Rondom het dagverblijf waar ik werk word zeer regelmatig het gras gemaaid. Met een grote bosmaaier - het lijkt bijna op een landbouwwerktuig, zo groot! Die bosmaaier maakt veel lawaai.... En heel wat kinderen schrikken er erg van. Bij de meeste kinderen wordt de angst al minder als ze zien hoe de machine eruitziet en als ze horen van één van ons wat de machine doet en waarom.
Maar E., een meisje van 3 jaar, blijft er echt ontzettend bang voor. Trouwens, ook voor het geluid van een vliegtuig dat overvliegt, of de donderslagen bij een onweersbui, of zelfs het geluid van het centrifugeren dat de wasmachine doet.
Vandaag werd het gras weer gemaaid. E. had het al snel in de gaten. En toen we naar buiten gingen, wilde E. niet mee. "Nee, ik ben bang!" riep ze, en dat bleef ze roepen. Ik zei: "Ja, ik weet dat je bang bent. Maar ik ga met je mee, en ik zal vlakbij je zijn. Het geluid komt van de bosmaaier, die maait het gras. Dan is het gras weer kort." Maar E. bleef bij haar besluit - ze wilde nìet mee naar buiten. Uiteindelijk tilde ik haar op, probeerde haar gerust te stellen, en ik wilde haar de bosmaaier laten zien. E. bleef erg bang. Na even buiten geweest te zijn, en toen ik zag dat ze nog steeds erg bang was en niet tot spelen (of ontspannen) kwam, zei ik: "ga maar binnenspelen dan". Ze rende naar binnen. Ik liep achter haar aan. Ik zette een muziekje voor haar op, pakte een spelletje dat ze kon spelen, en ik gaf haar voor eventjes haar speen en knuffel. Haar speen en knuffel heeft ze alleen bij zich als ze gaat slapen, maar op dit moment merkte ik dat het haar ontspande om even deze bij zich te hebben.
Al snel werd ze rustiger.
Nadat E. 's middags had geslapen, en wat had gedronken en een koekje gehad, gingen we buitenspelen. Het was buiten stil, de man die het gras maaide was al een poos klaar. E. aarzelde heel even, toen iedereen naar buiten ging. Ik legde uit dat er geen lawaai meer was buiten. Het was er rustig. Ik pakte 2 oude mobieltjes, zodat E. met haar vriendje S. samen konden "bellen" met elkaar - en in de hoop dat ze dan aan iets anders zou denken dan aan het mogelijke lawaai. Ik kwam er al snel achter dat E. niet alleen met S. ging bellen, maar ook heel wat andere telefoontjes pleegde ;-). Ik hoorde haar praten in het speel-mobieltje, terwijl ze rondliep over het gras: "Ja... mamma..... nee, ... nee, ..... Ja, het gras is kòrt!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten