Leeg lopen

Ja, vanochtend heb ik mijn hoofd "leeggelopen". Ik was nogmaals met een klein groepje gaan hardlopen in het bos en over de heide. Toen ik ernaar toe fietste, voelde ik mij niet echt goed. Stijve spieren, moe, een hoofd dat tolt van de gedachten.... Maar zodra de omgeving heel groen en mooi werd (nog meer dan rondom mijn huis) kwam de rust en ontspanning over mij heen. De 2 hardloopmaatjes stonden al te wachten. En we gingen van start. Leuke gesprekken, mooie omgeving, en al snel biggelden de zweetdruppels over mijn voorhoofd... Na het rondje van 8km waren we weer terug bij de fietsen, en ging ieder van ons richting huis.
Moe, maar voldaan.

Gisteren had ik een erg lange en vermoeiende dag op mijn werk. Omdat we een nieuwe vloer kregen, hebben we afgelopen week 4 dagen op andere kinderdagverblijven doorgebracht. 3 van die dagen konden we in een zelfde groepsruimte zijn - wat wel zo prettig is om toch een klein beetje te kunnen wennen (voor de kinderen, en ook voor ons).
Hoewel het echt heel fijn was dat we terecht konden in die andere groepsruimten (i.v.m. vakantieperiode waren er minder kinderen en kon op de 2 dagverblijven ruimte gemaakt worden voor ons), vond ik het erg vermoeiend. Vooral ook het telkens moeten zoeken - niets ligt op een vaste plek. In een paar grote tassen hadden we onze belangrijkste spullen van de groep mee (zoals knuffels van de kinderen, administratie/kindgegevens, eigen voeding van de baby's, etc.). Maar bij eenvoudige taken als even iets opschrijven kwamen al de vragen: "waar ligt een pen? Waar bewaren ze hier notitieblaadjes?" Of zodra we merkten dat de doekjes voor het verschonen op begonnen te raken: "waar is hier de voorraadplek?"
Gistermiddag - aan het einde van de week-op-andere-dagverblijven dus - was iedereen helemaal "op". We zullen blij zijn als we weer op ons oude vertrouwde plek zitten! Mèt nieuwe vloer!

En nu is het weekend. En ga ik voor vandaag héél weinig doen.
Morgen een dagje op bezoek bij een vriendin die aan de andere kant van het land woont. We zijn heel goed bevriend maar door de afstand zien we elkaar een stuk minder dan vroeger. In onze studententijd konden we urenlang theeleuten en kletsen. En we woonden toen ook vlakbij elkaar. We zijn een aantal keren met elkaar op vakantie geweest. En toen we niet meer in dezelfde stad woonden vonden we het ook erg wennen... Regelmatig verzuchtten we: "konden we maar even een kop thee drinken bij elkaar... Even elkaar spreken en zien". Inmiddels zijn haar kinderen, een tweeling, 2,5 jaar oud. Ook in deze periode mis ik het vaak om niet heel even langs te kunnen gaan. Of even op de kinderen te passen, zodat mijn vriendin en haar vriend ook eens samen iets leuks kunnen doen.
De babytijd van de kinderen is echt omgevlógen. Ik probeer ze nu ongeveer 1x per 2 maanden te zien. De laatste keer dat ik ze zag konden ze al heel goed overweg met hun loopfietsje. Ik ben benieuwd wat ze in deze periode hebben bijgeleerd!

Ik wens jullie een fijn weekend!