Normaal gesproken hou ik niet zo van extreme weersomstandigheden als ik mij per fiets of lopend zal verplaatsen.... Alleen gisteren, was het heel anders. Het was zo aan het sneeuwen de hele dag - ik waan me dan in een Scandinavisch land. En dat vind ik heerlijk - ik hou wel van de witte wereld in de lange winter van Scandinavische landen! (de vele donkere dagen even buiten beschouwing gelaten ;-) )
Gisterochtend begon mijn dienst om 7:30 uur. Aangezien de fietspaden langs een ringweg erg goed gestrooid en sneeuwvrij waren de afgelopen weken, dacht ik wel stukjes te kunnen fietsen. Dus ik vertrok 3 kwartier van te voren - ik dacht (en hoopte) in 3 kwartier mijn werkplek wel te kunnen bereiken. Maar al snel merkte ik dat dat niet zou lukken. Wàt een sneeuw, zeg! Er leek wel gestrooid te zijn, en ook geveegd, maar er lag alweer een laag sneeuw. Ik ben toen maar gaan lopen. Af en toe zenuwachtig op het klokje van mijn mobiel kijkend.... In gedachten zag ik een aantal ouders en hun kinderen voor de deur van het dagverblijf staan te wachten, in de kou. (en als ik te laat zou zijn, zouden ouders natuurlijk ook weer te laat op hun werk komen) Ik probeerde wat sneller te lopen, wat een beetje lukte. Uiteindelijk slechts 10 minuten te laat, en mij aan slechts 1 vader met zijn kinderen verontschuldigt. Ze waren er gelukkig nog maar net. En hadden natuurlijk ook wel begrip.
Na een gezellig dagje werken - in kerstsfeer met de boom met lichtjes, en ook in verjaardagssfeer door de 3jarige verjaardag die we vierden van een meisje - kwam natuurlijk het moment dat mijn collega's en ik weer terug naar huis zouden gaan. Door de sneeuw. Het had de hele dag flink gesneeuwd. Mijn collega had de avond ervoor in de spits 3 auto's zien botsen en zelf was ze over een kruizing gegleden met auto en al. Ze vond het dus behoorlijk spannend om dat ritje terug te maken. Ikzelf ook, maar ik besloot weer te gaan lopen. Dat vind ik toch een stuk minder eng.
Het was weer donker, inmiddels. En die wandeling terug was supermooi!!! Ik heb echt genoten! Het was zo stil, alle bomen bedekt onder een witte laag sneeuw.... Alle geluiden gedempt, maar omdat het al "etenstijd" ;-) was zaten de meeste mensen al binnen (of op de snelweg vast in een lange file...). Ik liep rustig met de fiets aan de hand te genieten van de omgeving, de stilte, de mooie sneeuw. Het mooie plaatje waar ik door liep. En toen ik bijna halverwege was reed mijn collega in haar autootje voorbij. Ze zwaaide. Ik was blij dat ze het tot dusver goed had gered, die tocht naar huis. Even later zag ik iemand op het fietspad... Bleek het mijn collega te zijn! Ze was gestopt, uitgestapt, naar me toegelopen en vroeg of het ging. Of ik niet toch een lift van haar wilde en mijn fiets zou laten staan? Ik vond het zo lief! Maar nee, ik vertelde eigenlijk te genieten van de wandeling. Dat begreep ze wel, ze wilde ook wel wandelen... maar ja, om de auto aan je hand mee te nemen?? Haha.
Toen ik eenmaal in mijn wijk was aangekomen genoot ik daar nog van alle lichtjes. Zelfs kerstmannetjes of hertjes verlicht in de voortuintjes! Normaal gesproken vind ik dat "too much". Maar nu, nu was het eigenlijk heel mooi.
Ik hoop dat het de komende dagen nog veel gaat sneeuwen - of dat in elk geval de sneeuw blijft liggen. Zo mooi, deze witte wereld. En als ik dan naar mijn werk ga, tja... dan maar lopend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten