Echt winters weer... en even aandacht voor India

Dag bloglezers!
Het is alweer ruim 3 maanden dat ik begon met bloggen. En ik vind het nog steeds leuk om te schrijven, en nog leuker dat jullie mijn blogjes lezen :-)
Op dit moment is het buiten erg koud. Eigenlijk weet ik helemaal niet hoe koud - want ik blijf vandaag gewoon lekker binnen. Ik heb vrij, en voor mezelf een studiedagje ingepland. En nu ben ik dus op mijn blog aan het schrijven... jaja, dat studeren schiet lekker op, haha.
Gisterochtend heb ik gewerkt. En het was buiten zó ontzettend koud, dat we besloten om maar binnen te blijven met de kinderen. Helaas hebben we geen gymzaaltje ofzo, want op een gegeven moment merk je wel dat de energie er even uit moet worden gerend/gesprongen (of een andere manier bewogen). Eén 2jarig jongetje stond voor het raam, en dacht waarschijnlijk: "en toch... toch heb ik zin om naar buiten te gaan!" Toen hij dat aangaf, zei mijn collega: "dat is goed, doe maar je jas aan.. muts op, sjaal om, handschoenen aan". Met wat hulp had hij even later alles aan. Hij ging in zijn eentje naar buiten, die stoere bikkel!! Hij stond vlakbij de deur, en mijn collega en ik keken vanuit ons warme lokaal naar hem. Zijn haren die onder de muts vandaan kwamen waaiden strak naar achteren. Zijn ogen kneep hij samen, vanwege de wind. Na welgeteld 1 minuut kwam hij weer binnen. Nee, dit was toch niet 'fijn buitenspelen'. Toch bleef 'buiten' hem lokken. Een half uur later vroeg hij weer: "buiten?" Hahaha.
Eigenlijk zijn we de rest van het jaar iedere dag veel buiten te vinden. Vrijwel alle kinderen vinden het heerlijk. En we, mijn collega's en ik, prijzen onszelf erg gelukkig met een mooie grote tuin waar wij op ieder moment van de dag gebruik van mogen maken.
Dit is wel anders op sommige plekken. In Den Haag waar ik een tijd heb gewerkt waren dagverblijven waar de groepen om beurten naar buiten mochten. En dan bijv niet langer dan 20 minuten of een half uur ofzo. Ook werd het soms beperkt, omdat buren last hadden van het geluid. Ergens vind ik dat triest. Kinderen leren nl. zoveel van buitenspelen. In onze tuin bijv. zijn volop uitdagingen te vinden voor de kinderen, en mogelijkheden om zich te ontwikkelen. Veel kinderen doen bijv. uit zichzelf oefeningetjes om hun evenwicht te leren bewaren. Ze klimmen op verhoginkjes, proberen grenzen te verleggen. Zelfs heel jonge kinderen (nog jonger dan 1 jaar) leren uit zichzelf om naar de zandbak te kruipen en over het randje te klimmen. Prachtig om te zien!!

Hoe anders is dat in Bhopal. In India ligt dat. Ik zag een kort filmpje via Youtube over Bhopal. Hier heeft 26 jaar geleden een gaslek plaatsgevonden. Er is heel veel gif ontsnapt. En echt ontzettend veel mensen zijn heel ziek geworden (het aantal van 120.000 mensen werd genoemd). Kregen allerlei handicaps en ziekten. Zelfs worden de ziektes doorgegeven aan de kinderen - dus de kinderen van ouders die blootgesteld waren aan het gif.
 De plek waar die gasexplosie heeft plaatsgevonden is nooit opgeruimd. De veroorzakers zijn weggegaan. En het gif is nog altijd aanwezig. Een filmpje over de "children of Bhopal" laat zien dat vlak naast die plek (waar dus nog steeds volop gif aanwezig is) kinderen cricket spelen. De kinderen die hier 'fijn' aan het buitenspelen zijn, zijn zich niet bewust van de verontreiniging van deze grond. Er zijn onderzoeken gedaan naar de mate van verontreiniging van de grond van die speelplekken.... En het blijkt dat je door het gif dat daar in de grond zit ziekten kunt oplopen als kanker en verschillende ziekten aan ik geloof de luchtwegen. (Er werden nog meer ziekten en handicaps genoemd.) Er is niemand die een hek plaatst om dit gebied. Er is niemand die deze kinderen beschermd.
En de hoge baas van het bedrijf van waar uit de gasexplosie plaatsvondt...? Die heeft het geloof ik heel goed, woont nu in Long Island - heeft inmiddels een hoge leeftijd bereikt.

Zoiets raakt mij enorm. Vandaar dat ik het nu schrijf, hier.
Kinderen hebben recht op veiligheid en bescherming. Volwassenen trouwens ook.