zaterdag 16 juni 2012

Emoties

Terwijl ik dit schrijf heb ik de hardlooptraining van vanochtend al volbracht - het was even lastig, wakker worden... opstaan.... ontbijten en loopkleren aan... op de fiets naar de training... en toen de training eenmaal begonnen was merkte ik dat ik maar niet goed wakker kon worden (misschien te maken met het vochtige, benauwde weertype op dat moment). Maar oohh... er is maar weinig fijner dan na de training dan thuis op de bank uit te puffen en genieten van kop koffie verkeerd en koek/brood/e.d. Het zullen de endorfinen wel zijn die zorgen voor het gelukzalige gevoel na het hardlopen :-).

De titel van dit blogstukje is 'emoties', en die emoties die gaan meer over mijn werk. Over de emoties die de kinderen ervaren. Ik werk met kinderen tussen 0 en 4 jaar, en oh... ik maak in mijn werk heel wat emotionele buien mee, en heel wat verschillende soorten emoties.
Op de 1 of andere manier is de vrijdaggroep hier heel heftig in - zolang ik op vrijdagen werk maak ik kinderen mee met soms heel heftige emotionele buien en reacties. Het kan ermee te maken hebben dat de kinderen moe zijn en toe aan weekend, dat dat de heftigheid mede veroorzaakt. Maar het kan natuurlijk ook te maken hebben met het temperament van deze kinderen. Ik denk dat het een combinatie is.

Een meisje van 3,5 jaar, F., was gisteren ook erg emotioneel. Vooral erg snel boos en geïrriteerd. Ze bedacht allerlei plannen om te spelen met vriendinnetje H., maar het broertje van F. (T.) wilde telkens òòk mee doen. Nu zorgen wij er regelmatig voor dat de meiden in hun spel niet gestoord worden door de jongere kinderen. Maar, ik vond dat F. op dit moment wel èrg fel en boos reageerde naar haar broertje. Hij kon nog niet eens bij wijze van spreken ademen of zijn zus werd er al boos om.
Ik probeerde aan F. de goede bedoelingen van haar broertje uit te leggen. En ik vertelde F.: "weet je waarom hij zo graag hetzelfde wil spelen? Omdat jij zulke goede ideeën hebt!" Nou, dat had ik leuk geprobeerd, maar haar spelideeën te prijzen hielp dit keer niet echt.
Uit frustratie ging F. heel dramatisch op de vloer liggen huilen, stampen, zuchten, en schreeuwen.
Dit was de eerste zgn. 'supermarktscene' waardoor een deel van onze vloer schoongeveegd werd ;-). (bij het woord 'supermarktscene' hebben jullie een beetje een idee hoe dat eruit ziet. Maar in deze situaties gaat het niet over een snoepje o.i.d. waar het kind om vraagt en niet krijgt, en waardoor een driftbui ontstaat. Toch zorgt het woordje 'nee' - of simpelweg dat het kind iets anders wil dan de opvoeder - meestal wel voor de driftbui in deze situaties. Maar... het is vaak het 'gebroken koekje fenomeen' - het triggert de opgekropte emoties... De reactie lijkt dan niet in verhouding tot de reden waarover jij als opvoeder zou kunnen denken dat het kind huilt/raast/tiert).

Even later werd de vloer ook door S. (jongen, 3 jaar - helft van eeneiïge tweeling) schoongeveegd - middels de befaamde 'supermarktscene'. Waarmee zijn driftbui begon? Nadat iedereen een schone luier had gekregen en/of even op potje/w.c. had (geprobeerd) te plassen/ poepen, was alleen S. nog niet verschoond. We hadden al even gewacht omdat hij nog zo lekker aan het spelen was met autootjes en garage. Maar.. toen was het toch echt tijd om hem ook te verschonen - en even op de w.c. te laten plassen. Ook al hadden wij het vantevoren wel aangekondigd... S. wilde niet. Hij wierp zich op de vloer, rolde een paar keer rond (wat er eigenlijk heel leuk uitzag, en ik zag dat hij het stiekem ook wel een mooie driftbui-episode van zichzelf vond ;-) ), en ging erna even schreeuwen en huilen. Huilen zonder echte tranen - zelfs met moeite kwamen ze niet eruitgeperst....
Nou, òòk dat deel van onze vloer was dus schoon!

Tot zover de 'vloerscenes'.
Toen wij aan tafel gingen om brood te eten, kwam J. (het tweelingbroertje van S., dus ook een jongen van 3 jaar) met tegenzin aan tafel. Beide tweelingbroers hebben een nogal pittig temperament. Het kan goed zijn dat dit de komende jaren steeds minder heftig word... maar op dit moment hebben ze nog veel driftbuien en emotionele buien. Met hun moeder heb ik hier laatst in een gesprek uitgebreid over gesproken. En moeder is blij dat de jongens dit gedrag bij ons en thuis laten zien. Het is voor haar een teken dat de jongens zich veilig voelen. In alle andere situaties laten de jongens alleen hun 'lieve & brave kant' zien. Moeder heeft vertelt dat de jongens weleens terugkomen van een bijv. een nachtje logeren bij familie, en dat ze zich die tijd zó voorbeeldig hebben gedragen dat ze bij terugkomst eerst héél driftig en boos en verdrietig zijn. Pas als alle emoties ontladen zijn, zijn ze weer rustig.
J. had dus geen zin om aan tafel te komen - om mijn verhaal te vervolgen. Hij ging wel zitten, naast mij. Hij begon te jammeren en te huilen. Hij legde uit terwijl hij mij aankeek: "ik moet even huilen"( hij zei het heel rustig en verklarend). Ik tegen hem: "dat mag J., je mag huilen". Tegen zichzelf herhaalde hij nogmaals: "ik moet even huilen". En hij huilde zachtjes door. Na een minuutje was het al over.
Hij ging lekker eten en drinken en vertelde vrolijk van allerlei dingen aan mij en de andere kinderen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten