donderdag 23 februari 2012

Energiegevers

't Gaat nog steeds met "ups&downs", wat betreft mijn energielevel.... En helaas deze week heel wat "downs". Nadat ik vanochtend bij de fysiotherapeut niet aan mijn oefeningen kon werken, omdat mijn lichaam niet meewerkte ('t schreeuwde a.h.w. "stop!!!" - ik voelde mij volkomen uitgeput)... zei de fysiotherapeut: en dan ga je nu naar huis en doe je niets - of in elk geval niets dat 'moet'.
Eenmaal thuis bedacht ik: "en toch zullen er boodschappen nog moeten komen in huis - want na 9 dagen uitstel is er nu nog weinig in huis". En erna: "maar wat zijn nou de energiegevers?? Waarvan krijg ik energie en kan ik opladen?"
Normaal gesproken vind ik het heerlijk om een stuk te gaan hardlopen of bijv. te gaan fietsen. Ik voel mij erna vrolijk, fris, en energiek - zelfs al ben ik erna moe. Maar... er is nu zo'n ietsiepietsie beetje energie, en zo weinig kracht in mijn lichaam... fietsen of hardlopen, dat gaat dus niet. Dat bevordert het herstel zéker niet. En ik heb nu niet de concentratie voor het lezen van een boek of kijken naar een film.

Tijdens het wandelingetje naar de supermarkt dacht ik terug aan mindfullness oefeningen die ik eens tijdens een doe-het-zelf-cursus had geleerd. Ik probeerde volledig in het hier-en-nu te zijn en met aandacht naar de winkel te lopen (op de c.d.'s van de cursus werd veelvuldig gezegd dat je je aandacht zou moeten terugbrengen naar het hier-en-nu). Dat voelde wel okee. Even niet denken aan de dingen die ik wil/'moet' doen maar waar momenteel geen energie voor is... Even gewoon zijn.

Was het maar zo bij chronische vermoeidheid dat je na veel slapen weer hersteld bent. Nee, helaas...
't Lijkt alsof het allemaal heel plotseling gebeurd. Ineens is er totaal geen energie meer, en het volgende moment gaat het weer prima. Ik wacht nu op het 'prima-moment'.

Ik merk dat ik wel heel vaak zeg dat het 'goed' of 'prima' gaat, als iemand mij vraagt hoe het is. Dat antwoord verwacht men ook. Het is een sociaal wenselijk antwoord. Tegen mensen die mij goed kennen - of mensen die er echt belang bij hebben te weten hoe het ècht gaat - zeg ik nu eerlijk dat het niet zo best gaat. Of dat probeer ik tenminste - ik ben het zelf niet echt gewend om eerlijk te zeggen wanneer het niet zo best gaat.
Vanochtend tegen de fysiotherapeut lukte het om een eerlijk antwoord te geven. Vorige week zei ik vrolijk: "goed hoor!" en dat was helemaal niet zo... En na de oefeningen zat ik in de kleedkamer. En ik voelde dat het helemaal mis was. Totaal uitgeput. Véél te veel gedaan. Stom, stom, stom.. om zo optimistich te antwoorden: "goed hoor!" Het is namelijk ook helemaal niet aan mij te zien dat het niet goed gaat. Hoe kan een ander dan weten dat het niet zo best gaat? Hoe kon zij voorkomen dat ik de rest van de dag op bed en op de bank moest liggen? Dus, vanochtend was mijn antwoord: "nee, het gaat niet echt goed". Waarop zij zei: "dan gaan we vandaag niet oefenen. Kom maar mee, praten we even verder in mijn kamer". En het was heel goed om het er even over te hebben (en ook over de teleurstelling, dat mijn lichaam dus nòg niet is hersteld :-( ), en het was ook heel goed om even niet te oefenen. Volgende keer weer. Het fietstochtje was al meer dan voldoende inspanning.

Maar, hoewel ik mij er zeker bewust van ben dat dit niet zo'n vrolijk blogstukje is om te lezen, eindig ik met een positieve noot. En dit meen ik ook hoor:
Het komt allemaal echt weer goed! Hoe dan ook.... Soms gaat het moeizaam, soms gaat het traag, soms is het een gevecht, soms kost het veel tijd, soms is het lastig het hersteltempo te accepteren... maar uiteindelijk komt het weer in orde. En als er dan gevraagd wordt: "hoe gaat het?" Dan zeg ik vrolijk: "prima!! Ja, echt!"

Geen opmerkingen:

Een reactie posten