebben. Hij vindt nl. àlles wat jij wilt doen óók leuk. Hij stribbelt nooit tegen. Ruzie krijg je niet met zo'n onzichtbare vriend. Tenzij je natuurlijk zin hebt om even ruzie te hebben ;-) En het is vooral altijd gezellig - je hebt aanspraak.
Ja, ik begrijp M. wel.... 

( Bob heet in het echt anders. Aangezien ik deze blog graag zo anoniem mogelijk wil houden - vooral omdat ik ook over mijn werk en de kinderen daar schrijf -  heb ik zèlfs de naam van het onzichtbare vriendje van M. verandert )