Pas op de plaats

Noodgedwongen maak ik vandaag een pas-op-de-plaats. Mijn lichaam wil even niet meer. Zoals ik vaker ervaren heb, door de CVS. Ik voelde het al aankomen, begin deze week.
Leuke dingen gedaan, wel zoveel mogelijk rust genomen. Afgelopen maandag een volle dag gewerkt. Dinsdag rustig aan gedaan, maar 's middags wel fanatiek aan mijn huiswerk gewerkt. Erna door de vermoeidheid een heel chagrijnig gevoel. Vroeg gaan slapen. Woensdag een volle dag gewerkt. En vanochtend bedacht ik wat ik vandaag wilde gaan doen.... En dat lukte niet! Mijn lichaam gaf aan: "ho! Stop! Het is genoeg!" En dus maak ik een pas op de plaats.

Meestal begint zo'n dag of periode met allereerst erg balen, en soms ben ik ook heel boos. Waarom lukt het nou niet? Waarom moeten de simpele dingen me nu zo ontzettend veel moeite kosten? Waarom is de tol zo hoog voor de dingen die ik onderneem? Waarom blijven er terugvallen komen, ook al probeer ik zo goed rekening te houden met de grenzen van mijn lichaam, met het letten op gezonde voeding en op voldoende rust?
Die boosheid helpt niet heel veel. Hoewel het mij wel een gevoel van strijdkracht geeft. Ik zal niet bij de pakken neer zitten.
Maar uiteindelijk komt het er wel op neer dat ik dus een pas op de plaats moet maken.

Ik ben wel erg blij met vrije dagen doordeweeks, waarop het mogelijk is een terugval te laten plaatsvinden. Dit klinkt een beetje gek, want het is niet te plannen wanneer zo'n terugval komt. Maar dinsdag voelde ik het al aankomen. En woensdag heb ik nog gewerkt. En ik wist: even doorzetten nog. En vandaag lukt het dus echt niet meer.
Als tiener had ik ook ongeveer 2 tot 3 dagen per week dat het niet lukte. Een wonder dat ik de middelbare school in 1x heb kunnen voltooien, met zo weinig lesdagen. Wel met veel bijlessen hoor!

Ik ga nu accepteren dat het is zoals het is. En ik luisterde net naar het nummer: "We zullen doorgaan". Dat is toepasselijk, of niet?