Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik schreef.... En één van de redenen waarom ik wat minder tijd heb of vrij maak voor het schrijven is: sinds een aantal maanden is de status 'single' verandert in 'samen' ;-). Sinds begin augustus ben ik dolgelukkig met mijn lief.
In het begin natuurlijk allemaal heel spannend en nieuw. Inmiddels vooral heel goed en fijn. (en nog steeds spannend, en ook nog best 'nieuw').
We wonen niet heel vlakbij elkaar, maar op zich goed te bereizen. Maar we zien elkaar alleen in de weekends. Doordeweeks beiden druk met werk, studie, sport, etc. En in de weekends lekker rustigaan; bijv. een wandeling of fietstocht maken, of gewoon luieren, of familie/vriendenbezoek.
Ik probeer mijn energie zo te verdelen dat het allemaal lukt, dat wat ik wil. Maar momenteel ben ik aan het herstellen van een terugval (vanwege chronisch vermoeidheidssyndroom). Dat betekent: veel rusten. Ik wil zelf graag door, en de schouders eronder zetten. Dingen doen. Maar dat gaat even niet. Vervelend, maar het is nu eenmaal zo.
Natuurlijk ben ik ook de afgelopen maanden bezig met o.a. besparen, groen leven, en geniet ik van veel kleine (en ook best grote) dingen in het leven.
Wat dat laatste betreft, dan denk ik aan mijn werk in de kinderopvang. Nog steeds heeft de kinderopvang te maken met flinke bezuinigingen. Ik hoop echt dat het weer de goede kant op zal gaan, en dat de kwaliteit behouden blijft. Of nog beter: dat de kwaliteit blijft verbeteren. We waren daar binnen de sector zo goed mee bezig, de kinderopvang is de laatste jaren zo in ontwikkeling geweest. Ik hoop zo dat die ontwikkeling toch mag blijven doorgaan. Ik zie zelf in mijn werk dat het kinderen zoveel kan bieden, om deel uit te maken van een kinderopvanggroep.
Juist in een tijd van individualisering lijkt het mij van belang dat kinderen op jonge leeftijd al leren omgaan met elkaar. Dat zij leren oog te hebben voor de ander. En dat zie ik in mijn groep. Zoals bijvoorbeeld meisje F. (2 jaar en 10 maanden oud). Tijdens een wandeling met de groep zitten een broertje en zusje niet helemaal lekker in hun vel. Slecht geslapen, snel huilerig. Je kunt je er misschien iets bij voorstellen ;-). F. troost de twee kinderen. En dat doet ze op zo'n lieve manier. Ook de dag ervoor zie ik haar dat doen. Wanneer kleine S. (jongetje, net 1 jaar) aan het eind van de middag erg moe is en bij mij op schoot zit. Het duurt nog even voordat zijn ouders hem zullen ophalen. Ik besluit een boekje voor te lezen. F. komt er gezellig bij zitten, en ze neemt het voorlezen van mij over. Ze aait S. over zijn haar, en wijst de plaatjes aan.
Terwijl ik dit zie, bedenk ik mij dat F. geen broers of zussen heeft. Wanneer zij niet naar een kinderopvang-groep zou gaan, zou zij deze (vele) interacties met andere kinderen missen. En juist een meisje zoals zij beleeft enorm veel plezier aan het samenzijn in een groep. Al sinds zij baby is, wil zij enorm graag bij de anderen zijn. Ook was zij sinds baby al erg gericht op de iets oudere kinderen. Het stimuleerde haar erg in haar ontwikkeling. En nog steeds. Ik kan het bijna aan haar ogen en houding zien wanneer zij een nieuwe vaardigheid wil leren. Zij kijkt veel naar wat de (iets oudere) kinderen doen, en leert hiervan. Ja.... zij leert ook datgene waarvan wij het liefst hebben dat ze het weer afleert. Zoals telkens maar weer haar sokken uit doen (de nieuwe 'hype' in onze groep), en wanneer ik haar vraag haar sokken weer aan te doen is zij vergeten waar ze ze heeft laten liggen.
Er zijn vele momenten die erg leuk of soms grappig zijn. Uitspraken van kinderen, bijvoorbeeld. Of het plezier bij een kind wanneer het iets kan of iets nieuws ontdekt heeft. Gistermiddag zongen mijn collega en ik een liedje dat de kinderen nog niet zo goed kennen. Een heel oud liedje: "Advocaatje ging op reis". Een liedje met gebaren erbij vinden de meeste kinderen toch net iets leuker dan zonder die gebaren. We zongen het liedje heel vaak, en af en toe heel langzaam. Op die manier konden de kinderen het oefenen. T. (jongen, 2 jaar en 9 maanden oud) kon het op het laatst bijna helemaal meezingen. Zo knap! En B. (jongen, 1 jaar en 4 maanden oud) kon bij 'tiereliere' zijn armen als een molentje ronddraaien. Daar was hij enorm trots op en blij mee. Hij bleef maar met zijn armen ronddraaien, zelfs nadat hij een kwartier later door de groep liep. Toen ik het zijn moeder bij het ophalen vertelde, zag zijn moeder dat haar zoon dit nog steeds deed. Haha.... dat is zo leuk te zien!
Ook vind ik het erg leuk dat wanneer ik binnen kom (en dus mijn dienst begin) een aantal kinderen mij ineens opmerken. Ook al spelen ze aan de andere kant van de ruimte. En dan heel enthousiast naar me toe komen rennen. Dat is toch een geweldige manier om je dag te beginnen...?!
Maar goed, ieder werk heeft ook zijn keerzijde. En mijn werk kan behoorlijk zwaar zijn. Het is altijd opletten, 'een ongeluk zit in een klein hoekje' (iedere ouder/ opvoeder van jonge kinderen weet dit). Het kan op sommige dagen/ momenten heel lawaaierig zijn. De dagen kunnen erg lang zijn. Behalve het directe werk met de kinderen zijn er nog vele taken eromheen die gedaan moeten worden of bijgehouden (administratie zoals schriftelijke overdracht, bijhouden van gegevens, observaties middels een lijst, het houden van oudergesprekken, deskundigheidsbevordering zoals cursussen en de opdrachten daarvoor, activiteitenthema's uitwerken en activiteiten bedenken en voorbereiden, etc.).
