Het moment om de kinderen 's middags uit bed te halen, vind ik heel speciaal. De kinderen zijn weer uitgerust van hun slaapje, ik van mijn pauze. Het is een mooi moment om hun stralende gezichten weer te zien. Soms werk ik alleen de middag (soms ook alleen de ochtend), en dan vind ik het helemaal leuk om de kinderen uit bed te halen. Dan is er bij velen de verrassing van hun gezicht af te lezen: "hee.... nu ben jij hier?!" (gelukkig kijken ze er blij bij..haha)
Gistermiddag hoorde ik op een gegeven moment door de babyfoon wat geluiden. En ik ging naar de slaapkamer, kijken wie er wakker was. Dat waren er al een heleboel. Eén voor één maakte ik de bedhekjes open - en haalde ze uit bed. F. (3 jaar) zei al heel vlug, zodra hij me zag: "ik voel nattigheid! Voel jij maar eens hier..." Ik moest lachen om zijn uitspraak. Zonder dat hij de betekenis van de uitspraak kent, klopte het wel met hoe hij het zei. Er klopte iets niet, in zijn bed. Het was er letterlijk en figuurlijk nat. Zijn luier, die hij alleen in bed nog draagt, was zo vol dat die wat was doorgelekt. Hij vond het erg vervelend dat zijn bed nat was. Ik verzekerde hem ervan dat het niet erg was. "Kijk, F., ik doe àlle lakens in de was... het was toch tijd om ze te wassen.... dus helemaal niet erg dat je bed nat is". Opgelucht liep hij mee, om die volle luier uit te doen, en zich aan te kleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten