donderdag 24 oktober 2013

Laatste weken

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik schreef. Het was ook een heel drukke periode, vandaar. Het schrijven kwam er gewoon niet van. Maar ik zal nu wel schrijven, en over die drukke periode... en hoe het nu met mij/ons is.
De laatste keer dat ik schreef was het eind juli.
In augustus was ik druk bezig met het voorbereiden van het afscheid op mijn werk. Na 6 jaar werken op die kinderopvang- locatie en in totaal 11 jaar in de kinderopvang ging ik afscheid nemen. Met pijn in mijn hart, dat wel. Want in een periode van 6 jaar, op een groep voor 0-4 jarigen, heb ik dus alle kinderen van begin af aan meegemaakt. En niet te vergeten hun ouders! Voor sommigen heel emotioneel, wanneer zij hun 3 maanden oude kindje voor het eerst naar de kinderopvanggroep brachten. Ook gezinnen meegemaakt waarbij de levensstart van hun baby niet helemaal ging zoals gewenst. Zo hebben we weleens een kindje een periode sondevoeding gegeven. Of 'puzzelden' we mee met de ouders wanneer een kindje allerlei symptomen had, maar niemand wist wat er nu precies aan de hand was... Of een kindje dat doof bleek te zijn, en al met een paar maanden mini-gehoorapparaatjes kreeg. Of kinderen die veel moeite hadden met wennen, of sowieso de eerste maanden veel huilden. In zulke periodes maak je met de kinderen en ouders veel mee. En je bouwt een band op. Een hechte band, in heel veel gevallen. We merkten toen ook als team dat wanneer je goed ingespeeld bent op elkaar als team, en je je werk zo goed mogelijk probeert te doen, dat dat zijn vruchten afwerpt. Via mond-op-mondreclame kregen wij nieuwe aanmeldingen. Veel gezinnen kenden elkaar.
Hoewel het werk in de kinderopvang zwaar is - helemaal nu tijdens de bezuinigingen - is het ook een erg mooi vak. En toen ik zo bezig was met het afscheid realiseerde ik mij steeds meer hoe erg ik die vele mooie momenten zal missen. Want ook al loop en til je vaak 'het vuur uit de sloffen', het zijn de kinderen (en collega's) die het werk zo leuk maken. Er is maar weinig mooier dan de kinderen zo ontzettend te zien genieten! We gingen bijvoorbeeld heel veel naar buiten met de kinderen - en heerlijk om zowel de jongsten als oudere kinderen die buitenwereld te zien ontdekken.....
Maar goed, mijn afscheid was toch echt aangebroken. Helaas ging het 2 weken voor mijn afscheid mis met mijn onderrug/heupen. Het bleek bekkeninstabiliteit te zijn. Toen de klachten begonnen schrok ik enorm. Want die pijn is zo heftig.... hoe zou je dat nu vol kunnen houden, terwijl je geen pijnstillers mag hebben i.v.m. zwangerschap? Paracetamol mocht wel, maar echt met mate. Ik heb snel mijn verloskundige gebeld, en die verwees mij door naar een Mensendiecktherapeut die veel werkt met zwangeren. In anderhalve week tijd ben ik 3x bij haar geweest. En, erg fijn, ze maakte echt tijd voor me. Dus ik mocht bijv. om 7u 's ochtends komen(!). Haar dagen waren al behoorlijk vol gepland, maar voordat de anderen kwamen kon ik wel even langskomen. Ze heeft mij ontzettend veel tips gegeven. En ik leerde goed weten wat bekkeninstabiliteit precies is. Door al die tips op te volgen, en ook veel rust te nemen (plat liggend op de bank/ in bed), verdwenen de klachten. Wel moet ik blijven opletten, en bepaalde bewegingen vermijden. Het scheelt nu ook dat ik niet meer werk in de kinderopvang, want dat is lichamelijk een zwaar beroep. En je kunt moeilijk de bewegingen die zo ontzettend veel voorkomen in het werk gaan vermijden of overlaten aan collega's.
Het afscheid van de kinderen, ouders en collega's was goed en fijn. Veel ouders en kinderen kwamen, en ook veel ouders nog even kunnen spreken. Met mijn collega's een gezellig etentje gehad, waarbij ook een collega kwam die een half jaar eerder de locatie moest verlaten (wegens bezuinigingen/ reorganisatie).
Vlak erna vond de verhuizing plaats. Mijn man en ik wonen nu in een eengezinswoning, i.p.v. het appartement waar we samen zo'n 3/4 jaar hebben gewoond. Het appartement hebben we te koop gezet. Een week later hebben we nog een feestje gevierd met vrienden en familie - nog vanwege onze trouwdag in juli. Een heel gezellige en mooie dag, op een plek midden in het bos, waar we met veel plezier op terugkijken.
En mijn opleiding en stage waren begonnen...
En toen.... werd het allemaal teveel. Ik slaap al sinds het begin van de zwangerschap heel slecht. En rond die drukke periode van verhuizen, afscheid nemen, voorbereiden op de komst van onze baby.... En de hormonen natuurlijk, die er ook voor zorgen dat de aanstaande moeder heel licht slaapt en midden in de nacht klaarwakker is, zodat ze dat straks ook zal zijn wanneer ze de baby zal voeden. Ik lag echt uren en uren klaarwakker in bed, en daardoor lukte het overdag niet om nog alles vol te houden. Eind september besloten mijn man en ik dat ik al 'met verlof' zou gaan. D.w.z. al de studie-onderbreking zou inzetten. Ik vond het wel een lastige beslissing, want om nu bijna 3 maanden niet te werken of studeren?? Maar, achteraf gezien merk ik dat het een heel goede beslissing is geweest. De rust keerde weer terug - na al die drukte. En ik merk gewoon ook dat mijn lichaam nu vooral bezig is met een kindje in zich te laten groeien. Heel veel extra energie is er niet.

Onze baby doet het gelukkig supergoed!! Ze groeit enorm hard, en mijn buik dus ook. Ze ligt al een hele tijd met haar hoofd naar beneden... Ben benieuwd of dat ook zo is tijdens de volgende controle. Ze is lekker beweeglijk. Nu ik bijna 33 weken zwanger ben is ze zelfs zo sterk dat ik pijnlijke trapjes krijg tegen mijn ribben. En haar hartje klopt keurig - al tijdens iedere controle of echo is dat zo gebleken. Echt heel fijn, en een hele geruststelling!
De aanstaande pappa en ik zijn druk bezig met alles voorbereiden. Voorbereiden op de bevalling, kamertje in orde maken, het huis verder in orde maken (na de verhuizing is er nogal wat om uit te zoeken! En vooral ook weg te gooien/ naar kringloop brengen/ online verkopen/ etc.)....

We hebben in september ook heel veel spullen online verkocht (via de bekende tweedehands-site). Dat ging enorm goed, en leverde ons behalve ruimte ook zo'n 600 euro op!
Zelf kopen we ook heel wat tweedehands-spullen. En we hebben ook veel van familie kunnen overnemen. Het grootste gedeelte in de babykamer is 2e, 3e of misschien zelfs 4e hands.
Onze baby zal ook het 4e kindje zijn die in de wandelwagen komt te liggen. De wandelwagen was wel toe aan een opknapbeurt - dus alles gewassen, gepoetst, roestplekken van wielen verwijderd, en een paar nieuwe binnenbandjes gekocht. Hopelijk gaat die wagen weer een tijdje mee!
Het wiegje is een wiegje waar mijn man nog in heeft gelegen. En ook zijn zussen, broer, en nichtjes/ neefjes. Erna komt ons kindje te liggen in een ledikant waar haar nichtje en neefje in hebben gelegen. Leuk om zo spullen nogmaals te gebruiken....

En, het getrouwd-zijn voelt echt héél erg goed!! We genieten enorm van het samenzijn, en kijken erg uit naar de komst van onze baby. Mijn man is een enorme steun en een ontzettende lieverd. We zijn echt een 'hecht team'. Dat is fijn!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten