zaterdag 23 juni 2012

Communicatie en kinderwijsheid

Gisteren waren er maar heel weinig kinderen op de groep aanwezig. Veel gezinnen zijn met vakantie - nog net voor de zomerdrukte wanneer de grote menigte met vakantie gaat.
's Ochtends werkte mijn collega, en om 13 uur loste ik haar af. Onze stagiaire was de hele dag aanwezig.
Op het moment dat ik binnenkwam zat mijn collega gezellig aan tafel met F. (meisje, 3,5 jaar oud) en D. (jongen, 2 jaar). F. was aan het verven, en mijn collega bereidde een afscheid voor (ze maakte een mooie poster met een afbeelding van 'Cars', ook met verf). D. puzzelde, hij zou zo opgehaald worden. Toen D. mij zag wilde hij spontaan van alles vertellen. Omdat hij nog geen hele zinnen gebruikt kwamen er dus flarden van het verhaal over. Vol blijdschap zei hij: "buiten!" en hij wees naar buiten. Ik probeerde er een zin van te maken: "heb je vanochtend buiten gespeeld, D.?" Hij knikte en keek mij stralend aan. Hij dacht aan nog meer, zag ik aan zijn blik.... "Heb je soms op de tractor gereden?" vroeg ik. "Ja!" riep hij enthousiast.
F. kletste tijdens het verven honderduit. De andere kinderen lagen te slapen, en zij mag sinds een tijdje opblijven overdag. Toen D. was opgehaald was alleen F. nog op. Mijn collega rondde haar taken af. Ze liep nog even naar kantoor. Ik was het e.e.a. aan het lezen, aan het bureau op de groep. En de stagiaire was bezig in de keuken. F. zat kwebbelend aan tafel. Op een gegeven moment wilde zij mijn collega iets vragen. F.: "S. .....?" Maar collega S. was op kantoor, en kon de vraag dus niet horen. Niet lang erna antwoordde F. zelf maar, op iets lagere toon: "jaaa? Wat is er?".
Geweldig toch? Op het moment dat je er even niet bent om te antwoorden, antwoord zij zelf op haar eigen vraag!
Lang niet alle kinderen doen dat. R. (ook een meisje van ruim 3 jaar) blijft heel vaak haar vraag herhalen. Gewoon net zo vaak tot zij antwoord heeft. Dat is ook een manier. Meestal wil zij haar verhaal aan ons allemaal vertellen, dus komt zij 1 voor 1 bij ons (haar verhalen werden afgelopen donderdag dus vaak 4x herhaald - wij werkten met z'n 3en en onze stagiaire was er ook).
En bij sommige kinderen, komen de verhalen maar moeizaam op gang. Omdat ik ook erg graag wil weten wat er in een stiller kindje omgaat, is het dus een kwestie van (liefst open) vragen stellen. Wij hadden 1 jongetje in de groep (K., hij is inmiddels naar de basisschool - en moeder heeft ons laten weten dat het enorm goed met hem gaat), dat zo beknopt mogelijk antwoordde. Hij was erg zuinig met woorden ;-) En hij was ook heel verlegen. Wij hebben een plan gemaakt, en hem stapje voor stapje laten oefenen met praten. Eerst vooral individueel - dat hij bijvoorbeeld ging vertellen aan 1 pedagogisch medewerker wat hij in het weekend had gedaan. Later in de groep, dan bereidde ik hem erop voor door vóór het tafelmoment ('de kring') te vragen of hij aan de hele groep wilde vertellen wat hij bijv. in het weekend had gedaan (zoals: naar de dierentuin geweest, of uit logeren, o.i.d.). Dit ging heel goed!

Afgelopen donderdag zat 1 meisje (M., 3,5 jaar) vól bijzondere uitspraken. Het begon 's ochtends al. Zij liet haar nagels zien, en op zowel haar vingernagels als de teennagels zat nagellak. In allerlei mooie kleuren. Ik bewonderde het. Ik vroeg: "en wat gaat zo'n mooie dame nu spelen? Wil je soms dansen als een prinses?" Haar antwoord: "Nee..... want...." en toen dacht ze even na, en vervolgde: "dan smelt mijn nagellak!"

1 opmerking:

  1. Die start van de communicatie bij kinderen, hoe zalig. De triomf van een nieuw woordje. De uitspraken die van volwassenen hadden kunnen zijn. Als je het van dichtbij volgt dan merk je hoe moeilijk dat zoiets is. Nochtans beschouwen we communicatie als de meest normaalste zaak. En dan hebben we het nog maar alleen over taal. p dat ogenblik hebben zij al een hele weg afgelegd om te leren communicatie te houden met en lichaam en hun aangezicht. Ongemeen boeiend. Eva Joos. www.goaltrainingen.nl

    BeantwoordenVerwijderen