Soms lijkt het mij best fijn om een peuter te zijn. de wereld draait 'gewoon' om jou en bovenal: de wereld zit logisch in elkaar. Je bedenkt je eigen logica - en zo is het dan gewoon. Op het moment dat je het even niet weet vraag je 'waarom?' en je krijgt uitleg. Maakt niet uit wanneer je je iets afvraagt, je roept het gewoon en je krijgt vast wel antwoord.
Als je de 'waarheid' gevonden hebt, dan is het gewoon altijd zo. En zegt iemand dat het niet zo is... dan is die ander een beetje dom.
Vanmiddag rond 17:45 uur waren al een heleboel kinderen opgehaald. Nog 2 meisjes waren er.
H. (bijna 3 jaar) liep rond met haar neus in de lucht. Ze straalde uit: ik snap het allemaal wel! We kletsten wat, maar al snel merkte ik dat onze communicatie wat minder vlot verliep dan gewoonlijk. Dit keer lag het er niet aan dat H. bepaalde letters òf niet òf verkeerd uitspreekt, en dat ik haar daardoor misschien niet helemaal kon volgen. Maar..vragen en antwoorden kwamen gewoon niet overeen.
Nadat F., het andere meisje, was opgehaald zei ik tegen H.: "nu ben je nog het enige kindje hier". H. keek mij nonchalant aan: "neeeheeee! Broer!!" Ik: "ohja, dat is waar... Je hebt thuis een broer!"
Vlak ervoor vroeg ik aan H.: "je hebt vandaag met een heleboel meisjes gespeeld. Wat ik mij afvraag, wie is je beste vriendin.. heb je een beste vriendin?" H. dacht toen even na en zei: "T.!" (T = haar oudere broer)
En vanochtend, toen liet J. (jongen, 3 jaar) mij even weten dat ik het niet snapte. We zongen het liedje: 'Dit zijn mijn wangetjes'. Toen het liedje afgelopen was vroeg J.: "en hoe heet dit?" En hij wees naar zijn voorhoofd. Ik: "dat is je voorhoofd". J. dacht even na...: "neeeeee! Gezicht!!"
Okee, dat was dus misschien een strikvraag ;-)
Maar... hoewel veel peuters denken het allemaal heel goed te weten en heel tevreden met zichzelf zijn/ lijken, toch zie ik ook veel frustratie bij kinderen in deze leeftijdsfase. Soms zijn het ècht net kleine pubertjes. Frustratie omdat de wereld tòch niet helemaal om hen draait... Frustratie omdat samen doen/delen of wachten soms zó ontzettend moeilijk is..! Frustratie omdat je het soms gewoon even helemaal niet meer weet... en op sommige dagen is dat 'soms' ineens heel vaak :-( Frustratie omdat 'nee' echt 'nee' blijft als antwoord... en jengelen en zeuren helpt niet.....
Bij F. (meisje, 3 jaar) kan ik de klok erop gelijk zetten. Vrijdagmiddag om 15:30/15:45 uur is 'de koek op'. Dan lukt het allemaal even niet meer... Een lage frustratietolerantie.
Vandaag was ik rond die tijd even op kantoor bezig met administratieve klussen. De invaller kwam naar mij toe: "F. zit even op de bank... Ze doet heel tegendraads. Ze wilde absoluut niet samen doen, en toen ik haar erop aansprak werd ze heel boos en ging schreeuwen en hard huilen...." Ik vroeg aan de invaller: "is het toevallig 15:30 uur?" Ja, dat was het. Ik vertelde de invaller hoe ik meestal reageer op deze boze/huilbuien. Ik vraag dan aan F.: "is het even teveel meisje? Het is ook een lange dag geweest he? Nog even en dan is het lekker weekend..." Meestal komt ze dan even op schoot zitten of even knuffelen. Of slaakt eerst een heel diepe zucht. Soms huilt ze nog even. En na een tijdje gaat ze vrolijk verder.
Ik begon dit blogstukje wel met dat het mij soms best fijn lijkt om een peuter te zijn... Maar, het is soms ook best lastig, hoor - die peutertijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten