Laatste weken

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik schreef. Het was ook een heel drukke periode, vandaar. Het schrijven kwam er gewoon niet van. Maar ik zal nu wel schrijven, en over die drukke periode... en hoe het nu met mij/ons is.
De laatste keer dat ik schreef was het eind juli.
In augustus was ik druk bezig met het voorbereiden van het afscheid op mijn werk. Na 6 jaar werken op die kinderopvang- locatie en in totaal 11 jaar in de kinderopvang ging ik afscheid nemen. Met pijn in mijn hart, dat wel. Want in een periode van 6 jaar, op een groep voor 0-4 jarigen, heb ik dus alle kinderen van begin af aan meegemaakt. En niet te vergeten hun ouders! Voor sommigen heel emotioneel, wanneer zij hun 3 maanden oude kindje voor het eerst naar de kinderopvanggroep brachten. Ook gezinnen meegemaakt waarbij de levensstart van hun baby niet helemaal ging zoals gewenst. Zo hebben we weleens een kindje een periode sondevoeding gegeven. Of 'puzzelden' we mee met de ouders wanneer een kindje allerlei symptomen had, maar niemand wist wat er nu precies aan de hand was... Of een kindje dat doof bleek te zijn, en al met een paar maanden mini-gehoorapparaatjes kreeg. Of kinderen die veel moeite hadden met wennen, of sowieso de eerste maanden veel huilden. In zulke periodes maak je met de kinderen en ouders veel mee. En je bouwt een band op. Een hechte band, in heel veel gevallen. We merkten toen ook als team dat wanneer je goed ingespeeld bent op elkaar als team, en je je werk zo goed mogelijk probeert te doen, dat dat zijn vruchten afwerpt. Via mond-op-mondreclame kregen wij nieuwe aanmeldingen. Veel gezinnen kenden elkaar.
Hoewel het werk in de kinderopvang zwaar is - helemaal nu tijdens de bezuinigingen - is het ook een erg mooi vak. En toen ik zo bezig was met het afscheid realiseerde ik mij steeds meer hoe erg ik die vele mooie momenten zal missen. Want ook al loop en til je vaak 'het vuur uit de sloffen', het zijn de kinderen (en collega's) die het werk zo leuk maken. Er is maar weinig mooier dan de kinderen zo ontzettend te zien genieten! We gingen bijvoorbeeld heel veel naar buiten met de kinderen - en heerlijk om zowel de jongsten als oudere kinderen die buitenwereld te zien ontdekken.....
Maar goed, mijn afscheid was toch echt aangebroken. Helaas ging het 2 weken voor mijn afscheid mis met mijn onderrug/heupen. Het bleek bekkeninstabiliteit te zijn. Toen de klachten begonnen schrok ik enorm. Want die pijn is zo heftig.... hoe zou je dat nu vol kunnen houden, terwijl je geen pijnstillers mag hebben i.v.m. zwangerschap? Paracetamol mocht wel, maar echt met mate. Ik heb snel mijn verloskundige gebeld, en die verwees mij door naar een Mensendiecktherapeut die veel werkt met zwangeren. In anderhalve week tijd ben ik 3x bij haar geweest. En, erg fijn, ze maakte echt tijd voor me. Dus ik mocht bijv. om 7u 's ochtends komen(!). Haar dagen waren al behoorlijk vol gepland, maar voordat de anderen kwamen kon ik wel even langskomen. Ze heeft mij ontzettend veel tips gegeven. En ik leerde goed weten wat bekkeninstabiliteit precies is. Door al die tips op te volgen, en ook veel rust te nemen (plat liggend op de bank/ in bed), verdwenen de klachten. Wel moet ik blijven opletten, en bepaalde bewegingen vermijden. Het scheelt nu ook dat ik niet meer werk in de kinderopvang, want dat is lichamelijk een zwaar beroep. En je kunt moeilijk de bewegingen die zo ontzettend veel voorkomen in het werk gaan vermijden of overlaten aan collega's.
Het afscheid van de kinderen, ouders en collega's was goed en fijn. Veel ouders en kinderen kwamen, en ook veel ouders nog even kunnen spreken. Met mijn collega's een gezellig etentje gehad, waarbij ook een collega kwam die een half jaar eerder de locatie moest verlaten (wegens bezuinigingen/ reorganisatie).
Vlak erna vond de verhuizing plaats. Mijn man en ik wonen nu in een eengezinswoning, i.p.v. het appartement waar we samen zo'n 3/4 jaar hebben gewoond. Het appartement hebben we te koop gezet. Een week later hebben we nog een feestje gevierd met vrienden en familie - nog vanwege onze trouwdag in juli. Een heel gezellige en mooie dag, op een plek midden in het bos, waar we met veel plezier op terugkijken.
En mijn opleiding en stage waren begonnen...
En toen.... werd het allemaal teveel. Ik slaap al sinds het begin van de zwangerschap heel slecht. En rond die drukke periode van verhuizen, afscheid nemen, voorbereiden op de komst van onze baby.... En de hormonen natuurlijk, die er ook voor zorgen dat de aanstaande moeder heel licht slaapt en midden in de nacht klaarwakker is, zodat ze dat straks ook zal zijn wanneer ze de baby zal voeden. Ik lag echt uren en uren klaarwakker in bed, en daardoor lukte het overdag niet om nog alles vol te houden. Eind september besloten mijn man en ik dat ik al 'met verlof' zou gaan. D.w.z. al de studie-onderbreking zou inzetten. Ik vond het wel een lastige beslissing, want om nu bijna 3 maanden niet te werken of studeren?? Maar, achteraf gezien merk ik dat het een heel goede beslissing is geweest. De rust keerde weer terug - na al die drukte. En ik merk gewoon ook dat mijn lichaam nu vooral bezig is met een kindje in zich te laten groeien. Heel veel extra energie is er niet.

Onze baby doet het gelukkig supergoed!! Ze groeit enorm hard, en mijn buik dus ook. Ze ligt al een hele tijd met haar hoofd naar beneden... Ben benieuwd of dat ook zo is tijdens de volgende controle. Ze is lekker beweeglijk. Nu ik bijna 33 weken zwanger ben is ze zelfs zo sterk dat ik pijnlijke trapjes krijg tegen mijn ribben. En haar hartje klopt keurig - al tijdens iedere controle of echo is dat zo gebleken. Echt heel fijn, en een hele geruststelling!
De aanstaande pappa en ik zijn druk bezig met alles voorbereiden. Voorbereiden op de bevalling, kamertje in orde maken, het huis verder in orde maken (na de verhuizing is er nogal wat om uit te zoeken! En vooral ook weg te gooien/ naar kringloop brengen/ online verkopen/ etc.)....

We hebben in september ook heel veel spullen online verkocht (via de bekende tweedehands-site). Dat ging enorm goed, en leverde ons behalve ruimte ook zo'n 600 euro op!
Zelf kopen we ook heel wat tweedehands-spullen. En we hebben ook veel van familie kunnen overnemen. Het grootste gedeelte in de babykamer is 2e, 3e of misschien zelfs 4e hands.
Onze baby zal ook het 4e kindje zijn die in de wandelwagen komt te liggen. De wandelwagen was wel toe aan een opknapbeurt - dus alles gewassen, gepoetst, roestplekken van wielen verwijderd, en een paar nieuwe binnenbandjes gekocht. Hopelijk gaat die wagen weer een tijdje mee!
Het wiegje is een wiegje waar mijn man nog in heeft gelegen. En ook zijn zussen, broer, en nichtjes/ neefjes. Erna komt ons kindje te liggen in een ledikant waar haar nichtje en neefje in hebben gelegen. Leuk om zo spullen nogmaals te gebruiken....

En, het getrouwd-zijn voelt echt héél erg goed!! We genieten enorm van het samenzijn, en kijken erg uit naar de komst van onze baby. Mijn man is een enorme steun en een ontzettende lieverd. We zijn echt een 'hecht team'. Dat is fijn!

Héél veel nieuws....

Ja, de titel geeft al het vermoeden dat er een heleboel gebeurd is sinds de laatste keer dat ik schreef. En dat is alweer maanden geleden... Sorry voor de stilte. Ik, of eigenlijk... we, had/ hadden het even heel druk. En het was ook wel een erg spannende tijd.
Inmiddels kan ik vertellen dat ik bijna 20 weken zwanger ben!!! Het is allemaal snel gegaan - van wens tot realiteit. Maar oh, wat zijn wij ontzettend gelukkig! Echt wat je noemt: in blijde verwachting!
Toen ik wist dat ik zwanger was hadden we natuurlijk eerst even tijd nodig om met zijn tweeën aan het idee te wennen. Daarnaast voelde ik mij de eerste 10/11 weken niet bepaald fit en af en toe heel zelfs erg beroerd, dus ik was ook daar druk mee. En het eerste trimester van zo'n zwangerschap is nu eenmaal spannend. Ik vind dat, tenminste. Er kan nog een hoop misgaan, zo in het heel prille begin.
Vervolgens waren wij nogal druk met bedenken hoe het allemaal straks zal gaan, als de baby er eenmaal is. En wat er nog gedaan moet worden, of wat we graag zouden willen. Momenteel hebben we allebei een huis, maar we wonen wel samen (of in mijn appartement, of in zijn huis... meestal doordeweeks in het appartement, in weekends dus in het huis). We hebben besloten om in het huis te gaan wonen. En dat ligt in een andere woonplaats... We zullen het appartement gaan verkopen.
Het huis biedt meer ruimte, en wij zien het ook veel meer als een 'gezinsplek'.
We wilden ook graag trouwen - en inmiddels is dat ook gebeurd. Het voelde voor ons beiden het beste om getrouwd te zijn. Natuurlijk ook voor ons kindje, en ook omdat wij samen verder willen gaan. De toekomst in. Als een 'team'.

In juni zijn we nog 2 weken op vakantie geweest. We zijn naar Hamburg gefietst. Een mooie route (deels Hanzefietsroute), en gelukkig ook heerlijk fietsweer. Niet te warm, (vaak) niet te koud, en bijna alle dagen droog. Gelukkig voelde ik me toen al wat beter dan de eerste 10/11 weken. Maar, zo'n groeiend kindje in mijn buik kost heel wat energie en ik merkte dan ook dat er minder over was voor het fietsen. Dus, vaker pauzeren en kortere dagafstanden.
Nog steeds ben ik sneller moe, en ook regelmatig duizelig. Maar... ik mag echt niet klagen, hoor. Mijn buik groeit goed, en we hebben het kindje al 2x op het scherm tijdens een echo kunnen bewonderen. Een springlevend kindje dat lekker beweegt en op ons een heel gezonde indruk maakt. Een hele geruststelling.

Het plan is nu dat we in september definitief in het huis wonen. Ik zal dan niet meer werken (in de toekomst wel weer, maar dat zal pas zijn als ons kindje minstens 5 of 6 maanden oud is). Ik ben wel nog bezig met een opleiding, en dat zal denk ik nog wel zo'n anderhalf jaar duren voordat ik die heb afgerond.

Mijn blog gaat o.a. over consuminderen en 'groen leven'. Nou, dat gebeurd nog steeds hoor! Nu ik zwanger ben verdiepen wij ons natuurlijk in wat zoal nodig zal zijn (de 'baby-uitzet'). En we kiezen ervoor om zoveel mogelijk tweedehands te gebruiken. Ik verbaas mij er over dat er zo ontzettend veel 'babywinkels' zijn waar je complete babykamers kunt aanschaffen. Maar als je je bedenkt hoeveel kinderen er rondlopen, en hoeveel kinderen hun ledikant en commode ontgroeid zijn.... Er zijn dus allemaal spullen niet meer nodig. Een ander kindje, en zijn/haar ouders, kunnen hier weer veel plezier van hebben. Zo ook met kleding. Uit maatje 50/56 zijn baby's in no-time gegroeid. Sommigen hebben kleertjes maar een paar keer gedragen, sommigen hebben ze niet eens gedragen. Waarom dan alles nieuw kopen, als er zoveel tweedehands verkrijgbaar is? Zo heb ik enorm veel babykleding van mijn zus kunnen overnemen. En ledikant en commode kunnen we van mijn schoonzus overnemen. Wandelwagen en fietskar hebben we al via de bekende tweedehands-site gekocht... En ik heb zo het idee dat we bijna niets nieuw hoeven kopen.
Ik heb er nog over gedacht om wasbare luiers te gaan gebruiken. Het staat mij namelijk tegen om minstens 3 jaar lang wegwerpluiers te gebruiken. Maar... ik ben er nog niet helemaal uit. Het zal ook erg veel extra werk zijn ben ik bang, en het leven met een baby is natuurlijk al druk genoeg. Maar als iemand (goede?) ervaringen heeft met wasbare luiers,.... ik hoor ze graag!

Ik geloof dat dit voor nu wel even genoeg nieuwtjes zijn om te vermelden in dit blogstukje....!
Tot een volgende keer!

Beginnende lente

Ja, beginnende lente... ook al is die officieel al zo'n 3 weken geleden begonnen. Maar het was telkens nog zó koud. Gisteren had ik pas helemaal het lente-gevoel toen mijn lief en ik een fietstocht maakten. Ineens komt de natuur ook helemaal tot leven. Hoor en zie je veel meer.
Op mijn fietstochtjes richting werk zie ik nu ook weer regelmatig de groene specht - mooie vogel toch! Met het knalgroen in zijn verenkleed.

En ondertussen heb ik al een hele tijd niet geschreven - want tjonge... wat een drukte! Met een lichaam dat regelmatig 'hapert' (door de CVS-klachten, chronische vermoeidheid) voelt het voor mij al snel als 'topdrukte'. Er is a.h.w. een potje met energie, maar daar zit niet zo heel veel energie in. Dus wat er is probeer ik zo goed mogelijk te besteden. En op dit moment gaat het vooral naar werk en studie. Ik 'bezuinig' vooral op sociale afspraken, om mezelf op die manier wat 'lucht' te geven. Maar dat is natuurlijk niet altijd leuk.... En al helemààl niet om telkens 'nee' te zeggen, terwijl je het zo graag wilt. Maar goed - werk en studie combineren en daarnaast voldoende tijd met elkaar doorbrengen... Op een gegeven moment is de tijd en energie 'op'. Of zou je zeggen 'vol'? ;-)

Maar... wanneer ik dan aan het studeren ben, en ik luister bijvoorbeeld naar pianomuziek van Gonzales (aanrader!) en ik kijk af en toe naar de koolmeesjes die druk af en aan vliegen naar/van het nestkastje op het balkon.... Dat zijn geluksmomentjes!

Consuminderen met z'n tweeën....?

Inmiddels wonen mijn lief en ik alweer ruim 2 maanden samen. En nog steeds bevalt het ons hardstikke goed. Afgelopen weekend hadden we geen plannen, behalve dat we beiden aan onze studies tijd wilden besteden. Al vóór het weekend hadden we veel zin in zo'n rustig weekendje samen.
Vrijdagmiddag was ik na een drukke week bekaf. Ik lag uitgeteld op de bank - en was al ver weg naar dromenland gedreven (onder een dikke slaapzak en fleecedeken, omdat ik het door vermoeidheid niet meer warm kon krijgen). Ik hoorde mijn liefje niet eens binnenkomen. Toen ik wakker werd hoorde ik wel wat gestommel in de keuken en op de gang. Hij was dus al thuis. Dat is fijn wakker worden :-).

Zaterdagochtend maakte hij een ontbijtje, en hebben we eerst (na uitslapen) heerlijk samen ontbeten. Mijn liefje wilde nog even boodschappen doen, en kwam met een heel lekkere taart terug. Dus onder genot van taart en koffie begonnen we aan de studie. De hele middag doorgewerkt. Klassiek muziekje op de achtergrond... Af en toe een pauze ingelast om even wat te eten en te kletsen.
's Avonds zelf pizza gemaakt (vind ik véél lekkerder dan kant-en-klare).
De volgende dag ook weer lekker rustig, met z'n 2en.
's Middags nog een vrij lange wandeling gemaakt. Gewoon vanuit huis - we hebben het geluk in een mooie omgeving te wonen met veel bos en mooie vergezichten.
En bij thuiskomst een hartige zalmtaart gemaakt.
Tevreden bedacht ik: wat heb je eigenlijk nog meer te wensen.... wanneer je zo'n fijn weekend hebt?

Nu is het natuurlijk wel heel fijn dat mijn lief en ik ongeveer dezelfde weekends prefereren - we houden beiden van rust, natuur, soms een aantal goede vrienden en familie om ons heen... We houden beiden niet van drukte, en zoeken de drukte het liefst dan ook niet op.

Waarin we wel verschillen is in uitgavenpatroon. Dat komt vooral omdat mijn lief heel wat meer verdient dan ik. Ik werk gemiddeld 25 uur p/w, hij 40. Hij werkt binnen een sector waarin het bijvoorbeeld normaal is om te onderhandelen over je salaris, en waarin je ieder jaar toch wel mag verwachten iets meer te verdienen.
Wat ik vooral merk is dat mijn gedachten over salaris iets anders zijn. Dat is ook wel 'noodgedwongen' - ik kan nu eenmaal niet zonder na te denken bedragen uitgeven. Ik heb het idee: met dat wat ik verdien daarmee moet ik het zien te doen. En dat lukt. Maar dat is veelal keuzes maken, en mijn uitgavenpatroon kritisch bekijken en zo inrichten zodat ik dat kan doen wat ik het liefste doe. Aan het einde van de maand is er vrijwel nooit geld 'over' -dat ben ik zo gewend.

Ik was al een tijd bezig met 'consuminderen', en heb in de laatste jaren mijn uitgaven telkens heel kritisch bekeken en daar waar volgens mij nodig was bijgeschaafd. Bijvoorbeeld: ik koop in de supermarkt precies datgene wat ik nodig heb om de maaltijden voor 1 week te kunnen bereiden (en natuurlijk de extra's - zoals wat lekkers, koffie/ thee, etc.). Mijn lief was, vanwege het feit dat hij meer verdient en dus niet zo 'zuinig' hoeft te doen, gewend te kopen waar hij zin in had en was niet zo bezig met de prijzen van produkten en of hij dan wel binnen een bepaald budget zou blijven.
Ik was gewend om bijvoorbeeld erg rekening te houden met wat ik verbruik aan energie. De was spaarde ik telkens op - ik waste nooit een wasmachinelading die maar halfvol was. En ik probeerde maximaal 2 wassen per week te wassen. Hooguit 3. Ook de afwas spaarde ik op, zodat ik 1x per dag met 1 teiltje sop de hele afwas deed. En niet een paar keer een teiltje vullen voor een klein afwasje.
Dit heeft ook veel te maken met mijn voorkeur om milieubewust te leven.

Al die dingen veranderen nu, nu wij samenwonen. We zoeken een middenweg. Het aantal wassen is natuurlijk meer - omdat we met z'n 2en meer was 'produceren'. Het is soms ook handiger om toch een extra keer overdag af te wassen, zodat het 's avonds niet zo veel is...
Maar aangezien we willen sparen voor de toekomst (veranderende wensen, op den duur 1 van onze woningen verkopen, een evt. restschuld meerekenend...), zijn we nu beiden min of meer aan het 'consuminderen'.
Dat is voor beiden wennen. Ik moet leren ietsje minder 'zuinig' te leven. (bijv. tòch die extra was laten draaien - maar het voelt voor mij dan toch goed wanneer 't op de 'ecostand' is en er dus wat minder water en electriciteit voor die was nodig is), en mijn liefje leert nu bijv. om in de supermarkt door zijn knieën te gaan ;-). De eerste keer toen wij 'prijsbewust' samen boodschappen deden pakte mijn lief van werkelijk ieder produkt de 'eigen-merk-variant'. Nu zien wij beiden aan de kassabonnen hoeveel dat scheelt. En tja... we moeten nu wèl lezen wat er op de verpakkingen in de kast staat - want iedere verpakking is hetzelfde...!

Sneeuw

Een behoorlijk dik pak sneeuw ligt er buiten. En ik zit nog heel eventjes lekker warm binnen... Om straks richting mijn werk te fietsen. Of stukken te wandelen met fiets aan de hand. Gisteren was dat op delen van de fietsroute wel veiliger, leek mij.
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik schreef. In november. Dat komt vooral omdat het even druk was met werk en studie, en ook omdat ik erg weinig energie had. Daarnaast ook veel last van slaapproblemen - slapeloosheid 's nachts, en juist weer erg moe overdag. Deels met CVS te maken, deels misschien ook wel met de winter... Ik werd er af en toe echt 'tureluurs' van. Ik wist precies wat nodig was: nl. goede nachten slaap. Maar dat lukte simpelweg niet. Wanneer je op een gegeven moment merkt dat door die slaapproblemen alles minder goed gaat (minder helder in je hoofd, dagen nauwelijks kunnen volhouden, snel prikkelbaar, overal tegenop zien omdat er maar een piepklein beetje energie beschikbaar is...), nou... daar word ik dan best wanhopig van. Gelukkig kreeg ik medicatie voorgeschreven zodat het wel weer beter zou gaan met slapen. Alleen het duurde toch nog zo'n maand voordat die medicatie een beetje ging werken. Of zou m'n lichaam toch weer wat 'normaler' zijn gaan doen...? Inmiddels gaat het heel wat beter. Nog wel merk ik dat ik veel rust/slaap nodig heb. Dus af en toe lig ik wel 12 of 14 uur op bed. Dat komt in de loop der tijd ook wel weer goed - ik bedoel, dat het weer iets 'normalere' nachten worden (8 of 9 uur zou mooi zijn - blijft er ook nog wat 'dag' over ;-) ).

Vlak vóór kerst is mijn lief bij mij ingetrokken. We hebben nog wel beiden een huis, maar zijn vooral bij mij. Erg gezellig! Samenzijn... Na het werk thuiskomen, en het huis is al verwarmd, de lichten zijn aan, en mijn lief staat te koken voor ons. Of andersom, natuurlijk - hij komt thuis in een warm huis waar ik sta te koken.
Natuurlijk is het ook wennen. Beiden woonden wij al geruime tijd alleen, en in die tijd heb je natuurlijk je eigen gewoontes en structuren ontwikkeld. De ander doet dat net even anders dan dat je zelf gewend bent. Daar hebben we het regelmatig over. Je ontdekt dan niet alleen een 'nieuw' deel van de ander, maar ook weer een stukje van jezelf. Bijv. bepaalde gewoontes die eigenlijk best heel belangrijk voor je zijn. Die een soort 'rust' bieden.
Na zo'n eerste samenwoon-maand was bij ons beiden de conclusie dat het ons goed bevalt! :-)

Gelukkig

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik schreef.... En één van de redenen waarom ik wat minder tijd heb of vrij maak voor het schrijven is: sinds een aantal maanden is de status 'single' verandert in 'samen' ;-). Sinds begin augustus ben ik dolgelukkig met mijn lief.
In het begin natuurlijk allemaal heel spannend en nieuw. Inmiddels vooral heel goed en fijn. (en nog steeds spannend, en ook nog best 'nieuw').
We wonen niet heel vlakbij elkaar, maar op zich goed te bereizen. Maar we zien elkaar alleen in de weekends. Doordeweeks beiden druk met werk, studie, sport, etc. En in de weekends lekker rustigaan; bijv. een wandeling of fietstocht maken, of gewoon luieren, of familie/vriendenbezoek.
Ik probeer mijn energie zo te verdelen dat het allemaal lukt, dat wat ik wil. Maar momenteel ben ik aan het herstellen van een terugval (vanwege chronisch vermoeidheidssyndroom). Dat betekent: veel rusten. Ik wil zelf graag door, en de schouders eronder zetten. Dingen doen. Maar dat gaat even niet. Vervelend, maar het is nu eenmaal zo.

Natuurlijk ben ik ook de afgelopen maanden bezig met o.a. besparen, groen leven, en geniet ik van veel kleine (en ook best grote) dingen in het leven.
Wat dat laatste betreft, dan denk ik aan mijn werk in de kinderopvang. Nog steeds heeft de kinderopvang te maken met flinke bezuinigingen. Ik hoop echt dat het weer de goede kant op zal gaan, en dat de kwaliteit behouden blijft. Of nog beter: dat de kwaliteit blijft verbeteren. We waren daar binnen de sector zo goed mee bezig, de kinderopvang is de laatste jaren zo in ontwikkeling geweest. Ik hoop zo dat die ontwikkeling toch mag blijven doorgaan. Ik zie zelf in mijn werk dat het kinderen zoveel kan bieden, om deel uit te maken van een kinderopvanggroep.
Juist in een tijd van individualisering lijkt het mij van belang dat kinderen op jonge leeftijd al leren omgaan met elkaar. Dat zij leren oog te hebben voor de ander. En dat zie ik in mijn groep. Zoals bijvoorbeeld meisje F. (2 jaar en 10 maanden oud). Tijdens een wandeling met de groep zitten een broertje en zusje niet helemaal lekker in hun vel. Slecht geslapen, snel huilerig. Je kunt je er misschien iets bij voorstellen ;-). F. troost de twee kinderen. En dat doet ze op zo'n lieve manier. Ook de dag ervoor zie ik haar dat doen. Wanneer kleine S. (jongetje, net 1 jaar) aan het eind van de middag erg moe is en bij mij op schoot zit. Het duurt nog even voordat zijn ouders hem zullen ophalen. Ik besluit een boekje voor te lezen. F. komt er gezellig bij zitten, en ze neemt het voorlezen van mij over. Ze aait S. over zijn haar, en wijst de plaatjes aan.
Terwijl ik dit zie, bedenk ik mij dat F. geen broers of zussen heeft. Wanneer zij niet naar een kinderopvang-groep zou gaan, zou zij deze (vele) interacties met andere kinderen missen. En juist een meisje zoals zij beleeft enorm veel plezier aan het samenzijn in een groep. Al sinds zij baby is, wil zij enorm graag bij de anderen zijn. Ook was zij sinds baby al erg gericht op de iets oudere kinderen. Het stimuleerde haar erg in haar ontwikkeling. En nog steeds. Ik kan het bijna aan haar ogen en houding zien wanneer zij een nieuwe vaardigheid wil leren. Zij kijkt veel naar wat de (iets oudere) kinderen doen, en leert hiervan. Ja.... zij leert ook datgene waarvan wij het liefst hebben dat ze het weer afleert. Zoals telkens maar weer haar sokken uit doen (de nieuwe 'hype' in onze groep), en wanneer ik haar vraag haar sokken weer aan te doen is zij vergeten waar ze ze heeft laten liggen.

Er zijn vele momenten die erg leuk of soms grappig zijn. Uitspraken van kinderen, bijvoorbeeld. Of het plezier bij een kind wanneer het iets kan of iets nieuws ontdekt heeft. Gistermiddag zongen mijn collega en ik een liedje dat de kinderen nog niet zo goed kennen. Een heel oud liedje: "Advocaatje ging op reis". Een liedje met gebaren erbij vinden de meeste kinderen toch net iets leuker dan zonder die gebaren. We zongen het liedje heel vaak, en af en toe heel langzaam. Op die manier konden de kinderen het oefenen. T. (jongen, 2 jaar en 9 maanden oud) kon het op het laatst bijna helemaal meezingen. Zo knap! En B. (jongen, 1 jaar en 4 maanden oud) kon bij 'tiereliere' zijn armen als een molentje ronddraaien. Daar was hij enorm trots op en blij mee. Hij bleef maar met zijn armen ronddraaien, zelfs nadat hij een kwartier later door de groep liep. Toen ik het zijn moeder bij het ophalen vertelde, zag zijn moeder dat haar zoon dit nog steeds deed. Haha.... dat is zo leuk te zien!

Ook vind ik het erg leuk dat wanneer ik binnen kom (en dus mijn dienst begin) een aantal kinderen mij ineens opmerken. Ook al spelen ze aan de andere kant van de ruimte. En dan heel enthousiast naar me toe komen rennen. Dat is toch een geweldige manier om je dag te beginnen...?!

Maar goed, ieder werk heeft ook zijn keerzijde. En mijn werk kan behoorlijk zwaar zijn. Het is altijd opletten, 'een ongeluk zit in een klein hoekje' (iedere ouder/ opvoeder van jonge kinderen weet dit).  Het kan op sommige dagen/ momenten heel lawaaierig zijn. De dagen kunnen erg lang zijn. Behalve het directe werk met de kinderen zijn er nog vele taken eromheen die gedaan moeten worden of bijgehouden (administratie zoals schriftelijke overdracht, bijhouden van gegevens, observaties middels een lijst, het houden van oudergesprekken, deskundigheidsbevordering zoals cursussen en de opdrachten daarvoor, activiteitenthema's uitwerken en activiteiten bedenken en voorbereiden, etc.).

Besparen tussen de bedrijvigheid door

Het is alweer een tijd geleden dat ik schreef. En neem maar van mij aan dat in dit geval op gaat: geen nieuws was/ is goed nieuws! Maar... er is wel nieuws! O.a. dat ik tante ben geworden van 2 heel lieve en leuke neefjes!! Jaja... een tweeling! Helaas wonen de jongetjes en hun pappa en mamma in Frankrijk, dus ben ik richting Frankrijk gegaan om op kraambezoek te kunnen komen. En daar meteen een weekje weg van gemaakt - in een huisje heerlijk tot rust gekomen na een drukke periode.
Waarom het druk was? In september rondde ik officieel de ene opleiding af, en begon in dezelfde week de volgende 2jarige opleiding. Die ging meteen in een flink tempo van start: in 5 weken tijd 4 lesdagen (terwijl we eigenlijk 1x per 2 weken een lesdag hebben, maar nu was er 1 'tussen geschoven' ivm herfstvakantieperiode). Nu valt de hoeveelheid van de lesdagen nog mee, maar de voorbereiding voor die lesdagen was een tijdrovende klus. Gelukkig vind ik de onderwerpen heel leuk en interessant, dat scheelt. Ik volg nu een opleiding tot speltherapeut.
Wat behalve de lesstof ook erg motiveert is de klas. Een klas vol met zeer gemotiveerde studenten. Velen bekostigen de studie (net als ik) zelf, en ik merk dat je dan nog veel dieper bij jezelf nagaat of dit is wat je ècht heel graag wilt. Dit in tegenstelling tot mijn studiekeuze toen ik 18 was. Ik heb de afgelopen 2 jaar mijzelf de tijd gegeven om te sparen en na te denken of ik deze opleiding echt wil gaan volgen. En in de tussentijd ben ik een opleiding gaan volgen die door mijn werkgever werd betaald.

Behalve de drukte van het begin van de opleiding was er ook drukte op het werk. We zitten nog steeds midden in een reorganisatie, en ons team kreeg te horen dat wij - toch nog onverwacht - afscheid moeten nemen van een collega. Zij wordt overgeplaatst naar een ander team. Ik zal deze collega erg gaan missen! We hebben een hechte band.
Gelukkig mag ik blijven werken op de locatie waar ik werk. En hopelijk keert de rust ook terug, en blijft het aantal klanten stabiel of... nog beter: komen er nieuwe klanten.

De afgelopen weken had ik toch nog een onverwachte financiële meevaller: ik kreeg 175 euro terug van de gas/stroomleverancier. Mijn jaarrekening was lager dan alle maandelijkse voorschotbedragen bij elkaar opgeteld. Ik was verbaasd, want ik let inmiddels al een aantal jaren erg op de energierekening en probeer te besparen waar mogelijk. Maar ik denk dat het erg scheelt dat ik sinds vorig jaar 's nachts de thermostaat op 13 graden zet, ipv 14 of 15 graden wat ik ervoor deed. Overdag draai ik de thermostaat indien nodig naar 18 graden. En heb ik het dan nog koud, dan trek ik een warme trui of warm vest aan. En warme sloffen, dat scheelt ook veel.
Bovendien zorg ik er nog vaker voor dat de deur van de woonkamer dicht is wanneer de verwarming aan staat. Dan hoef ik alleen de woonkamer te verwarmen.

En de laatste tijd koop ik erg weinig kleding. In mijn maandelijkse begroting heb ik wel een 'kledingpotje', maar ik heb de laatste tijd nauwelijks kleding nodig. Ik ruim ongeveer 2x per jaar mijn kledingkast op, en doe alle kleding die ik niet (meer) draag in een tas. Die gaat richting mijn zus. Een vriendin en mijn jongere zusje hebben regelmatig weer kleding over voor mij, nadat zij hun kledingkast hebben opgeruimd. En zo rouleert kleding, voordat het in de kledingcontainer terechtkomt. Ik vind het een mooi ruilsysteem!

Nu hield deze week mijn vaste telefoon het voor gezien. Een bromtoon zorgt ervoor dat ik de persoon aan de andere kant van de lijn nauwelijks hoor, en diegene hoort mij ook nauwelijks. Ik ging zoeken op de bekende tweedehands-site. En vond daar een vaste telefoon met 2 handsets voor maar 15 euro! Weer zo'n mooi 'ruilsysteem'! Waarom nieuw kopen als andere mensen het betreffende artikel weg doen? Waarom meer betalen als het voor minder kan? En waarom meer grondstoffen verbruiken voor het maken van spullen als die gewenste spullen er al zijn (en iemand er juist van af wil)?
Vervolgens bedacht ik.... en wat doe ik nu met mijn oude defecte telefoon? Die gaat naar mijn werk - de kinderen vinden het prachtig om in de poppenhoek te spelen met 'echte' spullen zoals dus een echte telefoon, of een echte radio. Het liefst alles zo echt mogelijk! Toen ik 2 oude mobieltjes doneerde aan de groep werd er zelfs ruzie over gemaakt wie met het mobieltje mocht spelen.

En wat betreft voeding: ik blijf lijstjes maken en goed in de gaten houden dat ik niet teveel koop. Het is immers zonde om eten weg te moeten gooien omdat het aan het wegrotten is.
Wekelijks een lijstje maken met daarop precies datgene wat ik ga eten, en vervolgens een lijstje wat daarvoor nodig is, dat werkt goed.

En wat betreft de vakantie: hoe fijn is het toch om gewoon lekker te wandelen in (zoals afgelopen week) het mooie Frankrijk! Koffie in een thermoskan mee, brood en fruit mee, en lekker een dagje weg. Met mooi uitzicht een picknick, wanneer het regent de regenkleding aan. En 's avonds lekker rozig bij de houtkachel een boek lezen of muziek luisteren.