Jongleren

Ik ben de laatste tijd aan het jongleren.
Misschien denk je nu: "goh, wat leuk!"
Maar nee, deze vorm van jongleren is eigenlijk minder leuk. Zoals ik al eerder schreef, heb ik last van het Chronisch Vermoeidheids Syndroom. Deze diagnose "kreeg" ik in 2005.
Het "jongleren" waar ik het nu over heb, is het jongleren met mijn energieniveau. Om eerlijk te zijn, ik kan er de afgelopen weken geen peil op trekken! Het ene moment frustreert dit enorm, het andere moment kan ik er eigenlijk heel goed mee omgaan en dat verbaasd me dan weer.
Tijdens dit soort weken (of, als ik geluk heb slechts dagen) is het vooral telkens afwegen. Afwegen wat verstandig is, wat te doen. Het is alsof je een klein beetje brandstof hebt, en toch nog 200km (ik noem maar wat) moet rijden.
Of, zoals ik het ook weleens uitleg (zelfs die uitleg voor mezelf, zodat ik mijn lichaam toch enigszins begrijp), het is alsof de brandstof op is en het lichaam in reservemodus doorgaat. Alleen in zo'n reservemodus doet alles het maar een klein beetje. Dat is dan wel weer erg zoals het "consuminderen" ;-), als je alle lichaamsfuncties maar een klein beetje gebruikt!
Afgelopen week was een week waarin ik inmiddels een hele hoop bezigheden heb geschrapt, en eigenlijk vooral aan het slapen en werken ben (en af en toe wat huishoudelijke klusjes en eten koken enzo).
Het sporten lukte niet. Maar ik heb wel een wandelingetje met een vriendin gemaakt. En daar dan wel intens van genoten!! Prachtige herfstkleuren in het bos, mooie doorkijkjes.

Ook vandaag (zaterdag) merk ik dat het energieniveau nog steeds erg laag is. De "kunst" is dan (en dit weet ik uit de ervaring van de afgelopen jaren) om mezelf te remmen in wat ik doe. En mijn energie op te sparen voor de dingen die ik ècht heel graag wil doen. Zoals bijv morgen een wandeling maken. En vanavond naar een etentje. Mijn hoofd wil zo veel, mijn lichaam kàn dat gewoon niet.
Hardlopen doe ik heel graag, maar is voor mij op deze momenten erg "tricky". Als ik teveel doe, dan gat het alleen maar nog slechter. En is de herstelperiode langer en heftiger.

Ik heb wel het vertrouwen dat het weer helemaal goedkomt. Ook dat heb ik gelukkig voorgaande jaren gemerkt. Geduld wordt op de proef gesteld.... Maar uiteindelijk vind ik wel weer het oude energieniveau terug. En kan ik gewoon weer de dingen doen die ik deed.
Door dit vertrouwen zijn deze terugvallen gelukkig mentaal gezien minder heftig dan zo'n 5 jaar geleden. Toen vond ik het ook heel eng: "het zal toch niet altijd zó blijven??" Wanhopig werd ik er dan van. En soms ook ontzettend boos!! En misschien kostte dat juist weer meer energie.

Gelukkig merk ik wel telkens weer dat het juist die kleine dingen zijn, waarvan ik zo ontzettend geniet. En weinig of veel energie - die dingen blijf ik gelukkig wel zien!
Een koolmees die ik eindelijk op mijn balkon zag - ik woon 4 hoog en zag vooralsnog alleen maar eksters en duiven op het balkon...
Leuke gesprekken met collega's of vrienden.
Grapjes of leuke dingen die de kinderen maken/zeggen. Zoals laatst toen een jongetje me serieus aankeek en zei: "ik hou van jou"..... Ik had het uit zijn mond niet verwacht dat hij (bijna 3 jaar) zoiets zou zeggen!!
Het mooie gebied waar ik door mag fietsen op weg naar mijn werk. Al die herfstkleuren die langs me heen glijden....
Het feit dat het erg weinig heeft geregend terwijl ik moest fietsen, dus weinig in regenpak hijsen ;-)